হঠাতেই মোৰ চিনেমাৰ হিৰোৰ দৰে হ’বলৈ মন গৈছিল। মন গৈছিল ছলমান খানৰ দৰে হ’বলৈ। প্ৰায় পঁচিশ বছৰমানৰ আগৰ কথা সেয়া। পিতাক নোকোৱাকৈ সন্ধিয়া ঘৰৰপৰা ওলোৱাটো মোৰ বাবে অসম্ভৱ আছিল। চিনেমা চাবলৈ গ’লে টাউনলৈ অহা-যোৱা মিলাই মুঠতে চাৰি ঘন্টা। নাই, ঘৰত গম পালে সম্ভাব্য বিপদৰ চিন্তাটো আগতেই আহিছিল। সিদিনা আছিল হায়াৰ-ছেকেণ্ডাৰী পৰীক্ষাৰ অন্তিমখন কাকত। ‘কি চিনেমা চাবলৈ যাব সি?’ -আনটো কোঠাৰ পৰা মাক সুধিলে পিতাই। ‘মেইনে প্যাৰ কিয়া’ নামটো ক’বলৈ ঠিক নালাগিল। ‘অসমীয়া চিনেমা বুলি কৈ দিয়া, মা’- মাক ক’লোঁ। মোনা

শনিবাৰে ৰাতিপুৱা সাঁত বাজিছিল৷ আচলতে টোপনি ছয় বজাতেই ভাঙিছিল ৰমেশৰ এলাৰ্মৰ টিঙটিঙিয়া শব্দত৷ এনেই সি বিছনাত ইকাটি-সিকাটি কৰি আছিল৷ সাধাৰণতে প্ৰায়বোৰ ব্যক্তিগত কোম্পানীৰ অফিচসমূহ বন্ধ থাকে৷ কিন্তু ৰমেশে কাম কৰা কোম্পানীটোৱে ১৫ আগষ্ট বা ২৬ জানুৱাৰীতো বন্ধ দিলে এনে লাগে যেন কোম্পানীটোৱে দেশক টকা ধাৰহে দিছে৷ বৰ গধুৰ মন এটা লৈ ৰমেশে বিছনাৰ পৰা নামিল৷ লাহেকৈ পৰিবাৰ গীতি আৰু ছয়বছৰীয়া লহৰৰ ফালে চালে৷ গীতিয়ে টোপনিতে দাঁত কৰচি আছে৷ ৰমেশে মনতে ভাবিলে বোধকৰো দিঠকত হ’ব লগা অনাগত ভৱিষ্যতৰ এখন ৰণৰ প্ৰস্তুতি

: কেৰাহীত তেল ধেৰ ঢালিছিল নেকি? দালিত পাঁচফোৰণ দিছিলনে? নেমু চেপি দিবলৈ হ’বলা পাহৰিলে! আৰু কি কি খাইছিল? মাছ? মঙহ? বৰুৱা জানো ভেজেটেৰিয়ান আছিল? আচ্ছা, ভূত জলকীয়াৰ আচাৰ খাইছিল? ক’ৰ ? তেজপুৰৰ নে নাগালেণ্ডৰ? ৰক্তজবাৰ সমুখত এতিয়া শ-শ প্ৰশ্ন৷ কোনটোৰ উত্তৰ কেনেকৈ দিম, কেনেকৈ মনত পেলাই দিম-তাকে ভাবি থাকোঁতে সেইপিনে স্বামীদেৱতাৰ প্ৰাণবায়ুৱে পৃথিৱীৰ পবিত্ৰভূমি ত্যাগ কৰি অজান্তিমুলুকলৈ গমন কৰেহে লাগে৷ এইহেন শ্বাসৰূদ্ধকৰ মুহূৰ্তত ৰক্তজবাই চিকিৎসক গোস্বামীয়ে সোধা প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰেই দিব নে স্বামীৰ পৰৱৰ্তী ঠিকনা সৰগ হয় নে নৰক হয় অথবা

