অতি চেনেহৰ,অতি আদৰৰ,অতি সাদৰৰ,অতি মৰমৰ, আমাৰ হিয়াৰ আমঠু, আমাৰ প্ৰাণৰো প্ৰাণৰ, অসমীয়া জাতিৰ বুকুৰ আপোণ,অসম বন্ধ  ৷ তোমাক আমি প্ৰাণতকৈও বেছি ভাল পাওঁ ৷ তুমি ঘনাই ঘনাই আমাৰ মাজলৈ আহি থাকিবা ৷ আমাক পাহৰি নাযাবা ৷ তোমাৰ দীৰ্ঘায়ু কামনা কৰি আমি এভাগ যজ্ঞ পতাৰ কথা চিন্তা কৰি আছোঁ ৷ তুমি যেতিয়া আহা তেতিয়া আমাৰ গাৱঁৰ চৰকাৰী স্কুলবিলাক বন্ধ হৈ যায় ৷ গাঁৱৰ চৰকাৰী স্কুলৰ ল’ৰা-ছোৱালী শিক্ষা-গ্ৰহণৰ পৰা বঞ্চিত হ’লেই যেনিবা,আমাৰনো কি দাইল গেলিল ? আমাৰ দুটাই নামজ্বলা বেচৰকাৰী বিদ্যালয় কেম্পাচত

“কা হৌ চকীয়াবাবু? আজকল দেখল নাই খে?” সীতাৰামৰ দোকানৰ আগেদি তাক নেদেখাৰ ভাও ধৰি চাইকেলখন চোঁচোৰাই পাৰ হৈছিলোঁহে৷ মাতিয়েই দিলে নহয় ৰেডিঅ’টোৱে৷ মই বোলোঁ-“নাই অ’ ৷ চুলি কটাবলগীয়া হোৱা নাই৷ সেয়ে তোৰ তালৈও অহা নাই৷” সীতাৰামে বোলে-“এ লাম্বা চুল লহি কিনে ৷ আপনি কহিছে কি ছুল না হৈছে?” মই বোলোঁ-“এইটো ফেছন বুজিছ৷ আজিকালি মাজ-মূৰত দীঘল কৰি ৰাখি কাণৰ গুৰি দুটা তালুলৈকে গুৰি চপাই কটা ফেছন৷” সীতাৰামে বোলে-“ঔ চব বাটচা লড়কা কৰিলে ভাল দেখে, আপনিটো বুঢ়া হৈছে না?” টিঙিচকৈ খংটো উঠি

উৰুকাৰ দিনা বজাৰত ভাল দাম পাম বুলি সৰিয়হৰ তেল আৰু দৈৰ টেকেলি কেইটামান নিছিলোঁ । গাড়ীৰ পৰা নমাবলৈ লওঁতেই গ্ৰাহকে হেতা-ওপৰা লগালেহি৷ খালী বটলতেই সম্পূৰ্ণ জৈৱিক পদ্ধতিৰে কৰা তেল আছিল ৷ সামান্য ভয় আছিল;জানোচা লেবেল আৰু ভাল পেকেটিং নোহোৱাৰ বাবে কোনেও সেইখিনি নলয়৷ কিন্তু তেলখিনি ভবাতকৈ সোনকালে আৰু ভাল দামতেই বিক্ৰী হ’ল৷ পঁচিশটা টেকেলিৰ দৈয়ো গ্ৰাহকে উচিত মূল্যতেই কিনিলে ৷ দৈ আৰু তেল বিক্ৰী কৰি আনদিনাৰ দৰে বজাৰখন অলপ ঘূৰাৰ মানসেৰে দোকানসমূহত চকু ফুৰাই গ’লোঁ ৷ অলপ দূৰত কলগেট বিক্ৰী

