এইখন সংগীতৰ দেশ৷ ইয়াত স্বয়ং ভগৱানো “বাঁসুৰীৱালা” ৷ তো আমাৰ দৰে কুকুৰ ধূলি কোন কূটা ? মেনুফেক্‌চাৰাৰেই মিউজিচ্যান ! আমি জন্মসূত্ৰেই সঙ্গীতপ্ৰেমী!  উস্তাদ বিচমিল্লা খাঁই যমুনাৰ পাৰত, মঙ্গলা মেইয়াৰ মন্দিৰত প্ৰেক্টিচ কৰিছিল৷ আমাৰ বাবে বাথৰুমেই যমুনাৰ তীৰ! গান শুনিব জনাৰ দিন ধৰি বাথৰুমত ৰেয়াজ কৰি আহিছো৷নিজৰ গান শুনি নিজেই মেচ্‌মেৰাইজ্‌ড্‌ হৈছোঁ৷ নিজৰ পিঠিত নিজেই থপৰিয়াই কৈছো “বেটা চোড়না মত! তেৰা লগাউ একদিন জৰুৰ ৰং লায়েগা!” সঁচাই এদিন সেই ভৱিষ্যবাণী ফলিয়ালে৷ তাকেই বোলো ৰাইজক জনাওঁ৷ কলিকলীয়া মানুহ! নিজৰ ঢোল নিজেই বজাব

শাস্ত্ৰৰ মতে যি কোনো এক বিশেষ শক্তিৰ যেতিয়া আৰাধনা কৰা হয় তেওঁকে ভক্ত বুলি কোৱা হয়। ভক্তজনে যাক আৰাধনা কৰে তেওঁক কায়মনোবাক্যে ভাল পায়। তেওঁৰ প্ৰতি সামান্য বিষোদ্বগাৰ কৰা বাক্যও সহিবলৈ টান পায়। সেই সময়ত ভক্তসকলে বিশেষকৈ ঈশ্বৰৰ আৰাধনা কৰিছিল। প্ৰত্যেকজন ভক্তই ঈশ্বৰৰ কোনো বিশেষ স্বৰূপৰ ভক্ত আছিল। ঈশ্বৰে বহুসময়ত সাক্ষাত দি তেওঁলোকৰ অচলা ভক্তিৰ বিনিময়ত বৰ দি ভক্ত সকলক তৃপ্ত কৰিছিল। যুগৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে ঈশ্বৰে সোঁশৰীৰেৰে দেখা দিয়াটো অলীক হৈ পৰিল। তাৰ লগে লগে ভক্ত সকলৰো পৰিৱৰ্তন হ’ল।

মই তেতিয়া নৱম শ্ৰেণীত। গাত কৈশোৰৰ বতাহ লাগিছে। দেউতা মই পঢ়া বিদ্যালয়খনৰে শিক্ষক গতিকে বৰকৈ বতাহত উৰি ফুৰিবও নোৱাৰোঁ। তথাপিটো চাবমেৰিন টাইপত গৈ আছোঁ। “প্ৰথমে প্ৰথমে ধৰিলোঁ কলম তোমালৈ বুলি পঠালোঁ মৰম” বুলি লিখা দিনৰেই কথা। কোনে কালৈ চিঠি লিখে খুব খবৰ ৰাখোঁ তেতিয়া। মাজে মাজে লোকৰ চিঠিবোৰো পঢ়োঁ। মনতে বৰ দুখ, মোলৈহে কোনেও চিঠি এখন নিদিয়ে। দিবনো কেনেকৈ দেউতাৰ নাম শুনিলেই স্কুলৰ ল’ৰা – ছোৱালী কঁ‌পি থাকে। দেউতাই ইংৰাজী পঢ়ায়। গ্ৰামাৰৰ ক্লাচৰ পিটন কোনেও নাপাহৰে; তেনেস্থলত তেখেতৰ জীয়েকলৈ চিঠি

