“নাপাই দেই। নিদিয় নিদিবি। কিন্তু প্ৰেজেণ্টৰ নামত এইসোপা কিয় দিয়ে মানুহবোৰে?” বৰুৱানীয়ে হাতত লৈ থকা বাকচটো মজিয়াতে থেকেছা মাৰি দিলে। কটংকৈ হোৱা শব্দটোত ডাঙৰ বোৱাৰীয়েক নীলিয়ে চিঞৰি উঠিল, : মা, চাব, ভাঙিব। : ভাঙক। এইসোপা থাকিনো কি উদ্ধাৰ হ’ব মোৰ। মিছা-মিছি জেগা বন্দী।  বৰুৱানীৰ আজি মোচন বেলেগ। দেওবাৰে দুপৰীয়াৰ ভাত ঘুমটি শেষ কৰি সৰু পুতেক ভাইমন ওলাই আহিছিল। মাকৰ লম্ফ-জম্ফ দেখি সি অপ্ৰস্তুত হ’ল। কেনেবাকৈ ব্ৰেণ্ড নিউ ঘৈণীয়েকে কিবা জগৰ লগোৱা নাইতো! চাৰ্টৰ বুতাম মাৰি মাৰি সি সুধিলে, : কি

ক’বলৈ গ’লে এই বাৰ, তাৰিখ, হিচাব-নিকাচ এইবোৰৰ লগত মোৰ সম্বন্ধটো একেবাৰে অহি-নকুল। কোনোবাই তাৰিখ সুধিলে সাউতকৈ মোবাইলটো চাই কোৱা মানুহহে মই। চাই উঠি আকৌ এনেকুৱা এটা ধৰণে কথাটো কওঁ যাতে কোনোৱে গম নাপায় যে এই বাৰ-তাৰিখ হিচাব ৰখা কাৰবাৰটোত মই একেবাৰে শূন্য। থাওকতে তাৰিখটো চাই কৈ পেলাওঁ “হয়, হয় অমুক তাৰিখ আজি।”  এনেহেনভাবে যেন মই আগতে কৈছিলোঁৱেই, হয়তো তুমি বা আপুনি নুশুনিলে, মাত্ৰ মই ‘কনফাৰ্ম’ হ’বৰ বাবেহে এনেই মোবাইলটো চাইছিলোঁ। হয়তো মোৰ মগজুলৈ বাৰ-তাৰিখ এইবোৰ সৰবৰাহ কৰা সৰঞ্জামবিধ অলপ দুৰ্বল।

পে’টৰ কথা ক’বলৈ ওলাইছোঁ যদিও পে’ট মানে অসমীয়াত পেট নহয়। ইংৰাজীত Pet;  মানে মোৰ পোহনীয়া প্ৰাণীটো। মই যেতিয়া সৰু আছিলোঁ তেতিয়া সি মোৰ পোহনীয়া নাছিল। আচলতে তাৰ আৰু তাৰ চৈধ্য পুৰুষৰ তেতিয়া জন্মই হোৱা নাছিল। সি যেতিয়া মোৰ পোহনীয়া হৈছিল তেতিয়া সি কিশোৰ আছিল, নে যৌৱনপ্ৰাপ্ত নে বুঢ়া মই নাজানিছিলোঁ। তদুপৰি তাৰ লিংগ কি আছিল সেইটোও জনা নাছিলোঁ। কথাবোৰ অকণমান বুজিবলৈ সমস্যা হৈছে নিশ্চয়! সহজ কৰোঁ। মোৰ পোহনীয়া প্ৰাণীটো এটা মহ। মহ বানানটোত যিহেতু উৰ্দ্ধকমা দিয়া নাই, গতিকে এইটো এটা

: ‘ফ্লেট’ক ঘৰ নোবোলে নহয় পোণা, পাৰৰ বাঁহ হে সেইবোৰ! – গাঁৱৰ ঘৰৰ ওচৰৰ ৰণেন ঠিকাদাৰে মোৰ মুখত ‘গুৱাহাটীত ঘৰ এটা কিনিলোঁ’ বুলি শুনোঁতে তেনেকৈয়ে কৈছিল। ইমান যে হিংসা ও মানুহবোৰৰ – মোৰ তেনেই লাগিছিল। আজি দুবছৰ পাছত সেই ফ্লেটত ভৰি থৈ আকৌ ভাবিলোঁ – ৰণেন ঠিকাদাৰৰ কথাষাৰ মিছা নাছিল নেকি বাৰু! এই ‘ফ্লেট’টোক আমাৰ ‘ঘৰ’ বুলি ক’ব পাৰিম জানো? কিয় লৈছিলোঁ ফ্লেট কিনাৰ ডিচিছন? মনত পৰিল প্ৰায় দুবছৰ আগৰ সেই সন্ধিয়াটোলৈ- ‘আমাৰ লগৰ ৰুমাহঁতৰ নতুন ঘৰটোৰ গৃহপ্ৰৱেশৰ ফ’টোবোৰ চোৱাচোন…হোৱাটচ্