(১) আইতা: আইজেনি,আইজেনি অ’ এইটে আহচোন ৷ (আইতাই নাতিনীয়েক আইজনীক মাতিছে। আইতাকৰ মুখত আইজনীটো আইজেনি হৈ যায়।) পিৰাখন পাৰি ৰ’দতে বহি থকা ৮৮ বছৰীয়া আইতাকে নাতিনীয়েকক মাতি আছে। আজি কেইদিনমানৰপৰা ৰাতি টোপনি নহা বুঢ়ীমাকক নাতিনীয়েকে কালি কিনো দৰৱ দিলে জানো, কালি ৰাতি ধুনীয়াকৈ শুব পাৰিলে। আইতাকৰ চিঞৰ শুনি বাহিৰত খেলি থকা নাতিনীয়েক দুপ্‌দুপকৈ দৌৰি আইতাকৰ ওচৰ পালেহি। আইজনী: কোৱা, আইতা কি হ’ল ? আইতা: হেৰি নহয় আইজেনি, কালি যে ৰাতি তই হোমিঅ’ দৰৱটো খাবলৈ দিছিলি আছে নেকি আৰু? সেইপালি খাই

আমাৰ নগেন-খগেনৰ আকৌ এটা সুন্দৰ অভ্যাস আছে। যেতিয়াই দুইটাই লগ পায়, এটাই আনটোৰ লগত বেবেৰিবাং কথা পতাত লাগি যায়। যোৱাকালিৰে কথা, খগেনে দুপৰীয়া ভাত খাই বাহিৰত বহি আছিল। তেনেকুৱাতে নগেন আহিল। আহিয়েই সি ক’লে- নগেন :বোলোঁ খগেন, ভোগালী বিহুৰ শুভেচ্ছা থাকিল। খগেন(এটি ভেকাহি মাৰি): কিবা খালা নেকি হে, কাতি বিহুলৈ এতিয়াও এমাহ আছে৷ নগেন: তাকেই….কাতি বিহু কঙালী,মাঘ বিহু ভোগালী ৷ খগেন: ব’হাগতে ধেমালি কৰোঁ ,পিছে ভেবেলিলতা ফুলিছে জানো ? নগেন: মই আকৌ এইবাৰ ভাত-কেৰেলা লগাইছোঁ৷ তাৰেই লতা ফুল দি বিহুটি

কেইবছৰমানৰ আগতে ফেচবুকৰ কবিতা গোট এটাৰ মিট্ এখনলৈ গৈছিলোঁ। হৈছিল কাজিৰঙাত। যোৰহাটৰ পৰা কাজিৰঙালৈ যাবলৈ এওঁ দিলে টকা দহটা। মই বোলোঁ-“তুমি পাগল হ’লা নেকি? যোৰহাটৰ পৰা কাজিৰঙালৈ কিমান দূৰ জানানে?” এওঁ বোলে-“জানো। এইটো এটা পৰীক্ষা বুলি ধৰি লোৱাচোন। সামান্য পৰীক্ষাটোত পাছ কৰিব নোৱাৰিলে জীৱনৰ কঠিন পৰীক্ষাত কিদৰে পাছ কৰিবা?” কথাষাৰ মোৰ ইজ্জতত লাগিল। দহ টকাটো এওঁক গতাই কাজিৰঙালৈ বুলি ওলাই আহিলোঁ। আহি আহি বাছ এখনৰ ছিট এটাত আৰামত বহি ল’লোঁ। মনত বহুত চিন্তা,লগতে উৎকণ্ঠা। কাষৰ ছিটটোত খুউব সুন্দৰী যুৱতী এগৰাকী।

কিছুদিনৰ আগতে, দেওবাৰ এটাত বন্ধু এজনে ফোন কৰি সুধিছিল, বোলে বন্ধু আজি দেওবৰীয়া প্ৰগ্ৰেম কি? ঘৰতে নে কিবা ফেমিলি আউটিং আছে? মই উত্তৰ দিছিলো বোলো, নক’বা বন্ধু, আমাৰনো আৰু কি বন্ধডাল আছে? ডিউটি আছে হস্পিটেললৈ যাবই লাগিব। তেওঁ ওলোটাই ক’লে বোলে, এঃ, ইমাননো পইচাৰ পিছত দৌৰা নে? দেওবাৰেও ডিউটি মাৰি থাকা? ময়ো এইবুলি উত্তৰ দিলো যে, হয় দিয়া বন্ধু, ডাক্তৰকেইটাক খোচ মাৰি কথা ক’বলৈ বৰ সুবিধা। পিছে এবাৰ ভাবি চাবাচোন, ডাক্তৰখানা, পুলিচ থানা আৰু পায়খানা, এই তিনিবিধ বন্ধ হ’লে বিপদ

