কলেজৰ পৰা দক্ষিণ ভাৰতলৈ গৈছিলোঁ। শিক্ষামূলক ভ্ৰমণ। মাদ্ৰাজৰ সাগৰৰ পাৰত শামুকৰ কিবাকিবি কিনিলোঁ। শামুকৰ মালাও কিনিলোঁ। মাদ্ৰাজৰ পৰা অহাৰ পিছত কোনোবা এটা ষ্টেচনত বহুত সময় ৰ’ব লগীয়া হৈছিল। ষ্টেচনৰ কাষৰ দোকানবোৰত পিটপিটাই ফুৰিলোঁ। পিন্ধনত মোৰ হাফপেণ্ট আৰু স্পৰটিং। মূৰত হেট। ডিঙিত শামুকৰ মালা। কলীয়া শৰীৰতো নিজকে চাহাব যেন লাগিল। লগৰ এজনক ক’লোঁ – ”ইয়াৰ মানুহে মোক বোধহয় ফৰেইনাৰ বুলি ভাবিছে ‌!” সি উত্তৰ দিলে – ” ভাবিছে ভাবিছে। তই শ্ৰীলংকাৰ পৰা আহিছ বুলি ভাবিছে।” কি ক’লি? ৰহ তোক। সি দৌৰি

কৃষি সৰ্ম্পকীয় কামৰ বাবে মাজে সময়ে বিশ্বনাথ চাৰিআলিলৈ যাব লগা হয়। ২০ মে’ তাৰিখে যাব লগা হ’ল। নগাঁৱত ট্ৰেভেলাৰত বহি ৰৈ আছোঁ । মানুহ গাড়ীখনত খুব কম । বাহিৰৰ পৃথিৱীখন মুকলিকৈ চাবলৈ কাষৰ খিৰিকীৰ ছিটটোকে বাছি ল’লোঁ। কিছু সময়ৰ পাছত হুৰমুৰকৈ ছোৱালী এজনী আহি কাষতে বহিলেহি! মন ম্যেয় লাড্ডু ফুটা। বোলো বেটা প্ৰণৱ, দিন ভাল তোমাৰ ! ওহোঁ, খৰখেদা নকৰি লাহে লাহে আগবাঢ়। চকুৱে চকুৱে পৰাত বৰ ধুনীয়া কৈ মিচিকিয়াই দিলে। ভয় লাগিল , ধুনীয়া হাঁহিটো মাৰি মোৰ ছিটটো নিবিচাৰেতো!

বৌম বৌম ভোলানাথৰ ফুল ডিউটিৰ টাইম পৰে শাওন মাহত। শাওণ মাহৰ সোমবাৰে সোমবাৰে মঠ-মন্দিৰত যিহে ভিৰ হয় স্বয়ং প্ৰভু ভোলাবাবা সোমাবলৈকে বাট নোপোৱা হয়। অতদিন কুম্ভকৰ্ণ নিদ্ৰাত থকা ভক্তগণৰ আকৌ শাওণ মাহতহে ভক্তি জাগি উঠে। বাবাৰ খাবলৈ শুবলৈ সময় নাইকিয়া কৰি দিয়ে। এই বিশেষ দিনকেইটাৰ বাহিৰে যেন ভগৱানে আমাক আৰ্শীবাদেই নিদিয়ে। অংগনবাড়ী কেন্দ্ৰৰ দৰেই গঢ়ি উঠিছে বেচৰকাৰী ভাং কেন্দ্ৰ। ভক্ত বিভিন্ন প্ৰকাৰ‌ৰ আৰু মনোকামনাও ভিন্ন। কোন প্ৰকাৰৰ ভক্ত‌ই কি বৰ মাগে কৈলাশৰপৰা একো নুশুনিও নেদেখিও। ত্ৰিনেত্ৰধাৰী বাবাই অৱশেষত কপালৰ হাই

গগৈৰ ল’ৰা-ছোৱালী হালৰ কুকুৰলৈ বৰ মৰম। এদিন স্কুলৰপৰা আহোতেই ল’ৰাটোৱে কুকুৰৰ পোৱালী এটা বাটৰপৰাই উঠাই আনি ঘৰ সোমোৱালেহি। নিজৰ ভাত তৰকাৰীখিনিকে সানি খাব নজনা ল’ৰা-ছোৱালী হালে পোৱালীটোৰ লগতে ধেমালি কৰি খুৱাই-বুৱাই কুকুৰ পোৱালিটো ছয় বছৰীয়া কৰিলে। এই কেইবছৰতে গগৈৰ ঘৰত বহুত নিয়ম হ’ল। যেনে_ কুকুৰটোক কোনেও তাৰ জাতত ধৰি মাতিব নোৱাৰিব। কোনোবাই কেনেবাকৈ মাতিলেও গগৈৰ ছোৱালীজনীয়ে শুধৰাই দিয়ে। “কিয় তাক তেনেকৈ মাতিছা? আমাৰ যেনেকৈ নাম আছে,তাৰো নাম আছে। মোক কি তোমালোকে মানুহ বুলি মাতা নেকি? তাকো তাৰ নামেৰে মাতিবা।” অভ্যাগতে

