চৰকাৰী বন্ধৰ দিনটোত সম্পাদকীয় লিখিবলৈ পুৱাই ডেস্কটপটো খুলি প্ৰথমেই ভাব এটা আহিল; কি লিখিম! লিখিবলগীয়াতো একোৱেই নাই৷ সকলোৱে সকলো কথা জানেই৷ অন্ততঃ মোতকৈ বেছি ভালদৰে জানে৷ তেন্তে কি লিখিম মই! মোৰ দৰে আউটডেটেড মানুহ এটাই আলোচনীৰ সম্পাদকীয় কি লিখিম!  কি লিখিম, কি লিখিম বুলি ভাবি থাকোঁতে হঠাতে ল’ৰা দুটামানে ওচৰতে কথা পাতি থকা যেন শুনিবলৈ পালোঁ৷ বাহিৰলৈ গৈ দেখিলোঁ ৬-৭ টামান ল’ৰাই চাইকেল চাৰিখন লৈ কথা পাতি আছে৷ বয়স ১৩-১৪ বছৰমান হৈছে সিহঁতৰ৷ দিনটোৰ প্লেন কিছুমান আলোচনা কৰি আছে৷ আজি

পল অনুপল কৰি, বাৰ দিন মাহ কৰি বছৰবোৰ পাৰ হৈ যায়।… সোঁৱৰণীৰ দলিচাত সময়ৰ আবিৰে সেন্দুৰীয়া ফুল বাচি যায়।। বছৰবোৰ যেন চকুৰ আগতে শেষ হৈ গৈ আছে। নতুনক আদৰি লৈ ৰং-তামাচা কৰি স্মৃতিবোৰ সজীৱ হৈ থাকো‌ঁতেই বছৰটো শেষ হ’বৰ হয়েই। আকৌ নতুন এটা বছৰক বহুত আশাৰে আদৰি অনা হয়। মনত আকৌ নতুন উদ্যম, নতুন প্ৰত্যাশাই পোশা মেলে, বিশ্বাসে খোপনি পোতে। আমি কৰ্মস্পৃহা পাওঁ, জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ জাগে। এইদৰেই নিৰবচ্ছিন্নভাৱে জীৱন আগবাঢ়ি গৈ আছে, সোঁৱৰণীৰ জোলোঙাটোও গধুৰ হৈ গৈ আছে। সময়ে

সম্পাদকীয় লিখিবলৈ বহি কলমটো খুলি বহি ৰৈছোঁ। কি লিখোঁ, কেনেকৈ লিখোঁ, ক’ৰপৰা আৰম্ভ কৰোঁ, চাৰিওফালে দেখোন অশান্ত সময়ৰ কথা।  সেয়ে কথাবোৰ নিজৰ পৰাই আৰম্ভ কৰোঁ বুলি ভাবিছোঁ। বছৰটোৰ মাজভাগত মা আৰু দেউতা একেদিনাই ক’ৰোণাত আক্ৰান্ত হৈছিল। দেউতাৰ ভাইৰেল লোড বহুত বেছি আছিল। খবৰটোৱে আমাৰ তিনিও ভাই-ভনীকে জোকাৰি গৈছিল। মাহঁতক ঘৰতে ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল। সৰু ভাইটিটোৱে এমাহকাল ছুটি লৈ অকলে যি ধৰণেৰে মা দেউতাৰ পৰিচৰ্য্যা কৰিলে সেয়া হয়তো মই ছোৱালী হৈয়ো কেতিয়াও  কৰিব নোৱাৰিলোঁহেঁতেন। দুঃসময়ৰ এই সময়ছোৱাতেই ঘৰৰ কাষৰ মানুহ

বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ আশীষধন্য হৈ মানৱজাতিয়ে উন্নতিৰ জখলাৰে আজি দুৰন্ত গতিৰে উধাইছে যদিও সকলো মানুহৰ মনৰপৰা একপ্ৰকাৰে নিশ্চিহ্ন হৈ পৰিছে মনৰ শান্তি আৰু মুখৰ হাঁহি।এনে এক জটিল সন্ধিক্ষণত ‘ফটাঢোল’ ফেছবুক গ্ৰুপৰ ব্যঙ্গ সাহিত্যক পুণৰুজ্জীৱিত কৰাৰ যি প্ৰচেষ্টা,সেয়া সঁচাই শলাগিবলগীয়া। অসমীয়া সাহিত্যত ‘নৱৰস’ৰ এক উপাদান হৈছে ‘হাস্যৰস’।’বৈষ্ণৱ সাহিত্য’ত এই ৰসৰ প্ৰভাৱ তেনেকৈ দেখা নাযায়।আনহাতে সাহিত্যৰ প্ৰাণবস্তুৱেই হৈছে ‘ৰস’।অৰ্থাৎ ‘ৰস’ অবিহনে সাহিত্য নিষ্প্ৰাণ।সাহিত্য জগতত বৈচিত্ৰপূৰ্ণ  ৰস সৃষ্টি কৰি পাঠকক অনিৰ্বচনীয় আনন্দৰ সন্ধান দিয়াটোৱেই সাহিত্যিক এজনৰ মূল লক্ষ্য।নাট্যশাস্ত্ৰ প্ৰণেতা ভৰতৰ মতে…… ‘ন ৰসাদৃতে

সম্পাদকৰ দৰে গধুৰ দায়িত্ব মোৰ বাবে জীৱনত এয়া প্ৰথম। গতিকে ভয় আৰু শংকাৰ মাজতে মাহটো আৰম্ভ হৈছিল। আজি ইমান মাহে চকুৰ সন্মুখতে এজনৰ পিছত এজন সাংঘাতিক প্ৰতিভাশালী ব্যক্তিৰ সম্পাদনা দেখি আহিছোঁ।  তেওঁলোকৰ মনৰ কথাবোৰ পঢ়িছিলোঁ৷ বহু কথা শিকিছিলোঁ, বহু কথাই মনত বাহ সাজিছিল, কিন্তু মই নিজে তেনে এটি গধুৰ দায়িত্ব ল’ব পাৰিম বুলি আত্মবিশ্বাস গঢ়ি উঠা নাছিল। সেয়ে মোৰ দৰে এজন সাধাৰণ পঢ়ুৱৈৰ বাবে বৰ সহজ নাছিল এই যাত্ৰাটো৷ শব্দৰ ভঁৰাল মোৰ তেনেই খৰাং৷ গতিকে শব্দৰ মালাৰে আপোনালোকক বান্ধি ৰাখিবৰ

মৃত্যু আৰু বাৰ্ধক্য, কিহলৈ আপোনাৰ ভয় বেছি? বাৰ্ধক্যলৈ৷ তেনেহ’লে চিৰতৰুণ হৈ থাকিবলৈ কি কৰিছে আপুনি? … পাৰ কৰি অহা জীৱনৰ কোনোবা এটা ক্ষণত অতৰ্কিতে মুখামুখি হৈছিলোঁ প্ৰশ্নটোৰ৷ মনৰ পুখুৰীত জাকৈ চবিয়াই ঘোলা কৰাৰ পিছতো তুলি আনিব পৰা নাছিলোঁ একো উত্তৰ৷ হাঁহি এটাৰে প্ৰশ্নটোৰ পৰা ফালৰি কাটি আহিছিলোঁ যদিও প্ৰশ্নটোৱে সময়ে সময়ে খুন্দিয়াই থাকে৷ কিমাশ্বৰ্যম! যক্ষৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত যুধিষ্ঠিৰে কৈছিল, “মানুহৰ  চকুৰ আগতে মানুহবোৰ মৰিয়েই আছে; অথচ প্ৰতিজন মানুহে এনেকৈ জীৱন কটাই যেন  তেওঁ কোনোদিন নমৰিবই৷” ইয়াতকৈ আশ্চৰ্য কি হ’ব পাৰে৷

