এখেতক লুচী ভাজি খুৱাই বোৱাই অফিচলৈ পঠিয়ালো৷ ৰমিলা আজি নাহিল৷ বৰ এলেহুৱা প্ৰকৃতিৰ এই কাম কৰা মানুহবোৰ৷ আজি বোলে তাইৰ গিৰিয়েকক ডাক্তৰৰ ওচৰত লৈ যাব লাগে পিঠিৰ বিষটো দেখুৱাবলৈ৷ ইস্, বৰ একেবাৰে লাট চাহাব! হওঁতে মোৰো পিঠিৰ বিষ হৈ থাকে৷ অলপ মলম সানি বাগৰি দিলেইচোন ভাল হৈ যায়। তাতে আকৌ ডাক্তৰ, ওজা এইবোৰক দেখুৱাব লাগেনে? মাইনীৰ দেউতাকেচোন মোক কেতিয়াও ডাক্তৰ ওচৰলৈ নিয়া মনতেই নাই৷ মোৰ মানুহজনৰ কামো বহুত দিয়কচোন৷ অসমৰ ভিতৰৰে আগশাৰীৰ মেগাজিন এখনৰ সম্পাদক এখেত৷ বহুত ব্যস্ত থাকে৷ সমাজৰ

কালিৰেপৰা মনটো ভাল নহয়, মাইক দেখা নাই। পুৱাই কাষৰ অকণিক লগত লৈ ওলাই গৈছিল, মালিকৰ ঘৰৰপৰা খাবলৈ কিবা এটা আনোঁগৈ বুলি। তাৰপাছৰেপৰা নাই। চাৰিআলিৰ চুকৰ গুণ্ডাটোৱে মাইৰ ওপৰত নজৰ দিয়ে বুলি কৈছিল দুই একে। টিউবেদি আহোঁতে দুই-এদিন অগা-ভেঁটা হৈছিল বুলি মায়েও কৈছিল। কিন্তু তাৰ ইমান সাহ হ’বনে, বা মায়েও ইমান অপকৰ্ম কৰিবনে! নাই, খোৱা-বোৱাৰো আকাল নাই। মালিকৰ ভঁৰাল মানেই আমাৰ ভঁৰাল। নাই, নাই এনেয়ে নাখাওঁ; দুই-এপদ কাম কৰি দিহে খাওঁ। যেনে : মালিকৰ জীয়েকৰ বহীৰ চুকবোৰ ঘুৰণীয়াকৈ কটা, বাইদেউৰ নতুন

আজি দুই-তিনি বছৰমানৰ পৰা পপুলাৰ হ’বলৈ বাবুলৰ মন ধৰফৰাই আছে। পিচে না সি গান গাব জানে, না নাচিব জানে, না গীটাৰকে বজাব জানে। শিকোঁতে এই সকলোবোৰতে হাত ফুৰাইছিল কিজানি সুপ্ত প্ৰতিভা কিবা উপায়েৰে উদ্গীৰণ হয়েইবা৷ পিচে একো কামত নাহিল৷ দুই এটাক দেখি ফটোগ্ৰাফাৰ হ’বলৈকো মন কৰিছিল৷ তাকো ফেইল মাৰিলে। : ধুইত! কি ফাল্টু বেমাৰী লাইফ বে আমাৰ। একদম জাবৰ৷ খঙতে জিগৰী দোস্ত বাবুলে কোৱা কথা শুনি গজেনে সোধে- : তোৰ আকৌ কি হ’ল? : এই কণাটোৱে একোডাল টেলেণ্ট নিদিলে বে?

হোমৰ গুৰিত দৰা-কইনা বহি আছে৷ দুয়োৰে হাতত দুটা এণ্ড্ৰইড মবাইল ফোন৷ দুয়োৰে চকু নিবদ্ধ মবাইল ফোনত৷ পূজাৰীয়ে মন্ত্ৰোচাৰণ কৰি আছে যদিও পূজাৰীজনৰ হাততো এণ্ড্ৰইড মবাইল ফোন আৰু ফোনৰ ওপৰত চকু দিয়েই তেওঁ মন্ত্ৰোচাৰণ কৰি আছে৷ দৰা-কইনাক আগুৰি বহি আছে পৰিয়ালৰ ইষ্ট-কুটুম্ব সকল৷ তেওঁলোকৰ হাতে হাতেও স্মাৰ্ট ফোন আৰু চকু নিবদ্ধ ফোনৰ ওপৰত৷ মাজতে পূজাৰীয়ে কৈ উঠিল—“কইনাৰ দেউতাকে অৰিহণা দিব লাগে”৷ ফোনৰ ওপৰত চকু নিবদ্ধ থকা দেউতাকেও পেটিএমৰ যোগেদি টিপিককৈ অৰিহণা পঠায়েই দিলে পূজাৰীৰ একাউণ্টলৈ৷পূজাৰীয়ে কৈ উঠিল – “এতিয়া দৰা-কইনাই হোমৰ

