বিঃদ্ৰঃ অনুগ্ৰহ কৰি বিয়ালৈ আহোঁতে কোনোধৰণৰ উপহাৰ যাতে লগত লৈ নাহে৷ আপোনাৰ উপস্থিতিয়েই হ’ব কন্যাৰ বাবে সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ উপহাৰ৷ -“ৱাঃ! ৱাঃ! দেখিলানে আনন্দী! দেখিলা! এইয়াহে আধুনিক যুগৰ আধুনিক মনৰ মানুহ! ‘আপোনাৰ উপস্থিতিয়েই হ’ব কন্যাৰ বাবে সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ উপহাৰ’- সজ! একেবাৰে সজ কথা দেই৷” ৩৪২ নং পদুমনী প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ প্ৰধান শিক্ষক আত্মাৰাম গোস্বামীৰ সুপুত্ৰী কৃপালিনী গোস্বামীৰ শুভবিবাহৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখনৰ শেষৰ শাৰীকেইটা পঢ়ি নিধিৰাম কলিতা অভিভূত হৈ পৰিল৷ -“হেৰা শুনিছানে নাই! চোৱাহিচোন৷ উপহাৰ দাঙি দাঙি বিয়া খাই ফুৰোতেই গোটেই জনমটো পাৰ হ’ল৷ অসমীয়া সমাজখনৰো

“হোঁ, খা।” কাঁহৰ বাটিটোত অনা ফিকা চাহবাটি কাঠৰ সৰু টেবুলখনত থৈ মা ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল। কালি দোকানৰপৰা কেইবা পেকেটো বিস্কুট অনাইছিলো। নুখুলিলে চাগৈ! আটকত লাগে। ভিতৰুৱা গাওঁ। হঠাৎ আলহী-দুলহী আহিলে চাহকাপৰ লগত নাকটো বচাবলৈ বিস্কুট দুখনমান লাগে। প্লেটত থকা গুৰ দুডোখৰৰ এডোখৰ লৈ কামোৰ এটা মাৰোতেই ভিতৰৰ পৰা পুনৰ মাৰ মাত ভাহি আহিল। -“পুখুৰীৰ পাৰৰ ডাঁৰদালতে ধুতি-গামোচা থৈ আহিছোঁ। সোনকালে গৈ গাটো তিয়াই আহিবি।” বাকী থকা চাহখিনি একে শোহাই শেষ কৰি বাটিটো লৈ পাছ চোতালত থকা বাচন ধোৱা ঠাই পালোগৈ।

ঘটনাটো হৈছে মোৰ জন্মদিনৰ। মই তেতিয়া পঞ্চম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ। চুবুৰীৰ বন্তি আৰু মই নলে গলে লগা বন্ধু। সেই সময়ত লগৰ দুজনমানে নিজৰ নিজৰ জন্মদিনত বাৰ্ডে কেক বোলা নতুন বস্তু এটা চুৰিৰে কাটি আমাৰ বয়সৰ সকলোকে বেছ তবধ লগাই থৈছিল। এইটো অবিহনে হেনো চহৰত জন্মদিন হ’বই নোৱাৰে। বাৰ্ডে কেক মই তেতিয়ালৈকে দুবাৰহে দেখিছিলো। প্ৰথমতে ওচৰৰ দুলালহঁতৰ টিভিত এদিন দেখিছিলো, সৰু ল’ৰা এজনৰ জন্মদিনত ৰংচঙীয়া ঘূৰণীয়া বস্তু এটাৰ চাৰিওফালে মমবাতি জ্বলাই লৈ চুৰি এখনেৰে কাটিছে, মাকক খুৱাই দিছে, দেউতাকক খুৱাই দিছে, লগৰ

