২০০৭ চনৰ এপ্ৰিল মাহমানৰ কথা। চাকৰি সংক্ৰান্ততে ভাল বন্ধুত্ব হৈছিল শ্বিলঙৰ মণিপুৰী ল’ৰা এজনৰ সৈতে। বন্ধুজন মণিপুৰী যদিও দেউতাক মেঘালয় চৰকাৰৰ চাকৰীয়াল আছিল বাবেই দেউতাক ঢুকুৱাৰ পিছতো তেওঁলোক শ্বিলঙতে নিগাজীকৈ থাকিব লৈছিল। এপ্ৰিল মাহৰ কোনোবা এটা দিনত বন্ধুজনৰ দেউতাকৰ বছৰেকীয়া শ্ৰাদ্ধ আছিল। তাতে আন এজন গুৱাহাটীৰে মণিপুৰী বন্ধুৰ লগত মোকো নিমন্ত্ৰণ দিলে। গুৱাহাটীৰ মণিপুৰী বন্ধুজন আকৌ মোৰ আগৰ পৰাই চিনাকি আছিল। গতিকে নোযোৱাৰ কোনো কথাই নাই ফ্ৰি থকা, খোৱা, ঘূৰা তাতেই আকৌ শ্বিলঙত আৰুনো কি লাগে। সেই তাৰিখটোতেই অফিচৰ কামত

আজিৰপৰা কিছুবছৰ আগলৈকে বেছিভাগ গাঁও অঞ্চলৰে মানুহৰ বাৰীখনৰ মাজেৰে কাষৰ ঘৰলৈ সহজে যাব পৰাকৈ একোটা সৰু বাট আছিল৷ খালৰ ওপৰত দুদাল বাঁহৰ সাঁকো অথবা হাফ জপনা এখনৰ মাধ্যমেৰে ইঘৰৰ মাত কথা, মানুহৰ অহা যোৱা, থাওকতে খোজা শাকৰ ভাজিখন, আচাৰ অকণ, কণি দুটা, ৰঙাচাহৰ মেল এইবোৰেই বাৰীৰ বাটৰ মূল উদ্দেশ্য আছিল৷ আনকি বহু ঠাইতে এঘৰত সোমাই মূল বাট নগচকাকৈয়ে আধা গাঁওখন পাৰ হৈ যাবই পাৰি৷ বহুবাৰ আমিও বিয়া সবাহ মাতিবলৈ যাওঁতে তেনে বাৰীৰ বাটৰে সহায় লৈছিলোঁ৷ বাৰীৰ বাটবোৰৰ পাচৱৰ্ড হয়তো “অ

ডাক্তৰৰ এই কাহিনী কিছুমান শুনা কাহিনী৷ তাকেই অলপ ৰহণ লগোৱা হৈছে৷ ডিফুৰ এই ৰংপি ডাক্তৰজনৰ কথাখিনি কিন্তু একদম সঁচা৷ আমি তেতিয়া কলেজত পঢ়ি আছোঁ৷ আমাৰ লগৰ ছোৱালী এজনীৰ মাকৰ কলৰ পাৰত পৰি সোঁভৰিখন ভাগিল৷ ঘৰৰ মানুহে লগে লগে গাড়ী এখন ভাৰা কৰি হস্পিতাললৈ লৈ গ’ল৷ হস্পিতালত তেতিয়া ডা° ৰংপি আছিল৷ ডাক্তৰে লগে লগে বাওঁ ভৰিখন প্লাষ্টাৰ কৰিবলৈ লাগি গ’ল৷ খুৰীৰ লগতে ঘৰৰ মানুহ সকলোৱে চিঞৰিবলৈ ধৰিলে, বোলে সোঁভৰিখনহে ভাগিছে৷ নাই ডাক্তৰে কোনো পধ্যেই কাৰো কথা নুশুনে৷ ডাক্তৰেও সমানে চিঞৰিছে, “ঐ

