ল’ৰাক স্কুলৰ পৰা আনিবলৈ ৰাস্তাৰ কাষত বাছ নাইবা ট্ৰেকাৰৰ বাবে পৰ দি আছোঁ। বতৰটোও বৰ সুন্দৰ। কিনকিনীয়া বৰষুণ৷ বেগৰ ভিতৰত ছাতিটো আছে যদিও ৰোমাণ্টিকতাৰ আতিশয্যত ছাতিটো মেলিবলৈ মন যোৱা নাই। অলপ দেৰি ৰৈ থকাৰ পাছত মোৰ সন্মুখত সজোৰে ব্ৰেক মাৰি এখন বাইক আহি ৰ’ল। আৰোহী হেলমেট পৰিহিত,মুখত ধূলিৰ পৰা বাচিবলৈ ‘মাস্ক’ লগাই লৈছে৷ মোৰ চকুৰ চেলাউৰি কোঁচ খালে,মুখত বিৰক্তিৰ চিন৷ মোৰ ৰূপ দেখিয়েই বাইক আৰোহীয়ে ততাতৈয়াকৈ মুখৰ মাস্ক আৰু হেলমেট গুচালে,“বাইদেউ মোক চিনি পোৱা নাই? মই অমুক৷” নিজৰে লাজ লাগিল,সেইটো

বাপেকৰ চুলি পকি যোৱাকৈ দুই-তিনিবছৰমান কুটুৰি কুটুৰি বাখৰে বাইক এখন সৰকালে৷ স্পর্টচ বাইক৷ পিছফালটো সাইলাখ উটৰ দৰে,ওখ৷ মানুহে সুধিলে সি কয়-“পঞ্চাছ-ষাঠিমানত চলোৱা বাইকেই নহয় সেইখন৷ কম বেগত চলালে কঁপে৷ সেয়ে এশত চলাবই লাগে৷” তীব্র শব্দ কৰিবলৈ সেইখনতে সি একষ্ট্রা চাইলেন্সাৰো লগাই ল’লে৷ যাতে সেইখনৰে অলপ ষ্টাইলো দিব পাৰে ৷ বিকট শব্দৰে বাইকখনৰ বেগ তীব্র হৈ উঠে। সেইটো বেগত তাৰ পিছত কোনো বহিবলৈ সাহ নকৰে ৷ এক কিলোমিটাৰ আঁতৰৰ পৰা শুনা ভট-ভটনিতেই জনা যায় যে সেইখন বাখৰৰ বাইক৷ তিনিআলিটোৰ পৰা বাখৰহঁতৰ

“ঐ মইনুল ফক্স, এখন হাতৰ খুচুৰা হ’বনে?”-পাঁচশ টকীয়াখন আগবঢ়াই গলিটোৰ মূৰতে থকা দোকানখনত ৰজনীগন্ধা কিনিবলৈ সোমালোঁ। “দাদা, মোৰ নামটা তোহ মইনুল হক হে,তুমি কি আৰু ফক্স লগাই মাতা! বিবিয়ে শুনিলে তেনেকেএ মাতা কৰবো মোক!”-এইবুলি হাঁহি হাঁহি কথাষাৰ কৈ মই আগবঢ়োৱা নোটখন আচল নে নকল-সেইয়া সি নিজে আৱিষ্কাৰ কৰা ষ্টাইলটোত চাবলৈ ধৰিলে। “ভাই,সৰুতে কবি হ’বলৈ খুউব মন আছিলে৷ নোৱাৰিলোঁ যেতিয়া মানুহৰ নামৰ উপাধিৰ লগত জীৱ-জন্তুৰ নাম ছন্দ মিলাই মাতি নিজকে কবি-কবি ফিল কৰাওঁ। বাই দা ৱে, শিয়াল মোৰ প্ৰিয় জন্তু!” এইবুলি

