(১) আইতা: আইজেনি,আইজেনি অ’ এইটে আহচোন ৷ (আইতাই নাতিনীয়েক আইজনীক মাতিছে। আইতাকৰ মুখত আইজনীটো আইজেনি হৈ যায়।) পিৰাখন পাৰি ৰ’দতে বহি থকা ৮৮ বছৰীয়া আইতাকে নাতিনীয়েকক মাতি আছে। আজি কেইদিনমানৰপৰা ৰাতি টোপনি নহা বুঢ়ীমাকক নাতিনীয়েকে কালি কিনো দৰৱ দিলে জানো, কালি ৰাতি ধুনীয়াকৈ শুব পাৰিলে। আইতাকৰ চিঞৰ শুনি বাহিৰত খেলি থকা নাতিনীয়েক দুপ্‌দুপকৈ দৌৰি আইতাকৰ ওচৰ পালেহি। আইজনী: কোৱা, আইতা কি হ’ল ? আইতা: হেৰি নহয় আইজেনি, কালি যে ৰাতি তই হোমিঅ’ দৰৱটো খাবলৈ দিছিলি আছে নেকি আৰু? সেইপালি খাই

আগষ্ট মাহ ৷ বাৰটো আছিল শুক্ৰবাৰ । মই তেতিয়া নৱম শ্ৰেণীত । শুক্ৰবাৰে তৃতীয় পিৰিয়দৰ পিছতে  এঘণ্টা জিৰণি দিয়ে। মোৰ ঘৰটো বিদ্যালয়ৰ ওচৰতে, সেইকাৰণে মই জিৰণিৰ সময়ত ঘৰলৈকে আহি কিবা অলপ খাই যাওঁ। সেইদিনাও খাবলৈ ঘৰলৈ আহিলোঁ। মোৰ লগৰ দুজনীমান ছোৱালীয়ে তামোল খাই বহুত ভাল পায়। সেইকাৰণে সিহঁতৰ কাৰণে দুখনমান তামোলো লৈ ল’লোঁ৷ লগতে ময়ো মুখত এখন ভৰাই ল’লোঁ৷ মই চিধাই আমাৰ শ্ৰেণীকোঠাৰ ভিতৰলৈ গ’লোঁ আৰু সিহঁতকেইজনীক তামোল এখন-এখন খাবলৈ দিলোঁ৷ তাৰপিছত সিহঁতৰ লগত বিয়নি-মেলত বহি গ’লোঁ। জিৰণি শেষ হ’বলৈ

:আমাৰ এই নাৰদ বোলাজনৰ কি হ’ল হে ? ব্ৰহ্মাদেৱে ফুচফুচাই প্ৰভু নাৰায়ণক সুধিলে৷ :নাজানো ব্ৰহ্মাদেৱ৷ কিবা কাট্আউট গ’ল নেকি এইজনৰ! -প্ৰভু নাৰায়ণেও মুখখন ভেঙুচাই ক’লে৷ :মুঠতে কিবা এটা ঘেটেৰ-মেটেৰ হৈছে খাটাং । বৌম বৌম৷-শিৱবাবাই লগতে ফুচফুচালে। তেনেতে নাৰদে ক’ৰবাৰ পৰা আহি ভেঁকাহি মাৰি উঠিল৷ :আপোনালোকে কি এইখন ভেঙুচা-ভেঙুচি কৰি আছে। দৰকাৰী বিষয় গুৰুত্ব দি শুনিব। নহ’লে আপোনাসবৰ সান্দহ খোৱা বালি তল পৰিব৷ মোৰ মুখ খোল খালে স্বৰ্গৰ সব ঘেটেৰ-মেটেৰ ফাদিল কৰি দিম পৃথিৱীত। আপোনালোকে এটা শুদ্ধ ডিচিছন ল’বলৈ নিশিকিলে৷ সদায়

আজিৰ পৰা চাগে প্ৰায় ১২/১৩ বছৰৰ আগৰ কথা । সেইসময়ত হাতৰ তলুৱাত ফেভিকল লগোৱাটো মোৰ বাবে এটা প্ৰিয় কাম হৈ আছিল৷ সেইদিনা ঘৰত গ্ৰহপূজা আছিল । পূজাভাগো বাৰু মোৰ বাবেই পাতিছিল । আলহী-অতিথিৰে ভৰি পৰিছিল ঘৰখন । কাষৰে খুৰা এজনৰ ছোৱালীজনীও আহিছিল । মই বৰ আলহ-উদহকৈ তাইক মোৰ ৰূমলৈ মাতি আনিলোঁ । তাইক ক’লোঁ-“ঐ,এটা মেজিক চাবা নেকি?” তাইও ধুনীয়াকৈ হয়ভৰ দি ক’লে-“উম চাম৷” মই গৈ মনে মনে দেউতাৰ টেবুলখনৰ পৰা ফেভিকলটো বিচাৰি নোপোৱাত ফেভিকুইকটোৱেই লৈ আহিলোঁ । তাইক ক’লোঁ-“তুমি চকু

