মই থকা বৃদ্ধাশ্ৰমখনৰ যুৱ পৰিচালকজনে খবৰটো দিলে, “ককা, আপোনাৰ ডাঙৰ ল’ৰাটো আহিছিল!” “কিয়? বৰবোপা দেখোন এক তাৰিখে আহি গৈছেহে ! অহামাহৰ বৰঙণিটোও দি গ’ল নেকি?” “নহয়! আপোনাৰ জন্মদিন আয়োজন কৰিছে। নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ আহিছিল। ” অ! মোৰ ঘৰত মোৰ জন্মদিনত মোকেই নিমন্ত্ৰণ দিবলগীয়া পৰিস্থিতিৰ উদ্ভৱ হৈছে! সেইটোনো কি ইমান উৎসাহত ওফন্দি উঠিবলগীয়া কথা হ’লহে? ” তেনেকৈ নক’ব,ককা! কিমান দেশে-বিদেশে নিচান উৰিব কাইলৈ! গৌৰৱময় ইতিহাসে প্ৰাণ পাব নেতাৰ মুখত ,টিভি,ৰেডিঅ’,সংবাদ মাধ্যমৰ মধ্যমণি হৈ পৰিব, আপুনি! “ সকলোৱে জানে …মই কি’হত কিমান স্বাধীন!

কলেজৰ পৰা আহিয়ে মাক দেখিলোঁ বিছনাত তললৈ পেট পেলাই উচুপি আছে৷ চিৰিংকৈ মাৰিলে বুকুখন৷ মা কন্দাত ভাল৷ পৰিলেও কান্দে (পৰেও এমাহত এবাৰ মানকৈ), জোৰোণলৈ গৈ ইমান কান্দে যে মানুহে খবৰ কৰে দৰাটো বৰ বেয়া নি, দৰাঘৰীয়াই কইনাৰ মুখলৈ চাই প্ৰশ্ন কৰে-“ইনাই বিনাই কান্দিছে যে?” মুঠতে মুখখন মেলি যেনেকৈ কান্দে বাৰ বিয়াৰ ভিডিঅ’ মানুহক দেখুৱাবই নোৱাৰিলোঁ৷ লাজেই লাগে৷ জোৰোণখন কাটি দেখাওঁ৷ আজিও এয়া দহদিনৰ পৰা নৈমিত্তিক ঘটনা হৈছে৷ মা হয় মন মাৰি বহি থাকে নাইবা কান্দি থাকে৷ লাহেকৈ ক’লোঁ, মানুহ হোৱাহেঁতেন

পৰম বন্ধু গুৱাহাটীত থাকে৷ ঘৰলৈ গ’লে তাৰ ভাড়াৰূমত এদিন বা দুদিন নকটালে মো়ৰ মনেই নভৰে৷ পল্টন বজাৰৰ ৰেইলৱে ষ্টেচনৰ পৰা অ’টো ভাড়া কৰি প্রত্যেক বাৰেই তাৰ ৰূমত নিশাটো কটাই দ্বিতীয় দিনা ঘৰলৈ যোৱাটো, কেতিয়াবা আকৌ তাৰ ৰূমত আগ দিনা থাকি পিছদিনা ৰাতিপুৱা ট্রেইন ধৰা৷ সি নহ’লে নহয়েই৷ সৰুকালৰ মোৰ পৰম বন্ধু৷ বন্ধুবৰে প্রতি বছৰে ৰূম সলনি কৰে৷ কেতিয়াবা মালিগাঁৱত, কেতিয়াবা গনেশগুৰিত, কেতিয়াবা ছয় মাইল৷ বন্ধুৱে পিচে পাহাৰত থাকি হে ভাল পায়৷ গতিকে প্রত্যেক বাৰেই অচিনাকি পাহাৰীয়া বাটেৰে অ’টো লৈ ৰাতি