শীৰ্ষক নামটো অলপ অগতানুগতিক হ’ল কিন্তু কিয় জানো এইদৰেই পাতনি মেলিবলৈ মন গ’ল ল’ৰালিতে এৰি অহা পাহৰণিৰ গৰ্ভত বিলীন হ’বলৈ যোৱা এটি চৰিত্ৰলৈ ঘপকৈ মনত পৰি। আমি মানুহটোক “Busy Man” বুলি মাতিছিলোঁ বা মানুহটোক বুজাবলৈ এই দুটা ইংৰাজী শব্দই ব্যৱহাৰ কৰিছিলোঁ। অৱশ্যে এইটো নাম আমি নিজে দি লোৱা নাছিলোঁ, Busy Man জনে নিজেই সুবিধা কৰি দিছিল এনেকৈ মাতিবলৈ। শীৰ্ণকায় চেহেৰাৰ মিঠাবৰণীয়া মানুহটো কেতিয়াবাহে আমাৰ গাঁওৰ ৰাস্তাটোত দেখা গৈছিল। যিখন ঘৰৰ পদূলিত ঘৰখনৰ গৃহস্থক দেখা পাইছিল সেইখন ঘৰতহে তেওঁ প্ৰৱেশ কৰিছিল।

মদ আজিকালি মোটামোটি সকলোৱে খাই। বহল অৰ্থত ক’বলৈ গ’লে এইটো আজিৰ যুগত এটা ফেচন বা ট্ৰেণ্ডলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে। জন্ম, মৃত্যু, বিবাহ আদিতো বাদেই দিয়ক, ঘৰত পুজা পাতল বা নাম-প্ৰসঙ্গ হৈ যোৱাৰ পিছতো ড্ৰিংকচৰ পাৰ্টি আৰম্ভ হয়। এতিয়া আহো মদ খোৱা মানুহ অৰ্থাৎ মদাহীৰ কথালৈ। মদাহী সাধাৰনতে দুই প্ৰকাৰৰ। এক ভদ্ৰ মদাহী আৰু আনতো অভদ্ৰ মদাহী। ভদ্ৰ মদাহী সকলে মদ টেঁটুৰ গুৰিলৈ খালেও নিজকে কন্ত্ৰ’ল কৰিব জানে। তেওঁলোকে সাধাৰনতে মদ খাই সামাজিক অনুস্থান সমুহত যোৱাৰ পৰা নিজকে বিৰত ৰাখে। তেওঁলোকৰ লগত

মানুহ মাত্ৰেই জীৱিকা থাকে; জীয়াই থাকিবৰ বাবে যদিও জীৱিকাৰ প্ৰসংগ আহে, পৰনিৰ্ভৰশীলতাৰেও জী থাকে মানুহ। বেছ দুদিনমানৰ কাৰণে দাক্ষিণাত্যত আছোহি। আমি থকা অতিথিশালাৰ প্ৰৱেশ পথৰ মুখতে এখন আৰামী বেঞ্চ। সন্ধিয়া গছৰ তলত সেই বেঞ্চত গ্ৰীষ্মৰ বতাহ বিচাৰি মানুহ বহে। মই কোঠাৰ বাহিৰৰ পৰা চাই ৰওঁ। স্বামী সান্ধ্যভ্ৰমণৰ পৰা ঘূৰি আহে, বেঞ্চখনত বহিবলৈ ভাল লগাৰ সম্ভাৱনা দেখুৱাই মোক। এদিন গ’লো। তেওঁৰ খোজ খৰ। আগবাঢ়িবলৈ দি মই বেঞ্চখনত বহিলোঁ‌। আগৰ পৰাই দুগৰাকী মহিলা বহি আছিল। মই মাজত। বহাৰ লগে লগেই সুধিলে- “নতুন

বৰ অদ্ভুত ঘটনা এটা হৈ আছে বুইছে! বিশ্বাস কৰে নে নকৰে নাজানো৷ আমাৰফালে ‘কাপোৰ ফলা ভূত’ এটা ওলাইছে৷ বিশেষ সূত্ৰই জনোৱা মতে, তাৰ পেটটো বোলে পিছফাললৈ ফুলা, সাক্ষাৎ ৰঙালাওটোৰ লেখীয়া গোল৷ অৱশ্যে সেইবুলিয়েই খোজকঢ়াত অসুবিধা হোৱা নাই৷ আনুমানিক উচ্চতা দহ ফুট৷ পিচে মানুহৰ ঘৰত সোমাওঁতে উচ্চতাটো অট’মেটিকেলি কমি যায়৷ কি টনিক খাইছে, জনা নাযায়৷ সিপিনে দুজনমান অত্যুৎসাহীয়ে গৈ ওজনো জুখি আহিছে৷ মোটামুটি তিনিশ কেজি৷ এশ শতাংশ বিশুদ্ধ কটনৰ কাপোৰ খাবলৈ পাইছেতো! এজনে আহি আকৌ ক’লে বোলে- আগদাঁতকেইটা হীৰাৰ দৰে৷ জিক্‌মিকাই

