বাইকখন পদূলীত ৰখাই দিয়াৰ লগে লগে কংকনাই লাহেকৈ নামি ঠিয় দিলে৷ নীলা ৰঙৰ শাৰীখনৰে নীলা নীলা হৈ আহিছে মোৰ মানুহজনী কংকনা৷ আজি প্ৰথমবাৰৰ বাবে মই জোঁৱাই হৈ আৰু কংকনা মোৰ ঘৈণী হৈ সিহঁতৰ ঘৰত আহিছোঁ৷ আচলতে আমি দুয়ো ঘৰৰ অমতত পলাই গৈ বিয়া হৈছোঁ৷ বিয়াৰ এমাহ পিছত আমাৰ ঘৰে আমাক আদৰি ল’লে যদিও কংকনাহঁতৰ ঘৰখনে হে আজি পাঁচ মাহ পিছত আমাক আদৰি ল’লে৷ এই বিয়াৰ অমতৰ প্ৰধান কাৰণ হ’ল কংকনাৰ ককায়েক প্ৰাঞ্জল৷ ঠিক সেইদৰে মই কংকনাক লগ পোৱাৰ প্ৰথমটো কাৰণো

আধুনিক পৃথিৱীৰ তলা-নলাবোৰ খৰচি মাৰি বুজি লোৱা মোৰ লগৰ কেইবাজনো তীক্ষ্ণ মগজুৰ বন্ধুয়ে তেওঁলোকৰ আপোন ভাষাটো ‘ইউজ্’ কৰি মোক ‘এদভাইচ’ দিয়ে,– “বুজিছ, টাইম্ থাকোঁতেই ভাল কেৰিয়াৰ এটা ‘চুজ্’ কৰিব নোৱাৰিলে তোৰ লাইফৰ ‘নেক্সট ষ্টেজ’টো তামাম ‘পেথেটিক্’ হ’ব৷” দূৰদৰ্শী চোকা বন্ধুকেইজনৰ সাৰুৱা কথাবোৰ হৃদয়ংগম কৰিবলৈ এই ‘অদূৰদৰ্শী গাধ’ৰ দুদিন সময় লাগিল৷ ‘পেথেটিক্’ শব্দটোৰ অৰ্থোদ্ধাৰ কৰিবলৈ অভিধান এখনৰ সহায়ো ল’বলগীয়া হ’ল৷ তাৰপিচতহে বোধ হ’ল-এৰা, সিহঁতৰ কথাবোৰে ঠিকেই৷ ভাল কেৰিয়াৰ ‘চুজ্’ কৰিব নোৱাৰা ল’ৰা-ছোৱালীৰ জীৱনৰ শেষ পৰিণতি চকুৰ আগতেই প্ৰত্যক্ষ কৰি আছোঁ৷ ভীষণ

পুৱা শুই উঠিছিলোহে! চাহকাপ হাতত লৈ আগফালৰ বাৰাণ্ডাতে বাতৰি কাগজখন লৈ বহি আছিলো৷ “গুড মৰ্ণিং…দাদা..” এনেতে দেখিলো সন্মুখৰ ৰাস্তাটোৱেদি কোনোবা এটাই মোৰ ফালে চাই চিঞৰি কোবাকোবিকৈ আগবাঢ়িছে৷ ভালকৈ চাই দেখো সেইটো বাসু৷ “ঐ…বাসু কেনি যাৱ? ..ৰ..ৰ…ৰ..” মই চিঞৰি উঠিলো তাক দেখি৷ বাসুক সতকাই লগেই পোৱা নাযায়,…আজি হঠাতে পাইছো…গতিকে চাঞ্চতো এৰিব নোৱাৰি….। মোৰ চিঞৰ শুনি বাসু ৰৈ গ’ল৷ ময়ো গেটৰ ফালে আগবাঢ়ি গলোঁ… “কেনি যাৱ ঐ বাসু….ইমান লৰালৰিকৈ?” “ এ..দাদা কি ক’ব?….মানে…মহা সমস্যা এটাত পৰিলো…।” বাসুৱে কিছু উচপিচ কৰিলে৷ “ক চোন