(২০০৮ চন) ডুমুনীচকীৰ পৰা ৮ কিলোমিটাৰ উত্তৰ-পশ্চিম দিশত সোণাপুৰ গাঁও। একমাত্ৰ বাছ আস্থানটোৰ পৰা চাৰি কিলোমিটাৰমান আগুৱাই গ’লেই আঘোণাৰ ঘৰখন। ঘৰ বুলিবলৈ বাঁহৰ চাৰিবেৰৰ ওপৰত তেনেই সাধাৰণভাৱে বান্ধি থোৱা খেৰৰ চালি দুখন। বৰনদীৰ পানীয়ে বছৰি তিনিবাৰকৈ ভাঙি পেলোৱা পঁজাটোত পত্নী আৰু দুই সন্তানৰ সৈতে আঘোণাৰ সৰু পৰিয়ালটো। সম্পত্তি বুলিবলৈ ঘৰৰ সম্মুখত মাটি অলপ আছে। সেই মাটিখিনিত বিভিন্ন শাক-পাচলিৰ খেতি কৰি নিজৰ পৰিয়ালটো যেনে তেনে পোহ-পাল দি আহিছে। ‘পোনা’ আৰু ‘কণ’ পঢ়াত ভাল, কিন্তু আৰ্থিক অৱস্থাটোৰ বাবে সিহঁতে স্কুললৈ যোৱা বাদ

প্ৰিয়া আৰু মোৰ ভালপোৱা কলেজীয়া দিনৰে। আঠ-ন বছৰ আগৰ কথা এইবোৰ। কলেজ ফ্ৰেচাৰ্ছত তাই গান গাইছিল, মই গীটাৰ বজাইছিলোঁ। কেৰাহীকৈ তাই মোলৈ চাইছিল। সেই চাৱনিত বুকুতে গোলাপ ফুলিছিল। “প্যাৰ মাংগা হ্যাই তুমহি ছে”…প্ৰিয়াই গোৱা গানটো মোৰ বুকুতো বাজি উঠিছিল। তাৰ পাছৰ বছৰকেইটাত ‘প্যাৰ’, ‘প্যাৰ’ কৰি থাকোতে পঢ়া-শুনা গেলিল। তথাপিও ভাল লগা বিধৰ আছিল সেই সময়! ৰিক্সা-অটোৰ পইচা নাথাকিলে আমি জোতাত উঠি উঠিয়েই গুৱাহাটীৰ ফুটপাথত ডেটিং মাৰি ফুৰিছিলোঁ। পাঁচ টকাত পাঁচটা পানী-পুৰি কিনি এটা তাই খাইছিল এটা মই, একেবাৰে শেষৰটো ৫০-৫০

কাউৰীয়ে কা ক’বলৈ নাপাওঁতেই চিন্তাৰাম হাতত কটাৰীখনলৈ বাৰীৰ মাজ পালেগৈ৷ আজিকালিৰ যিটোহে ৰ’দ! ভৰ দুপৰীয়া নহওঁতেই বজাৰৰ পৰা উভতিব লাগিব৷ গতিকে বজাৰলৈ নিবলৈ কালি সন্ধিয়া পাৰি থোৱা পাণ কেইখিলা গুছিয়াবলৈ বাৰীৰ পৰা কলপাত দুখন কাটি আনিলেগৈ৷ আহোঁতে পুখুৰীৰ ওপৰত চাং কৰি দিয়া ৰঙালাওডালৰ পৰা দুটা পকা ৰঙালাও কাটি আনি বাৰাণ্ডাতে বস্তুখিনি থৈ হাত ভৰি কেইটা ধুই আহিল৷ ঘৈণীয়েক মালতীয়ে যতনাই দিয়া চাহপানীখিনি খাই দুয়ো পাণ গুছিয়াবলৈ লাগিল৷ তাৰ মাজতে মালতীয়ে গৈ সৰুকৈ কোমল চাউলৰ জলপানকণো যতনাই দিলে৷ চিন্তাৰামে মোনাখনতে বস্তুখিনি

উৎকট গৰম। ৰোগীৰ ভিৰ। কাৰোবাৰ যদি কাহ-চৰ্দি-জ্বৰ, কাৰোবাৰ আকৌ “পাতলা পাইখানা”। ছালৰ ৰোগীৰো ভিৰ। অন্যান্য কেতবোৰ বেমাৰ মজলীয়া। অ’ “গেছ”ৰ ৰোগটো সকলোৰে কাৰণে “কমন”। এতিয়া আহো আচল কথালৈ। এগৰাকী প্ৰায় সাতাইশ-আঠাইশ বছৰ বয়সৰ মহিলা সোমাই আহিল মোৰ কোঠালৈ। আহিল মানে? একেবাৰে মোৰ গাৰ নিচেই কাষত!! মানে? মই বহি থকা ৰিভল্ভিং চেয়াৰ খনৰ একেবাৰে কাষত থিয় দিলেহি। অলপ হতচকিতো হৈ পৰিলোঁ। সাধাৰণতে ৰোগীবোৰে কোঠাটোত সোমাই অলপ হ’লেও কিবা যেন এক ভয়-সংকোচ অথবা লাজ কৰে। হয়তো “কি বা হৈ আছে মোৰ?” বুলি

