ন বছৰৰ আগতে পাইছিলোঁ সীতাৰমণক। সুন্দৰ সীতাৰমণ। মানে সুন্দৰ সচিদানন্দ ঔমপ্ৰকাশ সীতাৰমণ। আৰু আছে নামটোৰ লগত কিবাকিবি। মই পাহৰি যাওঁ। থোৰি মোৰ দৰকাৰ পৰিছে তাৰ পৰিয়াল, পৰিপুৰুষৰ নাম পুৰাকৈ মনত ৰাখিবলৈ! গতিকে তাক আমি সীতাৰমণ বুলি মাতিছিলোঁ। কোনোবাই “চুন্দৰো” বুলিছিল। সুন্দৰ তামিলনাডুৰ মানুহ। কিন্তু বৈশিষ্টটো হ’ল সি পাৰফেক্ট হিন্দী ক’ব পাৰে। আৰ্যাৱৰ্তৰ মানুহে দক্ষিণ ভাৰতীয় সকলৰ ক’লা ৰঙৰ বাবে হীন চকুৰে চায়। কিন্তু সুন্দৰৰ হৃদয়খন সুন্দৰ। মানুহটো নিখুঁট মেকানিক। মাৰুতি গাড়ীৰ আৱাজ শুনিলেই সি ক’ব পাৰে গৰবৰ ক’ত? যি কি

শ্ৰদ্ধেয় ৰাইজ, আপোনালোকক জনাবলৈ পাই সুখী হৈছোঁ যে আমি কেইজনমান আবেগ প্ৰবণ, আমোদপ্ৰেমী, আৰামপ্ৰিয় অসমীয়া মানুহে লগ লাগি এটা নতুন ৰাজনৈতিক দল খোলাৰ সিদ্ধান্ত লৈছোঁ। দলটোৰ নাম হ’ল “জয়জয় ময়ময় দল”। আমাৰ দলটোক ভোট দি জয়লাভ কৰিলে আমাৰ ৰাজ্যখনৰ সকলো মানুহৰে অৱস্থা যে জয়জয় ময়ময় হ’ব সেয়া খাটাং। আমাৰ দলটোৰ মূল আঠ দফীয়া পৰিকল্পনা নিৰ্বাচনী ইস্তাহাৰৰ ৰূপত তলত বেকত কৰা হ’ল – ১) জয়জয় ময়ময় দল শাসনলৈ আহিলে সকলোকে যি ইচ্ছা কৰি থাকিবলৈ পূৰ্ণ স্বাধীনতা আৰু সম অধিকাৰ দিয়া হ’ব।

অফিচ-কাছাৰীৰ ব্যস্ততা কি বস্তু নাজানিলে বেংকলৈ গৈ মেনেজাৰজনক লক্ষ্য কৰক। ইটোৰ পাছত সিটো কাম, ইটোৰ পাছত সিটো ফোন। তথাপিও উশাহ লোৱাৰ নিমিত্তে তেওঁ বিৰতি ল’লেই মোৰ কথাখিনি ক’ম বুলি বোন্দাপৰ দি বেংক মেনেজাৰৰ কেবিনত বহি আছোঁ। মাজে মাজে ফোনটো উলিয়াই ফেচবুক-হোৱাটছ্এপ্ চেক কৰি ব্যস্ত থকাৰ ভাও দি আছোঁ। মেনেজাৰেও বুজক, ময়ো যে ব্যস্ত মানুহ! : কওকচোন, কি বা লাগিছিল আপোনাক? কাষ্টমাৰ কেয়াৰত ফোন লগাই কম্পিউটাৰ পৰিচালিত কণ্ঠৰ বেবেৰিবাং শুনি থকাজনে হঠাৎ মনুষ্য কণ্ঠ শুনিলে খপজপ লগোৱাৰ দৰেই সাজু হৈ উঠিলোঁ।

