অন্যদিনাৰ দৰে কালিও নিৰ্দিষ্ট বাছখনত উঠি কৰ্মস্থলীলৈ বুলি ৰাওনা হ’লোঁ৷ ডিগবৈ অতিক্ৰম কৰাৰ পাছত,টিংৰাই বজাৰত বাছখনত ককা এজন উঠিল আৰু মোৰ কাষৰ খালী হৈ থকা আসনত বহিল । বাছখনত বহিয়েই ককায়ে কাৰোবাক গোৱাল-গালি পাৰিবলৈ ধৰিলে৷ মই পিছে একো অনুমান কৰিব পৰা নাই । কিন্তু ককাৰ গালিৰ পৰা মই বুজিব পাৰিলোঁ যে;ককায়ে অসমত চলি থকা বিহু-সন্মিলনসমূহৰ কাৰ্যসূচীবোৰক লৈ একেবাৰে অসন্তুষ্ট । তাতোতকৈ অসন্তুষ্ট,অসমৰ টিভিচেনেলকেইটাই বিহুৰ ওপৰত দেখুৱাই থকা অনুষ্ঠানসমূহৰ ওপৰত । ককাৰ উঠি থকা খংটো বহিঃপ্ৰকাশ ঘটিল মোৰ ওচৰতে । এনেতে

বাপেকৰ চুলি পকি যোৱাকৈ দুই-তিনিবছৰমান কুটুৰি কুটুৰি বাখৰে বাইক এখন সৰকালে৷ স্পর্টচ বাইক৷ পিছফালটো সাইলাখ উটৰ দৰে,ওখ৷ মানুহে সুধিলে সি কয়-“পঞ্চাছ-ষাঠিমানত চলোৱা বাইকেই নহয় সেইখন৷ কম বেগত চলালে কঁপে৷ সেয়ে এশত চলাবই লাগে৷” তীব্র শব্দ কৰিবলৈ সেইখনতে সি একষ্ট্রা চাইলেন্সাৰো লগাই ল’লে৷ যাতে সেইখনৰে অলপ ষ্টাইলো দিব পাৰে ৷ বিকট শব্দৰে বাইকখনৰ বেগ তীব্র হৈ উঠে। সেইটো বেগত তাৰ পিছত কোনো বহিবলৈ সাহ নকৰে ৷ এক কিলোমিটাৰ আঁতৰৰ পৰা শুনা ভট-ভটনিতেই জনা যায় যে সেইখন বাখৰৰ বাইক৷ তিনিআলিটোৰ পৰা বাখৰহঁতৰ

অতি চেনেহৰ,অতি আদৰৰ,অতি সাদৰৰ,অতি মৰমৰ, আমাৰ হিয়াৰ আমঠু, আমাৰ প্ৰাণৰো প্ৰাণৰ, অসমীয়া জাতিৰ বুকুৰ আপোণ,অসম বন্ধ  ৷ তোমাক আমি প্ৰাণতকৈও বেছি ভাল পাওঁ ৷ তুমি ঘনাই ঘনাই আমাৰ মাজলৈ আহি থাকিবা ৷ আমাক পাহৰি নাযাবা ৷ তোমাৰ দীৰ্ঘায়ু কামনা কৰি আমি এভাগ যজ্ঞ পতাৰ কথা চিন্তা কৰি আছোঁ ৷ তুমি যেতিয়া আহা তেতিয়া আমাৰ গাৱঁৰ চৰকাৰী স্কুলবিলাক বন্ধ হৈ যায় ৷ গাঁৱৰ চৰকাৰী স্কুলৰ ল’ৰা-ছোৱালী শিক্ষা-গ্ৰহণৰ পৰা বঞ্চিত হ’লেই যেনিবা,আমাৰনো কি দাইল গেলিল ? আমাৰ দুটাই নামজ্বলা বেচৰকাৰী বিদ্যালয় কেম্পাচত

‘বিহু’ অসমীয়াৰ এক অবিচ্ছিন্ন জাতীয় সংস্কৃতি। জন্মৰ পৰা মৃত্যুলৈ অসমীয়াৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল মানৱীয় আৰু সাংস্কৃতিক ধাৰা।অসমত বসবাস কৰি অহা বিভিন্ন নৃগোষ্ঠীসমূহৰ অঞ্চলভেদে স্বকীয়তাৰে অনুষ্ঠিত হোৱা বিভিন্ন বসন্তকালীন উৎসৱ অনুষ্ঠানৰ ভিতৰত “বিহু”ক অন্যতম প্ৰধান উৎসৱ হিচাপে ধৰা হয়।বিহু কোনো নিৰ্দিষ্ট জাতি বা জনগোষ্ঠীৰ নিজস্ব সম্পদ নহয়, ই হৈছে সমগ্ৰ অসমৰ জাতীয় উৎসৱ।জাতি-ধৰ্ম-বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে অসমৰ আটাইবোৰ জনগোষ্ঠীৰ উৎসৱ-পাবৰ্ণসমূহক বিহুৰ সামগ্ৰিক ৰূপ বুলি অভিহিত কৰিব পাৰি।ভিন্নতাক পৰিহাৰ কৰি একতাৰ দোলেৰে উদাৰভাৱে অনুষ্ঠিত হোৱা বিহু উৎসৱটি হৈছে অসমীয়া জাতীয় সম্প্ৰীতিৰ এক উৎকৃষ্ট উদাহৰণ। সেয়েহে

