একদম সইত সইত তিনি সইত খাই কোৱা কথা। এইজনক শনি বুলিবলে মোৰ অকণো মন নাছিল। কেনেকৈনো থাকিব বাৰু? মেডিকেল কলেজৰ প্ৰথমটো ক্ৰাচ্ আছিল শনি। মেডিকেল পঢ়িবলৈ কোনো কাহানিও অদ্ভুত ইচ্ছা নাছিল। কাৰণ সেইটো মোৰ সাধ্যৰ বাহিৰত বুলি ধাৰণা এটা যুগৰ আগতে কৰি থোৱা হৈছিল। তাতে ছিট পাইছিলো যোৰহাটত। চহৰখন কোনোদিনে বেয়া পোৱা নাছিলো যদিও তাত পাঁচোটা দীঘল বছৰ থাকিবলৈ নিজকে প্ৰস্তুত কৰি তুলিবলৈ মোক যথেষ্ট সময়ৰ প্ৰয়োজন হৈছিল। দিনবোৰ এদিন দুদিনকৈ পাৰ হ’বলৈ ধৰিলে। ভাললগা ধৰণৰ কোনো ঘটনা নঘটাকৈ এদিন

চাৰিওফালে নিশাৰ নিস্তব্ধতা বিৰাজ কৰিছে। জকাইচুকীয়া গাওঁখনৰ প্ৰায় সকলো মানুহ টোপনিৰ কোলাত। ভেকুলীৰ টোৰটোৰ, জিলীৰ জি-ই-ই আৰু ৰাস্তাৰ ভতুৱা কুকুৰৰ দুই এটা ভুকভুকনিৰ বাহিৰে বাহিৰত বেলেগ একো শব্দ নাই। ঈষৎ পোহৰৰ বাল্বটো জ্বলি আছে মোৰ কোঠাটোত। বাল্বটোৰ ঠিক তলতে বেৰত ওলমি থকা পুৰণি ডিজাইনৰ ‘অজন্তা’ কোম্পানীৰ ঘড়ীটোলৈ চাই পঠিয়ালো। টক্ টক্ শব্দ কৰি মোৰ লগতে সিয়ো সাৰে থকাৰ সাক্ষী বহন কৰিছে। নিশা ১১.৪৪ বাজিছে। বাৰ বাজিবলৈ আৰু বেছি সময় নাই। লাহে লাহে উপযুক্ত সময় আহি পৰিছে, কামটো সমাধা কৰাৰ। লক্ষ্য

হিন্দী ভাষাত নিৰ্মিত চলচ্চিত্ৰ উদ্যোগটো, যাক ‘বলিউড’ বুলি কোৱা হয়, এই চলচ্চিত্ৰ উদ্যোগটোৰ হাস্য ব্যঙ্গৰ ইতিহাস বহুত পুৰণি৷ হাস্য ব্যঙ্গ, চলচ্চিত্ৰৰ এনে এটা ধাৰা যিয়ে দৰ্শকক নিৰ্মল হাস্যৰসৰ যোগান ধৰাৰ লগতে চিন্তাৰ খোৰাকো যোগান ধৰে৷ এই ধাৰাৰ চলচ্চিত্ৰবোৰে দৰ্শকৰ ওপৰত অন্য ধাৰাৰ চলচ্চিত্ৰবোৰতকৈ বেছি প্ৰভাৱ পেলায়৷ কাৰণ এই চলচ্চিত্ৰসমূহৰ উপস্থাপন চিত্তাকৰ্ষক৷ এই ব্যঙ্গ চলচ্চিত্ৰবোৰ দৰ্শকৰ অতি প্ৰিয়৷ লাগিলে ই ১৯৮৩ চনৰ কালজয়ী ছবি “জানে ভী দো য়াৰো” হওক কিম্বা অলপতে মুক্তিপ্ৰাপ্ত “হিন্দী মেডিয়াম”৷ এই লেখাটোত বলিউডৰ কেইখনমান শ্ৰেষ্ঠ হাস্য ব্যঙ্গ

স্কুলীয়া শিক্ষা সাং কৰি কলেজত ভৰি দিছোঁ তেতিয়া। একেবাৰে মন উৰণীয়া, দেহা উৰণীয়া হৈ থকাৰ বয়স। দুই একে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ে, একে আষাৰে নাকচ কৰো। তথাপি মনে মনে গপতে গঙ্গাটোপ হৈ থাকো, কাৰোবাৰ সপোন কুঁৱৰী যে হ’ব পাৰিছোঁ সেই কথা ভাবি। তেনেকুৱাতে ল’ৰা এজনৰ সৈতে চিনা পৰিচয় হ’লো। কলেজখনৰ ভিতৰতে “হেণ্ডচাম” বুলি সুখ্যাতি থকা ডেকাকেইজনৰ ভিতৰত অন্যতম আছিল তেওঁ। সাহিত্য চৰ্চা কৰিছিল, বাঁহী বজাইছিল, উদ্দাত্ত কণ্ঠেৰে তৰ্ক প্ৰতিযোগিতাবোৰত ভাগ লৈ পুৰস্কাৰ বুটলিছিল। এক কথাত কলেজৰ বহু যুৱতীৰ হাৰ্টথ্ৰ’ব আছিল তেওঁ।

