মহোৎসৱৰ নাম শুনিছো,ফল্গুৎসৱৰ নাম শুনিছোঁ৷ কিন্তু গুনোৎসৱৰ নাম আগতে শুনা নাছিলো৷ আনৰ কথা নাজানো, মোৰ দৰে শিক্ষকক কিন্তু এই গুনোৎসৱে ত্ৰাহি মধুসোদন দেখুৱাই দিছে বুজিছে৷ আমিবোৰেহে জানো৷ হেৰ’ অলপ প্ৰিপেৰেচন কৰিব নালাগে বুজিছে! এই গুনধৰ মাষ্টৰ ৰিটায়াৰ হ’ব হ’লোহি, কিন্তু জীৱনত দহ বজাত কোনোদিন স্কুল আহি পোৱা নাছিলো৷ কওঁতাও নাছিল, সোধোতাও কোনো নাছিল বাপেক্কে৷ এতিয়া চাল্লা সেই ৰামো হেৰাল, আৰু অযোধ্যাখনকো ৰিচাইকোলবিনতো নোপোৱা অৱস্থা৷ ন বজাৰ আগতে স্কুল হাজিৰ হ’বই লাগে৷ তাৰ মাজতে দুপৰৰ খানাৰ বজাৰ কৰিব লাগে৷ অলপ দিনৰ

(মইনুল হক ডাঙৰীয়াৰ মূকাভিনয়ৰ এটা ভিডিঅ’৷ উৎস- ইউটিউব) যোৱা তিনিটা দশকৰ পূৰ্বলৈকে অসম তথা উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলত মূকাভিনয়ৰ কোনো ধৰণৰ চৰ্চাই নাছিল৷ তেনে এক সময়তে অসমত মূকাভিনয়ৰ বীজ সিঁচি এক সাংস্কৃতিক জাগৰণৰ সূচনা কৰা অন্যতম ব্যক্তি আছিল মূকাভিনেতা মইনুল হক৷ সত্তৰৰ দশকত তেখেত আছিল অসমৰ মঞ্চৰ এজন সফল কৌতুক অভিনেতা আৰু পিছলৈ নিজস্ব আশাসুধীয়া প্ৰচেষ্টা তথা সাধনাৰ বলত মইনুল হকে অসমৰ সাংস্কৃতিক জগতত এখন আছুতীয়া আসনেৰে মূকাভিনেতাৰূপে প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰিছিল৷ ঐকান্তিক মনোবল আৰু ধৈৰ্যৰে আৰম্ভ কৰা সাধনাৰ বলতেই তেওঁ বৰ্তমান অসমৰেই নহয়,

(১) আমাৰ ফটহু স্মাৰ্ট বাপেকে ২০ টকা দি ২ কেজি নিমখ আনিবলৈ পঠিয়ালে৷ ফটহু খুচ, বহুদিনৰ মূৰত পইচা পাইছে হাতত৷ দোকান গৈ পায়ে দেখিলে দোকানীয়ে ৰঙা-নীলা চিপ্চৰ পেকেট ওলোমাই থৈছে৷ ফটহুৰ জিভাৰ পানী পৰি গ’ল, ভাবিলে কি কৰা যায়! পিছে লগত মাথো ২০ টকা হে আছে নিমখো নিব দিছে৷ তেনেতে দেখিলে বাৰাণ্ডাতে খোলা নিমখ বস্তাত ভৰাই থৈছে৷ এতিয়া স্মাৰ্ট ফটহু…. ফটহু: – দোকানী দা, খোলা নিমখৰ দাম কিমান? দোকানী: – ১০ টকা কেজি৷ ফটহু৷ : – ১ কেজি দিয়ক আৰু

(১) গ্ৰিন্দা স্বামী , মোক জোকাই লৈ তই ভাল কাম নকৰিলি| তই হয়টো নাজান ! wonders armyত ৰাকু দাৰ গুলি খাই গুন্দা কেইটাৰ যি খিনি তেজ ওলাই, সেই তেজক টমেট চচ বনাই ভেজ ৰ’ল বা ভেজ মম’ খোৱা মানুহ মই| জীয়াই থকাৰ ইচ্ছা আছে যদি মাফ খুজি ফেচবুকত tag কৰ মোক| (২) গ্ৰিন্দা স্বামী, মোৰ ইনবক্সত ব্লু হোৱেল গেমৰ লিংক দি বৰ ভাল কাম নকৰিলি| তই হয়তো মোক ইনডাইৰেক্টলি চেলেঞ্জ কৰিব পাৰ? কিন্তু তোৰ ভালৰ বাবে কৈ থওঁ ! মই

ধৰ্মক দোহাই, পৰম্পৰাক দোহাই, তেৰালৈ বুলি মনিছে আগবঢ়োৱা গোলাপী নিচা কণত মগন অৱস্থাটোকে ওৱাইন ফ্লু আখ্যা দিয়া হয়৷ বৰ্তমানৰ নৰ-মনিছ এই বিধ ৰোগত বৰকৈ আক্ৰান্ত৷ চৰকাৰী বিজ্ঞাপন, আইন কানুন সকলো নেচেল, গালো-বালো সব খোলাকটি তাল৷ আবতৰীয়া বেঙেনাই মোক খা মোক খা কৰাৰ দৰে হৰ্ডিং অলিয়ে গ’লিয়ে৷ পিছে এইবোৰে কোনো ফল নধৰে৷ সকলো ধৰণৰ গে’ট- টুগেদাৰ, ফাংচন, মেল-মিটিং আদিত এই ৰোগৰ প্ৰাদুৰ্ভাৱ দেখা গৈছে৷ এখোপ আগুৱাই ধৰ্মীয় অনুষ্ঠান যেনে ভাওনা, বিয়া আদিলৈও এই ৰোগ শিপাইছে৷ বিশেষকৈ বিয়াৰ ক্ষেত্ৰত এই ৰোগীৰ বাবে

