পৰহি নগাঁও চহৰলৈ গৈ আছিলোঁ৷ মোৰ সমুখত উদং ৰাস্তা৷ গতিকে মনখুলি বাহন চলাবলৈ সুবিধা৷ নতুন অসমৰ ‘নতুন নায়ক’জনে গাড়ীৰ গতিবেগ চল্লিছৰ পৰা ষাঠিলৈ সলনি কৰাৰ যুগান্তকাৰী আৰু বৈপ্লৱিক সিদ্ধান্তটো এইখিনিতে বিশেষভাৱে উল্লেখযোগ্য৷ এতিয়া স্বাভাৱিকতেই আমি উৎসাহিত আৰু আনন্দিত৷ সেয়ে কণ্ঠত ভূপেনদাৰ ‘মইনাজান, মইনাজান লুইত পাৰে হ’লোঁ’ শীৰ্ষক গীতটি গাই গাই কোবাল গতিৰে আগবাঢ়িছোঁ৷ উৰিয়াগাঁৱৰ চ’কটো অতিক্ৰম কৰি এশ মিটাৰমানহে গৈছোঁ৷ তেনেতে ঘটিল এটা শিহৰণকাৰী ঘটনা৷ ক’ৰবাৰপৰা উৰি অহা ঈষৎ ৰঙা পিক্ এসোপাই মোৰ গাল-মুখ আৰু চোলাৰ উপৰিভাগ তিয়াই পেলালে৷ মুখেৰে

ইউনিভাৰিচিটিত পঢ়ি থাকোঁতে প্ৰায়েই পিণ্টুৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ। তাৰ ঘৰ জালুকবাৰীত হোৱাৰ বাবে ক্লাছত পলম হোৱাৰ দিনা ৰাতিও থাকিছিলোঁ মাজে সময়ে। প্ৰথমবাৰ পিণ্টুৰ ঘৰলৈ যাওঁতেই লগ পাইছিলোঁ সেই বৰতাজনক। আমি ঘৰ সোমাওঁতে তেওঁ চ’ৰাঘৰত বহি পিণ্টুৰ দেউতাকৰ সৈতে চাহত চুমুক দি টিভি চাই আছিল। সেইদিনা টিভিত দেখুৱাই আছিল আমেৰিকাত বানপানী হোৱাৰ খবৰ। বৰতাই কৈছিল,  : নহ’ব কিয় বানপানী? আণ্ডাৰগাউনত ঘৰ বনাই বনাই পানী আণ্ডাৰগাউন হ’ব নোৱাৰা কৰিছে। সেইবাবে পানীয়ে অভাৰগাউন মাৰি দিছে। গোটেই দেশখন পকী কৰি থৈ দিলে পানী লিক মাৰি

এতিয়া সকলোতে গণতন্ত্ৰৰ যুগ, বনৰ ৰজা এতিয়া আৰু সিংহ নহয়, সিংহৰ বংশানুক্ৰমিক শাসন কেতিয়াবাই ওৰ পৰিল। এতিয়া বনতো চৰকাৰ গঠন হয় ৰাজনৈতিক ভাবে, গণতান্ত্ৰিক প্ৰথাৰে। এতিয়া শাসনত বলিষ্ঠ অংশীদাৰ হ’ল শিয়াল, কাৰণ ইহঁতৰ সংখ্যা বেছি, অতিপাত হুলস্থূলেৰে সদন উত্তপ্ত কৰি ৰাখিব পাৰে। সিংহ বা বাঘৰ শক্তি বেছি থাকিলেও ৰাজনৈতিক অপৰিপক্কতা আৰু আভ্যন্তৰীণ কন্দলৰ বাবে ইহঁতক কোনেও সমৰ্থন নিদিয়ে, গতিকে সঘনাই নতুন দল গঠন কৰে আৰু নিৰ্বাচনত মুখ ঠেকেছা খায়। হাতীয়ে  নিজৰ শান্ত-শিষ্ট, অমায়িক স্বভাৱৰ বাবে নিজে ৰজা হ’ব নোৱাৰিলেও এতিয়ালৈকে

