মানুহটোৰ কাগজে পত্ৰই নাম তিলক চন্দ্ৰ বৰা কিন্তু গাঁৱত এই নামৰ মানুহজন কোন বুলি ক’লে তাক কোনেও উত্তৰে দিব নোৱাৰে। তিলৈ দাই বুলি ক’লেহে তেওঁক সকলোৱে চিনি পাব। ভগৱানে দিয়া সকলোৱেই আছে তিলৈ দাইৰ। সাতজনী বায়েকে নুমলীয়া ভায়েকক কামে-কাজে কথাই-বতৰাই একেবাৰে ছোৱালী লেখীয়া কৈ তুলিলে। তিলৈ দাইৰ কাম-বনৰ লগত গাঁৱৰ কাজী তিৰোতায়ো লাজ পাই যাব। ইফালে আক’ চুবুৰীৰ প্ৰতিঘৰৰে সকামে-নিকামে হওক, টানে-আপদে হওক তিলৈ দাই নহলে নচলেই! মুঠতে তিলৈয়ে ঘৰ-দুৱাৰৰ লগতে গোটেই চুবুৰীটোৱে ধৰি আছে বুলিয়ে ক’ব পাৰি। তিলৈ দাইৰ

এসাগৰ বিস্তীৰ্ণ সেউজীয়া। দিগন্তত দেখা গ’ল এটা সৰু ক’লা বিন্দু। ভালদৰে লক্ষ্য কৰিলে ধৰিব পাৰি বিন্দুটো চলমান। ক্ৰমাৎ ডাঙৰ হৈ আহিবলৈ ধৰিলে সেই বিন্দুটো। লাহে লাহে চলমান বিন্দুটো সলনি হ’ল মানুহৰ এটা অবয়ৱলৈ। ওচৰ চাপি অহাত স্পষ্ট হ’ল – মানুহজনৰ পেটটো তেওঁৰ মূৰ বা বুকুখনতকৈ প্ৰায় এক-ডেৰ ফুট আগত আহি আছে। এক বিশাল অঞ্চল জুৰি কৰা মটৰ মাহৰ খেতি পাৰ হৈ আহি এটা প্ৰান্তত এয়া মোৰ সন্মুখত সেই মানুহজন। “এচিৰা মটৰো চিঙি খোৱা নাই জানেনে?  ৰিয়েল মহন্ত মই, একদম ৰিয়েল।

ৰমেশ আৰু বৈকুণ্ঠ চাৰিআলিৰ চ’কৰ নৰোত্তমৰ দোকানৰ সন্মুখত বহি আছে। দুয়োৰে মুখত মাতবোল নাই। ৰমেশৰ মুখখন মেল খাই আছে, বৈকুণ্ঠৰ নাকেৰে অলপ অচৰপ শেঙুন ক্ৰমাৎ ওঁঠ অভিমুখে গতি কৰিছে। ৰমেশৰ মুখ মেল খোৱাটো জন্মগত। বহুতে সেইকাৰণে তাক ‘মুখমেলা’ বুলিও মাতে। বৈকুণ্ঠই গমকে নাপায়, কেতিয়া তাৰ নাকেৰে শেঙুন বাহিৰ হৈ মাধ্যাকৰ্ষণ শক্তিৰ প্ৰভাৱত ওঁঠ-মুখলৈ গতি কৰে। যেতিয়া গম পায়, তেতিয়া সি নাকেৰে উশাহৰ লগে লগে বল প্ৰয়োগ কৰি আকৌ ‘ঘৰৰ ল’ৰা ঘৰলৈ আহ’ বুলি শেঙুনখিনিক নাকলৈ উভতাই আনিবলৈ চেষ্টা কৰে। যদি