লীলা গগৈদেৱৰ “ঘেৰঘেৰীয়া বাছ”ৰ কথা কাৰ কাৰ মনত আছে? হয় অসম ৰাজ্যিক পৰিবহন নিগমৰ দৌৰি থকা গঁড় অঁকা ৰঙা বাছ কেইখনৰ কথা কৈছোঁ৷ চালকৰ আসনৰ ওচৰতে চালত টিলিঙা এটা আছিল৷ ৰচী এডালেৰে বাছখনৰ শেষলৈকে সংযোগ কৰা৷ বাছ ৰখাবলৈ হ’লে “কণ ডাক্তৰ”এ সেইডাল টানি টিলিঙাটো বজাই দিছিল৷ সেই সময়ৰ কণ্ডাডাক্টৰবোৰৰ আয় একো একোজন ডাক্তৰতকৈও সৰহ আছিল৷ কণ মানে সৰু ডাক্তৰেই আৰু৷ কাৰণ টিকট ঘৰত যি কেইটা টিকট যাত্ৰীয়ে কাটিছিল সেইকেইটাৰ ৰাজহহে চৰকাৰে পাইছিল চাগৈ৷ পথত তোলা অতিৰিক্ত যাত্ৰীক টিকট দিয়াৰ নিয়ম

২০০০ চনৰ কথা, মই তেতিয়া কে চি দাস বাণিজ্য মহাবিদ্যালয়ৰ স্নাতক চুড়ান্ত বৰ্ষত। গুৱাহাটী বিৰুবাৰীত ভাড়াঘৰত থাকো। কাষৰ ৰুমটোত থাকে একেখন কলেজত পঢ়া দ্বিতীয় বৰ্ষৰ বন্ধু এজন। দ্বিতীয় বৰ্ষৰ পৰীক্ষা ওচৰ চপাত বন্ধুৱে মন কৰিলে যে তেওঁৰ একোৱেই পঢ়া হোৱা নাই। গতিকে বন্ধুৱে সিদ্ধান্ত ল’লে যে ৰাতিপুৱা খুব সোনকালে উঠি পঢ়াত বহিব। কিন্তু সমস্যাটো হ’ল তেওঁ সোনকালে উঠিব নোৱাৰে, কুম্ভকৰ্ণৰ দৰে টোপনি। গতিকে তেওঁক আমি এলাৰ্ম ক্লক এটা কিনাৰ উপদেশ দিলো। বন্ধুৱে লগে লগে মোক লগত নি পল্টন বজাৰৰ ফুটপাথৰপৰা

“কেনেকুৱা লাগিছে?” শ্ৰীমতীৰ কথাত মই ওপৰলৈ মূৰ তুলি বহুদেৰি এওঁক ভালকৈ চালো৷ কিন্তু একো বুজি নাপালো, আচলতে শ্ৰীমতীয়ে কি দেখুৱাব খুজিছে? মনতে ভাবিলো, ”ছেহ্! মোৰ আগৰ চকুহাল থকাহেঁতেন এওঁ কি, যিকোনো মহিলা বা ছোৱালীৰ ৰূপসজ্জা সাৰি নগ’লহেতেন৷ পিছে এওঁনো মোক কি দেখুৱাব খুজিছে?” মোৰ ভেবালগা মুখখন দেখি এওঁ এইবাৰ নিজেই ক’লে, ”মাই নিউ হেয়াৰ কাট৷” মই বহুসময় ভালকৈ চালো৷ পিছে, কিয় জানো মোৰ চকুকেইটাৰ লগতে মনটোও বুঢ়া হ’ল যেন পালো৷ শ্ৰীমতীৰ নতুন ষ্টাইলৰ ’হেয়াৰ কাট’ মোৰ চকুত নপৰিল৷ অগত্যা থেৰোঁ-গেৰো