  (১) ফেচবুক লাইভত পাপনৰ পয়মাল লাগিল টেমি কটাৰীৰ ঠাইত হাঁচতি বাজিল বুজাই পিছে বুজিলে কোনে কিয় মাতিলে চুমাত লাগি আচল বিষয় তল পৰি থাকিল। (২) নীৰৱ মোদীয়ে সিফালে উদং কৰি গ’ল এইফালে ৰাইজ ভেবা লগাতে ৰ’ল ভিতৰি তৈলমৰ্দন বাহিৰে অৰণ্যৰোদন মধ্যবিত্তৰ মুখত মাথোঁ হৰি ব’ল হৰি ব’ল। (৩) চেনেল আৰু চিক্কা যাৰ জেপত থাকে বঁটা-বাহনে খেদি খেদি পায়হি তাকে সাহিত্যিক আৰু সাহিত্য আছে কিন্তু পাৰ্থক্য মুখাবোৰ লিপিত খাই থাকে মুখে-নাকে। (৪) কিনো ক’বা কিনো আছে ক’বলৈ খুলি দেখি-শুনিও আটাইবোৰ

দাদাজনৰ মনত বৰ দুখ৷ ৰ’ব, দুখৰ কাৰণ বুজাবলৈ অলপ পাতনিৰ প্ৰয়োজন আছে৷ মানে তেখেতৰ এটা ফেচবুক একাউণ্ট আছে৷ মাজে মাজে সময় উলিয়াই ফেচবুক কৰে৷ লগৰ ল’ৰাবোৰে (মানুহবোৰে!) নিজৰ শ্ৰীমতীৰ লগত ফটো দি থকা দেখি দাদাৰো গা উঠিল৷ দাদাই মন কৰিছে, শ্ৰীমতীৰ লগত ফটো দিলে এসোপা ‘লাইক’ পোৱা যায়৷ লগৰ কোনোবা কোনোবাই চাৰি পাঁচশমান ‘লাইক’ পোৱাও দেখিছে দাদাই৷ মনটো আৱেগিক হৈ উঠে৷ লগতে কমেণ্টবোৰ পঢ়িয়েই দেখোন কিবা ভাল লাগি যায়৷ ‘পাভযোৰা’, ‘মেড ফৰ ইচ্চ আডাৰ’, ‘ভগৱানে বনোৱা যোৰা’, ‘সংসাৰ সুখৰ হৈ

  সন্ধ্যা সময়। গোলাপী ৰসত ডুবি জননেতাজন আৰু সাংবাদিকজনে মিলি দেশৰ অৰ্থনৈতিক অৱস্থা সম্পৰ্কে আলোচনা কৰি আছিল। সেই সময়তে নিজে নিজে ঢোল পিটি সন্ত্ৰাসবাদ বিয়পোৱাৰ দায়িত্ব লৈ থোৱা সংগঠনটোৱে তাতে বোমা ফুটাই দিলে। লগে লগে দুয়োজনে চকু মুদিলে। এইফালে এওঁলোক দুজনে পৃথিৱী এৰিলে, ইফালে নৰকলৈ নিবলৈ যমদূত আহি হাজিৰ। পিছে ঘটনাস্থলী পাই যমদূতৰ মূৰত পানী দিব লগা অৱস্থা। নেতাৰ আত্মাটো নেতাৰ দেহৰ ওচৰতে চুপচাপ আছে, কিন্তু সাংবাদিকজনৰ দেহটোহে আছে, আত্মাৰ চিনমোকামেই নাই। ওচৰতে ইফাল সিফাল কৰি আছে বুলি চাৰিওফালে চোৱাচিতা

“যেতিয়াই পৃথিৱীত ধৰ্ম সংকটে দেখা দিয়ে, তেতিয়াই ধৰ্ম ৰক্ষাৰ বাবে আৰু পাপ বিনাশৰ বাবে এজন সাধু বা অৱতাৰৰ জন্ম হয়।” গীতাত কৈ যোৱা উক্ত শ্লোকটোৰ মতে যদি চাবলৈ যাওঁ, পৃথিৱীত যেতিয়া অন্যায়-অবিচাৰ বেছিকৈ হয় তেতিয়া সেই পাপ বিনাশৰ বাবে এজন সাধু বা অৱতাৰৰ প্ৰয়োজন হয়। কিন্তু বাস্তৱত আজিকালি তেনে হোৱাৰ আশা নাই। আমাৰ সমাজৰ বিশৃংখলতাবোৰ আঁতৰাবলৈ আজিৰ দিনত কোনো অৱতাৰে জন্ম গ্ৰহণ নকৰে। কোনোবাই দুদিনমান সমাজৰ হকে মাত মাতিলেও হাতলৈ ক্ষমতা অহাৰ লগে লগে সকলোবোৰ শেষ হয়। নানা ধৰণৰ সৃষ্টিশীল

পাঁচ বছৰে প্ৰেমৰ নদীত সাঁতুৰি-নাদুৰি জুৰুলা-জুপুৰি হৈ ডিঙিলৈকে ডুব যোৱাৰ পিছত যেতিয়া হ’বলগীয়া বিয়াখনো নহওঁ নহওঁ অৱস্থালৈ আহিল, তেতিয়া মই বোলো আৰু দেৰি কৰিব নোৱাৰি, এইবাৰ হয় গড়গাওঁ নহয় ৰঙামাটি। হ’ল বুলি ইমান খাটিৰ কৰিব নোৱাৰি। ছোৱালীৰ নৈষ্ঠিক ব্ৰাহ্মণ বাপেকৰ লগত দুবছৰে ইমান তললৈ নামিলো যে, বোপাককাৰ ‘ৰাজবংশী’ উপাধিতো সলাই ‘শৰ্মা’ লিখি লগুণ এডাল আঁৰিবলৈহে বাকী। তথাপিও বাপেকক বহু ফলা পঢ়ুৱালো, পৃথিৱীখন যে এতিয়া বহু আগবাঢ়ি গ’ল, জাত-পাত এইবোৰ যে আধুনিক মানুহৰ বস্তু নহয় এইবোৰ বহুত বুজাই বুজাই কিবাকৈ মেনেজ