হৰিপ্ৰসাদ চৌৰাচিয়াৰ বাঁহীৰ দীঘলীয়া ৰিংট’নটোত খকমককৈ সাৰ পালোঁ। স্ক্ৰীণত দেখিলোঁ চিনাকি নাম্বাৰ। কিবা হ’ল আকৌ! ফোনটো ৰিচিভ কৰি ‘হেল্লো’ বুলি কোৱাৰ আগতেই বন্ধুৰ মাত ভাঁহি আহিল,   : ইমান সময় লাগে নে ফোনটো ৰিচিভ কৰোঁতে, শুই আছিলি? ……. :  কি হ’ল  অ’? শুনি আছনে তই? কি কৰি আছনো ? নামাত  যে! ‘…’ : মই ইমান আঁতুৰত ফোন কৰিছোঁ,  সমস্যা এটাৰ কথা ক’বলৈ, তই আকৌ  এনেকুৱাখন কৰিছ! : মইনে তই? : মই? মই আকৌ  কি কৰিলোঁ!  তইহে ফোন ৰিচিভ  কৰিও একো নমতাকৈ  আছ।  : কাষত

জীৱনৰ কোনো কালতে কবিতাৰ ‘ক’ লিখিব নোৱাৰা বৰুৱা মাষ্টৰে কবিতাপুথি প্ৰকাশ কৰিব বুলি কোৱাত ওলাই অহা হাঁহিটো কোনোমতে পেটতে ৰাখি উৎসাহ দি ক’লোঁ, : বঢ়িয়া হ’ব৷ আগবাঢ়ক৷ তাৰপিছতেই তেওঁ আৰম্ভ কৰিলেই৷ ৰ’ব৷ বৰুৱা মাষ্টৰ মানে নবীন বৰুৱা৷ হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী উত্তীৰ্ণ হৈ স্নাতকৰ প্ৰথম বৰ্ষতে কলেজ এৰি মাষ্টৰ হ’লহি৷ আচলতে, নবীনে গড়কাপ্তানি বিভাগৰ কেৰাণী চাকৰিৰ বাবে ওপৰৱালা চাহাবক ঘোচ দিয়ো নোপোৱাত, সেই টকাৰে গাঁৱৰে এম ই স্কুলখনত শিক্ষকৰ চাকৰিটো কিনিলে৷ তাৰপিছত অৱশ্যে, কোনোবা নাম নুশুনা বাহিৰৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা স্নাতক, স্নাতকোত্তৰো হ’লগৈ৷

দুৱাৰখনত লাহেকৈ টোকৰ দুটা মান পৰিল। কাতি মাহৰ আবেলি পাতল কম্বলখন লৈ শুই থকাৰ মজাই বেলেগ! উঠিবলৈ মন নগ’ল, বেছি দৰকাৰী নহ’লে নিজেই গুচি যাব…  এইবাৰ জোৰকৈ শব্দ হ’ব ধৰিলে, সমস্ত হাতৰ তলুৱাৰ ওজনৰে গজাল মৰা দি দুৱাৰখনত ধম্ ধম্ শব্দ হ’বলৈ ল’লে! বিৰক্ত হ’লেও খুলিবলৈ বুলি উঠি আহিলোঁ, চকুৰ পতাত টোপনিৰ আলফুলীয়া পৰশ আছিলেই!  “আই ঔ… মা.. মৰিলোঁ..!!”  বিকট চিঞৰ মাৰি ওলোটাই শুই থকা বিচনাখনত জাঁপ মাৰি উঠিলোঁহি! দুৱাৰ খুলিয়েই সন্মুখত সাক্ষাৎ ভূত থিয় দি আছে!  : পাগলী, মই

