বহুদিনৰ পৰা কইনা থ’বলৈ যোৱাৰ হেঁ‌পাহ এটা আছিল। মূলতঃ কইনা থ’বলৈ যোৱাৰ অনুভৱটোনো কেনেকুৱা সেইটো জানিবলৈকে মোৰ আগ্ৰহটো জাগিছিল। পিছে মোৰ হাতলৈ সুযোগটো আহিল আমাৰ ডাঙৰ বাৰ বিয়াৰ সময়ত।কইনাৰ লগত গৈ মোৰ যিহে নগুৰ নাগতি খন হ’ল কি কম! আপোনালোকক বুলিহে কৈছোঁ ।চাব দেই কি হৈছিল। বাৰ বিয়া ঠিক হোৱাৰ পিছত এদিন ভিনদেউ আহিল নিজৰ দুজনমান বন্ধু আৰু ভিনদেউৰ সৰু ভায়েকটো লগত লৈ। ভায়েকটো আকৌ মস্ত চেলেপু। তাৰ কথা শুনি আছিলোঁ , এতিয়া দেখি বিশ্বাস হৈছে সি এটা মস্ত কামোৰ।

সেইয়া আছিল আজিৰপৰা ২৫ বছৰ মান আগৰ কথা। জীৱনত বৰ এটা আশা তাশা নাছিল, তথাপিও পালোগৈ ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজ, কিবাকৈ ইঞ্জিনিয়াৰ বনি যাব পাৰোৱেই নেকি বুলি। কটনৰ ছাত্ৰাবাসত থাকোঁতেই অলপ চলপ গম পাইছিলো যে ছাত্ৰাবাসত কি কি হয়। সেই কাৰণে ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজৰ ছাত্ৰাবাস সোমোৱাৰ আগতে অলপ ভূ ভা লৈ গম পাইছিলো যে তাত আখৰ ভাল হলে বোলে ছিনিয়ৰৰ নোট, চেচনেল আদি লিখা মেলাত অলপ সহায় কৰি দিব লাগে প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰই। মানে বৈদ্য কামোৰ কাম এটা দি দিয়ে জুনিয়ৰক৷ মই আকৌ

মহিলাসকলৰ বাবে বজাৰ কৰাটো যেন এক জন্মস্বত্ব অধিকাৰ। বজাৰ কৰা বুলি ক’লে বৰ ঠিক নহ’ব চাগৈ? ‘শ্বপিং’ বুলি ক’লে হে শুনিবলৈ বেছি ভাল লাগে। ইমান ভাল লগা কাম এটাৰ ষ্টেণ্ডাৰ্ড বুলিও কথা এটা আছেতো। লগৰ দুজনীমানৰ আগত শ্বপিং কৰিবলৈ যাওঁ বুলি ক’বলৈকে কিমান ভাল লাগে। ইমান যে শ্ৰুতিমধুৰ হয়। মহিলাসকলৰ এই অধিকাৰটো আৰু বেছিকৈ সাব্যস্ত কৰিবলৈ সুবিধা কৰি দিয়াত বিভিন্ন কোম্পানীবোৰেও যেন উঠি পৰি লাগি গ’ল। দোকানে দোকানে ঘূৰি ঘূৰি কষ্ট নোহোৱাকৈ শ্বপিং কৰাৰ সুবিধা কৰি ‘শ্বপিং মল’ নামৰ প্ৰতিষ্ঠানবোৰ

মাহীয়ে স্কুলত চাকৰি কৰিছিল। চাকৰি কৰিলেও ৰাতিপুৱাই উঠি বাহিবন কৰি, গাই খীৰাই,কাপোৰ কানি ধুই মেলি, চাউল এমুঠি সিজাই ল’ৰা ছোৱালীকো খুৱাই বোৱাই স্কুললৈ পঠায় আৰু নিজেও নাকে কাণে এমুঠি গিলি, কাষলতিৰ চেপাত বেগখন লৈ স্কুললৈ বেগাই বেগাই দৌৰাৰ নিচিনাকৈ খোজ কাঢ়ি কোনোমতে সময়ত গৈ পায়গৈ আৰু! ঘড়ীটোলৈ চকু দিবলৈ সময় নাথাকে। ৰেডিঅ’ৰ অনুস্থানবোৰৰ লগত সময় মিলাই চলি থাকে। সেই কাৰণে কিবা শুনক নুশুনক ৰাতিপুৱাই ৰেডিঅ’টো লগাই থৈ দিয়ে। তেনেদৰেই এদিন ব্যস্ত দিনপঞ্জীৰ মাজেৰে কোনোমতে নাকে কাণে এমুঠি গুজি কাষলতিত বেগখন

