যিটো কথা সঁচা স্বীকাৰ কৰিবলৈ কিহৰ লাজ। জীৱনত মই এবাৰেই ভাওনা দেখিছোঁ, সেয়াও আকৌ অসমৰ বাহিৰত৷ মোৰ শৈশৱ যিখন গাঁৱত অতিবাহিত হৈছিল, সেই গাঁৱৰ মানুহে ভাওনা দেখা দূৰৰ কথা বহুতে সেই সময়ত ভাওনাৰ নামেই শুনা নাছিল বুলি ক’লে ভুল কোৱা নহ’ব। অৱশ্যে টিভি অহাৰ পৰা ইয়াৰ স্বকীয়তা সকলোৱে বুজিব পৰা হ’ল৷ জীৱিকাৰ তাগিদাত যেতিয়া বমডিলা পালোঁগৈ, তাত গৈ দেখিলোঁ, অৰুণাচল চৰকাৰৰ অধীনত কাম কৰা জামুগুৰি, বিহগুৰি, বজালী আদি অঞ্চলৰ বহুত লোকে তাত এখন সমাজ পাতি আছে। জন্মাষ্টমী, শঙ্কৰদেৱ-মাধৱদেৱৰ তিৰোভাৱ তিথি

“কেতিয়াও কাৰো অপকাৰ নকৰিবা, পৰাপক্ষত সদায় সকলোৰে উপকাৰ কৰি যাবা..।” বুজা হোৱাৰপৰা মা দেউতাই আমাক এইবুলি উপদেশ দিছিল।তেওঁলোক আমাৰ আৰ্হিও আছিল। পিছে সেই উপদেশভাগ মোৰ মনটোৱেহে গ্ৰহণ কৰিবপৰা নাছিল। এদিন সুবিধা পায় মোৰ মনটোৱে মনে মনে মোক এইদৰে কৈছিল ―  “শুন অৰুণ, কথাখিনিত অপকাৰ কৰিব নালাগে বোলা বাক্যশাৰীলৈকে ঠিকেই আছে, মানিব পাৰি। কিন্তু.. তাৰ পাচৰ বাক্যাংশৰ সৈতে মই কিন্তু একমত হ’ব নোৱাৰিছোঁ, বেয়া নাপাবি তই। মানিছোঁ, অপকাৰ কৰিব নালাগে কাৰো;..সেইদৰে উপকাৰো কৰিব নালাগে অ’ কাৰো, বুজিছনে নাই? তই কি কৱ?”

আৰামী চকীখন চোঁচৰাই বাৰান্দাৰ গ্ৰীলখনৰ কাষ চপাই বহি ল’লোঁ। এইকণ সময় মোৰ নিজৰ যেন লাগে। পুৱাৰ আধা পঢ়া বাতৰিখনো হাতত তুলি আনো সদায়। বাতৰিখন পঢ়া অযুহাতহে, আচলতে মই এইসময়ত ‘মানুহ’ চাওঁ। ৰাস্তাৰ কাষতে ঘৰতো হোৱাত এইকণেই সুবিধা হৈছে মোৰ, মানুহবোৰ ওচৰৰ পৰা দেখোঁ। আগতে পদূলিটো বহুত দীঘল আছিল। এতিয়া ফ’ৰলেনৰ আওতালৈ অহাত সন্মুখৰ মাটিখিনি চৰকাৰে ল’লে, বিনিময়ত বহু লাখ টকা দিলেও অৱশ্যে। এতিয়া মোক ইমান টকা কেলৈ!  যিসময়ত মাটিকণ লৈ ঘৰটো সাজিছিলোঁ, সেইসময়ত   কষ্টোপাৰ্জিত টকাকেইটা হিচাপ কৰি কৰি চলিছিলোঁ।

পূৰ্বৰাত্ৰিৰ চিন হিচাপে  সামান্য উখহি থকা চকু দুটা হাতেৰে মোহাৰি মোহাৰি কে.আৰে.  বেলকনিত থকা  প্ৰায়  ডেৰমোনমান ভৰ সহিবপৰা আৰামী চকীখনতে  ধুপুচকৈ নিজৰ গাটো এৰি দিলে। কিছু চাহিত্য(সাহিত্য)  কৰিলে, চংগীত(সংগীত) কৰিলে,  হাই পাব্লিক ৰেংকিং পোৱা নাচে গানে ভৰপূৰ ধাৰাবাহিকত ইনভেষ্ট কৰিলে ইত্যাদি বিভিন্ন কাম কৰি ভাগৰি পৰাৰ পিছত, শেহতীয়াকৈ মন মেলিছে   ৰাজনীতিত নামিবলৈ। জীৱনটোত যদি ৰাজনীতিয়েই নকৰিলে তেন্তে সোঁৱে-বাৱে ইমান টকা ঘটাৰ অৰ্থনো ক’ত থাকিল। টকা উপাৰ্জনৰ ৰাস্তাত অজস্ৰ  ৰাজনীতি কৰিলে। এইবাৰ কিন্তু সেই ৰাজনীতি নহয়,  একেবাৰে প্ৰত্যক্ষ ৰাজনীতি।জীৱনটোত  ৰাইজৰ নামত