হাবিলৈ পৰ্য্যটক গৈ ঘূৰি নহাৰ বিষয়টোৰ সন্দৰ্ভত তদন্ত কৰাৰ দায়িত্ব আৰ্মিৰ মেজৰে আমাৰ চিনেমাৰ নায়ক ওৰফে কেপ্টেইনৰ কান্ধত অৰ্পণ কৰাৰ পিছত লয়লাস খোজেৰে নায়ক ওলাই আহে৷ বাহিৰত ৰৈ থকা আৰ্মিৰ জোৱানজনে লগে লগে নায়কক চেল্যুট নিদিয়াৰ বাবে নায়কে ক্ষন্তেক অপেক্ষা কৰে৷ দিওঁ নিদিওঁকৈ জোৱানজনে চেল্যুট দিয়াৰ পিছত নায়কে পুনৰ স্বভাৱসুলভ ভঙ্গীমাৰে লাহে লাহে খোজ কাঢ়ি নামি যায়৷ এইখিনিতেই আমি নায়কৰ নিয়মানুবৰ্তিতাৰ উমান পাওঁ৷ হাবি গৈ পোৱাৰ পিছতেই নায়কে লগত লৈ যোৱা চছপেনটো উলিয়াই চাহ বনাবলৈ আৰম্ভ কৰে৷ ইয়াত আমি নায়কৰ

স্থানঃ বিশ্ব দৰবাৰ কালঃ ভৱিষ্যত পাত্ৰঃ টাইম মেচিন ৰাইদাৰ্চ সদৌ বিশ্ব সাহিত্য সভাৰ বাৰ্ষিক অধিবেশনখনি সুকলমে এই বছৰ মঙল গ্ৰহৰ জেতুকা গাৱঁত হৈ যায়৷ মঙলীয়ানসকলে খোৱা বোৱা আদি কৰি অতিথি পৰায়ণতাত অলপো কৃপনালি কৰা চকুত নপৰিল৷ এসময়ত কেকোঁৰাজাতিৰ জনৈক পৃথিবীয়ান এজনে ভুলতে সাঁজৰ বটলেৰে তৈয়াৰ কৰা পৰীক্ষামূলক ৰকেট এটাত উঠি পৃথিৱীৰ পৰা ফোঁ-ফোঁৱাই আহি মঙল গ্ৰহ পাইছিলহি৷ উৰি আহোঁতে গুৱাহাটীৰ চিল্কালয়ত দৰদাম কৰি থকা প্ৰেয়সীকো টানি লৈ আহে কাৰণ দুয়োয়ে “মিছন চায়না” নামৰ বোলছবি এখন চাই থাকোঁতে এসময়ত চকুলো টুকি

তীব্ৰ উৎকণ্ঠা আৰু আবেগৰ আতিশয্যত কঁপিছে জগদীশ। “কালিলৈ সন্ধিয়া আহিবা” বুলি জয়াই কোৱাৰ পৰাই তাৰ বুকু দুৰুদুৰু কঁপে কিয় বাৰু, ইচাতি বিচাতি গা হৈ আছে। জিঅ’ ফোনটো লোৱাৰ পিছত পুৱা গধূলি মিচকল মাৰি মাৰি, হিতেশৰ দোকানৰ মিঠাপাণ খুৱাই খুৱাই জয়াক পতাইছে। চিপচ্‌ আৰু ডেৰী মিল্ক চকলেটৰ ধাৰ হিতেশৰ দোকানৰ বাকীৰ বহীত লাগি আছে। হিতেশে কথাই প্ৰতি তাল মাৰি মাৰি তাক সোঁৱৰাই দি থাকে। ধাৰ লাগিলে লাগক, জয়া পতিলেই হ’ল বুলি ভাৱি সি লাগি আছে। ফাইনেন্সৰ পৰা জিঅ’ ফোন সি এনেয়ে

ৰাইজ, তীখৰক চিনি পাইছেনে বাৰু? কেনেকৈনো পাব! মই চিনাকি কৰাই দিয়াই নাই৷ ‘ফেদুৱা বুঢ়া’ মনত আছে নহয় চাগে, নাতিটো যে বৰ উৎপতীয়া আছিল! তাৰ নামেই তীখৰ আকৌ৷ ফেদুৱা বুঢ়াৰ নামৰ দৰেই তীখৰৰো আচল নামটো কি আছিল সকলোৱেই পাহৰিলে৷ কিন্তু গাঁও খনত তীখৰ বুলি ক’লে চিনি নোপোৱা মানুহ নোলাবই৷ কিয়নো চিনি নাপাব, আমাৰ তীখৰে কাম নকৰে নহয়, ‘কাৰনামা’হে কৰে৷ আহকচোন তীখৰৰ ‘কাৰনামা’ কেইটামানৰ আমিও সোৱাদ লওঁ৷ (১) তীখৰ তেতিয়া ‘ক মান’ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ। বৰ দেউতাকৰ ল’ৰাটোক যোৱা দেখি তীখৰেও বিদ্যালয়লৈ যাবলৈ

