পল্টন বজাৰ,পল্টন বজাৰ, পল্টন বজাৰ ……৷ খালি গাড়ী, খালি গাড়ী, খালি গাড়ী……… ৷ এই “খালি গাড়ী” শব্দটো শুনাৰ লগে লগে অৰ্ণৱে বাছ ষ্ট’পত বহি থকা বেঞ্চখনৰ পৰা উঠিল৷ যদিও সি জানে গাড়ীখন খালি নহয়৷ বহিবলৈ চিট পোৱাটো টান৷ তথাপি খালি গাড়ী মাতষাৰ শুনিলে ঠিয় হৈ যোৱাৰ সাহসকণ হয়৷ বাছত থিয়হৈ অৰ্ণৱে ভাবি আহি আছে৷ সেই ডেকা ল’ৰাজনে খালি গাড়ী বুলি চিঞৰি চিঞৰি কিমানৰ যে পেট ভৰাই আছে! মালিক,ড্ৰাইভাৰ,মেকানিক আদিসকলৰ ওপৰিও ট্ৰেফিক পুলিচলৈকে তাৰ মিছা কথাষাৰত নিৰ্ভৰশীল৷ সকলোৰে স্বাৰ্থত সি মিছা

মণিৰ দোকানত পাণখন লৈ মুখত ভৰাব ধৰোতেই মিণ্টুৱে ক’লে- “সকলোৱে পাব দাদা৷ আপোনাক লাগে যদি কওক, মই সব ঠিক কৰি দিম৷” পাণখন মুখৰ ভিতৰৰ নিৰ্দিষ্ট ঠাইকণত থিতাপি লগাই মই বোলোঁ-“মোক নেলাগে হেই৷ পাৰ যদি দিপুকে কিবা এটা কৰি দে, আমিতো একো কৰিব পৰাই নাই৷” সি তপৰাই ক’লে,“ঠিক আছে দাদা, কাইলৈ ৰাতিপুৱা তাক পঠাই দিব৷” দিপুৰ সৰু দোকানখনত সোমাই খবৰটো দিয়াৰ পিছদিনাই দিপুৱে মিণ্টুক লগ ধৰিলে৷ মিণ্টুয়ে ক’লে যে সি ওপৰত সকলো ঠিকঠাক কৰি দিব৷ প্ৰথমৰ কামখিনি পূৰ্ণিমা ডেকাই কৰিব৷ দিপুৱে

মনোৰমা বৰুৱাই নিজৰ নতুন ঘৰটো আৰ্কিটেক্ট-ইণ্টেৰিঅ’ৰ ডিজাইনাৰ নিয়োগ কৰি সুদৃশ্য কৈ বান্ধি লোৱাৰ দৰে নিজৰ সংসাৰখনো সজাই-পৰাই লৈছে৷ তেওঁ বৰ হিচাপী মানুহ৷ সকলো কাম লাভ-লোকচানৰ তুলাচনীত জুখি-মাখি কৰে৷ অৰ্কিটেক্টে ঘৰটোৰ নক্সা আঁকি লোৱাৰ দৰে তেওঁ কলেজত পঢ়ি থাকোঁতেই আঁকি লোৱা নিজৰ জীৱনৰ নক্সাখন সুন্দৰকৈ, ক’তো উজুটি নোখোৱাকৈ অনুসৰণ কৰি গৈছে৷ গৃহ নিৰ্মাণত নিম্নমানৰ সামগ্ৰী ব্যৱহাৰ কৰাৰ পৰা সাৱধান হোৱাৰ দৰে নিজৰ জীৱনৰ পৰাও কামত নহা মানুহবোৰ গাখীৰত পৰা মাখিটো উলিয়াই পেলোৱাৰ দৰে কাম তেওঁ অতি চতুৰতাৰে কৰি পেলাব পাৰে৷ কলেজীয়া

কালিলৈ খেলখনত চাঞ্চ এটা পোৱাৰ ক্ষীণ আশা এটা আছে তাৰ । বেঞ্চত বহি বহি এইকেইদিন মাথা বেয়া হৈ গৈছে । কালি বাবুলক দেখি তাৰ মনটো আৰু ভাল লাগিল । ভালকৈ খোজেই পেলাব পৰা নাই , সেইদিনা টেঙাপুখুৰী টিমৰ হটঙা ডিফেণ্ডাৰটোৱে ঠিকছে দিছে । সি একসপ্তাহ বহিল । এতিয়া আছেগৈ দীন , তাকো গটা এটা দিছিল ভালকৈ । পিছে নিহিলিলেই । দীনক উলিয়াই তাক খেলোৱাৰ চাঞ্চ নাই । দীনতকৈ তাৰ ৰেকৰ্ড বেয়া । তাতে ফাইনেল খেল । পানীবিল এফ চিৰ লগত