ফাৰ্ষ্ট চেমেষ্টাৰৰ নন কলেজিয়েট হ’ব লোৱাৰ জাতকাই বাবীক ভালদৰেই হিলাই দিলে। চিৰিয়াচ হোৱাৰ এক চেষ্টা চলাই বাবীয়ে। আব্বে বাবী তোৰ বোলে এইবাৰ কেমেষ্ট্ৰিত ৫০%হে হৈছে ক্লাছ শেষেই হ’ব হ’লচোন – হিতেশে কোৱাৰ লগে লগে বাবীয়ে তালুকদাৰ ধাবাৰ চাহ কাপ মুখত লৈয়ে চিঞৰে- আব্বে চাল্লা ৰাতি টোপনিতো কেপ্টেইন শৰ্ম্মাক দেখা হৈছোঁ‌ বে! আকৌ বাবীয়ে ৰৈ লৈ কয়- আব্বে ঠেংত টানি ধৰে বে দৌৰিব খুজিলে। টোপনিতে যি টান দিয়ে চাল্লা সাৰ পাই যাঁও, ৰাতিখন ঘামি যাওঁ‌। আব্বে মাথা বেয়া নকৰিবি বে পুৰা

শ্ৰদ্ধেয় ৰাইজ, আজি আমি আপোনালোকৰ মাজলৈ লৈ আনিছোঁ অসমৰ এজন আগশাৰীৰ নামজ্বলা বুদ্ধিজীৱি শ্ৰীযুত বিজয় মহন্তক৷ তেখেত একাধাৰে বিপ্লৱী কবি, সমাজ সংস্কাৰক আৰু বহুতো কিবাকিবি৷ আহকচোন, তেখেতৰ লগত দুআষাৰ কথা পাতোঁ৷ আমাৰ সংবাদ কৰ্মী : জয়জয়তে আমাৰ তৰফৰ পৰা আপোনাক ধন্যবাদ জনাইছোঁ, আপোনাৰ বিজি চিডিউলৰ পৰা আমাক অলপ সময় উলিয়াই দিয়াৰ বাবে৷ আমাৰ প্ৰথম প্ৰশ্ন হ’ল : এই যে আপুনি অসমৰ জ্বলন্ত সমস্যাবোৰ যেনে বানপানী, বিদেশী সমস্যা, জনসংখ্যা বৃদ্ধি, কৃষি সমস্যা, নিবনুৱা সমস্যা বা অন্যান্য ক্ষেত্ৰত হোৱা গভীৰ সমস্যাবোৰত চুপচাপ

পুৱাতে শহুৰৰ জীয়েকে টকা এহেজাৰ বিচাৰিলে। মই খচৰকৈ টকা পাঁচশ উলিয়াই দিলোঁ। তেওঁ আকৌ কিবা ভাবি টকা এশ ঘূৰাই দি ক’লে- “লওক হে, মোক চাৰিশহে লাগে। সদায় বিচৰা ধনৰ তিনিভাগৰ এভাগ দিয়ে বাবেহে এহেজাৰ বিচাৰিছিলোঁ।” দেখিলা বুদ্ধি। এই বাদাম পকৰীজনী। ৰহ চাই আছোঁ। আচলটোকে জোকাই লৈছ! পইচাটো লৈ সিগৰাকী নাচি-বাগি মাতৃগৃহলৈ গমন কৰিলে। লগে-লগে জীয়েকো। পদ-পয়াৰ নাদীসুহাই একতাল। অৰ্থাৎ পদ-পয়াৰ গ’ল। মই সুহাই একতালটো থাকিলোঁ। পিছে সন্ধিয়ালৈ ফোন আহিল- “দেতা আহাচোন, ককাই কুকুৰা মাৰিছে। একেলগে ভাত খাবলৈ মাতিছে।” এইখিনিলৈকে সুখৰ