যোৱাবছৰৰ এদিন। কৰ’ণাৰ প্ৰথমভাগ সন্ত্ৰাস কিছু কমাৰ পাছতে জালুকবাৰীৰ ওচৰত চিনাকি এঘৰত বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ আছিল। বিয়া বা আন তেনেধৰণৰ নিমন্ত্ৰণ থাকিলে আমি সাধাৰণতে সেইদিনা ঘৰত বিশেষ একো নাখাওঁ। পাৰিলে খাৰ খাওঁ। খাৰ খালে হেনো হজম হোৱাৰ পাছত বেছিকৈ খাব পাৰি। সেইদিনাও আমি পুৱাৰে পৰা একো খোৱা নাছিলোঁ। দুপৰীয়া অকল ভাত, ডাইল আৰু খাৰ। আচলতে, আমি বহুত হিচাপ কৰি চলিবলগীয়া হয়। অহা-যোৱাৰ বাহিৰে উপহাৰৰ খৰচটোও থাকে। গতিকে, ভালকৈ পেট পূৰাই খাই নাহিলে অশান্তিয়ে আগুৰি ধৰে মনটো। আবেলি বিয়ালৈ যাবলৈ ওলোৱাৰ সময়ত

: অ’ মা কালিৰ পৰা কৈ আছে, টিভিৰ কাৰ্ডটোভৰাই দিয়া। :অ নিদিয়া কিয় হে?  দেউতাকে পুতেকৰ কথাত জোৰ দিলে আৰু মােলৈ চালে। : নিদিয়া কিয় মানে, টিভিৰ কার্ড প্রতিমাহে দেখােন ময়ে দিওঁ, এইবাৰ তুমি দিয়াচোন! : তাