সেই মইনা পাৰিজাতৰ দিনৰ পৰাই গান গোৱাৰ অভ্যাস এটা গঢ় লৈ উঠিছিল। শনিবাৰে আবেলি গান এটা শিকায়, আমি দেওবাৰে সেইটো গাব লাগে। যিখিনি ল’ৰা-ছোৱালীৰ গান শুনি ছাৰজনৰ লগতে তাত উপস্থিত থকাকেইজনৰ কর্ণ-কুহৰত অসহনীয় কম্পনৰ সৃষ্টি কৰে তেওঁলোকক পোনছাতেই থিয় হৈ থকা শাৰীৰ পৰা বহিস্কাৰ কৰা হয়। বাকীখিনিক তবলা আৰু হার্মনিয়ামৰ হৈতে গানটোৰ আখৰা কৰায়। “ইহঁতৰ ভিতৰত কাৰোবাৰ যদি সেই দিনা কিবা অসুবিধা হয়, তেতিয়া তহঁতৰ মাজৰ পৰা কোনোবা এটাই স্থানটো পাবি।”-মনটো ভাল লগাবলৈ কোনোবা এজনে তেনেকৈয়ে কয়। অমুকা সদায় সেই

এজন মানুহৰ দুজন পুত্ৰ — ৰাম আৰু শ্যাম । যদিও দুয়োজন সহোদৰ আছিল সিহঁতৰ স্বভাৱ-চৰিত্র এজন আনজনৰ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত আছিল । ৰাম আছিল অতি কৰাইচ অন্যহাতে শ্যাম আছিল অতি হাতখোলা বিধৰ । তেওঁলোকৰ পত্নী সকলেও দুয়োজনৰ এই স্বভাৱৰ বাবে চিন্তিত আছিল । ঘৰৰ মানুহেও তেওঁলোকক বহুত বুজালে কিন্তু ৰাম বা শ্যাম কোনোৱে নিজৰ মত পৰিৱৰ্তন নকৰিলে । এবাৰ তেওঁলোকৰ গাঁৱলৈ এজন সাধু পুৰুষৰ আগমন ঘটিছিল । বৃদ্ধ দেউতাকে ভাবিলে এই সমস্যাৰ সমাধান তেওঁকে সোধা হওক আৰু পিছদিনা তেওঁ সাধুজনৰ ওচৰলৈ

ওফাইদাং মৰা জোঁৱায়েক এইবাৰ দুদিনমান থকাকে শহুৰেকৰ ঘৰলৈ গৈছে । বিয়াৰ সাতবছৰমান হৈ গ’ল এইবাৰেই চাগে প্ৰথমবাৰৰ বাবে দীঘলীয়াকৈ শহুৰেকৰ ঘৰত থাকিব। ইমান বছৰৰ মূৰত জোৱায়েক দুদিনমান থকাকৈ আহিছে শাহু-শহুৰৰ ফূৰ্তিটে গাত তত নোহোৱা হৈ আছে। শহুৰেকেটো বহুত প্লান কৰি থৈছে জোৱায়েক আহিলে কি খুৱাব, কি দেখুৱাব, ক’লৈ ফুৰাবলৈ নিব ইত্যাদি। প্ৰথমতে ঘৰৰ ফল-মূলৰ বাগিছাখনকে দেখুওৱা যাঁওক বুলি লৈ গ’ল জোৱায়েকক। প্ৰথমতে ৰবাব টেঙাৰ গছৰ পৰাই আৰম্ভ কৰিছে। শহুৰ: বুইছা এইকেইজোপা ৰবাব টেঙাৰ গছ কেনেকৈ হ’ল গমেই নাপালো মাত্ৰ গুটিকেইটা

৩০ মে ২০১৮, নামঘৰত মাধৱদেৱৰ তিথি পালন কৰিবগৈ লাগে। শইকীয়াৰ গা সাতখন আঠখন কৰিব লাগিছে। মানে তেত্ৰিশ কোটি দেৱতাক যিজনে যুদ্ধত জিনি থৈছে, সেইজনৰ কথাকে কৈছো। ৰাইজে নিশ্চয় ধৰিব পাৰিছে৷ তাহানিখন বোটানিৰ পৰীক্ষাৰ দিনাই গোসাঁই ঘৰত সোমাই “মই দুৰাচাৰ, অপৰাধী নাৰায়ণ” গোৱা শইকীয়াই এতিয়া সেইবোৰ বাদ দি নাস্তিক হ’বলৈহে মনতে ভাবি আছে৷ নহ’বনো কিয়! মাধৱদেৱেনো বাৰু অপৰাধী নাৰায়ণ বুলি লিখিব লাগেনে! মই দুৰাচাৰ বুলি লিখাটো বাৰু মানিবই লাগিব। কাৰণ পুহমহীয়া তেওঁ বাহ্যিক কৰ্ম কৰিলে বেজীৰ আগত যোৱা পানী অকণমান শৰীৰত

বিদ্যালয় ছুটীৰ পিছত ৰাহুলৰ ৰিজাল্টৰ খবৰটো লৈ যাওঁ বুলি শইকীয়া ছাৰ ৰাহুলহঁতৰ ঘৰত সোমাল ৷ ৰাহুল তেখেতৰে ছাত্ৰ আছিল ৷ দুবছৰ আগতে তেখেতৰ বিদ্যালয়ৰ পৰাই সি ষ্টাৰ মাৰ্কসহ হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈছিল ৷ তেখেতে পঢ়োৱা ইংৰাজী বিষয়ত সি ৯৭% নম্বৰ পাই স্কুলৰ নাম উজ্জ্বল কৰিছিল , তেখেতকো গৌৰৱান্বিত কৰিছিল ৷ সেইদিনাও তেখেত আহিছিল মেধাবী ছাত্ৰজনৰ ঘৰলৈ ৷ কলিং বেলৰ শব্দ শুনি ৰাহুলৰ মাকে দুৱাৰখন খুলি শইকীয়া ছাৰক দেখা পালে , আথেবেথে ছাৰক ভিতৰলৈ মাতি নি বহিবলৈ দিলে ! ৰাহুলৰ

মণিৰ দোকানত পাণখন লৈ মুখত ভৰাব ধৰোতেই মিণ্টুৱে ক’লে- “সকলোৱে পাব দাদা৷ আপোনাক লাগে যদি কওক, মই সব ঠিক কৰি দিম৷” পাণখন মুখৰ ভিতৰৰ নিৰ্দিষ্ট ঠাইকণত থিতাপি লগাই মই বোলোঁ-“মোক নেলাগে হেই৷ পাৰ যদি দিপুকে কিবা এটা কৰি দে, আমিতো একো কৰিব পৰাই নাই৷” সি তপৰাই ক’লে,“ঠিক আছে দাদা, কাইলৈ ৰাতিপুৱা তাক পঠাই দিব৷” দিপুৰ সৰু দোকানখনত সোমাই খবৰটো দিয়াৰ পিছদিনাই দিপুৱে মিণ্টুক লগ ধৰিলে৷ মিণ্টুয়ে ক’লে যে সি ওপৰত সকলো ঠিকঠাক কৰি দিব৷ প্ৰথমৰ কামখিনি পূৰ্ণিমা ডেকাই কৰিব৷ দিপুৱে