কিছুমান স্মৃতি মনলৈ আহিলে কেতিয়াবা অকলে অকলে হাঁহো৷ বহু বছৰ আগৰ কথা৷ দেউতা চাকৰি সূত্ৰে বেলেগ ঠাইত আছিল৷ তেওঁ চহৰৰ দাঁতি কাষৰীয়া অঞ্চল এটাত নতুনকৈ মাটি কিনি ঘৰ বন্ধাই আমাক ৰাখিছিল৷ আমাক মানে মা, মই, ভাইটি৷ মানুহ দুনুহ ঠাইখনত কম আছিল৷ তাত অ’ৰ ত’ৰপৰা অহা মানুহে দুই এটা ঘৰ বান্ধি আছিলহি৷ মই তেতিয়া ক্লাছ চেভেনত পঢ়িছিলো৷ মোৰ ভাইটি ক্লাছ ফাইভত৷ আমি দুটা বৰ অঘাইটং আছিলো৷ আমাৰে ৰসাল কাহিনী এটা ক’বলৈ ওলাইছো৷ জেঠ মাহ আছিল তেতিয়া৷ এদিন ভাইটি আৰু মোৰ বৰকৈ

ঘৰৰপৰা স্কুললৈ ৪ কি.মি. বাট। ভণ্টী আৰু মই খোজ কাঢ়িয়েই অহা-যোৱা কৰিছিলো। মই ক্লাছ নাইনত। ভণ্টী ক্লাছ চিক্সত, মোৰ সৈতে একেলগে স্কুললৈ গৈছিল, উলতিছিল। সেইদিনা আমাৰ ক্লাছত হাই উৰুমিৰ মেলা বহিছিল। বাটত ভণ্টীয়ে মোক সুধিলে- ‘দাদা , আজি বোলে তহঁতৰ ক্লাছত কমলেশ্বৰ ছাৰে চবকে গৰুপিটন দিলে! পেপাৰ দিছিলে নেকি?’ মই চকু পকাই ধৰিলো, তাই মনে মনে থাকিল। যিকোনো পৰীক্ষাৰ পিছত অকল দুখন পেপাৰহে মই ঘৰত দেখুৱাইছিলো। এখন ইংৰাজী আৰু এখন অসমীয়া। বাকী কেইখনৰ কথা সুধিলে, মই জাঙুৰ খাই উঠিছিলো। বিভিন্ন

চাৰিওফালে নিশাৰ নিস্তব্ধতা বিৰাজ কৰিছে। জকাইচুকীয়া গাওঁখনৰ প্ৰায় সকলো মানুহ টোপনিৰ কোলাত। ভেকুলীৰ টোৰটোৰ, জিলীৰ জি-ই-ই আৰু ৰাস্তাৰ ভতুৱা কুকুৰৰ দুই এটা ভুকভুকনিৰ বাহিৰে বাহিৰত বেলেগ একো শব্দ নাই। ঈষৎ পোহৰৰ বাল্বটো জ্বলি আছে মোৰ কোঠাটোত। বাল্বটোৰ ঠিক তলতে বেৰত ওলমি থকা পুৰণি ডিজাইনৰ ‘অজন্তা’ কোম্পানীৰ ঘড়ীটোলৈ চাই পঠিয়ালো। টক্ টক্ শব্দ কৰি মোৰ লগতে সিয়ো সাৰে থকাৰ সাক্ষী বহন কৰিছে। নিশা ১১.৪৪ বাজিছে। বাৰ বাজিবলৈ আৰু বেছি সময় নাই। লাহে লাহে উপযুক্ত সময় আহি পৰিছে, কামটো সমাধা কৰাৰ। লক্ষ্য