“কাষৰ কোৱাৰ্টাৰত আজি কিবা আছে নেকি অ’,মাংসৰ আঞ্জাৰ গোন্ধটো বাৰে বাৰে আহি নাকত লাগিছেহি৷” দুপৰীয়াৰ ভাতকেইটা খাই বেচিনত হাতখন ধুই ধুই অভিলাষ বৰুৱাই চিত্ৰাংগদাৰ মুখলৈ চাই কথাকেইটা ক’লে ৷ “ছাৰ,সিহঁতৰ ঘৰৰ বাচ্চাটোৰ কিবা আছে চাগৈ, ৰাতিপুৱাৰ পৰাই মানুহ৷” “আচ্চা ছাৰ, বাইদেউ কেতিয়া উভতি আহিব বাৰু ?” ―লাহেকৈ সুধিলে তাই ৷ “বাইদেউ উভতি নাহিব যেনেই লাগিছে বুজিছ ৷ বায়েকৰ ঘৰলৈ গৈ মোক বনবাসত এৰি থৈ গ’ল ৷ মইহে গম পাওঁ মোৰ কি দুৰৱস্থা হৈছে৷ তইও বিয়া হ’লে তেনেকুৱাই কৰিবি৷” তাই খিক্

২০০৭চন মানৰ কথা ; তেতিয়া মই যোৰহাট জেবি কলেজৰ ছাত্ৰ ৷ কলেজত হঠাৎ দেখা পাইছিলোঁ এদিন তাইক ৷ আগৰাতি হোষ্টেলৰ মালিকৰ ঘৰত ‘ৰেহনা হ্যেই তেৰে দিল ম্যে’ চিনেমাখন চাই তাত হোৱাৰ দৰেই মোৰো পাছদিনা তাইক দেখিয়ে ‘লাভ এট্ ফাৰ্ষ্ট চাইট’ হৈছিল ৷ তাইৰ ডিপাৰ্টমেণ্টলৈকে পাছে পাছে যোৱা, তাই পাছলৈ ঘূৰি চালেই মই মুখ ঘূৰাই কলেজৰ বেৰত ক’ত ক’ত মকৰাজাল আছে সেইয়া হিচাপ কৰা নিত্য-নৈমিত্তিক ঘটনা হৈ পৰিছিল ৷ মুঠৰ ওপৰত এটা সাংঘাতিক ৰোমাণ্টিক পিৰিয়ড ৷ কম দিনৰ ভিতৰতে তাইৰ নামৰপৰা

(১) সুখ পিঁয়াজ ম’ম খাই থাকোঁতে অপ্ৰত্যাশিতভাৱে মাংসৰ নেন’টুকুৰা এটা পালোঁ৷ মনটো কিবা ভাল লাগি গ’ল ৷ তাক মই মৰমতে চিকেন ম’মৰ পইচা দি আহিলোঁ৷ (২) সন্দেহ ক্লাছত বুজাই উঠি প্ৰফেচাৰে ক’লে- -তোমালোকৰ যদি কিবা ‘ডাউট’ আছে নিসংকোচে সুধিব পাৰা। কোনেও একো নোসোধা দেখি থুলুকেই চুচুক-চামাককৈ থিয় হৈ সুধিলে- “ছাৰ,এই হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰৰ যে এঞ্জেল তুলতুলি,মানে আপোনাৰ সৰুজনীৰ কথা কৈছোঁ। তেওঁৰ লগত যে পেহীয়েকৰ ল’ৰা বুলি কৈ অনবৰতে ঘূৰি ফুৰে ল’ৰাজন;সেয়া সঁচাকৈ বাৰু পেহীয়েকৰ ল’ৰা হয় নে? সেই ডাউটটো

লিখা-মেলা কৰা মানুহৰ এতিয়া বেয়া দিন৷ হাস্য-ব্যঙ্গত বিষয়বস্তুৰ আকাল পৰিছে৷ সংবাদ বেচোঁতাসকলে সংবাদৰ অভাৱত ইণ্টাৰনেটত পোৱা Hoaxবোৰকে ‘সংবাদ’ হিচাপে বিক্ৰী কৰিবলৈ বাধ্য হৈ পৰিছে৷ একেবোৰ ব্যঙ্গ লিখকেই একেবোৰ বিষয়বস্তুকেই একেবোৰ জেগাতে প্ৰকাশ কৰি একেবোৰ চেককে লৈ আছে৷ কিছুমান লেখকক Ghost writing ৰ ভূতটোৱে পাইছে৷ সকলো মানুহে নিজকে সফল বুলি ভাবে আৰু বাকী সকলোকে অসফল, ভুল, বেকাৰ, কামচোৰ বুলি সাব্যস্ত কৰিবলৈ লাগি থাকে৷ পিছে মই নিজকে চূড়ান্তই অসফল হিচাপে গণ্য কৰোঁ৷ আপোনালোকে জানে যে সকলো সফল পুৰুষৰ পিছত এগৰাকী নাৰীৰ হাত