সৰুতে মই খুব দুষ্ট আছিলোঁ ৷ য’লৈকে মন যায় গুচি যাওঁ,যি মন যায় কৰোঁ৷ লগত এজাক সৈন্য-সামন্ত৷ মই সকলোৰে দলপতি৷ বাহিৰত দলপতি হৈ থাকি মনৰ ইচ্ছামতে যিহকে পায় তাকে কৰি ঘৰত আহি লাগিলে দেউতাৰ পিটনেই খাম,তথাপিও আপত্তি নাই৷ পিটিব হে আৰু..তাতেনো কি হ’ল ৷ সেইবুলি ভাললগা কামটো নকৰিম নেকি? আইতাৰ ভাষাত মই আছিলো “বাঘৰ আগতেল খাইতী”৷ এতিয়া আহিছোঁ মূল ঘটনালৈ৷ ১৯৯৮ চনৰ জানুৱাৰী মাহৰ কোনোবা এটা কালিকা লগা শনিবাৰৰ কথা৷ মই তেতিয়া পঞ্চম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী৷ গাঁৱৰ স্কুলৰ পৰা নতুনকৈ চহৰৰ

আগষ্ট মাহ ৷ বাৰটো আছিল শুক্ৰবাৰ । মই তেতিয়া নৱম শ্ৰেণীত । শুক্ৰবাৰে তৃতীয় পিৰিয়দৰ পিছতে  এঘণ্টা জিৰণি দিয়ে। মোৰ ঘৰটো বিদ্যালয়ৰ ওচৰতে, সেইকাৰণে মই জিৰণিৰ সময়ত ঘৰলৈকে আহি কিবা অলপ খাই যাওঁ। সেইদিনাও খাবলৈ ঘৰলৈ আহিলোঁ। মোৰ লগৰ দুজনীমান ছোৱালীয়ে তামোল খাই বহুত ভাল পায়। সেইকাৰণে সিহঁতৰ কাৰণে দুখনমান তামোলো লৈ ল’লোঁ৷ লগতে ময়ো মুখত এখন ভৰাই ল’লোঁ৷ মই চিধাই আমাৰ শ্ৰেণীকোঠাৰ ভিতৰলৈ গ’লোঁ আৰু সিহঁতকেইজনীক তামোল এখন-এখন খাবলৈ দিলোঁ৷ তাৰপিছত সিহঁতৰ লগত বিয়নি-মেলত বহি গ’লোঁ। জিৰণি শেষ হ’বলৈ

আজিৰ পৰা চাগে প্ৰায় ১২/১৩ বছৰৰ আগৰ কথা । সেইসময়ত হাতৰ তলুৱাত ফেভিকল লগোৱাটো মোৰ বাবে এটা প্ৰিয় কাম হৈ আছিল৷ সেইদিনা ঘৰত গ্ৰহপূজা আছিল । পূজাভাগো বাৰু মোৰ বাবেই পাতিছিল । আলহী-অতিথিৰে ভৰি পৰিছিল ঘৰখন । কাষৰে খুৰা এজনৰ ছোৱালীজনীও আহিছিল । মই বৰ আলহ-উদহকৈ তাইক মোৰ ৰূমলৈ মাতি আনিলোঁ । তাইক ক’লোঁ-“ঐ,এটা মেজিক চাবা নেকি?” তাইও ধুনীয়াকৈ হয়ভৰ দি ক’লে-“উম চাম৷” মই গৈ মনে মনে দেউতাৰ টেবুলখনৰ পৰা ফেভিকলটো বিচাৰি নোপোৱাত ফেভিকুইকটোৱেই লৈ আহিলোঁ । তাইক ক’লোঁ-“তুমি চকু

স্কুলত থাকোঁতে অংক একেবাৰে নোৱাৰিছিলোঁ৷ সেইবাবে দুখজনক নম্বৰো পাইছিলোঁ৷ স্কুলতে হওক,ঘৰতে হওক অংকৰ ছাৰ কেইজনক চকুপাৰি দেখিব নোৱাৰিছিলোঁ৷ স্কুলতেই অংক কৰি মোৰ মূৰ বিষায়;তাতে মা-দেউতাহঁতে ঘৰতো অংকৰ ছাৰ এজনক নিয়োগ কৰিলে,এই বিষয়ত মোক পণ্ডিত বনাবলৈ৷ তেখেত দেউতাৰ বাল্যবন্ধু আৰু আবিয়ৈ৷ অলপ জমনিও৷ দেউতাই বন্ধুৰ পিঠিত ঢকিয়াই ক’লে-“দোস্ত,মোৰ ছোৱালীয়ে মেট্ৰিকৰ দেওনাতো পাৰ কৰিব পৰাকৈ অংকত বনাই দে৷” বন্ধুৱেও ক’লে-“হ’ব৷ তই চিন্তা নকৰিবি৷ এই পাৰিব মই পঢ়ালে৷” সিপিনে মোৰ অৱস্থা কাহিল হোৱাৰ উপক্ৰম হ’ল৷ অংক কৰোঁতে কৰোঁতে বমি কৰোঁ যেন লাগি যায়৷