তুম ইটনা জো মুস্কুৰা ৰহে হো ক্যা গম হ্যে জিচকৌ চুপা ৰহে হো!   গীতটো ঠিক মই গুণগুণাই থকা নাই। অথবা শুনিও থকা নাই। নেপথ্যত কিন্তু সুৰটো বাজিছে। মই শুনিছোঁ। মোৰ মন- মগজু জোকাৰি তুলিব পৰাকৈ গীতটো বাজি আছে। যেন মোৰ এই মূহুৰ্তৰ অসহায় অৱস্থাকেই বৰ নিৰ্মম ভাৱে প্ৰতিফলিত কৰি আছে। পাৰ হৈ যোৱা সময়ছোৱাত কোনোবাই “আলোচনীৰ বাবে লেখা এটা দিব” বুলি ক’লে মুখৰ মাত হেৰুওৱা মানুহটো এইবাৰ সম্পাদনা মেজত বহি সম্পাদকীয় লিখিবলৈ লোৱা এই অভুতপূৰ্ব ঘটনাটোৰ সৈতে যেন গীতটো

প্ৰতিগৰাকী সম্পাদকৰেই এক অগতানুগতিক সম্পাদকীয় লিখিবলৈ মন যায়। পিচে মন গ’লেও মইনো আৰু কি অগতানুগতিক সম্পাদকীয় লিখিম? তাতকৈ পুৰণি কবিতা এটাকে‌ মনত পেলাওঁ আহক৷ সেই যে বাৰমাহৰ কবিতাটো। ব’হাগ মাহত      গছৰ ডালত             ফুলে কপৌ‌ ফুল, জেঠমহীয়া        ৰ’দৰ তাপত              শৰীৰ বিয়াকুল৷ মনত পৰিছে নে? আহাৰ মাহ আহি আছে। আহাৰ মাহত কি হয়, মনত পেলাওকচোন। লগতে শাওণ, ভাদ আৰু আহিনত! আহাৰ মাহত       বাৰীত পকে             আম, কঁঠাল জাম, শাওণ মাহীয়া       বৰষুণত              সাধু

শুনকচোন শুনক        সবায়ে শুনক           কওঁ এভাগ গল্প কথা,  গল্প কথাৰ          শিৰোনাম হৈছে                     দায়িত্বভাৰৰ আঠা।  সংসাৰৰ দায়িত্ব          সমাজৰ দায়িত্ব           দায়িত্বভাৰ বিভিন্ন থাকে, কিমান নিষ্ঠাৰে            দায়িত্ব সামৰোঁ            সিয়েহে জীৱনটো আঁকে।   আমাৰ প্ৰত্যেকৰে জীৱনটো এটা জীয়া গল্প। এই গল্প হাঁহি-কান্দোন, আশা-নিৰাশা,ঘাত প্ৰতিঘাত, প্ৰাপ্তি-অপ্ৰাপ্তি সকলো একাকাৰ হৈ সংপৃক্ত হয়। এই গল্পৰ গল্পকাৰ বা নাট্যকাৰ আমি নিজে। আমাৰ কৰ্মবোৰত গল্পৰ কাহিনীয়ে ৰূপ লয়। আমাৰ সঠিক দায়িত্বশীলতা আৰু কৰ্তব্যপৰায়নতাই 

আজৰি পৰতেই হওক অথবা অকলশৰীয়া মুহূৰ্তবোৰত মই প্ৰায়ে চিন্তাৰ চাকনৈয়াত সোমাই পৰোঁ৷ মোৰ মনলৈ অহা এই চিন্তা উদ্ৰেককাৰী সমস্যাসমূহ বোধকৰো মোৰ দৰে বহুতৰে মনলৈ আহে৷ চৌদিশৰ পৰিবেশত সঘনাই ঘটি থকা কিছুমান ডুখৰীয়া ছবিয়ে মোক বাৰুকৈয়ে প্ৰভাৱান্বিত কৰে যাৰ ফলত দৈনন্দিন জীৱনৰ কামৰ মাজতো মোৰ মনটো ‘চেতনাৰ ধাৰা’ নাইবা ইংৰাজীত যাক “stream of consciousness” বুলি কোৱা হয় তাৰ আৱৰ্তত প্ৰবেশ কৰে৷ আধুনিক আৰু যান্ত্ৰিকতাৰে ভৰা আজিৰ এই যুগটোত প্ৰায় সকলোৱে যেন “নিগনি দৌৰত” অৱতীৰ্ণ হৈছে৷ ফলত সৃষ্টি হৈছে বিভিন্ন ধৰণৰ শাৰীৰিক