বৌম বৌম ভোলানাথৰ ফুল ডিউটিৰ টাইম পৰে শাওন মাহত। শাওণ মাহৰ সোমবাৰে সোমবাৰে মঠ-মন্দিৰত যিহে ভিৰ হয় স্বয়ং প্ৰভু ভোলাবাবা সোমাবলৈকে বাট নোপোৱা হয়। অতদিন কুম্ভকৰ্ণ নিদ্ৰাত থকা ভক্তগণৰ আকৌ শাওণ মাহতহে ভক্তি জাগি উঠে। বাবাৰ খাবলৈ শুবলৈ সময় নাইকিয়া কৰি দিয়ে। এই বিশেষ দিনকেইটাৰ বাহিৰে যেন ভগৱানে আমাক আৰ্শীবাদেই নিদিয়ে। অংগনবাড়ী কেন্দ্ৰৰ দৰেই গঢ়ি উঠিছে বেচৰকাৰী ভাং কেন্দ্ৰ। ভক্ত বিভিন্ন প্ৰকাৰ‌ৰ আৰু মনোকামনাও ভিন্ন। কোন প্ৰকাৰৰ ভক্ত‌ই কি বৰ মাগে কৈলাশৰপৰা একো নুশুনিও নেদেখিও। ত্ৰিনেত্ৰধাৰী বাবাই অৱশেষত কপালৰ হাই

গগৈৰ ল’ৰা-ছোৱালী হালৰ কুকুৰলৈ বৰ মৰম। এদিন স্কুলৰপৰা আহোতেই ল’ৰাটোৱে কুকুৰৰ পোৱালী এটা বাটৰপৰাই উঠাই আনি ঘৰ সোমোৱালেহি। নিজৰ ভাত তৰকাৰীখিনিকে সানি খাব নজনা ল’ৰা-ছোৱালী হালে পোৱালীটোৰ লগতে ধেমালি কৰি খুৱাই-বুৱাই কুকুৰ পোৱালিটো ছয় বছৰীয়া কৰিলে। এই কেইবছৰতে গগৈৰ ঘৰত বহুত নিয়ম হ’ল। যেনে_ কুকুৰটোক কোনেও তাৰ জাতত ধৰি মাতিব নোৱাৰিব। কোনোবাই কেনেবাকৈ মাতিলেও গগৈৰ ছোৱালীজনীয়ে শুধৰাই দিয়ে। “কিয় তাক তেনেকৈ মাতিছা? আমাৰ যেনেকৈ নাম আছে,তাৰো নাম আছে। মোক কি তোমালোকে মানুহ বুলি মাতা নেকি? তাকো তাৰ নামেৰে মাতিবা।” অভ্যাগতে

সন্তৰামঃ এনেকুৱা হ’ব পাৰে নেকি? দন্তৰামঃ এনেকুৱা? মানে কেনেকুৱা? সন্তৰামঃ দুৰ্নীতি আৰু ভ্ৰষ্টাচাৰৰ প্ৰতিষেধক এটা ভেক্চিন বা টেবলেট বা এণ্টিবা’য়টিক কেপচুল আৱিষ্কাৰ কৰিব নোৱাৰিনে? দন্তৰামঃ তাৰ মানে তুমি দুৰ্নীতিৰ নতুন এখন ক্ষেত্ৰ তৈয়াৰ কৰাৰ কথা কৈছা। আচ্ছা ঠিক আছে-কামটো কোনে কৰিব.. WHO সন্তৰামঃ অ’, WHO এ কৰিব, মানে বিশ্ব স্বাস্থ্য সংস্থাই কৰিব? দন্তৰামঃ ঠিক আছে তোমাৰ কথামতেই বাৰু ভেক্চিন ওলাল। তাৰ পাছত? সন্তৰামঃ দুৰ্নীতি পৰায়ণ আৰু ভ্ৰষ্টাচাৰী মানুহবোৰক ধৰি ধৰি ঠিক পাছফালৰ টপিনাতে এই ইঞ্জেকচনটো দি দিব লাগে। এমাহতে চৰকাৰী

চাহপাত ঢলাৰ ঠিক আগমুহূৰ্তটোত ষ্টো’ভৰ ওপৰত থকা পানীখিনিৰ দৰে মগজটো বকবককৈ উতলি উঠিল। হেৰৌ, আজি ডেৰ বছৰেও পাহৰিব পৰা নাইনে? আকৌ এই আক্ৰমণ যে! শান্তিৰ বাবে কৰা উপেক্ষাক বহুতে দুৰ্বলতা বুলিয়েই ভাৱে। শুভাকাংক্ষী (যুদ্ধাকাংক্ষী?)ৰ মো’বাইলেৰে বাগৰি অহা স্ক্ৰীণ শ্বটটো আকৌ এবাৰ পঢ়িলো। হঠাৎ মোৰ ভয় লাগি গ’ল নিজৰ খঙটোৰ উমান পায়। মনত পেলাবলৈ যত্ন কৰিলোঁ –  আজি ৰাতিপুৱা প্ৰেছাৰৰ দৰৱটো খালো নে নাই। খাইছোঁতো,  মনত পৰিল। এইবাৰ এটা সুৰক্ষা বেষ্টনীৰ মাজত থকা যেন অনুভৱ হ’ল। তেতিয়াহ’লে এটা সীমালৈকে খং খাব