গোবিন্দ, সৰল ৰূপ গোবিন। গোবিন মেনেজাৰ নহ’ল। পামতে  থাকি খেতি-বাতি চাই সময় কটালে। তাৰ মতে গোলাম নহ’ল কেতিয়াও। সেইবাবে হাকিম হোৱাৰ সুখো গ’ল তাৰ। যিকোনো কথাত গোবিনৰ মাত্র এষাৰ কথা, ‘হৈ যাব’।  ডিচেম্বৰত ঠাণ্ডা পৰে, পিকনিকৰ বাবে ভাল হয় মাহটো। গোবিন হয় মেনেজাৰ। তাৰ মতে সকলো পিকনিক প্লেচতেই উভৈনদী বস্তু পোৱা যায় তাহানিৰ  দিনত। ৰংমনদাহঁতে  বজাৰৰ কথা ক’বই  নোৱাৰে গোবিনৰ উত্তৰ-  “হৈ যাব।”  “গোবিন, শাক-পাছলি নালাগিব জানো!” “গাখীৰৰ কলহ এটা দি দিম। মখুনা  বুঢ়াই আলুগুটিৰ পৰা তেল, নিমখ, হালধি  সৱ

কলেজীয়া শিক্ষা শেষ হোৱাৰ লগে লগেই ঘৰৰ পৰা চাঁপ এটি আহিল যে টিউচন কৰিব লাগে। ছাত্ৰ‌ও ঠিক হ’ল। ছাত্ৰৰ ঘৰলৈ গৈ পঢ়াব লাগে। জীৱনৰ প্ৰথম টিউচন। তাতে আকৌ নাৰ্ভাছনেচ। যথাসময়ত ছাত্ৰৰ ঘৰলৈ টিউচন কৰিবলৈ ছাৰ আগবাঢ়িল। ছাৰে চকী এখনত আৰু ছাত্ৰ‌ই বিছনাৰ ওপৰত সৰু টেবুল এখন লৈ পঢ়ি আছে। পঢ়া সুন্দৰকৈয়ে চলি আছে। ছাত্ৰক কিবা লিখিবলৈ দি হোৱাটচ এপত মেছেজ চেক কৰি থকা অৱস্থাত ভৰিদুখন দোলাই থাকোঁতে ছাৰৰ ভৰি এখনৰ কেঞা আঙুলীটো ছাত্ৰৰ বিছনাৰ তলত থকা কিবা পাত্ৰ এটাত লগাত

ল’ৰালিৰ দুষ্টামি বুলি ক’লে আমি জীৱনৰ সেই মধুৰ সময়খিনিৰ কথা মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰোঁ, যি সময়ত আমাৰ চিন্তা ভাৱনাবোৰ কেৱল নিজৰ মাজতেই সীমাবদ্ধ আছিল। কি ভাল, কি বেয়া সেইবোৰ আমাৰ মনৰ সীমনাই ঢুকি পোৱা নাছিল। আমি কেৱল আমাৰ মনটোৰ কথা শুনিছিলোঁ। ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগেই আমি বেছিভাগ মানুহেই হাঁহিবলৈ কমাই দিলোঁ, ধেমালিবোৰ কমি আহিল আৰু প্ৰাপ্তবয়স্কৰ অসহজ ছদ্মবেশত নিজকে খাপ খুৱাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। কিন্তু এই পোছাকযোৰৰ আঁৰত আমাৰ ভিতৰত এটি শিশুৱেই থাকে। ল’ৰালি কালৰ এটা নজনাকৈ কৰা দুষ্টামিৰ কথা

আন্ধাৰত দুয়োখন পিঠিয়ে খুন্দা মৰাৰ ফলত দুয়ো উচপ খাই উঠিল। দুয়োৱে তৎক্ষণাৎ ঘূৰি চালে। এজনক দেখি আনজনে আকৌ দুজাপকৈ মাৰিলে। ইয়াৰ পিছত এটা ছাঁয়ামূৰ্ত্তিয়ে আনটো ছাঁয়ামূৰ্ত্তিক টানি বাৰীৰ এচুকলৈ লৈ গ’ল। প্ৰথম ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : তই কিয় আহিছ ইয়ালৈ? দ্বিতীয় ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : চা ভাই, মই আজি চোৰ কৰিবলৈ অহা নাই। অনামিকাক এবাৰ চাই যাওঁ বুলি আহিলোঁ। প্ৰথম ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : বলিয়া হ’লি নেকি তই? চোৰৰ ছোৱালীৰ লগত কি কথা থাকিব পাৰে? দ্বিতীয় ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : কি কৰিবি ভাই, প্ৰেমত পৰিছোঁ। এতিয়া মই তেজ