“কি হ’ল চালেনে? সব ঠিকে আছেনে?“ “নিৰোগী, কৰ্মপটু, সুগায়ক, পঁচিশৰ পৰা পঁয়ত্ৰিশৰ ভিতৰত বিবাহ…” শছমাখন মচি মচি একেখিনি কথাকে দত্তই দুবাৰ পঢ়িলে৷ “বোলো চলিবনে?” “হাঁ?” – টাইপিষ্ট কনকে তেওঁৰ কাণতে চিঞৰি কোৱা কথাষাৰত তেওঁৰ হুঁচ আহিল৷ “এই.. মানে বাকপটু, সুবক্তা, সাহসী, বুদ্ধিদীপ্ত, এইকেইটা থাকিলে ভাল আছিল।” “হৈ যাব৷ গাইপতি বাইশ টকাকে দিয়ক, ভৰাই দিম।” “দিম বাৰু।” দত্ত মানুহজনে বৰ জুখি মাখিহে কথা কয়৷ ভাল চাকৰিয়ে কৰে৷ পিছে কথা কম কয় আৰু ক’বলগীয়া সময়তো মনে মনেই থাকে বেছিভাগ, সেয়েহে যিটো বাবত

: ট্ৰীং ট্ৰীং ট্ৰীং ট্ৰীং ট্ৰীং ফোনটো দীঘলীয়াকৈ বাজি আছিল৷ কেতিয়াৰপৰা গম নাপাওঁ৷ টোপনিৰ কোলাত ঢলি পৰিব খোজা মানুহটো জাপ মাৰি উঠিলোঁ৷ আমেজত জাপ খাই যাবলৈ ধৰা চকু দুটা মোহাৰি খপজপকৈ ফোনটো বিচাৰিলোঁ৷ অ’ ৰ’ব! মোবাইলটোত লেন্দলাইনৰদৰে ৰিংটনহে লগোৱা আছে, লেন্দলাইন নহয় দেই। : কিহে কাশ্যপ, ব্যস্ত নেকি? ইমানকৈ লগাইছোঁ নুঠোৱা কিয়? সিফালৰপৰা চিনাকি মাতটো ভাহি আহিল৷ তেওঁৰ ভাগৰুৱা যেন লগা সুৰটোত কিছু আৱেগ মিহলি হৈ আছিল৷ কিন্তু এই মাজৰাতিখন! : গোস্বামীদা, কওকচোন৷ ইমান ৰাতি? : এঃ, তুমি জাগি আছিলা

দায়িত্বৰ খাতিৰত অসমৰ বাহিৰত থকা মানুহ এহালৰ বহু বছৰৰ মূৰত জনমভূমি অসমলৈ যাবলৈ সৌভাগ্য হৈছে। তেওঁলোকৰ একমাত্ৰ কন্যা সন্তানটি জন্মৰ  সময়তে ক’ভিড মহামাৰীৰ যুগেও পৃথিৱীত পদাৰ্পণ কৰিছিল। গতিকে যুগৰ নীতি-নিয়ম মানি তেওঁলোক যাওঁ বুলিও অসমলৈ যাব নোৱাৰা; মাতো বুলিও পৰিয়ালৰ কাকো তেওঁলোক থকা ঠাইলৈ মাতিব নোৱাৰাৰ প্ৰায় তিনি বছৰেই পাৰ হৈছিল। মানুহহালৰ ঘৰৰ দুয়ো পৰিয়ালে কেঁচুৱাটিক ফটো, ভিডিঅ’ৰেই চাই চাই তিনি-চাৰিবছৰীয়া সময়খিনি পাৰ কৰিলে। তেতিয়াৰ দিনবোৰ তেনেকৈয়ে পাৰ হৈছিল। মানুহজনৰ সহজ সৰল হোজা মাকে পুতেক বোৱাৰীয়েকক ফোনত সদায় একেখিনি দুখকে