নাৰ্ছিং হোম এখনৰ স্বত্বাধিকাৰীয়ে চহৰখনত বিলাসী হোটেল এখন স্থাপন কৰিছে৷ ইমানদিনে স্থানীয় লোকসকলে যিখন হোটেলক বিলাসী বুলি গণ্য কৰিছিল সেইখন হোটেলতকৈ অধিক সা-সুবিধা থকা হোটেল এইখন৷ এই হোটেলখনতে ছেমিনাৰ এখনৰ আয়োজন কৰা হৈছে— গ্ৰামাঞ্চলত নাৰী সবলীকৰণ বিষয়ক ছেমিনাৰ৷ ছেমিনাৰখনৰ আয়োজক হ’ল ‘ৱৰ্ক ফ’ৰ দ্য ভিলেজ’ নামৰ এন জি অ’ এটা৷ চহৰখনত থকা স্থানীয় মহিলাৰ স্বেচ্ছাসেৱী সংগঠন এটাৰ সহায়ত ছেমিনাৰখনৰ আয়োজন কৰা হৈছে৷ এন জি অ’টোৰ সভানেত্ৰীগৰাকী ৰাজ্যৰ এগৰাকী মন্ত্ৰীৰ পত্নী৷ আনহাতে সম্পাদিকাগৰাকী আকৌ এজন উচ্চপদস্থ আৰক্ষী বিষয়াৰ পত্নী৷ দুয়ো ৰাজ্যৰ

নহয়, এনেকৈ থাকিলেতো নহ’ব, লগৰ সকলোৱে লকডাউন বুলি কিবা নহয় কিবা কৰিছে, অন্ততঃ কোনোৱে একো কৰিব নোৱাৰিলেও বিয়াকে পাতি পেলাইছে। অন্য নহ’লে অন্ততঃ ফেচবুকৰ টাইম লাইনতটো জিলিকাইছে যুগ্মজীৱন প্ৰতিছব্বিখন। দহজনৰ মাজৰ আলোচ্য বিষয় হৈছে সিহঁতৰ যুগ্মজীৱন, জীৱনলৈ সলনি আহিছে সিহঁতৰ, ছোৱালীবোৰে বোৱাৰী হৈ  ফাৰ্ষ্ট কিটচেন বুলি নহ’লে বা বেষ্ট ইন ল’ বুলি গিৰিয়েকৰ ঘৰৰ মানুহৰ লগত ফ’টো দিছে, ল’ৰাবোৰে মানুহজনী নহ’লে বা ঘৰৰ লখিমী বুলি ফ’টো দিছে। সেইদিনা আনকি সিয়ে টিউচন কৰা দশম শ্ৰেণী ছোৱালীজনীয়ে এচটা সেন্দূৰ আঁকি গিৰিয়েকৰ বুকুত

: গায়ক হ’বনে? ভাল বিধৰ? : কোনবিধ লাগিব বাইদৌ, নতুন নে পুৰণা? : ভাইয়া, আগৰবাৰ পুৰণা নিছিলোঁ, সৱ জুঠা ওলালে, নতুন দিয়া।  : কিমান দিম বাইদৌ? : ঘৰত সৰুকৈ কিবা এটা পাতিছোঁ, ২০-২৫ জনমান মানুহ হ’ব। কিমান ল’লে হ’বগৈ বাৰু? : তিনি কিলোমানে হৈ যাব,…. “ঐ পোৱালী, বাইদৌক নতুন গায়ক তিনিকিলো পাল্লা কৰি দে… সৰু সৰু দিবি…”  : সৰু সৰু নালাগে, ডাঙৰ দিয়া।  : বাইদৌ, ডাঙৰ ল’লে  দুই-চাৰি পিচ উঠিব, সৰু সৰু ল’লে সকলোৰে ভাগত এক-আধা পিচ পৰিব …  :

