লটিঘটি আৰু মই! এটা মুদ্ৰাৰ যেন দুটা পিঠি। লটিঘটিয়ে মোক নেৰে নে মই লটিঘটিৰ পিছ নেৰোঁ ভগৱানেহে জানে। কোনোবাদিন যদি বাছত পাৰ্ছ পেলাই বিপদত পৰিছোঁ, কোনোদিন হয়তো ঘৰলৈ আহি চাবিৰ গাঠটো(য’ত মোৰ স্কুটি,ৰূম,স্কুল সকলোৰে চাবি থাকে) ঘৰত এৰি থৈ ৩০০ টকা ওপৰুৱাকে ভৰি অটো ভাড়া কৰি স্কুললৈ গৈ আকৌ চাবি আনিবলৈ প্ৰায় ১০০ কি:মি: বাট উভটি আহিব লগা হৈছে। মই লিখিব লোৱা ঘটনাটো মোক ইংৰাজীয়ে জ্বলা-কলা কৰা ঘটনাবোৰৰ মাজৰ এটা। মোৰ ইংৰাজী মানে গৌৰৱ গগৈৰ অসমীয়াৰ দৰে। এই ইংৰাজীয়ে এবাৰ

কিছুবছৰৰ আগৰ কথা৷ চাকৰি সম্বন্ধীয় বিশেষ কাৰণ এটাত গুৱাহাটীলৈ যাবলগীয়া হৈছিল৷ সেই কামটোৰ বাবে কোৰ্টৰ এফিদেফিট এখনৰো প্ৰয়োজন হৈছিল৷ মোৰ সৰু মামাৰ ডাঙৰ ল’ৰাটো গুৱাহাটী উচ্চ ন্যায়ালয়ৰ এজন অধিবক্তা৷ ভাবিলোঁ- মোমাইৰ পুতেক হ’লেও ভাই এটা আছে যেতিয়া আনলৈ হাত মেলোঁ কিয়৷ সিয়েই সহজতে কম সময়ৰ ভিতৰত কামটো কৰি দিব পাৰিব৷ সেয়ে তালৈ ফোন কৰি সবিস্তাৰে সকলো কথা বুজাই ক’লোঁ৷ সিও বোলে-“আও, বহুদিনৰ পিছত আপোনাৰ মাতটো শুনিলোঁ দেই৷ আহক আহক, মই যিমান সোনকালে পাৰোঁ কামটো কৰি দিম৷” দুয়ো কিছু সময় ঘৰুৱা

শ্ৰী মতীৰ সম্বন্ধীয় মানুহ এঘৰত ফুৰিবলৈ গ’লো৷ শ্ৰী মতীক সুধি গম পালোঁ ঘৰখনৰ মেইন মানুহজন মানে আমাৰ এওঁৰ সম্বন্ধীয় ভিনিয়েকজন বোলে ৰাজনীতিৰ মানুহ৷ দুই তিনিবাৰ গাঁও পঞ্চায়তৰো কিবাকিবি আছিল বোলে৷ ৰাজনীতিৰ মানুহ যেতিয়া, কথা বতৰাবোৰো চাগে তেনেকুৱাই হ’ব৷ মইনো কি ৰাজনীতিৰ কথা পাতিম! তথাপি ঘৰতেই হ’মৱৰ্ক এটা কৰি লৈছো৷ : হেইৰা, এইকেইদিনত কোনোবাই দল সলাইছে নেকি হে? আৰু তেওঁ কোনটো দলৰ বা! : সেই মই সেইবোৰ গম নাপাওঁ দেই৷ —-শ্ৰী মতীয়ে ভেকাহি মাৰি উঠিল৷ : আপুনি নাজানে যদি মনে মনে