পিছফালটো আকাশত আৰু আগফালটো ভূমিত থকা মটৰচাইকেল এখন কলিয়া বৰপিতাইৰ গাৰ কাষতে ভোঁউউউ কৈ ৰ’লহি। দুপৰীয়াৰ ভাতমুঠি ধৰি বৰপিতায়ে হাতত বিচনীখন লৈ ৰাস্তাৰ দাঁতিতে থকা গছজোপাৰ তলত খন্তেক জিৰাইছিলহি। ভিতৰুৱা গাঁৱৰ ঠাই। এনেকুৱা মটৰচাইকেল নাই। গতিকে হঠাতে কেঁচা বাটৰ কাষত এইখন ৰখোৱাত বৰপিতাই উচাপ খাই উঠিল। আকাশত থকাজনে মানে পিছত বহি অহাজনে চকুৰ পৰা ৰামধেণুৰ ৰঙৰ চশমাযোৰ খুলি বৰপিতাইক সুধিলে – : এক্সকিউজ মি আংকেল! এঞ্জেল ব্লুৰ ঘৰটো মানে ক’ত হয়? দেখাই কিনে দিয়কনা! খালী গাৰে হাতত বিচনী লৈ বহি

যোৱা কেইদিনমানৰ পৰা পাপু-নিপুৰ বিৰাট দুখ। দুয়োৰে আশাহত মনাকাশত শোকৰ ঘনঘোৰ ডাৱৰৰ গৰ্জন। দুয়ো যে কিমান আশা পালি আছিল! ভালেমান দিন দুয়ো পেট পূৰাই খাবলৈ পোৱা নাই। গেৰেলা পেটেৰে নাক বজাই কুম্ভকৰ্ণ নিদ্ৰাৰ সোৱাদ ল’ব পৰা নাই । ভোকাতুৰ মুখদুখনৰ সৈতে পাপু-নিপুৰ শীৰ্ণ শৰীৰদ্বয় ফাগুণী পচোৱাৰ কোবত লঠঙা হৈ পৰা চ’তৰ বিৰিখকেইজোপাৰ দৰে হৈছেহি। পাপু-নিপুৱে যে এতিয়ালৈ পেট ভৰাই খাবলৈ পোৱায়েই নাই, তেনে কথা নহয়। ফুলেশ্বৰীৰ জীয়েকৰ বিয়াত, কবিৰাজ জেঠাইৰ ভোজ আৰু বাহিভোজ দুয়োদিনাই, আৰু বহুততে পাপু-নিপুৱে লুকাই-চুৰকৈ হ’লেও দুদিনৰ

ৰাজেন আৰু মধু একেখন কৰ্মক্ষেত্ৰতে কৰ্মৰত যদিও দুয়োজনৰ কামৰ পদ্ধতি কিন্তু ভিন্ন ভিন্ন ।সহজ ভাষাত ক’বলৈ গ’লে ৰাজেন এটা চোৰ আৰু মধু এটা ডকাইত ।দুয়োটাৰে কামৰ ধৰণটো অলপ উনুকিয়াই দিব খুজিছোঁ ।ৰাজেনে গৃহস্থৰ ঘৰৰ সকলো মানুহ টোপনি যোৱালৈ বোন্দাপৰ দি থাকিব লগা হয়।তাৰ পিছত মানুহখিনি টোপনি যোৱাৰ উমান পালে ,হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে পিছফালৰ ৰূমত সিন্ধি খান্দি ঘৰৰ ভিতৰ সোমায় আৰু পাকঘৰত কিবা খোৱাবস্তু দেখিলে সেইখিনি আগতে পেট নামৰ মেচিনটোত ভৰাই লৈ থাপতে পোৱা বয়-বস্তুবোৰ লৈ উধাও হয় । আনহাতে