কাছ আৰু শহাপহুৰ সাধুটো শুনিছে নিশ্চয়! এয়া আজিৰ পৰা প্ৰায় ৭৫ বছৰৰ আগৰ কথা৷ ভাৰতবৰ্ষত তেতিয়া গান্ধী বংশৰ শাসন আৰম্ভই হোৱা নাছিল৷ জৱাহৰলাল নেহৰুৱে সুভাষ বসুক লেং মাৰি নিজ সাম্ৰাজ্য বিস্তাৰ কৰিবলৈ নানা চিন্তা চৰ্চা কৰি থকাৰ সময়তেই এদিন শহা আৰু কাছৰ মাজত এক দৌৰ প্ৰতিযোগিতা অনুষ্ঠিত হ’ল৷ শিয়ালে হুইছেল বজোৱাৰ লগে লগেই শহাই উচেইন ব’ল্টৰ দৰে ধুমুহাৰ গতিত দৌৰ আৰম্ভ কৰি পাঁচ মিনিটমানৰ ভিতৰতেই প্ৰায় আধা ডিষ্টেন্সৰ বেছি ক’ভাৰ কৰি ল’লে৷ ফিনিছিং লাইন পাবলৈ মাত্ৰ চাৰি মিনিটমান থাকোঁতে শহাই

প্ৰথম ভাগঃ মাৰ্ক টুৱেইনৰ দৃষ্টিৰে জীৱন হেলীৰ ধূমকেতুৱে প্ৰতি ৭৬ বছৰৰ মূৰে মূৰে পৃথিবীৰ নিকটতম দূৰত্বত, নিজ কক্ষপথেৰে পৰিভ্ৰমণ কৰে আৰু পৃথিৱীবাসীৰ দৃষ্টিগোচৰ হয়। ১৮৩৫ চনত হেলীৰ ধূমকেতুৰ আবিৰ্ভাৱ হৈছিল আৰু সেই বছৰতেই এগৰাকী বিশ্ববৰেণ্য আমেৰিকান সাহিত্যিক আৰু চিন্তাবিদৰ জন্ম হৈছিল। তেখেত আছিল মাৰ্ক টুৱেইন। মাৰ্ক টুৱেইনক আমেৰিকান সাহিত্যৰ জনক বুলি কোৱা হয়। কুৰি শতিকাৰ এগৰাকী বৰেণ্য সাহিত্যিক আৰ্ণেষ্ট হেমিংৱেৰ মতে টুৱেইনৰ “এডভেঞ্চাৰ্ছ অৱ হাকলবেৰী ফিন্” নামৰ উপন্যাসখন হৈছে সৰ্বকালৰ আমেৰিকান সাহিত্যৰ মূল প্ৰেৰণাস্ৰোত। মাৰ্ক টুৱেইন আছিল সময়তকৈ আগবঢ়া আৰু

আমাৰ দেশত বহুত সমস্যা আছে,  মানে সমস্যাৰ আকাল কেতিয়াও নহয়। এইখন দেশত মধ্যবিত্ত হৈ জীৱন নিৰ্বাহ কৰা নিউজিলেণ্ডৰ চুইং পিটচত সাংঘাটিক পেচ বলিঙৰ বিৰোদ্ধে চেঞ্চুৰি মৰাৰ নিচিনাই কঠিন কাম৷ ট্ৰেফিক জাম,  বানপানী,  বৰষুণ সকলো নেওঁচি  ল’ৰা-ছোৱালীক সময়মতে স্কুলত থৈ ৰাতিপুৱা চাকৰিত সময় মতে গৈ পোৱাৰ পৰা সমস্যা যি আৰম্ভ হয়,  ৰাতি শোৱাৰ সময়ত কাৰেন্ট নথকাৰ ফলত বিচনী মাৰি থকালৈকে সমস্যা শেষেই নহয়৷ তাৰোপৰি মূল্যবৃদ্ধি,  ভেজাল খাদ্য,  ভ্ৰষ্টাচাৰ,  বন্ধ আদি এশ এবুৰি সমস্যা আছেই৷ কিন্তু তাৰ ওপৰিও মধ্যবিত্তৰ বাবে আন এটা