আমি যেতিয়া হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষা দিছিলোঁ, সেই সময়ৰ প্ৰায় দুবছৰ আগলৈকে এই শিক্ষান্ত পৰীক্ষাৰ ফলাফল বা জনপ্ৰিয়ভাবে কোৱা, ‘মেট্ৰিকৰ ৰিজাল্ট’ বাতৰি কাকতত ওলায়। বাতৰি কাকতৰ প্ৰায় ডেৰ/দুই পৃষ্ঠামান জুৰি ‘Abhayapuri’ চেণ্টাৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ‘এল্ফাবেটিকেলি’ সজাই একাদিক্ৰমে সমগ্ৰ অসমৰে প্ৰতিটো চেণ্টাৰৰ ৰিজাল্ট ওলায়। প্ৰথম, দ্বিতীয় আৰু তৃতীয় বিভাগৰ ৰিজাল্টত ৰোল নম্বৰটোৰ লগতে, যদি কোনোবাই কোনো বিষয়ত ৮০% বা তাতোতকৈ বেছি নম্বৰ পাইছে, তেনে সেই বিষয়কেইটাৰ প্ৰথমৰ আখৰটোও(Letter) লগতে ছপা কৰি লিখি দিয়ে। সেইটো কাৰণতে আমাৰ অসম মুলুকত, কোন ছাত্ৰই কেইটা

২০১৭ চনত মুক্তি পোৱা পৰিচালক অমিত মাচুৰকাৰৰ ‘নিউটন’ চিনেমাখন এখন সাৰ্থক ব্যংগ চিনেমা৷ সাহিত্যৰ নিচিনাকৈ চিনেমাতো সমাজ সংস্কাৰ, দায়বদ্ধতা আৰু মানুহৰ মনত জাগৰণ আনিবলৈ ব্যংগই গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰি আহিছে৷ চিনেমা জগতৰ কিংবদন্তী পুৰুষ চাৰ্লি চেপলিনৰ চিনেমাৰ পৰিভাষাও আছিল মূলতঃ ব্যংগ৷ হাঁহিৰ চলেৰে তেওঁ মানুহলৈ বাৰ্তা পঠিয়াব পাৰিছিল। সম্প্ৰতি বলিউডতো এনে বহুতো হাস্যব্যংগ চিনেমা নিৰ্মাণ হ’বলৈ ধৰিছে, যাৰ বিষয়বস্তু অতিকে স্পৰ্শকাতৰ অথচ ব্যংগৰ মাধ্যমেৰে তাক তচনচ কৰি দিয়া হৈছে৷ ‘নিউটন’ এনে এখন চিনেমা৷ এইখন চিনেমাই ভাৰতীয় গণতন্ত্ৰৰ সৌন্দৰ্যশালী ৰূপটোৰ আঁৰৰ পয়ালগা

ভোগমনক বাৰু চিনি পাইনে? অঁ‌ অঁ‌ ঠিকেই, সেই ফটা গাঁৱৰ লেৰেলাৰ সেই গেৰেলা পুতেকটো যে, তাৰ কথাই কৈছোঁ। এহ ৰ’ব, কঁঠালৰ লগত ভোগমনে জ্বলাই মাৰিছে। সিদিনা  কি হ’ল জানেনে নাই পিচে? মাকে তাক পাকঘৰৰ পৰা মাতি আছে, : অ’ বাবা এইফালে আহচোন। ভোগমনে তাৰ দুই ইঞ্চি ডাঙৰ পেটডাল আগলৈ ঠেলি পাকঘৰলৈ সোমাই গ’ল, : ক মা, কি হ’ল? : এঃ ৰ, পেটটো বৰ এটা ভাল নহয় বুইছ। তই দাইলখিনি চাবিচোন, মই সাউতকৈ গাটো ধুই আহোঁ। “হ’ব মা” বুলি শলাগি ভোগমনে