কেইবছৰমান আগৰ ঘটনা। নবেম্বৰ মাহ। দূৰ্গা পূজা পাৰ হৈ কালীপূজা বা দ্বীপাৱলীৰ পিছত ৰাসৰ সময়ত। অলপ অলপ ঠাণ্ডা পৰিছে শৰৎ পাৰ হৈ শীতৰ আগমন ঘটিছে। তিনিজন বন্ধুৱে কথা পাতি ৰাসৰ গাৰ্ডেন শ্ব’ চাবলৈ যাম বুলি ঠিৰাং কৰিলোঁ। ঘৰৰ পৰা প্ৰায় ১৫ / ২০ কিঃ মিঃ আঁতৰত যাব লাগিব। গতিকে ভাত পানী খাই তিনিও একেলগে ওলালোঁ গাৰ্ডেন শ্ব’ চাবলৈ। তিনি বন্ধু লগ হৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰাৰ আগতে হোটেল এখনত সোমাই ডিঙি কেইটা অলপ তিয়াই ল’লোঁ। বন্ধু এজনে গাড়ী চলাইছে মই আগ

সহজ সৰল গাৱঁৰ মানুহৰ অতিথি আপ্যায়ন দেখিলে মনটো ভৰি আহে৷ সেউজীয়া গছ-পাতৰ দৰেই মনবোৰো ঠিক সেউজীয়া৷ এই যে সেউজীয়া মনৰ মানুহবোৰৰ বুকুৰ আবেষ্টনীত সোমাই যাবলৈ লেখমানো ক্ৰটি কৰিব মন নাযায়৷ হয়তো ৰতনপুৰ নামৰ সেই গাওঁখনলৈ নোযোৱা হ’লে নিঃস্বাৰ্থ মৰমবোৰৰ পৰা বঞ্চিত হ’লোঁ হয়৷ কাহিনীটো ক’ৰ পৰা আৰম্ভণি কৰিম তাকে ভাবি বিপাঙত পৰিছো৷ কথাবোৰ যে দুচকুত ভাঁহি আহিছে এটি এটিকৈ৷ হাঁহিবোৰ চোন ৰখাব পৰা নাই৷ ডাঙৰকৈ হাঁহিলেও নৱ বিবাহিত শ্ৰীমতীয়ে ভাবিব এইজন চাইক’হে৷ মুখৰ ভিতৰতে হাঁহিবোৰ সামৰিছো। আমাৰ ডিপাৰ্টমেণ্টৰ ঠাণ্ডা বুলি

আজি পুৱাৰেপৰা মোৰ মনটো বেয়া। মানে দুখ লাগি আছে মাৰ কথা শুনি। অথনিয়েই আমাৰ পুৰণা ঘৰত মাৰ তত্বাৱধানৰ বাবে ৰখা ছোৱালী তৰাই ফোন কৰিছিল – “বৰমাৰ কিবা এটা হৈছে। একো নকয়ো, নাখায়ো। খালী উচুপি আছে”। তেতিয়াৰেপৰা মোৰো মনটো মৰা। চাকৰিৰ খাতিৰত ঘৰৰপৰা বহুদূৰত আছোঁহি। লাগ বুলিলেই হঠাতে কোনোপধ্যেই ঘৰলৈ দৌৰ মাৰিব নোৱাৰো। তাতে অফিচৰ বচ বুলিও কথা এটা আছে। ময়েই যদি অফিচৰ নীতি-নিয়ম নামানি হোৱাই নোহোৱাই ছুটি লৈ ঘৰলৈ গৈ থাকো অফিচৰ বাকী কৰ্মচাৰীসকলৰো কামৰ প্ৰতি ধাউতি নোহোৱা হয়। আজি