আমি সকলোৱে জানোঁ,আমাৰ নগেন এজন জাতীয়তাবাদী নেতা। তেওঁ কোনো মতে মেট্ৰিকটো পাছ কৰি আৰু আগবাঢ়িব নোৱাৰিলে। গাওঁ-অঞ্চলৰ বিয়া সকামত মনোনিৱেশ কৰি এজন সুদক্ষ ‘বিয়া-সকাম খোৱা যুৱক’ হিচাপে বহু আগতেই খ্যাতি অৰ্জন কৰি থৈছে। বিয়া-সকাম খোৱাৰ যদি কিবা বঁটা এটা থাকিলহেঁতেন!অৱশ্যে জাতীয়তাবাদ তেওঁ কৰিহে আছে। এতিয়াও নেতা হ’ব পৰা নাই। চৰকাৰে মাজুলী ৰক্ষা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি থকাৰ দৰে নগেনেও নেতা হ’বলৈ চেষ্টা কৰি আছে। হ’ব নে নহ’ব-সেইয়া সময়হে ক’ব৷ সুৰা-বহিষ্কাৰৰ বাবে মাত মাতি সমাজ-সচেতন লোক হিচাপেও নগেন চিহ্নিত হৈছে৷ সকলোৱে ভাল

বোধহয় ১৯৯৮ চন। জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে কলকাতালৈ গৈছিলোঁ। ইতিমধ্যে চাকৰি আৰম্ভ হৈছে।মই হিন্দী আৰু ইংৰাজী অলপ-অচৰপ ক’ব পাৰিছিলোঁ যদিও বাংলা আগতে একেবাৰে নাজনিছিলোঁ। কিন্তু ১৯৯৩ চন মানৰপৰা চখতে বাংলা ক’বলৈ আৰু পঢ়িবলৈ অভ্যাস কৰিছিলোঁ। সেয়ে য’তে সুবিধা পাওঁ বাংলা কোৱা আৰম্ভ কৰিছিলোঁ। এনেকৈ কওঁতে মোৰ সকলো চিনাকী মানুহে বাংলা ক’ব পাৰিছোঁ বুলি শলাগিবলৈ ধৰাত অচিনাকি মানুহৰ আগতো বাংলা ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিছিলোঁ । প্ৰায়ে কথা পতাৰ পিছত মই বাংলা ঠিকেই ক’ব পাৰিছোঁনে নাই -সোধাটো অভ্যাসত পৰিণত হৈছিল। সকলোৱে মোক বাংলা ক’ব

১) আজি মালা মালিকনী বাইদেউ আৰু তেওঁৰ লগৰ দুগৰাকীৰে সৈতে নতুনকৈ অহা চিনেমাখন চাবলৈ যাব। তাই আজিলৈকে চিনেমা হল ওচৰৰপৰা দেখাই নাই, চিনেমা চোৱাতো দূৰৰে কথা। যথাসময়ত মালাহঁত গৈ চিনেমাহলত উপস্থিত হ’লগৈ। বাইদেউহঁতে বাহিৰৰ দীঘলীয়া শাৰীত থিয় হৈ টিকট কাটি, খাবলৈ কিবাকিবি অলপ কিনি লৈ নিৰ্দিষ্ট আসনত বহিলগৈ। মালাই চিনেমাহলৰ ভিতৰত সোমাই ইফালে সিফালে চাই ততেই পোৱা নাই। চিনেমা আৰম্ভ হোৱাৰ আগমূহূৰ্তত জাতীয় সংগীতটো বাজি উঠিল। উপস্থিত সকলো নিজৰ নিজৰ ছীটৰপৰা উঠি থিয় হ’ল। একো বুজিব নোৱাৰিলে যদিও মালাইও সকলোৰে