তেতিয়া মই ঔষধ কোম্পানী এটাত আঞ্চলিক মেনেজাৰৰ কাম কৰি আছিলো৷ সেইটো বছৰত কোম্পানীৰ পৰা মিল্টনৰ ফ্লাক্স আহিছিল পূজাৰ উপহাৰ হিচাপে, ফাৰ্মেচী আৰু বিতৰকৰ বাবে৷ ঘটনাটো ঘটিল উপহাৰ বিতৰণৰ সময়ত৷ যদিও সেই উপহাৰটোৰ বাবে কোনো চেল টাৰ্গেত নাছিল, কিন্তু চেলচৰ মানুহ হিচাপে “অন্দৰ কা ভূত নিকাল হি আতা হে” না, সেয়েহে ক’লো, : দাদা আপোনাৰ বাবে বৰ বঢ়িয়া কমপ্লিমেণ্ট এটা আহিছে, আপুনি মাত্ৰ পাঁচহাজাৰমান টকাৰ মাল উঠালেই হ’ব৷ : দাদা আপুনি মোক গিফ্টটো দি চাওকনা, মই বিশহাজাৰ টকাৰ মাল উঠাই দিম৷

শ্ৰীমতীয়ে চোফাত বহি পুৱাই পুৱাই পেপাৰ হাতত লৈ, “তুমি যদি কোৱা, জোনটি আনি দিম৷ তুমি যদি কোৱা, নদীতো জাপ দিম৷ ইফ ইউ চে লা লা লি লি, সাগৰো সাঁতুৰিম৷ ইফ ইউ চে ধেং তেং৷” শ্ৰীমানে পুৱাৰ লাল চাহ দুকাপেৰে থালখন আনি আলফুলে ডাইনিং টেবুলত থ’লে৷ ক’ৰবাত চাহ পৰিলে দাগটো গুচাবলৈ টান৷ ক’লিন মাৰিলেহে যাব৷ গতিকেই সাৱধানতা অৱলম্বন কৰি শ্ৰীমতীৰ ফালে চাই চিঞৰিলে, “অ’ মহাৰাণী, আঁহা চাহ একাপ খোৱা৷ মোৰ আকৌ ভাতো ৰান্ধিবলৈ আছে৷ পুৱাই পুৱাই ক’ত জোনবাই আনিবলৈ যোৱা?” শ্ৰীমতী

এই সময়ৰ অসমীয়া কবিতাৰ সমস্ত সমস্যাৰ গুৰিতে হৈছে গেছ৷ আমাৰ বেছিভাগ মানুহেই সময়মতে খোৱা-বোৱা নকৰে৷ কৰিলেও খাদ্যাভ্যাস স্বাস্থ্যসন্মত নহয়৷ ফলত ডেকা বুঢ়া সমন্বিতে বেছিভাগ অসমীয়া মানুহেই এচিডিটি সমস্যাৰে আক্ৰান্ত৷ আশ্চৰ্যজনকভাবে অসমেই একমাত্ৰ দেশ য’ত দুজন ব্যক্তিয়ে প্ৰথমবাৰৰ বাবে দেখা হ’লেও পাতনিসূচক কথা হিচাপে পেটত গেছ হোৱাৰ কথা পাতি ভাল পায়৷ “এহ নক’ব বুইছেনে, কালি ৰাতিৰে পৰা পেটত গেছেই গেছ” – যেনিবা গেছ এটা উদযাপন কৰিবলগীয়া বস্তুহে৷ গেছ এনে এটা বস্তু যিটো নোখোৱাজনৰো হয়, বেছিকৈ খোৱাজনৰো হয়৷ সি যি কি নহওক

পুৱাই পুৱাই সম্বন্ধীয় খুড়া এজন আহে পামলৈ৷ আহিয়েই একাপ চাহ বিচাৰে৷ কিন্তু যিমানেই ভাল নহওক, সদায় কিবা নহয় কিবা এষাৰ ক’বয়৷ কেতিয়াবা যদি কয় ‘চেনি কম’ কেতিয়াবা ‘এখনহে বিস্কুট দেখোন, কৃপণ তই, কাপটো ভালকৈ ধুব নোৱাৰ’ ইত্যাদি ইত্যাদি৷ মুঠতে ঋণাত্মক চিন্তাৰ ভাগবতৰা কৰাত তেওঁ অকণো কৃপণালি নকৰে৷ কাম থাকিলে কেতিয়াবা ৰাতি দেৰিকৈ শুব লগা হয়, গতিকে ৰাতিপুৱা উঠোতেও দেৰি হয়৷ মানুহজন পাঁচ বজাতেই আহি দুৱাৰত ঢকিয়াইহি, ‘খেতি কৰিবলৈ আহিছ ৭ বজালৈকে শুই থাকি! ফলাবি খেতি কৰি৷’ বয়স আৰু সন্মানৰ কথা

