লকডাউন নোহোৱা হ’লে হয়তো অসম মুলুকত যে হাজাৰ-বিজাৰ ৰন্ধন বিশাৰদ  বিদ্যামান সেইটো কোনেও গমেই নাপালেহেতেন! বাপৰে বাপ কি হৰেক ৰকমৰ খাদ্য-সম্ভাৰৰ মুকলি প্ৰদৰ্শনহে। পিছে অহংকাৰ কৰি লাভ নাই, এইবোৰ ৰন্ধন কলাত আকৌ মই সৰুৰে পৰা পাৰ্গত। চেনিটাইজ কৰা খাদ্য গ্ৰহণৰ অভ্যাস সেই তাহানিৰে পৰা আছে। মিছা ক’লে কিদাল হ’ব মোৰ আকৌ সৰুৰেপৰাই ষষ্ঠ ইন্দ্ৰিয়ৰ ভিতৰত জিভাখন সবাতোকৈ  সক্ৰিয় আৰু তেৰাৰ কৃপাত সেই সক্ৰিয়তা  এতিয়ালৈকে অটুট ৰাখিছোঁ। জিভাখনৰ কথা ক’লোঁ‌ যে সেইখন মোৰ খুউব স্মাৰ্ট, আলুপিটিকা ভাত হ’লেও অকণমান ঘি বিচাৰে।

লকডাউনৰ সময়ত ৰামায়ণ-মহাভাৰতৰ পুনৰ প্ৰচাৰ দেখি মনটো সেই পুৰণি দিনবোৰলৈ উৰা মাৰিলে। এয়া নব্বৈৰ  দশকৰ আৰম্ভণিৰ কথা। এইচ ডি এফ চি লিমিটেডৰ নিচেই চালুকীয়া অবস্থা আৰু সেই চালুকীয়া দিনৰে পৰা কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰি কৰিয়েই এতিয়া অৱসৰৰ সময় সমাগত৷ সেই সময়ত গুৱাহাটী কাৰ্যালয়ৰ মুঠ কৰ্মচাৰী মুঠেই ছটা নে সাতটা। আমি জোতা চিলাইৰ পৰা চণ্ডী পাঠলৈ সকলো কৰোঁ, মানে সময়ত পিয়ন, সময়ত মেনেজাৰ। ৰাতিপুৱাই কাৰ্যালয় চাফ চিকুণাই নৰ্মেল পাব্লিক ট্ৰেনজেকশ্যন আৰম্ভ। তাৰ পিছত গৃহ ঋণৰ গ্ৰাহক বিচাৰি গুৱাহাটীৰ অলিয়ে গলীয়ে ভ্ৰমণ, আবেলিৰ পৰা

“গুটামি, আই গুটামি, ক’ত যোৱা।”  পিছফালৰ পৰা চিঞৰ এটা, বুজিলোঁ আমাৰ মহাজন ওলাইছে। মহাজন মানে মোৰ প্ৰতিবেশী এঘৰৰ  চাৰে তিনি বছৰ মান বয়সৰ ল’ৰাজন, তাহাঁতৰ ঘৰৰ বেলকণিৰ পৰা চিঞৰি মাতিছে। সকলোকে উপাধি ধৰি মাতে সি, ৰস্তাইদি খোজ কাঢ়ি  যোৱা চুবুৰীৰ কোনো বাদ নপৰে, কোনোবা বদমাছ ককায়েকে শিকালে চাগৈ উপাধিবোৰ। বিশ্ববিদ্যালয় অৱসৰ প্ৰাপ্ত অধ্যাপক, কলেজৰ অৱসৰপ্ৰাপ্ত অধ্যক্ষ কোনো বাদ নপৰে। প্ৰথমে মানুহ বিলাক আচৰিত হৈছিল, ল’ৰাটোৰ মাক দেউতাকো অপ্ৰস্তুত হৈছিল, তাক নাপাই নাপাই বুলি বুজাইছিল, কিন্তু মানুহ বিলাকে তাৰ এই সম্বোধন