“লালৈ ইয়াতে জনমে লালৈ ক’তে বা মৰণে লালৈ কোনে থিৰাং কৰি ক’ব? লালৈ তিৰিৰে জনমে লালৈ সাধি মই আহিছোঁ……” গাটো ধুই আহি বিহুগীত গাই গাই চুলি আঁচুৰি আছিলো। তেনেতে ফোনটো বাজিল। দেখিলো পৰীৰ ফোন। ফোনটো ৰিচিভ কৰি সুধিলো তাইক, মই: কি হ’ল ক? পৰী: চাৰে আঠ বজাৰপৰা ক্লাছ আছে, খবৰ আছে নে নাই অ’? মই : চাৰে আঠ বজাৰপৰাহে আছে। এতিয়াও আছে বিশ মিনিট। পাঁচ মিনিটৰ বাট। কিবা এটা খাই গৈ আছোঁ ৰহ। পৰী: ঠিক আছে, তই আহিবি সোনকালে। ওপৰ

প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত পঢ়াৰ সময়ত সহপাঠী এগৰাকী আছিল, উপাধিতো চুতীয়া ফুকন। খুব সুন্দৰ কণ্ঠৰ অধিকাৰী আছিল বাবে তাই ছাৰ বাইদেউৰপৰা বেছি মনোযোগ পাইছিল, যিটো আমাৰ দৰে ধিতিঙালি কৰি ফুৰাসকলৰ বাবে আছিল ঈৰ্ষাৰ কাৰণ। চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ পাছত ছোৱালীজনী নাপাত্তা হৈ গ’ল। বহুত বছৰৰ মূৰত অনা অসমীয়া বন্ধুকেইজনৰ সৈতে এদিন আড্ডা দি থাকোতে সহপাঠীগৰাকীৰ কথা ক’লো। তাইৰ উপাধিটো শুনিয়েই আটাইবোৰে গির্জনী মাৰি হাঁহিবলৈ ধৰিলে। এজনে আনকি তাইৰ উপাধিটোৱেই তাই নাপাত্তা হৈ যোৱাৰ কাৰণ বুলিও ক’লে। আটাইৰে হাঁহি শাম কটাৰ পিছত মোক এজনে বুজাই

জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে লিখি থাকোতে হাঁহিছো। সকলো মনত পৰি। লগৰজনীৰ গাঁৱত ভাওনা। তাইৰ দুটা ভায়েকৰ ভাও চাবলৈ সাদৰেৰে নিমন্ত্ৰণ কৰিছে মোক। তাইৰ দেউতাকৰ চাইকেলৰ হেণ্ডেলত গাৰু এটা বান্ধি গ’লো। মই লোকৰ গাৰুত নুশুও তাতে। চিক্সমানত পঢ়ি আছোঁ তেতিয়া। ৰাতিলৈ দাদাও যাব ভাওনালৈ, সেয়েহে অনুমতি পালোঁ‌। লগৰজনীৰ ভায়েকক সুধিলো কি ভাও? সি বোলে, : অ’ মোৰ মেইন ভাও। গোটেই ৰাতিটো মোকেই দেখিব। খালি বচন নাই। ধেইত! বোবা ভাওনা মানে! অংগী ভংগীৰে মাইম ভাওনা। সি বোলে, :ধৈ বোবা নহয়, মই দুৱৰী লৈছোঁ

একালত মোৰ এজন নলে-গলে লগা বন্ধু আছিল। তেওঁ আছিল এখন ভিতৰুৱা গাঁৱৰ ল’ৰা। আমি দুয়ো চহৰত একেলগে পঢ়া-শুনা কৰিছিলোঁ‌। তেওঁলোকৰ ঘৰৰ ওচৰৰে এখন বাগানত চাকৰি কৰা ‘জধংমধং’ নামেৰে খ্যাত এজন ডাক্তৰ আৰু এটা চেলাইনৰ এক ৰসাল কাহিনী তেওঁ আমাক কৈছিল। সেই কাহিনীটো আছিল আজিৰপৰা কমেও ২৬/২৭ বছৰৰ আগৰ। সেই সময়ত তেওঁ আছিল ১১/১২ বছৰীয়া ল’ৰা। এবাৰ তেওঁৰ দেউতাকৰ কাহ হৈছিল। সেয়ে তেওঁ কাহৰ ঔষধ খাইছিল। এদিন ৰাতি ভাত খাই উঠি তেওঁ বিচনাত পৰিছে, তেনেতে তেওঁৰ মনত পৰিল যে তেওঁৰ কাহৰ