গেলেকনি গাঁৱৰ গকুলহঁতে এইবাৰ বহাগ বিহু উপলক্ষে বৰ বিশাল আয়োজন কৰিছে বিহু সন্মিলনৰ৷ সিহঁতৰ লক্ষ্য হ’ল এইবাৰ সিহঁতে পতা বিহু সন্মিলন দেখি যাতে গাঁৱলৈ বিহু বুলি চহৰৰপৰা ফুৰিবলৈ অহা চহৰীয়া মানুহবোৰেও ভূৰিভূৰি সিহঁতৰ প্ৰশংসা কৰি যায়গৈ৷ এই উদ্দেশ্যেৰেই চ’ত সোমোৱাৰো আগৰেপৰাই সিহঁতে কাক কি নচুৱাব, কাৰ হতুৱাই কি গোৱাব, কোনে কেনেকৈ মাইক্ৰ’ফোন হাতত লৈ ঘোষণা কৰি যাব বিহুৰ কাৰ্য্যসূচী ইত্যাদি ইত্যাদি সকলোবোৰ জুকিয়াই লৈছে৷ গাঁৱৰ বয়োজ্যেষ্ঠসকলৰপৰাও বিশেষ পৰামৰ্শ নোলোৱাকৈয়ে তেওঁলোকে হাতে-কামে লাগিছে৷ মাথো পিতৃস্থানীয় ব্যক্তিসকলক কৈছে যাতে তেওঁলোকে আৰ্শীবাদফেৰা দিয়াতহে

: নাই নাই! যিয়ে যি কওক, মই সেই বিজতৰীয়াটোলৈ মোৰ ছোৱালীক বিয়া দিব নোৱাৰোঁ৷ কম কষ্টত পেট ফালি ছোৱালী জন্ম দিছোঁ নেকি! মৰিবলৈয়ে লৈছিলোঁ। স্যানাল ডাক্তৰ আছিল বাবে জীৱটো ঘূৰি আহিল৷ এতিয়া সেইজনী ছোৱালীক…. এইবুলি উচুপি উঠিল বৰুৱানী৷ জৰ্জ উইলিয়াম আমেৰিকাৰ ৰাষ্ট্ৰদূতাবাসত কৰ্মৰত আৰু তাৰে হেল্থ এটাচি ৰৌজ মেৰী হ’ল লিপিৰ বান্ধৱী৷ ৰৌজ মেৰীৰ বিবাহ বাৰ্ষিকীতে লিপিয়ে উইলিয়ামক লগ পাইছিল৷ দীৰ্ঘদিনৰ বন্ধুত্বৰ পিছত এবাৰ লিপি যেতিয়া ভাৰতলৈ এমাহৰ বাবে আহিছিল তেতিয়াই উইলিয়ামে অনুভৱ কৰিছিল, লিপি অবিহনে সি যেন আধৰুৱা৷ সেই

“ ঐ বুধবাৰে বিয়া , ৰাতিপুৱাৰ পৰা একেবাৰে ছোৱালী বিদায় দিয়ালৈ •••• বেচি একো নকওঁ মোৰ হিচাপৰ মানুহকেইটা ৰভাতলীত পাব লাগিব ।” — এটা আদেশৰ সুৰত তেওঁ কথা খিনি কৈ গ’ল । আমাৰ চুবুৰীৰে দাদা এজন , একপ্ৰকাৰ বন্ধুয়েই বুলিব পাৰি, চুবুৰীটোৰ যিকোনো কামতে আমাক নেতৃত্ব দিয়ে, বয়সত অলপ ডাঙৰ আমাতকৈ সেয়েহে আমি দাদা বুলি মাতোঁ। তেওঁৰে ডাঙৰ ছোৱালীৰ বিয়া। গতিকে আমাৰ উপস্থিতি অনিবাৰ্য। উপস্থিত থকাকেইজনৰ মাজত লগে লগে এক আলোচনা হৈ গ’ল, দহোবন কাতি কৰি হ’লেও এইখন বিয়াত আমি