এবাৰ এখন গাঁৱলৈ এজন ডাঙৰ উদ্যোগপতি আহিল। আহি তাতেই এটা অফিচ পাতিলে কিবা ব্যৱসায় বঢ়োৱাৰ ক্ষেত্ৰত। গাঁৱৰ মানুহবোৰৰ তেখেতৰ ঐশ্বৰ্য বিভুতি দেখি আচৰ্যৰ সীমা নোহোৱা হ’ল। দুদিন যোৱাত সেই উদ্যোগপতিজনে ঘোষণা কৰিলে যে, যিয়ে তেওঁক এটা বান্দৰ ধৰি আনি দিব পাৰিব তেওঁ সেইজনক ১০০ টকা দিব।গাঁৱৰ মানুহবোৰৰ মাজত কথাটো প্ৰচাৰ হৈ গ’ল। যিহেতু সেইখন গাঁৱত বান্দৰৰ অভাৱ নাছিল, আৰু গাঁৱৰ সকলো মানুহ বান্দৰৰ উৎপাতত অতিষ্ঠ হৈছিল, তেনেস্থলত সকলোৱে ভাৱিলে এটা বান্দৰৰ বিনিময়ত ১০০টকা দিব? মানুহজন ইমান মূৰ্খ! ভালেই হ’ল আমিও

বৰ্তমান সকলো লোকৰে যোগাযোগ আৰু নিজকে সক্ৰিয় ৰখাৰ প্ৰধান আহিলা ম’বাইল। কিছুসংখ্যকৰ বাবেতো এনে অৱস্থা হৈছে গৈ প্ৰাণ যায়, ম’বাইল না যায়। কিন্তু এইটো মানি লওঁ কুফল যিমান নহওক ম’বাইলটোৰ নটিফিকেশ্যনৰ শব্দ নুশুনিলে মনবোৰ বেয়া লাগি থাকে দেখোন। টিভি, কম্পিউটাৰ যিমান নহওক ম’বাইল অবিহনে কম লোকেই চলে। আজিকালি দামী ম’বাইল লৈ বিশেষ ভংগীত চ্চাল এটা দিবলৈ নোৱাৰিলে তুমি কিহৰ কিটো! এই ভাবটো বহুতৰে আহে, বেছি টিনএইজাৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে অথবা নতুন ধনীসকলে। লাগিলে ঘৰত পইচাৰ জৰুৰী যিমান নহওক কিয় চ্চালটো মেইন। যি

‘উবেৰ’ত কেব এখন বুক কৰিলে দিম্পল কলিতাই। অলপ সময়ৰ পাছত- : ছাৰ, কোনখিনিত আছে? : নুনমাটি চেক্টৰ ওৱানত আছোঁ। উজান বজাৰলৈ যাম। : ছাৰ, আপুনিতো কালি আপোনাৰ মাক ফোন কৰি কৈছিল আজি গোটেই দিনটো আপুনি আপোনাৰ ৰূমতে থাকিব। : আৰে বাদ দিয়া না তোমাক কিয় লাগে? আৰ্জেণ্ট কাম আহি গৈছে। দাদা এজনক লগ কৰিবলৈ যাওঁ। : এঃ ছাৰ, আপুনি মিছা কিয় কৈছে? অলপ সময়ৰ আগতেটো আপুনি ৰিয়া নামৰ ছোৱালী এজনীক মেছেজ দিছে, লগ কৰিবলৈ যাম বুলি। : তাতে তোমাৰ কি

অকণমানি ৰঙা পৰুৱা এটা দঁতাল হাতী এটাৰ মেৰুদণ্ডত গৈ বহিল। ইমানপৰে মাটিৰ পৰা বগাই বগাই হাতীৰ পিঠিত বহা ৰঙা পৰুৱাটোলৈ হাতীটোৱে নীৰৱে চাই থাকি, শেষত গলখেকাৰি মাৰি গৰগৰীয়া কণ্ঠৰে ৰঙা পৰুৱাক সুধিলে, : কি অ’ পৰুৱা, কথা নাই বতৰা নাই তই ইমানকণি জীৱই, মোৰ দৰে এইহেন বিয়াগোম প্ৰাণী এটাৰ পিঠিত একেকোবে উঠি বহিলিহি যে! তোৰ কি অলপো ভয় নালাগিল নে মোলৈ? প্ৰশ্নভাগ তাক কোনে কৰিলে বুলি সি মূৰ ঘূৰাই ইফালে সিফালে চাই কাকো নেদেখি, শেষত এই প্ৰশ্ন হাতীৰেই হ’ব বুলি