মানুহটোৰ কাগজে পত্ৰই নাম তিলক চন্দ্ৰ বৰা কিন্তু গাঁৱত এই নামৰ মানুহজন কোন বুলি ক’লে তাক কোনেও উত্তৰে দিব নোৱাৰে। তিলৈ দাই বুলি ক’লেহে তেওঁক সকলোৱে চিনি পাব। ভগৱানে দিয়া সকলোৱেই আছে তিলৈ দাইৰ। সাতজনী বায়েকে নুমলীয়া ভায়েকক কামে-কাজে কথাই-বতৰাই একেবাৰে ছোৱালী লেখীয়া কৈ তুলিলে। তিলৈ দাইৰ কাম-বনৰ লগত গাঁৱৰ কাজী তিৰোতায়ো লাজ পাই যাব। ইফালে আক’ চুবুৰীৰ প্ৰতিঘৰৰে সকামে-নিকামে হওক, টানে-আপদে হওক তিলৈ দাই নহলে নচলেই! মুঠতে তিলৈয়ে ঘৰ-দুৱাৰৰ লগতে গোটেই চুবুৰীটোৱে ধৰি আছে বুলিয়ে ক’ব পাৰি। তিলৈ দাইৰ

এসাগৰ বিস্তীৰ্ণ সেউজীয়া। দিগন্তত দেখা গ’ল এটা সৰু ক’লা বিন্দু। ভালদৰে লক্ষ্য কৰিলে ধৰিব পাৰি বিন্দুটো চলমান। ক্ৰমাৎ ডাঙৰ হৈ আহিবলৈ ধৰিলে সেই বিন্দুটো। লাহে লাহে চলমান বিন্দুটো সলনি হ’ল মানুহৰ এটা অবয়ৱলৈ। ওচৰ চাপি অহাত স্পষ্ট হ’ল – মানুহজনৰ পেটটো তেওঁৰ মূৰ বা বুকুখনতকৈ প্ৰায় এক-ডেৰ ফুট আগত আহি আছে। এক বিশাল অঞ্চল জুৰি কৰা মটৰ মাহৰ খেতি পাৰ হৈ আহি এটা প্ৰান্তত এয়া মোৰ সন্মুখত সেই মানুহজন। “এচিৰা মটৰো চিঙি খোৱা নাই জানেনে?  ৰিয়েল মহন্ত মই, একদম ৰিয়েল।

ৰমেশ আৰু বৈকুণ্ঠ চাৰিআলিৰ চ’কৰ নৰোত্তমৰ দোকানৰ সন্মুখত বহি আছে। দুয়োৰে মুখত মাতবোল নাই। ৰমেশৰ মুখখন মেল খাই আছে, বৈকুণ্ঠৰ নাকেৰে অলপ অচৰপ শেঙুন ক্ৰমাৎ ওঁঠ অভিমুখে গতি কৰিছে। ৰমেশৰ মুখ মেল খোৱাটো জন্মগত। বহুতে সেইকাৰণে তাক ‘মুখমেলা’ বুলিও মাতে। বৈকুণ্ঠই গমকে নাপায়, কেতিয়া তাৰ নাকেৰে শেঙুন বাহিৰ হৈ মাধ্যাকৰ্ষণ শক্তিৰ প্ৰভাৱত ওঁঠ-মুখলৈ গতি কৰে। যেতিয়া গম পায়, তেতিয়া সি নাকেৰে উশাহৰ লগে লগে বল প্ৰয়োগ কৰি আকৌ ‘ঘৰৰ ল’ৰা ঘৰলৈ আহ’ বুলি শেঙুনখিনিক নাকলৈ উভতাই আনিবলৈ চেষ্টা কৰে। যদি

বৰষুণজাক দিয়া অলপ সময় হ’ল যদিও গছবোৰে ধৰি ৰখা পানীবোৰ পাতৰ মাজেৰে সৰকি আহি টুপুৰ-টুপুৰকৈ শব্দ হৈ আছে। তেনেকুৱা এক টুপুৰ-টুপুৰ শব্দ অনাদিৰ মবাইলতো মাজে মাজে হৈ আছে। টুপুক! মেছেজ অহাৰ শব্দ। অনাদিয়ে হোৱাটচ এপটো খুলিলে। “চেষ্টা কৰিবা। আহিবই লাগিব বুলি কোনো কথা নাই।“ পৰিধিৰ মেছেজ। অনাদিৰ মনটো মৰহি যোৱা যেন লাগিল। চাৰিমাহৰ মূৰত তাই অসমলৈ আহিছে। অহাৰ পৰিকল্পনা কৰোঁতেই সিহঁতি কেতিয়া ক’ত লগ কৰিব সেইটো পাতি থৈছিল কিন্তু খেলিমেলি লগালে অনাদিৰ মাকে। পৰিধিক লগ পোৱাৰ আৱেশত ডুব গৈ থাকোঁতেই