সঁচাকৈয়ে মানুহগৰাকী যাবলৈ ওলাল৷ অসন্তুষ্টি থাকিব পাৰে, কিন্তু অসন্তুষ্টি থাকিল বুলিয়েই ইমান দিনৰ সম্পৰ্ক-সম্বন্ধ এৰি বাৰু হঠাতে এনেদৰে আঁতৰি যায়নে? তাৰমানে সম্পৰ্ক, সম্বন্ধ এইবোৰতো স্বাৰ্থই নিহিত হৈ থাকে নেকি! নীতি, আদৰ্শ এইবোৰৰ কোনো মূল্যই নোহোৱা হ’ল নেকি! মানুহ ইমান স্বাৰ্থপৰ হ’ব পাৰেনে? সময় আৰু পৰিবৰ্তিত পৰিস্থিতিত পূৰ্বৰ চিন্তাধাৰাৰ বা কাম-কাজৰ ভুল-শুদ্ধৰ বিবেচনা হ’ব পাৰে, পৰ্যবেক্ষণো হ’ব পাৰে৷ সেয়া অস্বাভাৱিক নহয়৷ কিন্তু অকল নিজৰ লাভালাভৰ বাবে ক্ষমতাৰ ৰাগীত বা ক্ষমতা ‘এনজয়’ কৰিবলৈকে চল চাই কঠিয়া পৰাৰ দৰে শিবিৰ সলনি! এয়া কেনেধৰণৰ

বৰুৱা মানে ভদ্ৰকান্ত বৰুৱাৰ কথা ক’বলৈ লৈছোঁ৷ একুৰি বছৰৰ আগৰ বৰুৱাৰপৰা বৰ্তমানৰ বৰুৱালৈ পৰিৱৰ্তনৰ মহাগাঁথা ৷পৰিৱৰ্তন মানে আকাশৰপৰা পাতাললৈ পৰিৱৰ্তন,পোহৰৰপৰা আন্ধাৰলৈ পৰিবৰ্তন ৷ পৰিৱৰ্তন তেওঁৰ শাৰীৰিক সৌন্দৰ্যৰ।তেওঁ  দুৱাৰ খিৰিকী বন্ধ কৰি কুৰি বছৰৰ আগৰ একপি ফটো লৈ  তিনিফুটীয়া দাপোণখনৰ সন্মুখত থিয় হৈ নিজৰ শাৰিৰীক সৌন্দৰ্য,আকৃতি,প্ৰকৃতি দাপোণৰ প্ৰতিবিম্বৰ লগত তুলনা কৰি নিজৰে  হাঁহিমেই নে কান্দিমেই অৱস্থা হৈছে ৷  একুৰি বছৰৰ আগতে তেওঁ কুৰি বছৰীয়া চফল ডেকা ‘ভদ্ৰকান্ত চেনিৰাম’ আছিল কিন্তু এতিয়া দেখোন পৰিবৰ্তন হৈ সেই চেণিৰামৰ চিন মোকামেই নোহোৱা হ’ল !

পৰিবেশ দিৱসৰ দিনা সকলোৱে গছ লগাইছে। গছ কটা মানুহৰ প্ৰতি বিষাদগাৰ কৰিছে। চেগুন কাঠৰ একমাত্র চকীত বহি সভাৰ পেণ্ডেলৰ মাজত বহা গগনৰ বহু দিনৰ আগৰ এজোপা কটা গছলৈ  মনত পৰিলে। সেই হালি জালি থকা গছজোপা! তামোলৰ গছজোপা! প্ৰেম অন্ধ। প্ৰেমত বিশ্বাস থাকে। দুয়োটা একেলগ কৰিও কেতিয়াবা ঘটনা সংঘটিত হয়। আপুনি একেলগে ক’ব পাৰে যে প্ৰেমত অন্ধবিশ্বাস থাকে। সেইবাবে মিহিৰ বেজৰ তাত সদায় ডেকা-ডেকেৰীৰ ভীৰ। সেই কালত চাকৰি নহয় বিবাহ বেছি চিন্তাৰ কাৰণ আছিল। বহুলোকে গগনক হেমকোষ লোৱাৰ উপদেশ দিছিল যদিও সি