বৰমা আমাৰ পিজি মানে পেয়িং গেষ্টটোৰ মালিকৰ মাক৷ চকুত পিন্ধা পাৱাৰী বিতচকুযোৰেৰে বৰমা একদম জগমগ ব্যক্তি৷ মাতটো বৰ টেঙটেঙীয়া। পুৱাই বিষ্ণু চেত্ৰীয়ে “মমী, গখীৰ অনিছোঁ” বুলি বাহিৰত কলিং বেলটোত আঙুলিৰে হেঁচি চাপ বহুৱাই দিয়াৰ লগে লগেই বৰমাৰ দিনটোলৈ ডিঙিৰ লাউডস্পীকাৰ বাজিবলৈ আৰম্ভ কৰে৷ গাখীৰৰ চচপেনটো হাতত লৈয়ে গাখীৰত মিহলোৱা পানীৰ পৰিমাণটো চশমাৰ কাষেৰে আগদিনাই অনুমান কৰি পিছদিনা বিষ্ণুক দিয়ে ব্ৰহ্ম গালি৷ গাখীৰ বাকি বাকি মুখত এমোকোৰা বিমল পাগুলি পাগুলি বিষ্ণু চেত্ৰীয়ে কাণত ঠিলা ভৰাই থোৱাৰ দৰে একো নুশুনা ভাও ধৰি

প্ৰণামী বুলি ক’লে কদমতলি গাঁৱত চিনি নোপোৱা কোনো নাই। এজনী উৎপতীয়া ছোৱালী বুলি তাইৰ নামৰ পিছত বিশেষণ লগ লাগিছিল। তাইৰ কথাতে হওক কামতে হওক দৌৰা-দৌৰি নকৰিলে তাইৰ নহয়। ইয়াৰ বাবে মুখৰ কথাত তাই লাজ পাবলগীয়াও হয় মাজে মাজে। কামৰ নামত আকৌ যিহে দৌৰা-দৌৰি ঘৰৰ বাচন-বৰ্ত্তন ভাঙি অৱস্থা তথৈবচ হৈছে।  প্ৰণামী ডাঙৰ হোৱাতহে যে উৎপতীয়া অকল আছিল সেয়া ভুল ভাবিছে। তাই সৰুৰে পৰা উৎপতীয়া। মাকে তাইৰ বদমাচিবোৰত অতিষ্ঠ হৈ স্কুলত সোনকালে নামভৰ্তি কৰি দিলে। প্ৰথম দিনা স্কুলত পঠিয়াবলৈ মাকে গৰম গৰম

(১) বাইবেলৰ পৰা মোহাৰি দিয়া লিলিথৰ কথাৰে:- আমি সকলোৱে জানো যে বাইবেলৰ মতে ঈশ্বৰে পৃথিৱীৰ মাটিৰে প্ৰথম আদমক সৃষ্টি কৰিছিল৷ তাৰ পিছত আদমৰ কামিহাড়ৰ পৰা সৃষ্টি কৰে ইভক।   কিন্তু তাৰ মাজত আৰু এটা সৰু ঘটনা আছিল৷ সেইটো পৰৱৰ্তী কালত কেথলিক চাৰ্চবোৰৰ প্ৰতিবাদত বাইবেলৰ পৰা আঁতৰাই পেলোৱা হৈছিল! ঈশ্বৰে প্ৰথমে কেৱল আদমকে সৃষ্টি কৰা নাছিল৷ একেই সময়তে পৃথিৱীৰ মাটিৰে সৃষ্টি কৰিছিল এগৰাকী নাৰীকো৷ তাইৰ নাম লিলিথ৷ তায়েই আদমৰ প্ৰথম পত্নী৷ লিলিথ আছিল একেবাৰে স্বাধীনচেতীয়া নাৰী৷ তাইৰ বুদ্ধি আৰু শক্তি দুয়োটাই আছিল

ধুমুহাৰ সৈতে মোৰ পৰিচয় বহুদিনৰে। জন্মৰ পৰাই বুলি ক’ব পাৰি। জন্মও আছিল চ’তৰ মাহৰ শেষলৈ বৰদৈচিলা অহা সময়তে। আনকি জন্মৰ দিনাও প‌্ৰচণ্ড বৰষুণ আছিল হেনো। তেতিয়াই দেউতাই নাম চোৱাওঁতে কৈছিল “ছোৱালী এসাঁজ খাব। ডাঙৰ কপাল লৈ আহিছে। এই থকালৈকে ভঁড়ালত আকাল নাহে।”  কৈছোঁহেনে শুনিয়েই দেউতাই নাম দিলে বনলক্ষী। বৰ্ষা দেৱীৰ কৃপাত বনলক্ষী হৈ ডাঙৰ হ’লোঁ। ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে আইনাত নিজৰ কপালখনৰ জোখ-মাখ ল’বলৈ নাপাহৰিলোঁ। এসাঁজ খোৱাৰ কথা। ধেমালি কথাটো নহয়। সেই বাবে এতিয়া সেইখন কপাল নহয় চোতাললৈ পৰিৱৰ্তন