কালি বহুদিনৰ পাছত মোৰ একালৰ বন্ধু ৰমেনৰ সৈতে সাক্ষাৎ হ’ল৷  মাজতে বহুদিন চহৰৰ পৰা বাহিৰত থকা হ’ল,নিজা ব্যস্ততাৰ বাবে তাৰ সৈতে যোগাযোগ একেবাৰে নাছিল বুলিবই পাৰি৷ কিন্তু ই কি? ইমান পৰিৱৰ্তন? একালৰ সেই আছাম টাইপৰ ঘৰৰ ঠাইত এতিয়া অট্টালিকা৷ বৌক জোৰোণত মাত্ৰ ৰূপৰ চেইন এডাল দিয়া মানুহটোৰ দেহৰ সোণৰ অলংকাৰে বাপ্পী লাহীড়ীকো চেৰ পেলাব৷ সদায় এখন ভগা চাইকেল কোবাই অফিচলৈ অহা-যোৱা কৰা মানুহটোৰ চোতালত কেইবাখনো বিদেশী গাড়ী৷ আৰু চেহেৰা? ক’ৰ সেই কেটেংমেটেং জেওৰা খুঁটি আৰু পকা-বগৰীৰ দৰে আজিৰ চেহেৰা৷ সঁচা

স্নেপশ্বটঃ১ শাহু-বোৱাৰীৰ বৰ মিল৷ দুয়ো স্বল্পভাষী৷ শাহুৰ সেলেঙি বোৱা কোৱাৰিয়েদি ওলোৱা মিচিকিয়া হাঁহিটো পকা থেকেৰা হেন মুখখনত ৰান্ধনীবেলি যেন লাগে৷ বোৱাৰীৰ আকৌ কপালত সূৰুযটো জিলিকি থাকে৷ দুয়ো মিলি বাৰীখন বৰ চালে চকু ৰোৱাকৈ পাতিছে৷ বোৱাৰী মাষ্টৰণী৷ স্কুললৈ যোৱাৰ আগত বাৰীখনত এপাক মাৰি যায়৷ এবাৰ পুতেকে দেৱদাৰুৰ পুলি আঠোটা আনিলে৷ গেটৰ পৰা সোমাই অহাৰ পৰা দুয়োফালে চাৰিটাকৈ ৰুব৷ মাকৰ কাঢ়া নিৰ্দেশ “তামোলগছ কাটিব নোৱাৰিবি৷” সময়ত যেনিবা সাপো মৰিল, লাঠিও নাভাগিল৷ এদিনৰ কথা৷ গৰমৰ দিন৷ শাহু-বোৱাৰী আগফালে বহি আছে৷ বোৱাৰীয়ে কিবা এটা

এই খহোঁ,এই খহোঁকৈ নাকটোৰ আগ অংশত ওলমি থকা গান্ধী ফ্ৰে’মৰ চশমাযোৰৰ ওপৰেদি কুঞ্জলতাৰ বাওঁহাতখন চাই পণ্ডিত গোঁসাইয়ে স্বগতোক্তি কৰিলে- “পশ্চিম দিশত পৰিবি বুজিছ! লৰালৰি কৰি লাভ নাই৷ কুৰি পাৰ হ’ব!” ছোৱালী যে কুৰিতে বুঢ়ী এই কথা কুঞ্জলতাই জানে৷ গাঁৱৰ সমনীয়া আটাইকেইজনী এতিয়া একোটা একোটাৰ মাক হ’লেই! “কিবা এটা কৰি অলপ আগুৱাব নোৱাৰিনে আতা?”(গোঁসাইক সকলোৱে ‘আতা’ বুলিয়েই মাতে)৷ পণ্ডিত গোঁসাইয়ে কুঞ্জলতাৰ হাতখন অধ্যয়ন কৰি থাকিয়েই মূৰটো লাহে লাহে লৰাই দিলে৷ পণ্ডিত গোঁসাইৰ প্ৰকৃত নাম দধি মহন্ত৷ অঞ্চলটোৰ মানুহে “পণ্ডিত গোঁসাই” বা