১) হাইস্কুলত পঢ়ি থকা সময়ৰ ঘটনা৷ তেতিয়া আমি নৱম মানত৷ দুটা পিৰিয়ডৰ মাজত সাধাৰণতে অলপ সময়ৰ বিৰতি থাকে৷ আগৰ পিৰিয়ডৰ শিক্ষকজন ওলাই যোৱাৰ পাছত, পাছৰ পিৰিয়ডৰ শিক্ষকজন আহি পোৱা লৈকে৷ এই সময়খিনিত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰে হাল্লা কৰি থাকে৷ যদি কিবা কাৰণত সেইদিনা শিক্ষকজন অনুপস্থিত থাকে সোণত সুৱগা চৰে৷ তেনে এদিনৰে কথা৷ তৃতীয় পিৰিয়ডৰ শিক্ষকজন সেইদিনা নাছিল৷ শ্ৰেণীকোঠাটোত কাৰো মাত কোনেও নুশুনা অৱস্থা৷ কাষৰ শ্ৰেণীকোঠাৰ শিক্ষকজন আহি দুজনমানক বেঞ্চৰ ওপৰত উঠালে৷ তেওঁ যোৱাৰ পাছতেই পৰিস্থিতি জটিল হৈ পৰিল৷ তেওঁ পুনৰ উভটি আহি প্ৰথম

এশৰ ভিতৰত যেনেতেনে পয়ত্ৰিশ মান কৰিলোঁ, ইয়াতকৈ বেছি আৰু মই নোৱাৰোঁ৷ আমি লগৰ গোটেইকেইটাই সদায়েই পৰীক্ষা মিলিজুলি দিওঁ। নিজেও দেখুৱাওঁ আৰু আনৰ পৰাও চাওঁ৷ একমাত্ৰ ছোৱালীকেইজনী আৰু এই নৱজ্যোতিটোৰ বাহিৰে আমিবোৰে মিলাপ্ৰীতিৰে কামফেৰা কৰোঁ। এইবাৰ মোৰ ভাগ্য বেয়া৷ সন্মুখত এই নৱজ্যোতিটো পৰিল, নিজেও নাচায় লোককো নেদেখুৱাই আৰু কাষত পৰিল প্ৰণামিকা। আটাইতকৈ চোকা ছোৱালী, কিন্তু যিহে গহীন-গম্ভীৰ মাটিবলৈকে ভয় লাগে৷ এনেও পিচে আমাৰ ছোৱালীবোৰৰ লগত সিমান মাতবোল নাই৷ এতিয়া পিচে মই কি কৰোঁ? ইফালে-সিফালে চালোঁ, সবেই মন দি লিখি আছে৷ বিপিন

মই লাগিলে য’তেই নাথাকোঁ বা যিয়েই নকৰোঁ, আচলতে মই যে বুঢ়া বকুলৰ তলত নেওতা গাই আৰু এচাৰিৰ কোবত টিকা ফটাই ডাঙৰ হোৱা মানুহ সেইটো কথা না সলনি কৰিব পাৰোঁ, না সেইটো পাহৰিব পাৰোঁ। অতীতৰ যি আধাৰৰ ওপৰত এজনে নিজৰ বৰ্তমান গঢ়ি তোলে সেই আধাৰৰ কথা পাহৰাৰ অভিনয় হয়তো কৰিব পাৰি, কিন্তু বাস্তৱিকতে পাহৰি যোৱাটো অসম্ভৱ। তাতে ত্ৰিশৰ দেওনাখন পাৰ হোৱাৰ পাছৰে পৰা আজিকালি শৈশৱৰ কথাবোৰ দেখোন বেছিকৈহে মনত পৰা হৈছে। এই স্কুলখন আগতে এনেকুৱা আছিল, অমুকৰ জোকোৱা নাম তমুক আছিল,