নাই, মই উৰুকাৰ দিনা অন্ধ্ৰৰ চালানী ৰৌ খাই ‘আস: চিতলটো যে বৰ মজা আছিল দেই’ বুলি তিনিআলিৰ পাণদোকানৰ সন্মুখত উগাৰ মাৰি ফটা ঢোল বজোৱা মানুহ নহয়। একেবাৰেই নহয়। স্কুটাৰত উঠি ধূলি খাই, ৰ’দত পুৰি যোৱা দেহাটোৰে কষ্টই-মষ্টই বিয়াঘৰত উপস্থিত হোৱাৰ পাছত কোনোবাই ‘বৰ গৰম ন?’ বুলি সুধিলে ‘হয়, মোৰ আকৌ গাড়ীখনৰ এচিটো বেয়া হৈ থাকিল নহয়’ বুলি মিছা মতা মানুহো নহয় মই। গাড়ী নাই যদি নাই। চিতলৰ টুকুৰা খাবলৈ নাপালোঁ যদি নাপালোঁ আৰু, কি ডাঙৰ কথাটো হ’ল। কিন্তু পৰিবাৰ অপৰ্ণাৰ

দুদিনমানৰ পৰা মানুহজন খুব চিন্তিত৷ চল্লিশোৰ্দ্ধৰ ব্যক্তি অভিনৱ সদায় হাঁহি মাতি থকা ফূৰ্তিবাজ মানুহ। তেওঁৰ হঠাৎ এই পৰিৱৰ্তন প্ৰথমে ধৰা পৰিল অফিচৰ পিয়ন নৰেনৰ চকুত৷ ৰাতিপুৱা অফিচলৈ আহিয়েই অফিচৰ সন্মুখত কমচে কম দহ পোন্ধৰ মিনিটমান আড্ডা নমৰাকৈ তেওঁ টেবুলত নবহেই, তাৰপিছতেই চাহৰ তাগিদা দিয়ে নৰেনক৷ অলপ পিছত অফিচৰ কম্পিউটাৰটো নৰেনেই অন কৰি দিয়ে৷ আজি কিন্তু তেওঁ আড্ডাও মৰা নাই, চাহৰ তাগিদাও দিয়া নাই৷ অফিচলৈ সোমাওঁতেই মোবাইলটোত কাৰোবাৰ সৈতে দীঘলীয়া কথা বাৰ্তা পাতি পাতি সোমাইছে৷ অলপ পিছতে ফোনটো হাতত লৈ অফিচতে

: ল’ৰা নে ছোৱালী বাইদেউ? : ছোৱালী, ছয়মহীয়া হ’ল মোৰ এইজনী নাতিনী আজি৷ : আমাৰ জনীও ছোৱালী নহয় বাইদেউ, আমাৰ তাইৰ আকৌ দুই মাহ৷ : গম পাওঁ দিয়াহে মই, সদায় সদায় কিমান শুনোৱা আৰু মোক তোমাৰ ছোৱালীৰ বয়স৷ অলপ বিৰক্তি প্ৰকাশ কৰিয়ে মায়ে উত্তৰটো দিলে আব্দুলক৷ মোৰ মাৰ স্কুলৰে সহশিক্ষক আব্দুল মতলেৱ। সকলোৱে পগলা মাষ্টৰ বুলিয়ে কয়৷ অসম আন্দোলন, ছাত্ৰ সংগঠন, আলফা-ছালফা ইত্যাদিৰ অভাৱনীয় গ্লেমাৰ আৰু পিছত অপাৰেচন বজৰঙ, ৰাইনো ইত্যাদিৰ সময়ত পুলিচ-মিলিটেৰীৰ অত্যাচাৰৰ প্ৰভাৱত মানসিক ভাৰসাম্য হেৰুওৱা যুৱক৷ গণ

জন্মৰ সময়ত ককাকে তাৰ নাম থৈছিল ৰতন ৷ পিছে মহাবিদ্যালয়ত পঢ়িবলৈ যোৱাৰ দিনচেৰেক পূৰ্বে পুতেক আৰু গিৰিয়েকৰ উপস্থিতিত মাকে ঘোষণা কৰিলে-“আজিকালিৰ ডেকাল’ৰাৰ নাম হ’বলা এইবোৰ ৰতন-মৰ্টন থাকে ? আফ্ৰিকাৰ হাবিত থকা বান্দৰকেইটাৰো ইয়াতকৈ ভাল নামহে থাকিব ঔ ! অ’তিদন এইটো নামেৰে চলিলি যেনিবা ৷ এতিয়া কলেজলৈ এই ৰতন নামটো কঢ়িয়াই নিলে বন্ধুবোৰে তোক হাঁহিব ৷ আউতডেটেদ বুলি জোকাব ৷ তোৰ লগতে আমাৰো নাক-কাণ নাথাকিব৷ সেয়ে,তোৰ নাম আজিৰেপৰা থ’লো ৰবাৰ্ট ৷ ৰবাৰ্ট হাজৰিকা ৷ ফৰ্ম-ফিল আপ কৰোঁতে নামটো সেইবুলি লিখিবি ৷