নোপোৱাটোলৈ আফচোচ আৰু দূৰত থকাটোৰ প্ৰতি হাবিয়াস আমাৰ স্বভাৱজাত বৈশিষ্ট্য। মানে টানটো বেছি। এয়া একধৰণৰ দুৰ্বলতা বুলিয়েই ক’ব পাৰি। অসমীয়া খাদ্যৰ প্ৰতি মোৰ টান প্ৰবাসী হোৱাৰ পৰা বাঢ়িবলৈ লৈছিল। তাৰ ভিতৰত পিঠা-পনা অন্যতম। বিশেষকৈ চুঙাপিঠা। চুঙাপিঠা সময়বিশেষ, তদুপৰি বনাওতে কষ্ট কৰিবলগীয়া হয়। কলগছ কাটি আনি আখল সজোৱা, কুমলীয়া জাতি বাঁহ বিচাৰি অনা, জুই দিবলৈ খেৰ অনা, মুঠতে এশ এবুৰি কাম। সঠিক অনুপাতত দুই তিনিবিধ চাউল মিহলোৱা,  খুন্দা, নাৰিকল ৰোকা, এইবোৰ যেনিবা ঘৰতে হয়। মুঠতে এক বিশাল আয়োজন। এইহেন কামবোৰৰ বাবে

(দৃশ্য-১) গৰম বন্ধ শেষ হৈ স্কুল খোলাৰ দিনা কমনৰুমৰ এটি দৃশ্য!! এমাহ ঘৰত আৰামেৰে কটাই,  ইফালে-সিফালে ফুৰা-চকা কৰি আজি যেন কাৰোৰে ক্লাছ কৰিবলৈ মনেই যোৱা নাই!! এমাহৰ মুৰত ইজনে সিজনক লগ পাইছে, কমনৰুমত আজি আড্ডা জমি উঠিছে। কিমান যে কথা, মাত্ৰ এমাহৰ বাবে আঁতৰি থকা মানুহবোৰৰ কথা যেন শেষেই নহ’ব! সেয়ে কমনৰুমৰ বায়ু আজি গৰম হৈ উঠিছে!  কোনোবাজন যদি দাৰ্জিলিং গৈছিল,  কোনোবাজন চিমলা,  কোনোবাজন আকৌ চিকিম, গেংটক!! ইজনে-সিজনৰ ভ্ৰমণৰ গল্প শুনিছে! মো’বাইলৰ ফটো চাইছে!  কিবাকিবি ঘৰুৱা লেঠাৰ বাবে তামুলী ছাৰৰ

“হেৰা, খেচখেচাই নাথাকিবা বুজিছা। এবাৰ ক’লো নহয় নালাগে, মুঠতে নালাগেই।” গালি শুনি নীৰাৰ মুখখন ওন্দোলি উঠিল। ধামকৈ বেডৰুমৰ দুৱাৰখন বন্ধ হ’ল। ময়ো বুজিলো ৰাতিৰ ভাত সাজ হাতৰপৰা গ’ল। যোৱা নাখাওঁ তোমাৰ হাতৰ ভাত। দত্তই নতুন গাড়ীৰ পাৰ্টি দিছে তালৈকে ওলাই গ’লো। পুৱা নীৰাৰ হাতৰ চাহকাপ নাপাম বুলিয়েই ভাবিছিলো। কিন্তু কি চমৎকাৰ! দেওবাৰ নোহোৱা স্বত্বেও মটৰ পনীৰ-পৰঠাৰে ডাঠ চাহকাপ লৈ মিচিকিয়া হাঁহিৰে নীৰা হাজিৰ। পোন্ধৰ বছৰীয়া বিবাহিত জীৱনৰ অভিজ্ঞতা মোৰ, কাম সিজাবলৈ নাৰীৰ নানানটা কিটিপৰ কথা জনা আছে। চাহ লুচী খোৱাৰ