তামোল পুতিবলৈ পুখুৰীটোৰ পাৰত সোণাৰামে গাত খান্দি থাকোঁতে সোণৰ কলহটো পালে। প্ৰায় তিনিকিলো মান ওজনৰ সোণৰ কলহটোৰ বজাৰ মুল্য কিমান হব ভাবি এবাৰ তাৰ মুৰটো ঘূৰাইছিলেই। তথাপি কোনোমতে নিজকে চম্ভালি সি কলহটো ডাঙি ঘৰলৈ নিলে আৰু তাৰ শোৱাপাটিৰ তলত গাত খান্দি পুতি থলে।  সেইদিন ধৰি সি ঘৰৰ পৰা কলৈও নোলোৱা হ’ল। এনেই পুৱা সন্ধিয়া সি এবাৰ গাওখনত এপাক মাৰেই। পুৱাৰ আৰু সন্ধিয়াৰ চাহ দুকাপ সি কাৰোবাৰ নহয় কাৰোবাৰ ঘৰত মেনেজ কৰেই। কিন্তু এতিয়া সোণৰ কলহটো কোনোবাই নিয়ে বুলি সি ঘৰৰ

ড° প্ৰসন্ন চলিহাক চিনি পাইনে? অৱশ্যে আপুনি যদি কাকত-আলোচনীৰ নিয়মীয়া পাঠক, অসমৰ চুকে-কোণে থাকিলেও ছাৰক চিনি নোপোৱাৰ প্ৰশ্নই নুঠে। তেখেত জয়মতী কুঁৱৰী মহাবিদ্যালয়ৰ অসমীয়া বিভাগৰ মুৰব্বী হৈ অৱসৰ লোৱা আজি ১৪ বছৰেই হ’ল, এই বয়সতো অতুলনীয় কৰ্মস্পৃহাৰে, ছাৰে লিখি উলিয়াইছে সাতখনকৈ গ্ৰন্থ। সেয়ে অঞ্চলটোৰ লগতে জিলাখনৰো যিকোনো অনুষ্ঠানৰ চলিহা ছাৰ এগৰাকী নিৰ্ধাৰিত বিশিষ্ট অতিথি। তেখেতৰ ৬খন গ্ৰন্থ, অনাড়ম্বৰভাৱে ঘৰত আৰু ওচৰ-পাজৰৰ সৰু-সুৰা অনুষ্ঠানতেই উন্মোচন কৰা হ’ল। সেয়া সামাজিক মাধ্যমে ডেকা-বুঢ়া সকলোকে নিজৰ মায়াজালেৰে বেৰি পেলোৱাৰ আগৰ সময়ৰ কথা! প্ৰায় ৬

প্ৰকৃতিৰ বুকুত কি ৰহস্য লুকাই থাকে, কোনটো ঘটনাৰ আঁৰত কি উদ্দেশ্য আছে, সেয়া কোনেও নাজানে। তদুপৰি প্ৰাকৃতিক কিছুমান ঘটনা-পৰিঘটনাৰ ব্যাখ্যা কোনেও দিব নোৱাৰে। একবিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণিৰ কথা। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিয়ে ইতিমধ্যে ভাৰতবৰ্ষতো প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰ লাভ কৰাৰ সময়।হঠাৎ যেন শামুকীয়া গতিৰ পৃথিৱীখনৰ কাম-কাজবোৰে দুৰন্ত গতি লাভ কৰিলে। বিজয় মহন্ত নামৰ ত্ৰিশোৰ্ধ ডেকাজন তেতিয়াও বিয়া নামৰ জটিল যন্ত্ৰটোৰ মাজত সোমাই ককবকাই আছিল।কোনোবাই তাক তিৰোতাসেৰুৱা বুলি ক’লে তাৰ খং উঠিছিল যদিও সি একো প্ৰতবাদ কৰিব পৰা নাছিল। পত্নীৰ অত্যাচাৰত অতীষ্ঠ হৈয়ো সি