দুবছৰৰ আগৰ সময়, লকডাউনৰ সময়। কি যে এক কঠিন সময় আছিল সেয়া। প্ৰথম দুমাহ ঘৰতে থাকি এনে লাগিছিল সময়বোৰ যেন নাযায় হে নাযায়। ফলস্বৰূপে ফ্ৰী সময় বহুত হৈছিল মানুহৰ হাতত। আগতে কেতিয়াও কৰি নোপোৱা কাম কিছুমানো কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল মানুহে। যেনেকৈ মই নিজে ফণি-কেঁচী লৈ নিজৰ চুলি কাটিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ। কোনোবাফালে কমকৈ কটা গৈছিল, কোনোবাফালে ঠৰঙাকৈ ৰৈ গৈছিল – কিহৰ টেনছন? বাহিৰলৈ ওলোৱাৰ সুযোগে বা পাইছিলোঁ কিমান? সুযোগ পালেও মুখত মাস্ক, মূৰত টুপী – কোনেনো চিনি পাব? সেয়ে বিন্দাছ হৈ

: আৰে বাবা সঁচা কথা ক’লে মই তোমাক কিবা কৰিম নেকি হা? অলপ মৰম, অলপ খং মিহলি সুৰেৰে অংকুৰে লতাৰ গাল দুখনত তাৰ হাত দুখনৰে টেপা মাৰি ধৰি সুধিলে। : কিবা থাকিলেহে মই তোমাক ক’ম একে ভাঁজতে থাকি লতায়ো তাৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰটো দিলে। লতাৰ মুখলৈ একেৰাহে চাই থকা অংকুৰৰ মুখখন এইবাৰ খঙতে ৰঙা পৰি আহিল। চকুকেইটাও ৰঙা পৰি চলচলীয়া হৈ আহিছে। সেয়া দুখ নে খং লতাই ধৰিব নোৱাৰিলে। তাৰ চকুকেইটালৈ চাই উচুপি থকা লতা হঠাৎ ওলোৱা চিঞৰত এইবাৰ হাউ হাউকৈ

সেয়া আছিল আমাৰ শইকীয়াৰ শৈশৱকালৰ কথা। হয়তো তেতিয়া শইকীয়াৰ বয়স ১০-১১ বছৰ। শইকীয়াৰ ঘৰ তেজপুৰৰ এখন গাঁৱত।  গাঁৱত ঘৰ হোৱা হেতুকে বছৰত দুই এখন ভাওনা চাবলৈ পোৱাৰ লগতে কেতিয়াবা ভাগ্য ভাল থাকিলে সৰু-সুৰা ভাও এটাও শইকীয়াৰ ভাগ্যত পৰে। সেইবছৰ শইকীয়াহঁতৰ গাঁৱত যুধিষ্ঠিৰৰ অশ্বমেধ যজ্ঞ ভাওনাখন মঞ্চস্থ কৰা হৈছিল আৰু শইকীয়াৰ ভাগত দ্ৰুমসেনা নামৰ ভাও এটা পৰিল। দ্ৰুমসেনা আছিল দুশাসনৰ পুতেক আৰু মহাভাৰতত যুধিষ্ঠিৰৰ সৈতে যুদ্ধ কৰি দ্ৰুমসেনাৰ মৃত্যু হৈছিল। ভাওনাত ভাও লাভ কৰি শইকীয়াক আৰু কোনে পায়। শইকীয়া ভাওটো লৈ

: কে–ৰে–ৰে-চ বিকট শব্দ এটা কৰি বৰুৱাৰ পুৰণা স্কুটাৰখন গেটতে ৰৈ গ’ল৷ পিছৰ চিটত বহি বজাৰলৈ ওলোৱা বৰুৱানীয়ে প্ৰচণ্ড বিৰক্তিৰে মুখেৰে ভোৰভোৰাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ বৰুৱাই ৰাস্তাৰ কাষলৈ স্কুটাৰখন নি কিবাকৈ সেইখন ষ্টাৰ্ট কৰিব পাৰে নেকি চেষ্টা কৰিলে৷ : মই জানোৱেই৷ আহিবই নালাগিছিল মই আপোনাৰ লগত৷ ক’ৰবাত ওলালে সদায় একেখনেই নাটক৷ কি যে কুক্ষণত মই আপোনাৰ লগত বিয়া হৈছিলোঁ! : হেৰা৷ মই কি জানিবুজি এইখন বেয়া কৰিছোঁ নেকি? একেখন নাটক আৰু কিমান বজাই থাকা? এই ঘৰৰ আগতো তুমি মোক কথা শুনাবলৈ

