অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ আহোঁতে বজাৰত সোমাই দুই-এটা ঘৰুৱা বস্তু কিনি অনাটো মোৰ এটা পুৰণা অভ্যাস৷ এনেদৰে বজাৰ কৰিলে দুই এজন ভিক্ষাৰী আহি ওচৰতে ঠিয় দিয়েহি৷ হাতত খুচুৰা পইচা থাকিলে কেতিয়াবা সিহঁতক দিওঁ আৰু কেতিয়াবা ধমক এটা দি আঁতৰাই পঠাওঁ৷ এদিন এনেকৈ অফিচৰ পৰা আহোঁতে মিঠাই দোকান এখনত সোমালোঁ৷ ভাবিলোঁ পনীৰ আৰু ব্ৰেডৰ লগতে অলপ মিঠাইও কিনি লৈ যাওঁ৷ সেইদিনা মনটো ভাল লাগি আছিল দিনটোৰ কামবোৰ সুকলমে পাৰ হোৱাৰ বাবে৷ মিঠাই দোকানখনৰ পৰা বস্তু কেইপদ লওঁতেই আহি পালে এজন ভিক্ষাৰী৷ হাত

মেজিক বা মেক্সিম’ত উঠাৰ অভিজ্ঞতা আছেনে বাৰু আপোনালোকৰ? মই মেজিকত উঠি তিতা কেঁহা মিঠা জ্বলা গোটেইবোৰ পাইছো দেই৷ মেজিকৰ ড্ৰাইভাৰবোৰৰ ( সকলো নহয় কিন্তু গৰিষ্ঠ সংখ্যক ) অতপালি কেতিয়াবা সহ্যৰ বাহিৰ হৈ যায়৷ যিসকলে উঠিছে মোৰ দৰে পাইছেনে জনাবছোন দেই৷ ষ্টেণ্ডত ৰখাই থোৱা মেজিকখনত যদি উঠেগৈ যেতিয়ালৈকে চিট কেইটা সম্পূৰ্ণ নহয় কেতিয়াও নাযায় আৰু কাকূতি মিনতি কৰিলেও ড্ৰাইভাৰে আপোনাৰ কথা নুশুনে৷ বেছিকৈ কৈ থাকিলে আপোনাক নমাইয়ে দিব৷ কিন্তু আমিটো ফুৰিবলৈ যাবলৈ নুঠো৷ সময়ত কৰ্মস্থলী পাবগৈয়ে লাগিব৷ গতিকে সিহঁতৰ দম্ভালি শুনিবলৈ

বাইকখন পদূলীত ৰখাই দিয়াৰ লগে লগে কংকনাই লাহেকৈ নামি ঠিয় দিলে৷ নীলা ৰঙৰ শাৰীখনৰে নীলা নীলা হৈ আহিছে মোৰ মানুহজনী কংকনা৷ আজি প্ৰথমবাৰৰ বাবে মই জোঁৱাই হৈ আৰু কংকনা মোৰ ঘৈণী হৈ সিহঁতৰ ঘৰত আহিছোঁ৷ আচলতে আমি দুয়ো ঘৰৰ অমতত পলাই গৈ বিয়া হৈছোঁ৷ বিয়াৰ এমাহ পিছত আমাৰ ঘৰে আমাক আদৰি ল’লে যদিও কংকনাহঁতৰ ঘৰখনে হে আজি পাঁচ মাহ পিছত আমাক আদৰি ল’লে৷ এই বিয়াৰ অমতৰ প্ৰধান কাৰণ হ’ল কংকনাৰ ককায়েক প্ৰাঞ্জল৷ ঠিক সেইদৰে মই কংকনাক লগ পোৱাৰ প্ৰথমটো কাৰণো

১২০৮৭ শতাব্দী এক্সপ্ৰেছ খন ৰঙিয়াৰ তিনি নম্বৰ প্লেটফৰ্ম সোমাই গৈ মানে চিফুং পেছেঞ্জাৰ খন দুই নম্বৰ প্লেটফর্মত ৰৈ আছিল। দৌৰা দৌৰিকৈ গৈ ট্ৰেইন খনত উঠি দিলোঁ। ট্ৰেইন খনত যাত্ৰী কম। খিৰিকিৰ কাষৰ ছিট এটাত বহি মোবাইলত সময় চালোঁ, ঠিক টাইম মতে ট্ৰেইন চলি আছে। শতাব্দী খনহে এডভান্স সোমাইছে। “আৰে চম্পক, তুই এইখানে” চিনাকী চিনাকী লগা মাত এটাত ঘূৰি চালোঁ, হয়, ভবা জনেই হয়। সেইজন নৰেন দা। আলিপুৰত লগ পাইছিলোঁ। সদাহাস্যমুখী নৰেন দা গাজা কোৱাত পাকৈত। এনেকুৱা ৰস লগাই কথাবোৰ কয়,

