শেষ হৈ গ’লো মই… তাৰ ছলনাত বন্দী হৈ নিজৰ অগোচৰে দেহৰ উমুক্ত অংশবোৰলৈ কেতিয়া ঘোৰ অমানিশাৰ ক’লা এন্ধাৰ নমাই আনিলো, গমেই নাপালোঁ। কি ভুল আছিল মোৰ! কিয়েই বা দোষ কৰিছিলো মই! সহজ-সৰল হোৱাৰ পৰিণতি এয়াই নেকি? মোৰ বিশ্বাসৰ প্ৰতিদান এয়াই নেকি? আজলী পালে এনেকৈয়ে ঠগে চাগৈ সি! কদাপি আশা কৰা নাছিলোঁ তাৰপৰা, দয়া-মমতহীন এনে নিৰ্মম অত্যাচাৰ…তাকো এজনী শান্ত-শিষ্ট ছোৱালীৰ আলফুল দেহত। মুখ, বাহু, ডিঙি – ক’ত নাই তাৰ নিষ্ঠুৰতাৰ চিন! এতিয়া! আইনাৰ সমূখত থিয় হ’বলৈও সাহসৰ অভাৱ মোৰ। নিজৰ ওচৰতে

আমাৰ তেখেত কালি তেখেতবৰলৈ গৈছিল৷ তেখেতবৰৰ পৰা কেইটামান তেখেত কেৰেলা আনিছিল৷ খাবলৈ যে ইমান তেখেত তেখেত ঐ৷ এয়া আছিল তিতাৰমৰ ঘৈণীয়েকে তিতাবৰৰ তিতাকেৰেলাৰে তাহানিতে খোৱা এসাঁজৰ কথা৷ আজিৰ তিতাৰমৰ ঘৈণীয়ে কয়, “ ঐ শুনিছ, ভাত খাৱ যদি তিতাকেৰেলা এপোৱা লৈ আহিবি৷ মোৰ ত্ৰিট এটা আছে৷ মই বাহিৰত খাম৷“ ভাল বেয়া নিচিনিলে, পিছে সততে মতা মাতষাৰ যেনে, “ হেৰি, শুনকচোন, আহকচোন“ বোৰ লোপ পালে আৰু ঠৰঙা “ তই-মই“ হ’ল৷ খুন্দা-খুন্দলি বোৰ বেছি হ’ল৷ তাহানিৰ বিয়াত আজিৰ দৰে ইলাহী কাৰবাৰ নাছিল৷ গাঁৱৰ

অস্থি চৰ্মসাৰ দেহৰ বয়োজ্যেষ্ঠ মানুহজন জপনাখন খুলি চুচুক-চামাককৈ সোমাই আহিল৷ অচিনাকি মানুহ এজন এনেদৰে সোমাই অহা দেখি মই অলপ চিন্তাত পৰিলোঁ৷ দিন-কাল ভাল নহয়৷ কোন, কেতিয়া, কি উদ্দেশ্যৰে আহে একো ধৰিব নোৱাৰি৷ এনেও নহয় যে আমাৰ বাহিৰে বেলেগক বিচাৰি আহিছে৷ এই ঘৰত আমাৰ বাহিৰে আৰু কোনোৱেই নাই৷ মই তেখেতলৈ কৌতূহলেৰে চালোঁ৷ এই প্ৰচণ্ড শীততো মানুহজনৰ শৰীৰৰ ওপৰৰ অংশত পিন্ধনত কেৱল এটা উৱলি যোৱা চোলা; হয়তো একালত ৫-৬ ইঞ্চিৰ কাৰোবাৰ বুকুত শোভা বৰ্ধন কৰি সময় উকলি যোৱাত সি বানগ্ৰস্থ কোনোবা আৰ্তজনৰ

বাণী পেহীয়ে আজি আমাক ভাত খাবলৈ মাতিছে৷ আমাক মানে সুবাস আৰু মোক৷ সুবাসৰ ঘৰলৈ ন-বোৱাৰী হৈ অহা মোৰ এমাহো পুৰ হোৱা নাই৷ এই এমাহত যে মই কিমান দিন বাণী পেহীৰ নাম শুনিছো! হয়তো বাণী পেহীৰ প্ৰসংগ নোলোৱাকৈ এদিনো এসাজো বাদ পৰা নাই৷ ঘৰখনৰ সকলোৰে মুখত বাণী পেহী, বাণী পেহী বা বাণী আৰু বাণী! বাণী পেহীৰ প্ৰসংগত সকলো মুগ্ধ; আচ্ছন্ন৷ বাণী পেহীৰ নামটো মই প্ৰথম শুনিছিলো মোৰ জোৰণৰ দিনা৷ বাকচ ভৰ্তি কৰি নিয়া জোৰণৰ কাপোৰবোৰৰ মাজত চকুত পৰাকৈ জিলিকি আছিল এক