বাইকখন পদূলীত ৰখাই দিয়াৰ লগে লগে কংকনাই লাহেকৈ নামি ঠিয় দিলে৷ নীলা ৰঙৰ শাৰীখনৰে নীলা নীলা হৈ আহিছে মোৰ মানুহজনী কংকনা৷ আজি প্ৰথমবাৰৰ বাবে মই জোঁৱাই হৈ আৰু কংকনা মোৰ ঘৈণী হৈ সিহঁতৰ ঘৰত আহিছোঁ৷ আচলতে আমি দুয়ো ঘৰৰ অমতত পলাই গৈ বিয়া হৈছোঁ৷ বিয়াৰ এমাহ পিছত আমাৰ ঘৰে আমাক আদৰি ল’লে যদিও কংকনাহঁতৰ ঘৰখনে হে আজি পাঁচ মাহ পিছত আমাক আদৰি ল’লে৷ এই বিয়াৰ অমতৰ প্ৰধান কাৰণ হ’ল কংকনাৰ ককায়েক প্ৰাঞ্জল৷ ঠিক সেইদৰে মই কংকনাক লগ পোৱাৰ প্ৰথমটো কাৰণো

আধুনিক পৃথিৱীৰ তলা-নলাবোৰ খৰচি মাৰি বুজি লোৱা মোৰ লগৰ কেইবাজনো তীক্ষ্ণ মগজুৰ বন্ধুয়ে তেওঁলোকৰ আপোন ভাষাটো ‘ইউজ্’ কৰি মোক ‘এদভাইচ’ দিয়ে,– “বুজিছ, টাইম্ থাকোঁতেই ভাল কেৰিয়াৰ এটা ‘চুজ্’ কৰিব নোৱাৰিলে তোৰ লাইফৰ ‘নেক্সট ষ্টেজ’টো তামাম ‘পেথেটিক্’ হ’ব৷” দূৰদৰ্শী চোকা বন্ধুকেইজনৰ সাৰুৱা কথাবোৰ হৃদয়ংগম কৰিবলৈ এই ‘অদূৰদৰ্শী গাধ’ৰ দুদিন সময় লাগিল৷ ‘পেথেটিক্’ শব্দটোৰ অৰ্থোদ্ধাৰ কৰিবলৈ অভিধান এখনৰ সহায়ো ল’বলগীয়া হ’ল৷ তাৰপিচতহে বোধ হ’ল-এৰা, সিহঁতৰ কথাবোৰে ঠিকেই৷ ভাল কেৰিয়াৰ ‘চুজ্’ কৰিব নোৱাৰা ল’ৰা-ছোৱালীৰ জীৱনৰ শেষ পৰিণতি চকুৰ আগতেই প্ৰত্যক্ষ কৰি আছোঁ৷ ভীষণ

পুৱা শুই উঠিছিলোহে! চাহকাপ হাতত লৈ আগফালৰ বাৰাণ্ডাতে বাতৰি কাগজখন লৈ বহি আছিলো৷ “গুড মৰ্ণিং…দাদা..” এনেতে দেখিলো সন্মুখৰ ৰাস্তাটোৱেদি কোনোবা এটাই মোৰ ফালে চাই চিঞৰি কোবাকোবিকৈ আগবাঢ়িছে৷ ভালকৈ চাই দেখো সেইটো বাসু৷ “ঐ…বাসু কেনি যাৱ? ..ৰ..ৰ…ৰ..” মই চিঞৰি উঠিলো তাক দেখি৷ বাসুক সতকাই লগেই পোৱা নাযায়,…আজি হঠাতে পাইছো…গতিকে চাঞ্চতো এৰিব নোৱাৰি….। মোৰ চিঞৰ শুনি বাসু ৰৈ গ’ল৷ ময়ো গেটৰ ফালে আগবাঢ়ি গলোঁ… “কেনি যাৱ ঐ বাসু….ইমান লৰালৰিকৈ?” “ এ..দাদা কি ক’ব?….মানে…মহা সমস্যা এটাত পৰিলো…।” বাসুৱে কিছু উচপিচ কৰিলে৷ “ক চোন