মানুহজনে অফিচটোৰ ১নং কাউণ্টাৰত থিয় হৈ কাউণ্টাৰৰ বিষয়াজনক ক’লে,  :  কমপ্লেইন এটা আছে ছাৰ৷ ‌: হয়৷ ৬নং কাউণ্টাৰলৈ যাওক৷  ‌: নহয় ছাৰ, শুনকচোন, ‌: No no, কমপ্লেইন ব্ৰাঞ্চ ৬নং কাউণ্টাৰত৷ প্লিজ ড’ণ্ট ডিষ্টাৰ্ব, নেক্সড প্লিজ৷ ‌মানুহজন এইবাৰ দ্বিতীয় কাউণ্টাৰত থিয় হ’ল৷ দ্বিতীয় কাউণ্টাৰৰ বিষয়াই তেওঁক দেখিয়েই ক’লে,  : ডাঙৰীয়া, শুনিছোঁ আপোনাৰ কথা৷ ওপৰ মহলাৰ ৬নং কাউণ্টাৰলৈ যাওক৷ কমপ্লেইন ব্ৰাঞ্চ৷  কেইখোজমান পিছুৱাই আহি এখন্তেক তভক মাৰি থিয় হৈ ৰ’ল মানুহজন৷ হয়তো ৩নং কাউণ্টাৰৰ মানুহজনেও শুনিছে তেওঁৰ কথা৷ সেয়ে ৩নং বাদ দি

চন ২০৪৫। গুৱাহাটীৰ উপকণ্ঠৰ তাহানিৰ পামহী অঞ্চল, য’ত আছিল কেৱল সেউজীয়া। তাৰেই এক বৃহৎ পাহাৰ খহাই গঢ়ি তােলা হৈছে এক আবাসিক এলেকা। বাসিন্দাসকলৰ বেছিভাগেই অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ পৰা আহি থিতাপি লােৱা। মহানগৰীত বাস কৰাৰ তীব্ৰ হাবিয়াসৰ ফলশ্ৰুতি। জীৱন যাপন যি ভাবেই নহওক কিয়। কলিতা, শর্মা, বৰুৱা, হাজৰিকা, গগৈ, শইকীয়া…। তাৰ ভিতৰতেই কলিতানী আৰু বৰুৱানীৰ অকমান লেভেল বেছি। কাৰণ দুয়োগৰাকী লােকেল, গুৱাহাটীৰ। এগৰাকী মালবাৰীৰ আনগৰাকী ধাৰাপুৰৰ। সেই এলেকাৰেই ৰাজহুৱা সভাঘৰত এদিন আবেলি পৰত গােট খাইছিলেহি মহিলাসকল। সেইদিনটো আছিল কোনােবা সংগঠনৰ আহ্বান

ছেঃ দেৰিয়েই হ’ল৷ গিতালীৰ চাগে খঙেই উঠিব! তাই দুপৰীয়া এক বজাত চানফ্লাৱাৰ ৰেষ্টুৰেণ্টত মোক লগ কৰিবলৈ মাতিছিল৷ আজি বোলে তাই মোক পাৰ্টি দিব নতুন এটা ম’বাইল লোৱাৰ বাবে৷ আচলতে আমাক দুয়োজনীকে কিবা খোৱাৰ বাবে মাত্ৰ এটা অজুহাতৰ প্ৰয়োজন৷ ‘পাৰ্টি’-বোলা শব্দটো আচলতে আমাৰ বাবে বাহানাহে৷ এই ক্ষেত্ৰত আমি দুয়ো একেবাৰে হাল বাবৰ বাবে ব্যৱহাৰ হোৱা গৰুহালৰ দৰে৷ এটা কুৰ্টি কেইমাহমান পিন্ধাৰ পিছত চিলনিবোৰ ফাটিবলৈ আৰম্ভ কৰেই৷ যিটো অনুপাতত আমি দুয়ো বাঢ়ি গৈ আছোঁ সেই হিচাপত চক্ৰবৃদ্ধি সূতো নাবাঢ়ে৷ হোষ্টেলৰ অন্য ছোৱালীবিলাকে