বৰষুণজাক দিয়া অলপ সময় হ’ল যদিও গছবোৰে ধৰি ৰখা পানীবোৰ পাতৰ মাজেৰে সৰকি আহি টুপুৰ-টুপুৰকৈ শব্দ হৈ আছে। তেনেকুৱা এক টুপুৰ-টুপুৰ শব্দ অনাদিৰ মবাইলতো মাজে মাজে হৈ আছে। টুপুক! মেছেজ অহাৰ শব্দ। অনাদিয়ে হোৱাটচ এপটো খুলিলে। “চেষ্টা কৰিবা। আহিবই লাগিব বুলি কোনো কথা নাই।“ পৰিধিৰ মেছেজ। অনাদিৰ মনটো মৰহি যোৱা যেন লাগিল। চাৰিমাহৰ মূৰত তাই অসমলৈ আহিছে। অহাৰ পৰিকল্পনা কৰোঁতেই সিহঁতি কেতিয়া ক’ত লগ কৰিব সেইটো পাতি থৈছিল কিন্তু খেলিমেলি লগালে অনাদিৰ মাকে। পৰিধিক লগ পোৱাৰ আৱেশত ডুব গৈ থাকোঁতেই

ইচ্, অকস্মাতে কি যে ঘটি গ’ল! ইমান লাজ লগা ঘটনা মোৰ জীৱনত কোনোকালে ঘটা নাছিল| শুই থকা শিয়ালে হেনো হাঁহ ধৰিব নোৱাৰে| ময়ো পৰা নাই| কিন্তু চেষ্টাৰ ক্ৰটিও যে কৰা নাই, সেয়াওতো সঁচা| যি নহওক মূল কথালৈ আহোঁ| নলবাৰী ৰেল ষ্টেচনৰ তিনি নং প্লেটফৰ্মটো প্ৰাতঃভ্ৰমণ আৰু সান্ধ্যভ্ৰমণ কৰিবলৈ অতি উপযোগী। হাইমাষ্ট লাইটৰ উজ্জল পোহৰ আৰু ৰঙ-বিৰঙী মানুহেৰে ভৰি পৰে সন্ধিয়াৰ প্লেটফৰ্ম| এক আৰু দুই নং প্লেটফৰ্মত ৰেল আহি ৰখে, কিছুসময়ৰ বাবে সেই দুটা প্লেটফৰ্ম চঞ্চল হৈ পৰে, মুখৰ হৈ উঠে|

১) তীখৰ-পুৰাণ দুপৰীয়া ভনীয়েকক শুৱাবলৈ লওঁতেই ওচৰৰ খুড়া শহুৰেক সোমাই অহা দেখি মাকে তীখৰক ককাকক অলপ সময় বহিবলৈ ক’বলৈ পঠিয়ালে। তীখৰে মাকক ক’লে,-“তাতকৈ আবেলি আহিবলৈ কওঁ নি..তুমি নাই বুলি কওঁ!” শুবলৈ লোৱা মাকেও ভাবিলে, আবেলি লুচি ভাজি বনাই খুড়াক মাতি দিম। খুড়াই লুচি খাই ভাল পায়। পিচে সদায় টান টান আখৰ জোঁটনিবোৰ সুধি থকা ককাকক তীখৰে যিষাৰহে ক’লেগৈ, তেওঁ আৰু তীখৰহঁতৰ ঘৰলৈ নহাই হ’ল। সি গৈ ক’লেগৈ,-” ককা, মায়ে মা নাই বুলি কৈ পঠিয়াইছে”। মাকৰো ভুল আছিল, তীখৰকনো বিশ্বাস কৰিব

:মোৰ বাকী কিমান দিবলৈ আছে চোৱাচোন ভাইটী,আজি বহাগৰ ১ তাৰিখ যিহেতু তোমাৰ তাত থকা বাকীখিনিৰ হিচাব নিকাচটো আজি কৰাই ভাল হ’ব। :”যোৱা তিনিবছৰমান পইচা দিয়াই নাই নহয় আপুনি দাদা,মুঠ ষোল্ল শ টকা দিবলগীয়া আছে আপোনাৰ”, দোকানৰ বাকী লিখা বহীখন চাই দোকানীজনে ৰমেন শৰ্মাক ক’লে। :আচ্ছা,কাটি দিয়া আগৰখিনি,আৰু এইখন লিষ্টত লিখা বস্তুখিনিও ভৰাই দিয়া। পইচাটো পোৱাৰ আশাত বেচেৰা দোকানীজনেও নতুন বস্তুকেইবিধ প্লাষ্টিকৰ মোনা এখনত ভৰাই আথে বেথে শৰ্মাৰ হাতত তুলি দিলে। :নতুন খাতাখনত পুৰণিয়েই নতুনেই একেলগ কৰি লিখি থোৱা,বেচি বাকী হোৱা