দুপৰীয়া বন্ধবাৰ বুলি মবাইলটো লৈ অলপ বহি আছিলো ৷ টোপনি টোপনি ভাৱ এটাই ছানি ধৰিছিল ৷ হয়তো কালিৰ হেং অভাৰ শেষ হোৱা নাছিল ৷ চকু দুটা মুদি ধেৰ কিবা কিবি চিন্তা কৰি থাকিলো ৷ —— সিদ্ধান্তটো লৈয়ে পেলালো ৷ মানে মই আত্মহত্যা কৰিম ৷ এনে ধিক জীৱন আৰু জীয়াই নাথাকো ৷ সকলোৰে ঠাট্টা মস্কৰা শুনি শুনি মোৰ সহ্যৰ সীমা পাৰ হৈছিল ৷ অলপ বুঢ়া আৰু দেখিবলৈ ইমান বেয়া হলো বুলিয়েই ইমান ইতিকিং ভাল নালাগে ৷ছালডোখৰ কলা বা চুলি কিডাল সৰিলেও

(ওপৰঞ্চিঃ ৭৯-৮৫ৰ অসম আন্দোলন কেৱল বিদেশী বিতাৰণ বিষয়তে সীমাৱদ্ধ নাছিল। এই আন্দোলন জাতীয় একতা -সমন্বয়ৰ পৰিচায়কো আছিল। এই ঐক্য-সম্প্ৰীতিয়ে সৃষ্টি কৰিছিল বহুতো লোকোক্তি,সাধুকথা, গীত-মাত,দুখ-বেদনাৰ কাহিনী, নানা ৰসিক কথা আৰু ঘটনা। প্ৰচাৰিত হৈছিল বহু ঐতিহাসিক বাতৰি, সাধাৰণ বাতৰি, উৰা বাতৰি,মুখ-ৰচক বাতৰি ইত্যাদি। মুঠতে ক’বলৈ গ’লে অসমৰ সমস্ত সাংস্কৃতিক দিশটোকে অসম আন্দোলনে প্ৰভাৱিত কৰিছিল আৰু গতানুগতিক ধাৰাৰ অসমীয়া জাতীয় জীৱনক এটা নতুন দিশলৈ গতি কৰাইছিল। আন্দোলনৰ আন এক কেন্দ্ৰস্থল আছিল বজালী অঞ্চল। ইয়াতেই প্ৰথম শ্বহীদ হৈছিল খৰ্গেশ্বৰ তালুকদাৰ। পুলিচ-চি আৰ পিৰ অত্যাচাৰে

দুজন বন্ধু এবছৰ মানৰ পিছত হঠাত্ ৰাস্তাত লগা লগি হ’ল। ১ম বন্ধু: : কেনেকুৱা খবৰ? ভালে আছা? ২য় বন্ধু: : ভাল ভাল৷ তুমি ভালে আছা? ১ম বঃ (হঠাৎ কিবা এটা মনত পৰাৰ দৰে): : ৰ’বা চোন, তোমাৰ পৰাই সন্দেহটো মাৰি লওঁ —- যোৱা বছৰ যে ঢুকাইছিল — তুমি নে তোমাৰ ভাইটি আছিল? ২য় বঃ: : মই নহয়, মোৰ ভাইটোহে ঢুকাল৷ ১ম বঃ: : এৰা, মই ঠিকেই ভাবিছিলোঁ৷ পিছে কি হৈ ঢুকাল নো? ২য় বঃ: : সাপে খুটিলে৷ ১ম বঃ: :

পানীপুৰ নামেৰে এখন গাঁও, তাতেই ঘৰ খাৰঘৰীয়াৰ। পেছাত তেওঁ পশু চিকিৎসক। মানুহৰ ঘৰে ঘৰে গৰু, ছাগলী, কুকুৰ, মেকুৰী চিকিৎসা কৰি ফুৰে। পশু চিকিৎসা কৰি গৃহস্থৰ ঘৰত চাহ-তামোলেৰে মুখ ৰঙীন কৰিহে চকী এৰে। সুবিধা হ’লে মাজে-সময়ে হাঁহ-পাৰৰ মঙহেৰে দুই-এঘৰৰ ঘৰত ভাতৰ জুতিও ল’বলৈ নাপাহৰে। মাহ-হালধিৰে গা ধোৱা সাত-আঠ বছৰে হ’ল, পিছে এতিয়ালৈ ঘৰত ওঁহা-ওঁহা শব্দ শুনিবলৈ পোৱা নাই। তাৰ বাবে অসন্তোষো নাই খাৰঘৰীয়াৰ, বৰঞ্চ সি মনে মনে সুখ হে অনুভৱ কৰে। ঘৈণীয়েকে কেতিয়াবা দুখ কৰিলে কয় বোলে, “ভালেই হৈছে দিয়া। কেঁচুৱা