সঁচাকৈয়ে এই পৃথিৱীখন বিচিত্ৰ আৰু বিচিত্ৰ ইয়াৰ মানুহ নামৰ প্ৰাণীবিধ৷ আচলতে সকলো মানুহৰে চিন্তা ভাৱনা, মানসিকতা, আচাৰ-ব্যৱহাৰ পৃথক হোৱাটো স্বাভাৱিক৷ কথাখিনিৰ পাতনি এইকাৰণে মেলিলো কাৰণ আজি মাৰ্ছীক স্কুলৰপৰা আনিবলৈ যাওঁতে বহুদিনৰ মূৰত এগৰাকী অনা অসমীয়া পৰিচিত মহিলাক লগ পালো৷ কথাৰে মানুহৰ পেট ভৰাই দিয়া মহিলাগৰাকীক লগ পাই এই কথাৰ পাতনি মেলিবলগীয়া হ’ল৷ আগতে প্ৰায়ে মাৰ্ছীক পাৰ্কলৈ লৈ গ’লে মহিলাগৰাকীক লগ পাওঁ৷ ভাবী ভাবীকৈ একেবাৰে কথাৰে মুহি পেলাই মানুহগৰাকীয়ে৷ অৱশ্যে নিজৰ জীয়ৰী আৰু পুত্ৰক লৈ মোৰ তালৈ বহুদিন আহিছেও আৰু যোৱাৰ

“আজি ৫ জুন, আজিৰ দিনটোক বিশ্ব পৰিবেশ দিৱস হিচাপে সমগ্ৰ বিশ্বতে পালন কৰে। আজিৰ দিনটোত সকলোৱে নিজৰ নিজৰ ঘৰত ভাল গছৰ পুলি ২ টা, ৩ টা মানকৈ ৰুবা।” ছাৰৰ কথা শুনি ঠিৰাং কৰিলো যে আজি চোতালত গছৰ পুলি ৰুবই লাগিব। তেতিয়া মই পঞ্চম শ্ৰেণীত আছিলো। ২.৩০ মান বজাত স্কুল ছুটী হʼল। স্কুলৰপৰা আহি ঘৰত জিৰাবলৈ সময় নাই, ড্ৰেছযোৰ সলাই গছৰ পুলি বিচৰাত লাগি গʼলো। কʼতো গছৰ পুলি বিচাৰি নাপাওঁ। বাৰীৰপৰা বাটলৈ ১০ বাৰমান মাকো মাৰিলো, কিন্তু গছৰ পুলি নাই। ইফালে

শিৱসাগৰত অনুষ্ঠিত হোৱা “ফটা ঢোল বহাগী প্ৰীতিমেলত” ৰিণ্টুমনি দত্ত দাক লগ পাইছিলোঁ ৷ তেওঁ মোৰ স’তে চিনাকি হৈ কথা প্ৰসংগত ক’লে — “আমাৰ আলোচনীখনৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্ব এবাৰ ল’ব লাগিব দেই ৷” “ফটা ঢোল”ৰ দৰে এখন উচ্চমানৰ  অসমীয়া হাস্য-ব্যংগ ই-আলোচনীৰ  দায়িত্ব লোৱাটো এই অভাজনীৰ বাবে বৰ ডাঙৰ কথা ৷ সেয়ে ভয় লাগিল অলপ ৷ ভাবিলোঁ– “ৰিণ্টুমনি দাই কথাখিনি যেন ইমানতে পাহৰি যায় আৰু কস্মিনকালেও মোক যেন এই কথা নুসোধে ৷ “পিচে ভবা কথা নহয় সিদ্ধি বাটত আছে কণা বিধি ৷ দাদাই

জগত সভালৈ অসমীয়া হাস্য-ব্যংগ সাহিত্য: সাহিত্য সৃষ্টিৰ দিনৰে পৰা সাহিত্যত হাস্যৰসৰ প্ৰকাশ ঘটিছে৷হাস্যৰস সৃষ্টিৰ বাবে কিছুমান কথা বেঁকাকৈ বা ব্যংগভাৱে কোৱা হয়৷ এনে ব্যংগৰ জৰিয়তে হাস্যভাৱ প্ৰদান কৰাটোৱেই যেতিয়া সাহিত্যৰ প্ৰধান গুণ হৈ উঠে তেন্তে তেনে সাহিত্যক হাস্য-ব্যংগ সাহিত্য বুলি ক’ব পাৰি৷হাস্য-ব্যংগ সাহিত্যৰ লঘু কল্পনাপূৰ্ণ হাস্যৰসাত্মক ব্যক্তিনিষ্ঠ প্ৰবন্ধকে ৰম্যৰচনা বোলা হয়৷ দাৰ্শনিকতাৰ পৰিৱৰ্তে লঘু মন্তব্য, মহত্ত্বৰ(sublimity) পৰিৱৰ্তে ঘৰুৱা ৰসঘন পৰিৱেশ, যুক্তিৰ ঠাইত অনুভূতি, বিষয়বস্তুৰ গুৰুত্বৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰকাশভঙ্গীৰ অভিনৱত্ব আৰু ব্যক্তি নিৰপেক্ষতাৰ পৰিৱৰ্তে একান্ত ব্যক্তিনিষ্ঠতা এইবিধ ৰচনাৰ বিশেষত্ব৷ সমালোচক মুনীন বৰকটকী