১) দেবজিত : বৰঠাকুৰ, এটা কথা কওক! এই আমি পুৰুষ সকলে ক’ৰবালৈ যাব লগা হ’লে দুই মিনিটতে সাজু হৈ যাব পাৰোঁ৷ মহিলাসকলৰ কিয় ১ ঘণ্টা লাগে? আদিত্য বৰঠাকুৰ : বিয়াৰ আগতে নিৰ্বোধৰ দৰে ময়ো একেটা প্ৰশ্নকে কৰিছিলোঁ৷ বিয়াৰ পাছতহে গম পালোঁ, মেগী আৰু বিৰিয়ানী ৰন্ধাৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে৷ ২) ৰমেন : মই আপোনাৰ ছোৱালীক ভাল পাওঁ আৰু বিয়া পাতিব বিচাৰোঁ৷ ছোৱালীৰ দেউতাক : মাহে কিমান টকা উপাৰ্জন কৰা? মোৰ ছোৱালীক বৰ আৰামত ডাঙৰ কৰিছোঁ৷ ৰমেন : মাহে ৩১ হাজাৰ টকা৷

দেবজিতে বহুতবাৰ ফোন কৰিও ফোনৰ লাইনটো মিলাব নোৱাৰি ইমানদিনে কথাপাতি থকা গৰাকীক মেচেজকে কৰি দিলে “অ’ জান! তোমাক বহুত মিচ কৰিছো৷ তোমাক নাপালে মই সঁচাকৈ মৰি যাম” সিফালৰ পৰা অহা ৰিপ্লাইটোত দেবজিতৰ কোনোমতে হে হাৰ্ট এটেক নহ’ল৷ ৰিপ্লাইটো আছিল” কোন ক’ত মৰিব ওলাইছে? মোৰ মবাইলটো বেয়া হৈ সকলো নম্বৰ নোহোৱা হৈ গ’ল৷” ☆ ★ ☆ ★ ☆

বাৰাণ্ডাত বহি মহন্ত দাই বাতৰি কাকত পঢ়ি আছিল৷ মিচেচ মহন্তই চাহ লৈ আহিল আৰু ক’লে, : হে-ৰি চাহ খাওক আৰু এইখন লওক বজাৰৰ লিষ্ট৷  ইমান পৰে তেখেতে চশমাযোৰ খুলি থৈ বাতৰি পঢ়ি আছিল, মিচেচ মহন্তক ওচৰলৈ অহা দেখি চশমাযোৰ পিন্ধি ল’লে আৰু ক’লে, : দিয়া৷ মহন্তনী যোৱাৰ পিছত চশমাযোৰ খুলি থ’লে৷ অলপ পিছত আকৌ ফৰমাইচ লৈ মহন্তনী ওচৰলৈ আহিল৷ তেওঁঁক অহা দেখা পায় গিৰিহঁতে আকৌ চশমাযোৰ পিন্ধি ল’লে আৰু যোৱাৰ পিছত খুলি থ’লে৷ কথাটো মিচেচ মহন্তই মন কৰিলে যে- তেওঁ

লকডাউনৰ তিনি মাহ পিছত দুগৰাকী মহিলা লগ হ’ল বজাৰত। কথা পাতি কিমান সময় হ’ল খবৰ নাই৷ এগৰাকীৰ লগত এজন সৰু ল’ৰা  গৈছে৷ বহুত সময় ঠিয় হৈ থকাত আমনি লাগিছেগৈ তাৰ৷ কথা শেষৰখিনি দিলোঁ দেই, প্ৰথম মহিলা : এই বন্ধবোৰ কেতিয়ানো শেষ হ’ব জানো৷ আমনি লাগিছে আৰু৷ ঘৰত কেৱল পাকঘৰটোতে সোমাই ইটো বনোৱা সিটো বনোৱা কৰোঁতে পাৰ হয়। দ্বিতীয় মহিলা : হয় দেই পায়, নক্কব আৰু এই বনোৱা মেলা কাৰবাৰটো৷ কালিয়েই চাওকচোন আমাৰ এওঁ ডেৰ কেজিৰ তাজা ৰৌমাছ এটা লৈ আহিছে৷