মেট্ৰিক পাছ কৰাৰ পিছৰে পৰা এক প্ৰকাৰৰ ডেকা ল’ৰা বুলি নিজকে ভবা হৈছো। তেতিয়া আমি ক্ৰিকেট খেলৰ মহাভক্ত। ক’বলৈ গ’লে প্ৰতিটো বল তন্ন তন্নকৈ চাওঁ। চাওঁ মানে গাঁৱৰ সকলো ল’ৰা লগ হৈ একেলগে চাওঁ। অৱশ্যে ইয়াৰ কাৰণ আছিল। আমাৰ গাঁৱত বিজুলী সংযোগ তেতিয়াৰ দিনত হোৱা নাছিল। বেটাৰীত চাওঁ। সকলোৰে ঘৰত টিভিও নাছিল। তদুপৰি একেলগে খেল চোৱাৰ মজাটো সুকীয়া। এদিন এজন বন্ধুৰ ঘৰত খেল চাই আহিছোঁ। খেলৰ শেষত ৰিকি পন্টিং আৰু সৌৰভ গাংগুলীয়ে কি ক’লে তাকো শুনি আহিলো। নহ’লে তিনি আলিত

: আজি গৰুচোৰটো ধৰিমেই বুইছ’। তই খালি মোৰ লগত ওলাবি। – মেথাৰ প্ৰত্যয়ৰে ভৰা গহীন মাত। মেথাৰ আচল নাম বেলেগ কিবা। তাৰ লগত প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত একেলগে পঢ়া “লংগুটিয়া য়াৰ” কেইটাৰ বাহিৰে সেই নাম পিছে গাঁৱৰ বেলেগ কোনেও নাজানে। কথাই কথাই “মোৰ মেথাটো গৰম হ’ল” বুলি কোৱাৰ বাবেই সি মেথা নামেৰেই জনাজাত হৈ পৰিল। কেশৱ পণ্ডিত, ঔম প্ৰকাশ শৰ্মা আদি লিখকৰ ডিটেক্টিভ হিন্দী উপন্যাস বোৰ পঢ়ি পঢ়ি মেথাৰ চিন্তাধাৰা একেবাৰে ডিটেক্টিভ টাইপৰ। মুঠতে হাঁচি মাৰোঁতে পাদ গ’লে, তাতো কিবা “কন্সপিৰেচী” দেখা

হায়াৰচেকেণ্ডাৰী পাচ কৰি কলেজত নাম ভৰ্ত্তি কৰি কলেজলৈ যোৱাৰ কথা ভাবিলেই ভয় এটাই হেঁচা মাৰি ধৰে। কেইবাদিনো গৈ আধাবাটৰ পৰা ঘূৰি আহোঁ। মা নাথাকে, স্কুললৈ যায়। দেউতাক কওঁ -“কলেজৰ সন্মুখত এসোপা ল’ৰা, ষ্ট্ৰাইক হৈছে চাগে। গুছি আহিলোঁ, ভিতৰ নোসোমালোৱেই।” দুদিনমানৰ পিচত দেউতাই দিলে ধমক- “আজি ঘূৰি নাহিবি। খবৰ লৈ আহিবি।” দেউতাৰ ধমক খাই কলেজলৈ বুলি সময়তকৈ এঘণ্টামান আগতেই ওলালোঁ। বাটে বাটে ভগৱানক ভাবি আহিলোঁ, আজি গে’টৰ মুখত ল’ৰাজাকটো নাপালেই হয়। খৰ খোজেৰে গৈছোঁ৷ কলেজত ল’ৰাবোৰ জুম বন্ধাৰ আগতেই সোমাবগৈ লাগিব।