শ্বপিং মলটোৰ মহিলাৰ ট্ৰায়েল ৰুমৰ আগত অকলশৰে থিয় হৈ থকা মানুহটোৰ আওভাওবোৰ বৰ এটা ঠিক লগা নাছিল শইকীয়ানীৰ। তেওঁৰ সৈতে দৃষ্টিৰ কটাকটি হোৱাৰ লগে লগে তলমূৰ কৰা মানুহটো হয় মানসিকভাবে বিকাৰগস্ত নহয় তাৰ চৰিত্ৰ ঠিক নহয়-মনতে ভাবিলে শইকীয়ানীয়ে। নহ’লেনো অতপৰে সি তাত ৰৈ জুমি থাকেনে। প্ৰায় পোন্ধৰ মিনিটমান আগতেও মানুহটো তাতেই থিয় হৈ আছিল আৰু ওপৰৰ মহলাৰ পৰা কাপোৰ চাই ঘূৰি অহাৰ পাছতো ৰঙা চাৰ্ট পিন্ধা মানুহটোক তাতেই থিয় হৈ থকা দেখা পালে শইকীয়ানীয়ে। “মা, তই ইয়াতে ৰ’ মই এইটো

শহুৰেকৰ গাঁৱৰ নামঘৰত জেছিকাৰ আজি প্ৰথমটো দিন৷ অনিন্দ্যৰ লগত মাহেকে পষেকে গাঁৱলৈ আহি থাকিলেও তাই এই প্ৰকাণ্ড নামঘৰটোত সোমাই পোৱা নাছিল৷ নামঘৰ বুলিলে জেছিকাৰ সৰুতে দেখা এনায়েকৰ গাঁওখনত দেখা নামঘৰটোহে মনলৈ আহে৷ সেয়া আছিল পদূলিমূৰৰ বকুল দুজোপাৰে তিনিশ ঘৰ গৃহস্থীৰ এটা বিশাল নামঘৰ। দীঘলীয়া বাটচ’ৰাটোৰে সোমালেই গহীন গহীন লগা এক পৰিৱেশ৷ প্ৰকাণ্ড পাচি খৰাহি, আৰু পিতলৰ টৌ চৰিয়াত খুন্দ খাই থকা গাজিমগু, ঠোকে ঠোকে মনোহৰ, চেনি আৰু জাহাজীকল, দম দম নাৰিকল, মুঠিত বান্ধি অনা কুঁহিয়াৰ, জন্মাষ্টমীৰ কেঁচা পিঠাগুড়িৰ লাড়ু, বতৰৰ

: বিশ্বাস কৰানে মোক? : মানে? : এঠাইলৈ যাব পাৰিবা মোৰ লগত? চিন্তা নকৰিবা, একো নহয়.. সিমানখিনি বিশ্বাস কৰিব পাৰিবা, মই ভাবোঁ! সুশান্তৰ চকুলৈ চালে পৰীয়ে মূৰ তুলি, পাৰি তাক ’সিমানখিনি’ বিশ্বাস কৰিব.. চকুত থকা বন্ধুত্বৰ বিশ্বাসখিনি তাই মানি ল‍ʼলে৷ চিনাকি গুৱাহাটীখনত এনেয়ো পৰীৰ দিনে-পোহৰে ভয় নালাগে, ইয়াতেই ডাঙৰ হৈছে, এতিয়া বিশ্ববিদ্যালয়লৈকে আহি তাইৰ প্ৰায় প্ৰতিটো চুক-কোণেই চিনাকি হৈ উঠিছে মহানগৰখনৰ৷ : ক’লৈ যাব লাগিব? কিবা কাম আছে তোমাৰ? – জেনেটিক্সৰ নোটকপিখন জপাই তাই তাক সুধিলে৷ : আৰে, ওলাবাচোন৷ বছ