যোৱাটো শতিকাৰ সত্তৰ দশক মানৰ কথা। সত্তৰ আশীৰ দশকলৈকে চাহবাগিচা বিলাকত যিবোৰৰ মালিক বৃটিছ সকল আছিল, সেই বাগানবোৰত মেনেজাৰ হিচাপে একোজন বৃটিছ চাহাব আছিল।‌সাধাৰণতে ডেকা বিয়া নকৰোৱা বৃটিছ চাহাবসকলহে তেতিয়াৰ অসমৰদৰে  দুৰ্গম ঠাইত মেনেজাৰ হিচাপে কাম কৰিবলৈ আহিছিল। আহি প্ৰথম প্ৰথম তেওঁলোকৰ ভাষাক লৈ বহুত অসুবিধাৰ সৃষ্টি হৈছিল। না তেওঁলোকে সোনকালে হিন্দী বা অসমীয়া ভাষা শিকিবলৈ পাৰিছিল না তেওঁলোকে কোৱা বৃটিছ কায়দাৰ ইংৰাজী ভাষা বাগানৰ বনুৱা, লগুৱা আদিয়ে বুজি পাইছিল। সাধাৰণতে বাগানবোৰত বৰ বাবুৰ দায়িত্ব  কলিকতাৰ বেংগলী ‌শিক্ষিত চালাক ব্যক্তি

: দাদা,আপোনাৰ লগত কথা এটা আছিল। : কোৱা। :দাদা মোক প্ৰেমপত্ৰ এখন লিখি দিব লাগে। : পিচে প্ৰেমপত্ৰখন কাক দিবা? : ময়ুৰীক। স্নাতক চতুৰ্থ ষান্মাষিকৰ ছাত্ৰ দেৱজিতে সঞ্জীৱলৈ ঘোপাকৈ চালে। চকুত ক্ৰোধাগ্নি স্পষ্ট। মহাদেৱৰ দৰে তিনি নম্বৰ চকুটো থকা হ’লে সেইটো মেলি দি সঞ্জীৱক কামদেৱৰ দৰে ভষ্ম কৰি পেলালেহেঁতেন। কিন্তু পেছাদাৰী কামত আৱেগৰ স্থান নাই। পেছাদাৰী প্ৰেমপত্ৰ লেখক দেৱজিতৰ মনৰ ৰাণী ময়ুৰী আৰু সেই ময়ুৰীকে ই বেটাই প্ৰেম নিবেদন কৰিবৰ বাবে প্ৰেমপত্ৰ লিখাবলৈ আহিছে। : কি কৰা যায় ইয়াক! দেৱজিতে

আজি কিছুদিনৰপৰা কণটিলৌৰ মাকৰ নতুনকৈ জোশ উঠিছে।মানে এই বয়সলৈ আহি গাড়ী চলোৱা শিকিবলৈ মন মেলিছে।গুৱাহাটীৰ এই মাথা গৰম কৰা ট্ৰেফিকত এই আগ্ৰহ কিয় জন্মিলে এই কথাটো অৱশ্যে মৃণালৰো অজ্ঞাত আছিল।কিন্তু এই জোশ উঠাৰেপৰা কণটিলৌৰ মাকে পুহমাহৰ ঠাণ্ডাতো মৃণালক শোৱাপাটিৰপৰা জোৰ-জবৰদস্তি উঠাই লৈ আহে।ভোলাবাবাৰ শিষ্য মৃণালেও সহ্য কৰি উঠি আহে আৰু।তথাপিও এদিন ঠাণ্ডাৰ কোব সহ্য কৰিব নোৱাৰি ক’লে…. – মোৰ দৰে বিনা দৰমহাৰ ড্ৰাইভাৰ থাকোঁতে তুমি আৰু কিয় শিকিব লাগে?ম‌য়ে দেখোন বিনা প্ৰতিবাদে এই কাম সদায়ে কৰি আহিছোঁ। কণটিলৌৰ মাকৰ স্পষ্ট