“এনেকুৱা ছবি ক’ত পাইছিলি সোনকালে ক ৷ নহ’লে আজি তোৰ পিঠিত এছাৰিৰে এনেকুৱা ছবি মই আঁকিম”৷ এছাৰি ডাল নচুৱাই নচুৱাই কলিতা ছাৰে সুধি গ’ল ধীমানক৷ কুমলীয়া এছাৰিৰ কোবত ধীমানৰ হাত-ভৰিত তেজ গোট মাৰি ৰঙা-ৰঙা দীঘলীয়া চিন বহি গৈছে৷ ধীমানেও সতী জয়মতীয়ে “মই মোৰ স্বামীৰ কথা নকওঁ,নকওঁ,নকওঁ” বুলি কোৱাৰ দৰে “এইখন ফটোৰ কথা মই নাজানো নাজানো নাজানো” বুলি তিনি সইত খালে৷ কলিতা ছাৰেও আমাক দিব পৰা পৰ্যায়ত থাৰ্ড ডিগ্ৰী ধীমানৰ ওপৰত প্ৰয়োগ কৰি থাকিয়েই বাকীকেইজনৰ ফালেও পিৰিক-পাৰাক চাই আছে৷ উদ্দেশ্য-ধীমানৰ পকেটৰ

“হৌৰা! হৌৰা শুনিছানে? হৌৰা! হৌৰা..ক’ত হে তুমি!? হৌৰাআ আ..” পতিজনে উধাতু খাই পত্নীক চিঞৰি চিঞৰি ভিতৰলৈ সোমাই আহে৷ পত্নীগৰাকীয়ে এই গৰমত জুইহেন পাকঘৰটোত বহি বহি সৰু সুৰু মোৱামাছ এসোপামান মুখখন ফুলাই লৈ বাছি আছে। লগতে মাজে-মাজে মুখেৰে কিবা ভোৰভোৰাইও থাকে তেওঁ৷ পত্নীৰ ৰিপ্লাই নহাত পতিয়ে আকৌ চিঞৰিলে৷ “হৌৰা,হওঁৰা…” মাছৰ হাত বাবে কপালৰ ঘামখিনি বাহুটোৰেই একেকোবে মচি পত্নীগৰাকী চিঞৰি উঠিল৷ “ইস ৰাম! কি হৌৰা-হৌৰাকৈ পগলাটোৰ দৰে চিঞৰি চিঞৰি ঘূৰিছেহে৷ নুশুনি ক’লৈনো উৰি গৈছোঁগৈ ঔ মই? জিন্দেগীভৰ শুনিকে ৰৈছোঁ দেখোন সকলোবোৰ কথা৷

ন-দহ বছৰীয়া পোৱালী তেতিয়া৷ বৰ ডেঞ্জাৰাছ আছিলোঁ৷ মধুৰি-আম চোৰ কৰাৰ দৰে সাংঘাতিক কামত নিজৰ দুঃসাহসিকতাৰ প্ৰমাণ দি থৈছোঁ আগতে (যদিও মায়ে দুবছৰ মানলৈকে শুনালে-“গছ বগাব পাৰ? অংকহে কৰিব নোৱাৰ!”) এইবাৰ আমুকিৰ চাইকেল শিকিবলৈ মন গ’ল৷ ‘গুৰু’-দাদা৷ চাইকেল দেতাৰ হিৰ’ চাইকেলখন৷ প্ৰথমতে হাফ পেডেল…. চেইন পৰে;হাতে-পাতে চাইকেলৰ তেলসোপা লাগি কাপোৰত লাগে ৷ মায়ে ধুই নিদিয়ে,কেৰাচিন লগাই ধুই পেলাওঁ৷ এইখিনিতে মগজলৈ আইদিয়া এটা আহিল৷ আইদিয়া মানে “খুজি কিল খোৱা” বুলি যে কয়, সেইটো আইদিয়া৷ চাইকেলৰ চেইন সদায় পৰে৷ সদায় চেইন তুলোঁতে মোৰ