প্ৰথমতে অচিন নম্বৰ এটাৰপৰা অহা মেচেজটো দেখি কাৰোবাৰ ধেমালি বুলিয়েই ভাবিছিলো। “Please look out for a half open Post Box.” কি আচৰিত মেচেজ! গুৰুত্ব নিদিওঁ বুলিয়ে ভাবিছিলোঁ। কিন্তু তাৰপাছত একেটা মেচেজকে বাৰে বাৰে অহা দেখি অলপ গুৰুত্ব সহকাৰে ল’বলৈ বাধ্য হ’লোঁ। হোৱাটচ এপতো আহিছে। একেটা মেচেজকে আহি আছে, সদায়। পুৱা সাত বজাত অৱধাৰিতভাৱে মেচেজটো আহে, পঠাওঁতাৰ নাম বা নাম্বাৰ একো নাই। কোনোবাই কিবা হেকিং কৰাৰ চেষ্টা কৰিছে নেকি? মোক হেকিং কৰি কি পাব কোনে? কিয় কোনোবাই মোৰ পিছত লাগি সময়

আবেলি চাৰিটামানত এয়াৰপোৰ্টৰ পৰা ওলাই আহি গাড়ীত বহিলোঁ৷ ইয়াৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে হোটেললৈ৷ হোটেলত চেক্ ইন কৰিয়েই গা পা ধুই সৰুকৈ পেগ এটা সাজু কৰি লেপটপ অন কৰিছিলোহে মাত্ৰ, সেই সময়তেই ইন্টাৰকমটো বাজি উঠিল৷ ফোনটোৰ সিপাৰে এটা মিঠা নাৰীকন্ঠ৷ – গুড ইভিনিং চাৰ৷ হোটেল গ্ৰেণ্ড অবেৰয়লৈ আপোনাক স্বাগতম জনাইছোঁ৷ কি মিঠা কন্ঠ! তাতে আকৌ অসমীয়াত স্বাগতম জনাইছে৷ মনটো ভৰি পৰিল৷ – আৰে আপুনিও অসমীয়া৷  ভাল ভাল৷ আকৌ এটা মিঠা হাঁহি৷ উফফ্! – মোক তুমি বুলিয়েই ক’ব চাৰ৷ মই আপোনাতকৈ সৰু

বহুতেই ভাবে, মই হেনো মেগনিফাইং গ্লাছ এযোৰ দুই চকুত লগাই লৈ যাওঁ ছোৱালী চাবলৈ গ’লে। ছোৱালী চোৱা মানে কইনা চাবলৈ যোৱাৰ কথা বুজাইছোঁ। সেই গ্লাছযুক্ত দুচকুৰ কাৰণেই হেনো মোৰ কোনো এগৰাকীকে পচন্দ নহয়। বহুতে ‘সি নো এনে কি ৰণবীৰ কাপুৰৰ দৰে ধুনীয়া যে আলিয়া ভাট এগৰাকী পাব’, ‘সি নো কি এনে অৰ্মত্য সেনৰ দৰে নোবেল বঁটা বিজয়ী পণ্ডিত যে যিজনীকে বিচাৰে, পাই যাব’ – এনেধৰণৰ মন্তব্য দিয়ে। মই নিৰৱে শুনি যাওঁ। এবছৰমান আগতে মোৰ স্কুলৰে দিনৰ বন্ধু এজনক লগ পালোঁ।

২০১৭ ৰ মে’ জুন মাহৰ কোনোবা এটা সন্ধিয়া৷ আমাৰ হাস্য-ব্যংগ আলোচনী ফটাঢোলৰ জন্ম লগ্নৰ আগৰ সময়খিনি৷ এতিয়াও পাহৰিব পৰা নাই৷ অৱশেষত সেই মধুৰতম ক্ষনটো আহিছিল যিদিনা ফটাঢোল নামৰ হাস্য-ব্যংগ গোটটোৰ প্ৰশাসক সকলে মিলি অনলাইন মেগাজিন এখন উলিয়াবলৈ ডমেইন আৰু হোষ্টিং কিনি ৱৰ্ডপ্ৰেছত গোটৰ পৰা বছা বছা লিখা সমূহ তুলি দি আলোচনীখনৰ জন্ম দিছিল৷ সৌভাগ্যক্ৰমে প্ৰথম সম্পাদক জনো মোকেই ৰাইজে নিৰ্বাচিত কৰিছিল, যদিও আমি প্ৰথম সংখ্যাটো সম্পাদনা কৰিবলৈ অভিজ্ঞ হিচাবে ভাতৃপ্ৰতিম অভিজিত কলিতাক বিছাৰিছিলোঁ৷ অভিজিতৰ ব্যস্ততাৰ অজুহাতত ৰাইজে এই অধমকেই হেঁচা

তেতিয়া চাকৰিত যোগদান কৰিছোঁ মাত্ৰ। হঠাতে মোৰ জীৱনলৈ পুনৰ (দফে) প্ৰেম আহিল। ছোৱালীজনী বৰ মৰম লগা আছিল। জনজাতীয় এটা ঠাঁচ আছিল তাইৰ মুখাবয়বত। মোতকৈ বয়সত দুবছৰমান ডাঙৰ যেন অনুমান হৈছিল। হ’ব। প্ৰেমত কোনো বয়সৰ সীমা নাথাকে। মোৰ বন্ধু এজনৰ ককায়েকৰ সম্পৰ্কীয় খুলশালীয়েক আছিল তাই। দৌলত (হলি) বৰপেটালৈ আহিছিল। প্ৰথম দৰ্শনতে প্ৰেম। ভিনীয়েকৰ চকুত ধূলি মাৰি – মৰা নদী, চাউলখোৱাৰ পাৰে পাৰে আমি ঘুৰি ফুৰিছিলোঁ। মা ৰেষ্টুৰেন্টৰ চাৰিচুকীয়া বাকচটোত সোমাই চাহ-চিঙৰা খাইছিলোঁ। কীৰ্তন ঘৰলৈ লৈ গৈছিলোঁ তাইক ফানুছ দেখুৱালৈ। আৰু আচৰিত