সেই সময় আছিল জীৱনলৈ নতুনকৈ যৌৱনৰ আগমনৰ, নিজকে মনে মনে আনৰ চকুত পৰাকৈ সজাই পৰাই সুখী হোৱাৰ সময়। পঢ়া টেবুলৰ সন্মুখত এখন কণমানি আইনা থৈ মাৰ অগোচৰে নিজকে পঢ়াৰ মাজে মাজে চাই থাকি আকাশত চাং পতাৰ দৰে ৰঙীন কল্পনাত উটি ভাহি থকাৰ সময়। নিজকে দেখনীয়াৰ কৰিবলৈ কাৰ বাৰু মন নাযাব! ময়ো পিছ পৰি থকা নাছিলোঁ। বিউটী পাৰ্লাৰলৈ গৈ নিজকে সলোৱাৰ সপোন দেখিবহে পাৰিছিলোঁ, সেই সময়ত তেনে মায়াপুৰীলৈ যাবলৈ হ’লে সাহস আৰু যাতায়তৰ সুচলতা মুঠেও নাছিল। সাতে পাছে মিলাই আইতাৰ টিপছ্

একাদশীৰ ৰাতি শিমলুৰ ডালত উভতাকৈ উলমি যমডাকিনীৰ পাখি পিন্ধি যখিনীৰ চুলি ছিঙি তাবিজ বনোৱা ফুলচন বেজ। তাণ্ডবত কৈলাশ নহ’লেও কঠালগুড়িৰ দূৰ দূৰলৈ হিলাই থাকে। সপোনত পোৱা প্ৰায় ২৪টা মান দৰৱৰ পেটেণ্ট আছে।  মই বোলো, : গুৰৰৰৰৰু সপোনত তেৰাই কৰ’নাৰ দৰৱ দিয়া নাই নে।  মুখত মণিপুৰী ভাঙৰ নিচা আৰু ৰহস্যৰ তৃষ্ণা জগোৱা বিস্ময় কৰা মায়াময় হাঁহি।  তাৰ পাছত নিৰাপত্তা পৰিষদৰ বৈঠকৰ  সদস্যৰ সভাৰ দৰে গোপন টিপ্পনি ওপৰৰ ফালে চাই, “আহিছে, তেওঁ দি গ’ল “ যেন দত্ত ডক্টৰ আহিল আৰু পেলু বেজি

সঞ্জীৱে হাঁহিব নে কান্দিব ঠিক ধৰিব পৰা নাই৷ অথচ ‘অফাৰ লেটাৰ’খন হাতত লৈ সঞ্জীৱে খুব আনন্দ পোৱা তাৰ স্পষ্ট মনত আছে৷  ঘটনাতো খোলাকৈ কোৱাই ভাল হ’ব৷  সঞ্জীৱ… মানে আমাৰ সঞ্জীৱ ভট্টাচাৰ্য৷ দোস্ত হিচাপে একে আষাৰে চমৎকাৰ, দিলদাৰ৷ কেৱল পানীটোপা খালে মাজে মাজে অলপ বেছিকৈ ধেমালি কৰে  আৰু। বাকী একদম গুলাই ল’ৰা৷ মাজতে বিজয়ৰ ৰুমত পাৰ্টী দিছিল৷ কেনে জঘন্য দিলদাৰ পাৰ্টী! খা যি ইচ্ছা৷ বাগৰি বাগৰি খাই হাগনী নোহোৱালৈকে খুৱাইছিল৷  ভাল ল’ৰা! গুড বয়! জীৱনে সঞ্জীৱক সকলো দিছে৷ দুখ মাত্ৰ এটাই৷