মৰিগাঁও জিলাৰ এখন ভিতৰুৱা গাঁৱৰ বিদ্যালয়ৰ মই শিক্ষয়িত্ৰী। মৰিগাঁও টাউনৰ পৰা বাছেৰে গৈ আকৌ টেম্প’ত যাব লাগে। টেম্প’ৰ চলাচল অলপ সেৰেঙা সেয়ে বিদ্যালয় সময়ত পোৱাত অসুবিধা হয়। যি কেইখন টেম্প’ সেইফালে যায় ছিটকেইটা ভৰ্তি হোৱাৰ উপৰিও নিজৰ কান্ধতো পাৰিলে এজনমানক লৈ যাম যেনহে কৰে। ইফালে সময়ত বিদ্যালয় পাবগৈ লাগে৷ এনে লাগে যেন টেম্প’ৰ ভিতৰতে দৌৰি দিম। মোৰ লগতে ওচৰৰে বিদ্যালয় এখনৰ বাইদেউ এগৰাকী প্ৰায়ে যায়৷ আমি দুয়ো একেলগে টেম্প’ৰ বাবে ৰৈ থাকোঁ যদিও বাইদেউৰ বিদ্যালয়ৰ ছাৰ এজনে প্ৰায়ে বাইদেউক বাইকত

দুহেজাৰ দহ চনৰ পৰা দুহেজাৰ সোঁতৰ চনলৈকে আমি চাহ বাগানৰ সেউজীয়াবোৰৰ মাজত আছিলোঁ।মোৰ স্বামীয়ে ‘টাটা টি’ৰ অন্তৰ্গত চাহ বাগানত চিকিৎসক হিচাপে নিযুক্ত হৈ আছিল। বহুতো সেউজীয়া অভিজ্ঞতাৰ লগতে লটিঘটিও হৈছিল প্ৰথমাৱস্থাত। প্ৰথমে মোৰ স্বামী ডিগবৈৰ অন্তৰ্গত ‘পাৱৈ চাহ বাগান’ৰ চেণ্ট্ৰেল হস্পিতালত চিকিৎসক হিচাপে কাম কৰিছিল।বাগানত থকা আমাৰ দুয়োজনৰে প্ৰথম অভিজ্ঞতা।ইয়াৰ আগতে চাহ বাগান ইমান ওচৰৰ পৰা দেখা নাছিলোঁ। গতিকে বাগানৰ থলুৱা ভাষাটো বৰকৈ মই বুজি পোৱা নাছিলোঁ। আমি কোম্পানীৰ ফালৰ পৰা বাংলো পাইছিলোঁ আৰু বাংলোত সহায় কৰিবলৈ মালিৰ পৰা ৰান্ধনী,

সকলোৱে ফেচপেক লগাই ধুনীয়া হৈ থাকে। তাকে দেখি ভাবিলো, মইনো পিছ পৰি ৰওঁ কিয়! সদায় সদায় এইবোৰ ধুন পেচ মাৰিবলৈ সময় নাই বুলি আনক ঠগিব পাৰিলেও বয়সৰ আচোঁৰকেইডালক নোৱাৰি। এই বয়সত শ্ৰীদেৱী হ’বগৈ নোৱাৰোঁ বুলি জানিলেও অন্ততঃ মুখখনৰ বলিৰেখা কেইডালক ক্ষন্তেকীয়া ঘোচ খুৱাই হ’লেও দুদিনমান শুৱাই থব পাৰি হেনো! সেইবুলি কেঁচা হালধী অকণমান, বেচন এমুঠিমান, মৌ কেইটোপালমান মিলাই মিক্সিৰ বাতিটোত ভৰাই পিহিবলৈ চুইছ দিওঁতেই ইফালে কলিংবেলটো বাজিল। কোনোবা আলহী আহিছে। লৰালৰিকৈ পিহাখিনি বেলেগ এটা বাতিত উলিয়াই থৈ আলহীক মাতষাৰ দিবলৈ