মোৰ একেবাৰে সৰু কালৰ কথা৷ অলপ বুজা হোৱাত দেউতা মাৰ মুখৰ পৰাহে শুনা। মা দেউতা দুয়োজনেই শিক্ষা বৃত্তিৰ লগত জড়িত৷ কৰ্মসূত্ৰে শিৱসাগৰৰ জয়সাগৰ পুখুৰীৰ পাৰত অৱস্থিত চৰকাৰী আৱাস গৃহত থাকিছিলো আমি৷ ওচৰ পাজৰৰ মানুহ প্ৰায়বোৰেই দেউতা মাক চিনি পাইছিল আৰু যথেষ্ট সন্মানো কৰিছিল৷ মই কেঁচুৱা বাবে মা তেতিয়া ছুটিত আছিল৷ দেউতা অফিচলৈ ওলাই গৈছে৷ পিয়ন জনে আহি মাক খবৰ দি গ’ল, বোলে, ছাৰৰ এতিয়া ক্লাছ নাই বাবে টাউনৰ ফালে ওলাই গৈছে, চিন্তা নকৰিবলৈ কৈ পঠিয়াইছে৷ মায়েও ঘৰুৱা কামত লাগি আছে৷

ৰাস্তাৰ দাঁতিত ঢেঁকীয়া শাক বিচাৰি থকা পেহীয়ে ভোৰভোৰাই আছিল-“বোলোঁ,বছৰেকৰ বিহুটোত খাবলৈ শাক কেইবিধো পাবলৈ নোহোৱা হ’ল আজিকালি গাঁৱত ! কি যে দিনকাল পৰিল! ঢেঁকীয়াকেইডালো নাপাওঁ৷” ভোৰভোৰাই-ভোৰভোৰাই পেহী মহেন্দ্ৰ মাষ্টৰৰ পদূলি পালেগৈ৷ মাষ্টৰৰ পদূলিমুখতে থকা তিতাভেকুৰিজোপাৰ পৰা ঢেঁকীয়া-ভাজিত দিবলৈ দুটামান লওঁ বুলি খন্তেক ৰ’ল। মাষ্টৰৰ পদূলিলৈ চাই পঠিয়াই পেহীয়ে জোপোহাৰ আঁৰেৰে ছোৱালী এজনী দেখিলে৷ মাষ্টৰৰ জীয়েক,মইনা৷ চহৰৰপৰা বিহুৰ বন্ধত ঘৰলৈ আহিছে৷ পেহীয়ে কালিও তাইক দেখিছিল৷ পদূলিতে অকলে অকলে খোজকাঢ়ি আছিল৷ মাজে মাজে অকলে হাঁহে আৰু কথাও পাতে৷ পেহী কালি বৰ আচৰিত

॥ প্ৰশ্নকাকত ফাদিল ॥ সংশ্লিষ্ট সকলোকে জনোৱা হয় যে,বহু কষ্টৰ মূৰত আমি ২২১৩ চনৰ মাৰ্চ মাহত অনুষ্ঠিত হ’বলগীয়া বুৰঞ্জীৰ প্ৰশ্নকাকতখন ফাদিল কৰিবলৈ সক্ষম হৈছোঁ,লগত উত্তৰবিলাকো লিখি উলিয়াইছোঁ ৷ আমাৰ এই প্ৰচেষ্টাই পৰীক্ষাৰ্থীসকলক সহায় কৰিব বুলি আমি নিশ্চিত ৷ কেৱল কথাটো লুকুৱাই ৰখা হয় যেন৷ পুলিচ,চিআইডিয়ে গম পালে আমাৰ এই মহান উদ্দেশ্য বিফল হ’ব৷ বিষয়ঃ- বুৰঞ্জী আৰু সাধাৰণ জ্ঞান প্ৰশ্ন ১:- ১৯৫০ চনৰ পৰা ২০৫০ চনলৈ এই শতিকাটো অসম বুৰঞ্জীত কি বুলি কোৱা হয়, আৰু কিয়? বহলাই লিখা। উত্তৰঃ- অসম বুৰঞ্জীত