ইচ্, অকস্মাতে কি যে ঘটি গ’ল! ইমান লাজ লগা ঘটনা মোৰ জীৱনত কোনোকালে ঘটা নাছিল| শুই থকা শিয়ালে হেনো হাঁহ ধৰিব নোৱাৰে| ময়ো পৰা নাই| কিন্তু চেষ্টাৰ ক্ৰটিও যে কৰা নাই, সেয়াওতো সঁচা| যি নহওক মূল কথালৈ আহোঁ| নলবাৰী ৰেল ষ্টেচনৰ তিনি নং প্লেটফৰ্মটো প্ৰাতঃভ্ৰমণ আৰু সান্ধ্যভ্ৰমণ কৰিবলৈ অতি উপযোগী। হাইমাষ্ট লাইটৰ উজ্জল পোহৰ আৰু ৰঙ-বিৰঙী মানুহেৰে ভৰি পৰে সন্ধিয়াৰ প্লেটফৰ্ম| এক আৰু দুই নং প্লেটফৰ্মত ৰেল আহি ৰখে, কিছুসময়ৰ বাবে সেই দুটা প্লেটফৰ্ম চঞ্চল হৈ পৰে, মুখৰ হৈ উঠে|

১) তীখৰ-পুৰাণ দুপৰীয়া ভনীয়েকক শুৱাবলৈ লওঁতেই ওচৰৰ খুড়া শহুৰেক সোমাই অহা দেখি মাকে তীখৰক ককাকক অলপ সময় বহিবলৈ ক’বলৈ পঠিয়ালে। তীখৰে মাকক ক’লে,-“তাতকৈ আবেলি আহিবলৈ কওঁ নি..তুমি নাই বুলি কওঁ!” শুবলৈ লোৱা মাকেও ভাবিলে, আবেলি লুচি ভাজি বনাই খুড়াক মাতি দিম। খুড়াই লুচি খাই ভাল পায়। পিচে সদায় টান টান আখৰ জোঁটনিবোৰ সুধি থকা ককাকক তীখৰে যিষাৰহে ক’লেগৈ, তেওঁ আৰু তীখৰহঁতৰ ঘৰলৈ নহাই হ’ল। সি গৈ ক’লেগৈ,-” ককা, মায়ে মা নাই বুলি কৈ পঠিয়াইছে”। মাকৰো ভুল আছিল, তীখৰকনো বিশ্বাস কৰিব

:মোৰ বাকী কিমান দিবলৈ আছে চোৱাচোন ভাইটী,আজি বহাগৰ ১ তাৰিখ যিহেতু তোমাৰ তাত থকা বাকীখিনিৰ হিচাব নিকাচটো আজি কৰাই ভাল হ’ব। :”যোৱা তিনিবছৰমান পইচা দিয়াই নাই নহয় আপুনি দাদা,মুঠ ষোল্ল শ টকা দিবলগীয়া আছে আপোনাৰ”, দোকানৰ বাকী লিখা বহীখন চাই দোকানীজনে ৰমেন শৰ্মাক ক’লে। :আচ্ছা,কাটি দিয়া আগৰখিনি,আৰু এইখন লিষ্টত লিখা বস্তুখিনিও ভৰাই দিয়া। পইচাটো পোৱাৰ আশাত বেচেৰা দোকানীজনেও নতুন বস্তুকেইবিধ প্লাষ্টিকৰ মোনা এখনত ভৰাই আথে বেথে শৰ্মাৰ হাতত তুলি দিলে। :নতুন খাতাখনত পুৰণিয়েই নতুনেই একেলগ কৰি লিখি থোৱা,বেচি বাকী হোৱা