মাৰ মুখেৰে বহুত দিনৰ পৰা শুনি অহা দুলীয়াজানলৈ বুলি সুখৰ যাত্ৰাৰ সংগী হোৱাৰ মোৰ আজি সৌভাগ্য ঘটিল৷ তিনিচুকীয়ালৈ অহাৰ পৰা শুনি আছো মাৰ মুখত, দুলীয়াজানলৈ ৰজাৰ গাড়ীৰে ভ্ৰমণ কৰিব পোৱাটো কিমানযে ৰোমাঞ্চকৰ আৰু আৰামদায়ক একোৰে সৈতে তুলনা নহয়৷ মনতে ভাব হ’ল কিজানি এই যাত্ৰা এৰোপ্লেনৰ যাত্ৰাতকৈও সুখকৰ৷ এই যাত্ৰাৰ সুখকনৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰিয়েই মোৰ আজিৰ এই যাত্ৰা৷ ঘৰৰ পৰা ওলাইয়ে ৰিস্কা এখন পাই চালকৰ সৈতে দৰ দাম কৰি ন-পুখুৰীলৈ বুলি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলো৷ বৰ্ডিং ফিল্ডৰ ৰাস্তা পাৰহৈ চেনাইৰামৰ দিশত ঘূৰিব

অসমীয়া সাহিত্যৰ ইতিহাসত সাহিত্যৰ সকলো দিশত হাত ফুৰাই সমন্বয়ৰ হেঙুল-হাইতালেৰে ৰং দি গল্প, কবিতা, গীত, সাধুকথা, মালিতা, প্ৰৱন্ধ, তত্ত্বকথা, জীৱনীগ্ৰন্থ সকলো দিশতে চহকী কৰি যোৱা মহাৰথী গৰাকীয়েই হ’ল লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা৷ বুদ্ধিদীপ্ত মন্তব্য, নিৰ্দোষ হাস্যৰস আৰু স্থান বিশেষে ব্যঙ্গ বাক্যবাণেৰে তেওঁ কৃপাবৰ বৰবৰুৱা ছদ্মনামেৰে বহুতো ৰচনা লিখি গৈছে৷ স্বদেশপ্ৰেমী বেজবৰুৱাই কৃপাবৰ বৰবৰুৱা ছদ্মনামেৰে অসমীয়া মানুহৰ হতাশা আৰু নিৰাশা, সোৰোপালি, ভেম-ভণ্ডামি, ফোপ-যহ মৰা আদি বদগুণবোৰ আঁতৰাই অসমীয়া জাতীয় বৰপেৰা সাজিবলৈ সমালোচনাৰ সলনি হাস্যৰসাত্মক বাক্যৰ প্ৰয়োগ কৰিছিল৷ কাৰণ তেওঁ বুজি উঠিছিল যে সহজ-সৰল

সৰুতে দুই-এটা খুট্-খাটৰ বাহিৰে বায়েক-ভনীয়েকৰ বিৰাট মিলা-প্ৰীতি৷ খুট্‌-খাটবোৰো এজনীৰ ভাত খোৱা থালখন সিজনীয়ে নোধোৱাক লৈ, এজনীয়ে ধুই-কৰি ইস্ত্ৰি কৰা কাপোৰযোৰ আনজনীয়ে পিন্ধাক লৈ; নাইবা ইজনীৰ প্ৰসাধন সামগ্ৰী সিজনীয়ে লোৱাক লৈ লাগে আৰু! অৱশ্যে, কোনো এটা সুদৰ্শন(হেনচু) ডেকাই এজনীৰ ওপৰত বেছিকৈ চকু দিলেও হনা-খোঁচা কাচিৎ লাগে৷ বিয়াৰ পিছত কিন্তু মৰমবোৰ ৰৈ বৈ যোৱা৷ মণি-হাৰি কিবা সামগ্ৰীয়েই হওক, ফেৰীৱালাৰ পৰা কাপোৰেই হওক, লওঁতে ইজনীয়ে সিজনীৰ বাবে ল’বই৷ তাৰ মাজতে দুটি স্নেপশ্বট আপোনালোকলৈ বুলি৷ (সুবিধাৰ বাবে বাই-ভনী দুগৰাকীৰ নাম দি লওঁ— ৰীণা আৰু