ৰাম আৰু ৰাৱণৰ মাজত তয়াময়া যুদ্ধ । প্ৰথমকেইদিনৰ যুদ্ধ চাই কোন জিকিব-সেইয়া অনুমান কৰিবলৈ কঠিন হৈছিল । এক ৰোমাঞ্চকৰ যুদ্ধৰ পাছত অৱশেষত ৰামৰ জয় হ’ল । ভাৰতৰ সেইসময়ৰ যিমান কবি আছিল; সকলোৱে যুদ্ধৰ অসম্ভৱ আকৰ্ষণীয় বৰ্ণনাৰে পেপাৰবোৰ ভৰাই পেলালে । মানুহে ৰামৰ বিজয়ক এনে ঐতিহাসিক ক্ষণৰূপে কল্পনা কৰিলে যেন তেতিয়াৰেপৰা সময়ৰ গতিও সলনি হৈ যাব । সেই যুঁজযেন অন্ধকাৰৰ লগত পোহৰৰ বিজয়, অধৰ্মৰ ওপৰত ধৰ্মৰ বিজয় ! মুঠতে সকলোৰে মনত এনে অনুভৱ যেন ক্ৰিকেট খেলত ভাৰতে পাকিস্তানৰ বিৰুদ্ধে বিজয় সাব্যস্ত

বিয়াৰ কেইমাহমানৰ আগৰ দৃশ্য৷ দুৰন্ত গতিৰে বিয়াৰ প্ৰস্তুতি চলিছে৷ প্ৰত্যেকদিনাই দুপৰীয়া ঘৰত ভাতসাঁজ খায়েই ওলাই গৈছোঁ মানুহ মাতিবলৈ৷ গুৱাহাটীত থকাৰ সূত্ৰে প্ৰথমে গুৱাহাটীত থকা চিনাকীসকলৰ পৰাই মানুহ মতা পৰ্ব আৰম্ভ কৰিছোঁ৷  চহৰখনৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰ দিহিঙে-দিপাঙে ঘূৰি বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰ দি চাহ-বিস্কুট খোৱা কামটো কৰি থাকোঁতে ভাবিছোঁ-এইটো পেট নহয় যেন হট-ৱাটাৰ বেগহে ! অৱশ্যে এফালৰ পৰা চাবলৈ গ’লে হয়ো দিয়কচোন৷ ইমান বছৰৰ মূৰত গৈছোঁ মানুহৰ ঘৰলৈ৷ (আজিকালি সঘনাই মানুহৰ ঘৰলৈ গৈ থাকিবলৈ সময়-সুবিধাই নিমিলেচোন !) গতিকে গৃহস্থই আলহীক শুদা মুখেৰে

অন্যদিনাৰ দৰে কালিও নিৰ্দিষ্ট বাছখনত উঠি কৰ্মস্থলীলৈ বুলি ৰাওনা হ’লোঁ৷ ডিগবৈ অতিক্ৰম কৰাৰ পাছত,টিংৰাই বজাৰত বাছখনত ককা এজন উঠিল আৰু মোৰ কাষৰ খালী হৈ থকা আসনত বহিল । বাছখনত বহিয়েই ককায়ে কাৰোবাক গোৱাল-গালি পাৰিবলৈ ধৰিলে৷ মই পিছে একো অনুমান কৰিব পৰা নাই । কিন্তু ককাৰ গালিৰ পৰা মই বুজিব পাৰিলোঁ যে;ককায়ে অসমত চলি থকা বিহু-সন্মিলনসমূহৰ কাৰ্যসূচীবোৰক লৈ একেবাৰে অসন্তুষ্ট । তাতোতকৈ অসন্তুষ্ট,অসমৰ টিভিচেনেলকেইটাই বিহুৰ ওপৰত দেখুৱাই থকা অনুষ্ঠানসমূহৰ ওপৰত । ককাৰ উঠি থকা খংটো বহিঃপ্ৰকাশ ঘটিল মোৰ ওচৰতে । এনেতে