স্কুলত থাকোঁতে অংক একেবাৰে নোৱাৰিছিলোঁ৷ সেইবাবে দুখজনক নম্বৰো পাইছিলোঁ৷ স্কুলতে হওক,ঘৰতে হওক অংকৰ ছাৰ কেইজনক চকুপাৰি দেখিব নোৱাৰিছিলোঁ৷ স্কুলতেই অংক কৰি মোৰ মূৰ বিষায়;তাতে মা-দেউতাহঁতে ঘৰতো অংকৰ ছাৰ এজনক নিয়োগ কৰিলে,এই বিষয়ত মোক পণ্ডিত বনাবলৈ৷ তেখেত দেউতাৰ বাল্যবন্ধু আৰু আবিয়ৈ৷ অলপ জমনিও৷ দেউতাই বন্ধুৰ পিঠিত ঢকিয়াই ক’লে-“দোস্ত,মোৰ ছোৱালীয়ে মেট্ৰিকৰ দেওনাতো পাৰ কৰিব পৰাকৈ অংকত বনাই দে৷” বন্ধুৱেও ক’লে-“হ’ব৷ তই চিন্তা নকৰিবি৷ এই পাৰিব মই পঢ়ালে৷” সিপিনে মোৰ অৱস্থা কাহিল হোৱাৰ উপক্ৰম হ’ল৷ অংক কৰোঁতে কৰোঁতে বমি কৰোঁ যেন লাগি যায়৷

মাজতে এদিন আমাৰ বিজয়,দেৱজিত শইকীয়া, মানস শইকীয়া আৰু ৰামানুজ গোঁসাই, কিবা এটা কামত একেলগে হেকা দাৰ(হেমন্ত কাকতী)ৰ ঘৰলৈ গ’ল। দাদাই বোলে-“চাহ একাপ খোৱা ৰ’বা৷” এইবুলি বৌক তেওঁ চাৰি কাপ চাহ বনাবলৈ ক’লে। বৌয়ে বোলে-“ডাঙৰ কথা এটা হ’ল নহয় ! ঘৰত চেনি অলপো নাই, কি কৰা যায় এতিয়া?” হেকা দাই নাকটো মোহাৰি বোলে-“ওচৰতে দোকানো নাই, বাৰু তুমি চেনি নোহোৱাকৈয়ে বনোৱাচোন, মই কিবা এটা কৰি আছোঁ। বৌয়ে চাহ আনি টেবুলত দিয়া মাত্ৰকে হেকা দাই ক’লে- “আজি তোমালোকৰ বৌয়ে আৰু ময়ে মিলি খেল

আমাৰ নগেন-খগেনৰ আকৌ এটা সুন্দৰ অভ্যাস আছে। যেতিয়াই দুইটাই লগ পায়, এটাই আনটোৰ লগত বেবেৰিবাং কথা পতাত লাগি যায়। যোৱাকালিৰে কথা, খগেনে দুপৰীয়া ভাত খাই বাহিৰত বহি আছিল। তেনেকুৱাতে নগেন আহিল। আহিয়েই সি ক’লে- নগেন :বোলোঁ খগেন, ভোগালী বিহুৰ শুভেচ্ছা থাকিল। খগেন(এটি ভেকাহি মাৰি): কিবা খালা নেকি হে, কাতি বিহুলৈ এতিয়াও এমাহ আছে৷ নগেন: তাকেই….কাতি বিহু কঙালী,মাঘ বিহু ভোগালী ৷ খগেন: ব’হাগতে ধেমালি কৰোঁ ,পিছে ভেবেলিলতা ফুলিছে জানো ? নগেন: মই আকৌ এইবাৰ ভাত-কেৰেলা লগাইছোঁ৷ তাৰেই লতা ফুল দি বিহুটি

ঘনশ্যাম মানে আমাৰ ঘন কাইটিৰ পুতেকে এইবাৰ কাইটিক এটা নতুন ম’বাইল দিছে। আগৰটোত বোলে গান-চান একো শুনিব নোৱাৰি, ফটোও উঠিব নোৱাৰি ৷ সেয়ে পুতেক এইবাৰ ঘৰলৈ আহোতে ‘ইস্মাৰ্ট ফোন’ নে কি সেইটো লৈ আহিছে। ম’বাইলটো বোলে বৰ ভাল ৷ আঙুলিৰে অকণ চুই দিলেই হ’ল৷ মানে আজিকালি ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে লৈ থকাৰ নিচিনা। সেইটোত বোলে ফেচবুক নে কি সেইখনো আছে ৷ মুঠতে এইবাৰ কথাই নাই আৰু কাইটিৰ। আমাৰ কাইটি আগতে ইস্মাৰ্ট আছিল নে নাই গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা নহয়; কিন্তু এইবাৰ যে ইস্মাৰ্ট হ’ব- সেইটো