ৰাতিপুৱা হ’ল কি নহ’ল, ক্যেলেণ্ডাৰ ৰিমাইণ্ডাৰ, ফেচবুক ৰিমাইণ্ডাৰ আৰু এলাৰ্ম ক্লক্‌টো একেলগে বাজি ইমান ধুনীয়া সপোনটো ভাঙি দিলে৷ অমিতাভ বচ্ছনে ৫ কোটি টকীয়া চেকখন আগবঢ়াই দি ক’ব পাইছিলহে “য়ে ৰহা আপকে লিয়ে পূৰে ৫ কড়ৌৰ কা চেক (হায়)৷” আপদীয়া মোবাইলটোৱে সকলোখিনি পানী কৰিলে৷ বাৰু যি কি নহওক, এটা চকু মেলিয়েই ম’বাইলটোলৈ চাই পঠিয়ালোঁ৷ উৱা! আজিচোন টপুৰ বাৰ্থ্‌ডেই৷ বাৰ্থ্‌ডেই মানে পাৰ্টি আৰু পাৰ্টি৷ মানেই শইকীয়া ধাবা জিন্দাবাদ৷ টপু মানে মোৰ ক্লাছ চিক্সত লিখা বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড ৰচনাখনৰ পৰা ধৰি শইকীয়া ধাবাত ৰঙা

ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰূহীৰ গাত তৎ নাই৷ সোনকালে শুই উঠি যোৱা সপ্তাহত বিক্ৰমৰ লগত গৈ শ্ব’ৰূমৰ পৰা কিনা ৰঙা টপটো আৰু পালাজ’ পেণ্টটো ইস্ত্ৰি মাৰিথৈ বাথৰূমত সোমাল৷ বহুদেৰি গাধুলে, ছেম্পুও কৰিলে৷ আজি বৰ বিশেষ দিন তাইৰ বাবে৷ সাজ-সজ্জাত কোনো খুটি-নাটি এৰিব নোখোজে তাই, আফটাৰ অল ফাৰ্ষ্ট ইম্প্ৰেছন ইজ দা লাষ্ট ইম্প্ৰেছন! এসপ্তাহ মান হৈছে তাই নতুন মুৰ্গা এটা জালত পেলাইছে৷ খুউব “মালদাৰ“ বোলে! হয়তো! ধুনীয়া আৰু ধনী ল’ৰাবোৰ তাইৰ বাবে একোটা ’মুৰ্গা’ই! সি যে বেছ ধনী তাৰ কথা-বতৰা, ভাৱ-ভংগীতে গম পায়৷

কোনো এটা যুগৰ সাহিত্যৰ বিষয়ে চৰ্চা কৰিবলৈ যাওঁতে প্ৰথমে আমি জানি ল’ব লাগিব সাহিত্যৰ সৃষ্টিনো কেনেকৈ হ’ল? কোনো এটা ভাষাই স্বকীয়তা লাভ কৰে ক্ৰমবিৱৰ্তনৰ ফলত৷ আৰু তাৰ পিছতেই সেই ভাষাত সাহিত্য সৃষ্টি হ’বলৈ ধৰে৷ আদি কালত সাহিত্যসমূহ কেৱল মৌখিক ৰূপতহে প্ৰচলিত হৈছিল৷ লিপি সৃষ্টিৰ পিছতহে স্বাক্ষৰলোকৰ হাতত লিখিত সাহিত্যৰ সৃষ্টি হয়৷ পোনপ্ৰথমে সৃষ্টি হৈছিল ভাষাৰ৷ তাৰ পিছত সাহিত্য আৰু তাৰ পিছতহে লিপিৰ সৃষ্টি হৈছিল৷ কিন্তু যদিও বৰ্তমান লিপিৰ সৃষ্টি হ’ল মৌখিক সাহিত্যৰ প্ৰচলন এতিয়াও অব্যাহত আছে৷ অসমীয়া মন্ত্ৰ সাহিত্য তাৰ