কম্পিউটাৰৰ মণিটৰৰ স্কিণৰ পৰা মূৰ আঁতৰাই লাহেকৈ সুধিলো: আইতা আপোনাৰ নাম? (মানুহ গৰাকীৰ বয়স ৮৫ মান হ’ব,আধাৰ কাৰ্ডৰ বাবে আহিছে) মোৰ প্ৰশ্নটো শুনি তেওঁ শিল পৰা কপৌ দৰে হ’ল। মই তিনিবাৰমান প্ৰশ্নটো সুধিলোঁ,কাণেৰে নুশুনা বুলি এবাৰ কাগজত লিখি, কাগজৰ টুকুৰাটোতে উত্তৰ দিবলৈ আকাৰে-ইংগিতেৰে বুজাই দিলোঁ ।তথাপি তেওঁৰ পৰা সঁহাৰি নাপালোঁ,উপায় নাপাই চকীখনৰ পৰা উঠি আহি কোনোবা লগত আহিছে নেকি চকু ফুৰালো ।তেনেতে মোৰ সহকৰ্মী বিনয়ক সুধিলো: আইতা গৰাকী কাৰ লগত আহিছে নো? বিনয়ে ক’লে :কোনোবা ল’ৰা এজনে স্কুটীৰে নমায় থৈ

দুপৰীয়াৰ আকাশত তেতিয়া বেলিটোৱে এফালৰ পৰা সৱ ডেই পুৰি নি ভষ্ম কৰাৰ মানসেৰে ভষ্মাসুৰৰ ৰূপ লৈ ফুৰিছিল। শইকীয়াৰ ঘৰৰ বোৱাৰী, মানে ৰবিনৰ জীৱন সংগী মেঘমল্লিকাই বাৰান্দাতে বহি অলপ পৰ হামিয়াই, হিকটিয়াই থকাৰ পাছত ইউটিউবটোকে খুলি ল’লে। লকডাউনৰ সময় যদিও ৰবিন অকণমান ওলাই গৈছে চুবুৰীয়া এঘৰলৈ বস্তু এপদ বিচাৰি। মেঘমল্লিকাৰ এতিয়া কৰিবলৈও বৰ বিশেষ একো কাম নাই। পিচে তাইৰ মনটোতহে কথা এটাই মাজে মাজে খুন্দিয়াই আছে। দুদিনমানৰ পৰা লগৰ কেইজনীৰ ষ্টেটাচ্ চাব নোৱাৰা হৈছে। যিহে বিধে বিধে ৰান্ধিছে নহয়। মল্লিকাৰ মনটো

গাঁওখনৰ খোৱাপানীকণৰ সমস্যাটো আজি কেইবামাহো ধৰি  সমাধান নহ’ল৷ যোৱা প্ৰায় ৮-১০ মাহ ধৰি বিশুদ্ধ খোৱাপানীৰ নামত চৰকাৰখনে কেৱল ঘোলাপানীহে যোগান ধৰিলে৷ পানীৰ সমস্যাটোৰ স্থায়ী সমাধান বিচাৰি গাঁওৰ মানুহখিনিয়ে এখন দৰ্খাস্ত লিখি জীতেনৰ হাতত নগৰৰ কাৰ্য্যালয়টোলৈ পঠিয়াই দিলে৷ জীতেন গাঁওখনৰ আটাইতকৈ শিক্ষিত আৰু ভদ্ৰ ল’ৰা৷ সিয়ো গাঁওখনৰ বাবে এইখিনি দ্বায়িত্ব ল’বলৈ পাই ভালেই পালে৷ অসমীয়া আমাৰ মাতৃভাষা৷ অনুগ্ৰহ কৰি সকলোৱেই অসমীয়া ভাষাতেই নিজৰ কামবোৰ কৰে যেন৷ কাৰ্য্যালয়টোৰ নাম ফলকৰ তলত লিখা কথাখিনি পঢ়ি জীতেনে বৰ ভাল পালে৷ তাৰ বৰ গৌৰৱবোধ হ’ল৷