মই তেতিয়া ক্লাছ টেনত। ক্লাছ নাইনৰ ছোৱালী এজনীৰ ওপৰত চকু পৰিল। জুবিনৰ ভাষাত ‘ককাল খামুচীয়া,  গাল গুলপীয়া’ ছোৱালী। তাইৰো মোলৈ মন খাইছিল হ’বলা! স্কুলৰ প্ৰাৰ্থনা সভাতো হাতযোৰ কৰি মুখেৰে প্ৰাৰ্থনা গাই, চকু কিন্তু মোৰ ফালে। তাইৰ চাঁৱনিত মোৰ মন থৌকি-বাথৌ! সকলো সময়তে তাইৰ কথাই মনলৈ আহি থাকে। ৰাতিপুৱা আৰু ৰাতি পঢ়াৰ সময়তো কিতাপৰ পাতত তাইৰে মূখখন ভাহি থাকে। কালিদাসৰ ভাষাত নেদেখিলে মন,  কৰে উচাতন,  দেখিলে জুৰাই পৰাণ। বহু ভাবি-চিন্তি ঠিক কৰিলো যে এইদৰে আৰু নহ’ব। কিবা এটা কৰিবই লাগিব। হয়

কলেজত পঢ়া সময়ৰ কথা| হোষ্টেলৰ কাষৰ ঘৰটো দি আৰ এচ নামৰ এন জি ও এটাই ভাড়া লৈছে| বাহিৰৰ পৰা কেইজনমান ল’ৰা আহিছে ৰিচাৰ্চৰ কামত| অৱশ্যে মোৰ লগত থকা কেইজনীও অসমৰ বাহিৰৰ, গতিকে মোৰ বাহিৰে সিঁহত আটাইৰে বন্ধুত্ব হৈ গৈছে| মই শনিবাৰ পৰিলেই ঘৰলৈ আহো| মোৰ অন্তৰ্মুখী স্বভাৱৰ বাবে মই সহজতে কাৰো লগত বন্ধুত্ব কৰিব নোৱাৰিছিলো তেতিয়া|  পিচিঅ’ৰ দিন তেতিয়া, হোষ্টেলৰ ওচৰৰ পিচিঅটোত আমাৰ লগতে সিহতৰো ফোনৰ আহ্ যাহ্|  লগৰ এজনীয়ে লগ ধৰিলে পিচিঅ’ যাবলৈ মই গ’লো|  মই পিচিঅ’ৰ মালিকৰ লগত

তেতিয়া মই অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়ি আছিলো। অক্টোবৰ মাহ। দুৰ্গা পূজাৰ সময়ৰ কথা। আমি লগৰ পাঁ‌চজনীমান ছোৱালী লগ-লাগি পূজা চাবলৈ বুলি গৈছিলোঁ‌। পূজা মণ্ডপ প্ৰায় ঘৰৰ ওচৰতে হোৱাত খোজকাঢ়িয়ে আমি গ’লো। সেইসময়ত আকৌ জাপানীজ স্কাৰ্ট বুলি এটা স্কাৰ্ট ওলাইছিল। দেউতাই পূজাৰ উপহাৰ বুলি সেই স্কাৰ্টৰ লগতে ওখ চেন্দেল এযোৰো দিছিল। বিদ্যা কৈছো,  সেই সাজেৰে মোক বোলে একদম জাপানীজ চেৰী ফুল এপাহৰ দৰেই লাগিছিল। এনেই মংগোলীয়ান ‘লুক’টো আছেই! মই এনেও অলপ ফিল্মী টাইপৰ। সেয়ে চাগৈ মোৰ লগত ঘটা ঘটনাবোৰো ফিল্মৰ দৰেই। লগৰকেইজনীৰ