আদিত্য প্ৰতীম বৰুৱা৷ জন্মস্থান লক্ষ্মীমপুৰ, কৰ্মসুত্ৰে বৰ্তমান নতুন দিল্লীৰ নিবাসী৷ বৃত্তিসুত্ৰে আদিত্য এজন চিকিৎসক৷ চাকৰিৰ খাতিৰত মৰমৰ ঘৰখন এৰি দিল্লীত থাকিলেও মনটোৱে নামানে৷ সেয়ে সময়, সুবিধা পালেই ছুটী লৈ আদিত্যই প্ৰায়েই লক্ষ্মীমপুৰলৈ ঢাপলি মাৰে, লৰ মাৰে তাৰ আপোন ডিক্ৰঙৰ পাৰলৈ৷ সুবিধা কৰিব পাৰিলেই অসমলৈ স্থায়ীভাৱে ওভতি আহি অসমৰ বাবে কিবা এটা কৰাৰ মন৷ এইকেইদিন আদিত্য ঘৰতেই আছে৷ বন্ধু-বান্ধৱ, চুবুৰীয়া, সম্পৰ্কীয় লোকসকলৰ সৈতে দিনবোৰ বৰ সুন্দৰকৈ পাৰ হৈ গৈছে৷ দিল্লী যোৱাৰ দিন চমু চাপি আহিছে, কথাটো মনত পৰিলেই তাৰ মনটো মৰহি

সুগন্ধি বতাহ এজাকৰ দৰে সোমাই অহা ক’লা শাৰী, শ্লীভলেছ ব্লাউজ পৰিহিতা লনী দেহৰ মহিলাগৰাকীৰ পেন্সিল হিলৰ খট্ খট্ শব্দত হোটেলৰ লবীত বহি থকা আটাইয়ে মূৰ তুলি চালে। মানুহগৰাকীৰ আয়ত চকু, জোঙা নাক,  আবেদনময় ওঁঠযোৰ তথা সুললিত কথা-বাৰ্তাই তাত বহি থকা আটাইবোৰ চকু তেওঁৰ ওপৰতে স্থাপন কৰিছে যদিও মহিলাৰ কিন্তু সেইবোৰত ভ্ৰূক্ষেপ নাই। ‘ৰিচেপচন’ত ফৰ্মেলিটিজবোৰ সম্পূৰ্ণ হোৱাৰ পাছত একেই লয়লাস ভংগীমাৰে লিফ্টৰ দিশেৰে তেওঁ আগুৱাই গ’ল। সৰু চহৰখনত থকা সেইখনেই একমাত্ৰ ভাল আৰু ব্যয়বহুল হোটেল আৰু সেইখন হোটেলৰ আটাইতকৈ ভাল আৰু

আজি বন্ধৰ দিন, লেপটপটো বিছনাতে লৈ পেট পেলাই সুনীলে বহুদিনৰ পৰা ভাবি থকা প্লটটোৰ ওপৰত গল্প এটা লিখিবলৈ যিমানেই চেষ্টা কৰিছে হাজৰিকা-হাজৰিকানীৰ কাজিয়া সিমানেই তুংগত উঠিছে। বাৰে বাৰে শব্দৰ মালা গুঠিব গৈ মনোযোগ ভংগ হোৱাত জট-পট লাগি যায়। হাজৰিকা-হাজৰিকানী হৈছে সুনীলৰ ভাড়াঘৰৰ মালিক। ল’ৰা-ছোৱালী বাহিৰত পঢ়ি থকা দম্পতীহালে প্ৰকাণ্ড ঘৰটোৰ এটা অংশ যোৱাবছৰ বৰলা সুনীলক ভাড়াত দিছিল। সুনীলৰ বিয়া হোৱা ছয়মাহ পাৰ হ’ল, বিয়াৰ পিছতো ঘৰটো সলনি কৰাৰ কথা কিন্তু আজিলৈকে সি ভবা নাছিল। : এহ্….কিমাননো সদায় হুলস্থুল শুনি থাকিবাহে,