এখন বাছৰ এজন পুৰুষ যাত্ৰীয়ে এগৰাকী মহিলা যাত্ৰীক কাণতলীয়া চৰ দিয়াৰ মোকৰ্দমা কৰ্টত চলি আছিল। জজ : “তুমি তেখেতক থাপৰ কিয় মাৰিছিলা?” পুৰুষ যাত্ৰী : ” জজ চাহেব এই মহিলাগৰাকী মোৰ কাষতে বহিছিল। কণ্ডাক্টৰজন বাছ ভাৰা ল’বলৈ আহিছিল আৰু তেতিয়া এই মহিলাই ডাঙৰ ভেনিটী খুলিলে, তাৰ পৰা মজলীয়া পাৰ্ছ ওলালে, ডাঙৰ ভেনিটী বন্ধ কৰিলে, মজলীয়া পাৰ্ছ খুলিলে, তাৰ পৰা সৰু পাৰ্ছ এটা ওলালে, মজলীয়া পাৰ্ছটো বন্ধ কৰিলে, এনেকুৱাতে কণ্ডাক্টৰজন সন্মুখৰ ফালে গুছি গ’ল। আকৌ তাই মজলীয়া পাৰ্ছটো খুলিলে, তাত সৰু

আবেলি কিনকিনিয়া বৰষুণ দি আছিল।  তাই ফোন কৰি ক’লে “আমাৰ ঘৰলে আহাচোন পটককে!! ঘৰত কোনো নাই আজি!” (মন মে লড্ডু ফুটা !!) চাইকেলখন  লৈ সাউৎকে তিতি তিতিয়ে তাইৰ ঘৰ পালোঁগৈ !! সঁচাকৈ ঘৰত কোনো নাছিল বে..! তলা মাৰি থোৱা আছিল!! তাইলৈ আকৌ ফোন কৰিলো; ক’লে , “”গৰুজনী বান্ধি দিয়াচোন। আমি মামাৰ ঘৰলৈ আহিলোঁ। ঘূৰি যাওঁতে দেৰি হ’ব!!”” মানৱতাৰ ওপৰত বিশ্বাসেই উঠি গ’ল! ☆ ★ ☆ ★ ☆

শিক্ষক: কছোন বিজয় আটাইতকৈ পূৰণি জীৱ কোনটো বিজয়: ছাৰ জেব্ৰা শিক্ষক: জেব্ৰা ? কেনেকৈ ? বিজয়: ছাৰ বাকী সকলো জীৱই ৰঙীন, অকল জেব্ৰাহে ব্লেক এন্দ হোৱাইট৷গতিকে জেব্ৰাই আটাইতকৈ পূৰণি জীৱ হব৷ ☆ ★ ☆ ★ ☆

ধপ: তিনি বন্ধু গৌৰী,মাধৱ বিজয় আদ্দা মাৰি আছে৷ গৌৰী: আজিকালি হাঁহৰ তেলেই নাই ঔ, মোৰ আজো ককাহঁতে বোলে আগতে হাঁহ কাটোতে ইমান তেল ওলাইছিলে যে তেলৰ থবৰ কাৰণেই আগতে বেলেগকৈ এটা চৰিয়া লাগে মাধৱ : সেইটোনো কি ডাঙৰ কথা, আমাৰ আজো ককা হঁতে এনেকোৱা হাঁহ পাইছিলে যে হাঁহৰ তেলেৰেই গোটেই গাঁৱৰ একমাহৰ ৰন্ধা বঢ়াৰ কাম চলি যায়৷লগতে বিয়া সবাহো পাতিব পাৰে৷ বিজয়: ধেই সেইটো আৰু কিবা কথা নেকি, মোৰ আজো ককাহঁতে ডেকা কালত এবাৰ বোলে হাঁহ কাটিছিলে, হাঁহৰ তেল নৰখেহে