১৪ জুন।ৰক্তদান দিৱস।সুন্দৰ চিন্তাৰ সুন্দৰ দিন।মোৰ মনটো পুৱাৰেপৰাই ভাল লাগি আছে।আজিলৈ কমেও দহ ইউনিট তেজ মই দান কৰিছো বিভিন্ন ব্যক্তিক,বিভিন্ন কাৰণত।কাৰোবাৰ যদি দূৰ্ঘটনা,কাৰোবাৰ অসুখ বা কাৰোবাৰ ৰক্তহীনতা ৰোগৰ বাবে।কিন্তু এইবাৰৰ কথা সুকীয়া। আজি লগত মই মোৰ পত্নীকো লৈ যাম উদ্দেশ্য মোৰ লগতে তেওঁকো এই মহান দানত ভাগ ল’বলৈ দিয়া। যোৱাবছৰ বিয়াৰ পাছৰেপৰা মই এওঁক এইবিষয়ে কম লেকচাৰ দিয়া নাই।ৰক্তদানৰ উপকাৰিতা সম্পৰ্কে কিবা ভাৱক বা নাভাৱক , মোৰ লেকচাৰ শুনি শুনি অৱশেষত এওঁ আজিৰ দিনটোত মোৰ লগতে ৰক্তদান কৰিবলৈ মান্তি হ’ল।কিন্তু

মেজিক বা মেক্সিম’ত উঠাৰ অভিজ্ঞতা আছেনে বাৰু আপোনালোকৰ? মই মেজিকত উঠি তিতা কেঁহা মিঠা জ্বলা গোটেইবোৰ পাইছো দেই৷ মেজিকৰ ড্ৰাইভাৰবোৰৰ ( সকলো নহয় কিন্তু গৰিষ্ঠ সংখ্যক ) অতপালি কেতিয়াবা সহ্যৰ বাহিৰ হৈ যায়৷ যিসকলে উঠিছে মোৰ দৰে পাইছেনে জনাবছোন দেই৷ ষ্টেণ্ডত ৰখাই থোৱা মেজিকখনত যদি উঠেগৈ যেতিয়ালৈকে চিট কেইটা সম্পূৰ্ণ নহয় কেতিয়াও নাযায় আৰু কাকূতি মিনতি কৰিলেও ড্ৰাইভাৰে আপোনাৰ কথা নুশুনে৷ বেছিকৈ কৈ থাকিলে আপোনাক নমাইয়ে দিব৷ কিন্তু আমিটো ফুৰিবলৈ যাবলৈ নুঠো৷ সময়ত কৰ্মস্থলী পাবগৈয়ে লাগিব৷ গতিকে সিহঁতৰ দম্ভালি শুনিবলৈ

কিছুবছৰ আগৰ কথা। অসমীয়া চিত্ৰজগতৰ এগৰাকী আগশাৰীৰ অভিনেত্ৰীৰ (বিহু ভিচিডিত অতিকৈ জনপ্ৰিয়) আমাৰ পৰিয়ালটোৰ সৈতে চিনাজনা আছে- মোৰ শ্ৰীমতীৰ তেওঁ বৰ ভাল বান্ধৱী। সেই সূত্ৰে আমাৰ মূল ঘৰলৈয়ো অহা-যোৱা আছে। তেওঁ ভ্ৰাম্যমান থিয়েটাৰ বা আন তেনে অনুষ্ঠানৰ বাবে যোৰহাট বা ডিব্ৰুগড়লৈ গ’লে আমাৰ ঘৰত বা মোৰ শহুৰৰ ঘৰলৈ আহে, কেতিয়াবা থাকেও। অভিনেত্ৰী গৰাকী প্ৰকৃত নামতকৈ তেওঁৰ এখন হিট ভিচিডিৰ নামেৰেহে বেছি জনপ্ৰিয়। ধৰি লোৱা হ’ল তেওঁৰ জনপ্ৰিয় নামটো ৰুণজুণ। সেইদিনা আমি ডিব্ৰুগড়ত মোৰ শহুৰৰ ঘৰত আছিলো, বিহু ফাংচনৰ বতৰ। হঠাত