: হাৰে কাকতি দেখোন। হঠাৎ যে? ক’ত আছিল ইমান দিন! আহক। আহক। ব্ৰান্স মেনেজাৰ সৌৰভ বৰুৱাৰ সম্ভাষণটো সামান্যভাবে মূৰটো দুপিয়াই গ্ৰহণ কৰি দিনদয়াল চাংকাকতিয়ে গ্লাছৰ দুৱাৰখন ঠেলি পোনেই আহি চকী এখন টানি বৰুৱাৰ টেবুলখনৰ সন্মুখতে বহিল। : অলপ ব্যৱসায়ৰ কামত বিজি আছিলোঁ। বেগ এটা টেবুলৰ ওপৰত থৈ কাকতিয়ে মেনেজাৰ বৰুৱালৈ চাই ক’লে। তাৰ পাছত কোঠাটোৰ চাৰিওফালে এবাৰ চকু ফুৰালে। তেওঁৰ কাষতে তৃতীয় প্ৰাণী পান্নালাল প্ৰজাপতি বহি আছে। : কাগতি বাবু আপ্নি কি ব্যচায় কৰে ভগৱানৰভি মালুম নেই৷ কাকতিৰ খংটো টিঙিচকৈ

প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ বাসভৱন৷ ৰাতিপুৱাৰ সময়৷ : হেৰৌ৷ কোন আছ’৷ ইমান দেৰিৰ পৰা আটাহ পাৰি আছো৷ কাৰো দেখা দেখি নাই যে! প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ চিঞৰ শুনি খপজপকৈ অৰ্ডালী এজন দৌৰি আহিল৷ অৰ্ডালীজনৰ কাপোৰ কানি তথৈবচ, আধা পিন্ধা অৱস্থাতে প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ কোঠাৰ পৰা মৰ চিঞৰ শুনি দৌৰি আহিছিল৷ অৰ্ডালীজন আহিয়েই প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ সমুখত ঠিয় হৈ গোৰোহাৰে মাটিত ফোৰোহনি মাৰি চেল্যুট দিবলৈ লওতেই জোঁট-পোট খাই বাগৰি পৰিল৷ : উস! লাহৌল বিলাকুৱত! ভালকৈ ঠিয় দিবও নোৱাৰ’ নেকি ঐ! – প্ৰধানমন্ত্ৰী খঙত টিঙিৰি তুলা যেন হ’ল৷ : জোনাব্ ! গুড্ড

(১) প্ৰথম খাদক নাম: আলোড়ন বৰুৱা বয়স: সোতৰ বৃত্তি: ছাত্ৰ খাদ্য: তেজ যেতিয়ালৈকে সূৰুযৰ ফট্‌ফটীয়া পোহৰে নিত্যানন্দ বৰুৱাৰ ঘৰৰ আগচোতাল নুছুৱেহি, যেতিয়ালৈকে ঘৰগৃহিণী অৰ্থাৎ নিত্যানন্দ বৰুৱাৰ একমাত্ৰ পত্নী প্ৰতিভা বৰুৱাৰ অন্তহীন পুত্ৰবিৰোধী আস্ফালনে ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ কাণ-মূৰ ঘেলঘেলীয়া কৰি নিদিয়েহি,আৰু যেতিয়ালৈকে তাৰ মৰমৰ প্ৰেমিক চৰাই প্ৰিয়াৰ পৰা অহা ফোনকলৰ সংখ্যাই ত্ৰিশৰ পৱিত্ৰ ঘৰত পদধূলা নেপেলায়হি,তেতিয়ালৈকে আলোড়ন বৰুৱাৰ চকুহালে বাহিৰৰ পোহৰ আৱিষ্কাৰ নকৰে৷ আহ্! টোপনিৰ কি যে মধুৰ,অমৃতময় আৱেশ! সুখনিদ্ৰাৰ যে কি এক পৰম,আকুল অনুভূতি! আৰু কিবা লাগেনে মানুহক? উহহু..নেলাগে৷ একোৱেই নেলাগে৷ সেয়েহে