:অ’ আইতা? :হেঁ ৷ :ল’ৰাটো ক’ত ? :সৌটো ৷ :কি কৰিছে সি তাত? মহে খাই ডবৰা পাতিব পাই পিঠিত ৷ :অকল সেইবোৰেই কৰি থাকে ৷ কাচিন তেল ( কেৰাচিন তেল সানি দিবলৈ ক’বই নহয় ফুট গধূলিতে মোক ৷ মোৰ আৰু কাম নাই নহয় ! মহে খায়, চামচেলুকাই চেলেকে , সৌ আলষণীয়ে পাই, পাই থাকক ৷ নাজানো,মাছ কেইটা পালে ! ক’ৰ লোকৰ ভেন্দিবাৰীত সোমায়, গোহালিৰ কিনাৰত কোৰখন মাৰি বৰশীৰ টোপ গোটাই পিটাই লৈ ওলাই গৈছে আৰু ৷ মোৰ হেৰৌ, এটা বাল্টি

“তই কি ভাবি আছ৷ ঠাকুৰে ক’ব নেকি আমাক যাবলৈ?”-চুলি দীঘল ল’ৰাটোৱে চিগাৰেটৰ ধোঁৱাখিনি ওপৰলৈ উৰুৱাই তাৰ লগত বহি থকা শকত ল’ৰাটোক সুধিলে৷ “নাই একো নকয়৷ এইটো ফাৰ্ষ্ট ছিগনেল৷ ইয়াৰ পিছত আৰু এবাৰ আহিব ঠাকুৰ৷ তাৰ পাছত আৰু নাহে৷ কুংফুৱে ভুকি ভুকি যাবলৈ ক’ব৷” শকত ল’ৰাটোৱে পেটটোত হাতখন থৈ উত্তৰ দিলে৷ মুখৰ চিগাৰেটটো তাৰ কথাৰ লগে লগে কঁপি আছিল৷ “বাহ ! তই দেখোন ঠাকুৰৰ বহুত কথা গম পাৱ৷ কিন্তু কথাবোৰ আধা হৈ থাকিল নহয়৷ কিমান সময়ৰ পাছত আকৌ ঠাকুৰ আহিব জান

যোৱাবছৰ বৰুৱাহঁত মুম্বাইলৈ আহিছিল ফুৰিবলৈ ৷ দুদিনৰ কাৰণে৷ এদিন বাছত উঠি মুম্বাই দৰ্শনো কৰিলে ৷ গাইডজনে মেৰিন ড্ৰাইভৰ পৰা আৰম্ভ কৰি অমিতাভ-শ্বাহৰূখ খানৰ ঘৰো দেখুৱালে ৷ মুকেশ আম্বানীৰ ঘৰটো দেখি চকু থৰ হৈ ৰৈছিল আটাইৰে। শেষত শচীন তেণ্ডুলকাৰে পঢ়া স্কুলখনো দেখুৱালে ৷ “এইখন হ’ল শাৰদাশ্ৰম বিদ্যামন্দিৰৰ খেলপথাৰ..! তোমাৰ বয়সত এদিন তেণ্ডুলকাৰে এইখন পথাৰতে ক্ৰিকেট আৰম্ভ কৰিছিল..তাৰ পিছত শিৱাজী পাৰ্ক…তাৰ পিছত ৱানখেড়ে ষ্টেডিয়াম…আৰু লাহে লাহে গোটেই বিশ্বৰে ফিল্ড কঁপাইছিল তেওঁ….৷” – বৰুৱাই সাতবছৰীয়া পুতেক বুবুৰ মুখলৈ চালে। খেলপথাৰখন আগুৰি থকা ৱালখনৰ