বাইক আৰু ম’বাইল কালচাৰ আৰম্ভ নোহোৱা দিনৰ কথা…. তেতিয়া সি স্নাতক প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰ ৷ মহাবিদ্যালয় খোলা এসপ্তাহ মান হৈছে…..এসোপা মইনাৰে মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদ জকমকাই আছে ৷ সেই মইনাবোৰৰ মাজৰ এজনী মইনা দেখি তাৰ হৃদয়ৰ মেণ্ড’লিন, ভায়’লিন একেলগেই বাজি উঠিল ৷ সি দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ হ’ল এইজনী মইনাক সকলোধৰণেৰে সহায়-সাৰথি আগবঢ়োৱা হ’ব, সকলো বিপদৰ পৰা ৰক্ষা কৰা হ’ব ৷ সকলোৰে লগত সহজে মিলি যাব পৰা স্বভাৱটোৰ বাবে এইক্ষেত্ৰত তাৰ দিগদাৰ নহ’ল….ৰেগিং নামৰ পৰিচয় পৰ্বটোত লগৰ আৰু চিনিয়ৰ সকলৰ পৰা পাৰ্যমানে মইনাজনীক বচাই ৰখা

( সম্পূৰ্ণ সত্য কাহিনী ) সেইয়া দূৰ কোনোবা পুৰণি, ইতিহাসৰে পাত লুটিয়াওঁ……… ইতিহাস বুলিয়েই কব লাগিব দিয়কছোন । প্ৰথম প্ৰেমত পৰিছিলোঁ “ক শ্ৰেণীত” পঢ়ি থাকোতেই । তেতিয়া স্কুলৰ কেচা মজিয়াত ঘৰৰপৰা লৈ যোৱা বস্তা বা কঠ পাৰি বহিছিলো । যাৰ হাতত যিদিনা নতুন বস্তা যায় তাৰ লগত বহিবলৈকে বাকীবোৰে আমলখী আদা ইত্যাদি ঘোচ দি হ’লেও পতাই লোৱা নিয়ম আছিল । তাৰ মাজতেই এজনী ছোৱালী (গাঁৱত মতা নাম মামু) আৰু মোৰ কথাটো অলপ সুকীয়া আছিল । আমি পুৰণি বস্তা পালেও সদায়

মই ন বছৰীয়া। শেঙুণ নাকা প্ৰেমিক মোতকৈ অলপ ডাঙৰ। একোটা কেন্দ্ৰতে বৃত্তি পৰীক্ষা দিলোঁ। টেলেকা চকুৰ থিয় চুলিৰ ল’ৰাটোৰ সকলোতকৈ আগতে শেষ হয়। তাক এম্বেচেদৰ (তেতিয়া আমি টেক্সী গাড়ী বুলিছিলোঁ ) আহি লৈ যায়। অবাক হওঁ। কাৰণ আমি আহোঁ চাইকেলৰ আগৰ লোহাত বন্ধা গাৰুত বহি। পিছলৈ স্থানীয় মাধ্যমিক বিদ্যালয়ৰ ক্লাছ ফাইভৰ এন্ট্ৰেছ পৰীক্ষা দি পাছ কৰাৰ পিছত নাম লগাব গৈছো। প্ৰত্যেক শ্ৰেণীতে তিনিটা শাখা থকা বৃহৎ স্কুল। কণমানি বেঙী হ’লেও মনত বিস্ময় নে খং উঠিছিল নাজানো, টেলেকা চকুৱা প্ৰথম হৈছে,

সেইসময়ৰ কথা। উচ্চতৰ মাধ্যমিক পৰীক্ষাত উৰ্ত্তীণ হৈ একেটা বিষয়কে মেজৰ বিষয় হিচাপে লৈ মই আৰু মোৰ বেষ্টী (Bestie) পুনৰ একেখন কলেজতে স্নাতক পাঠ্যক্ৰমত নাম ভৰ্ত্তি কৰিলো। কাজেই কলেজত আমি একো নতুনত্ব বিচাৰি পোৱা নাছিলো – একেই কলেজ, একেই শ্ৰেণীকোঠা, একেই কেন্টিন, একেই ল’ৰাজাক। কলেজৰ পৃথিৱীখন অকল আমাৰ দুয়োজনীৰ মাজতে সীমাৱদ্ধ হৈ আছিল। দুয়োজনী একেলগে আহোঁ, একেলগে খাওঁ, একেলগে ক্লাছ কৰোঁ, একেলগে থাকো, একেলগে লেকচাৰ মাৰো আৰু শেষত একেলগে কলেজৰপৰা ঘৰলৈ বুলি ওলাও। আমাৰ দৈনিক ৰুটিনখন ঠিক এনেকুৱাই আছিল সেইসময়ত। আগবঢ়াৰ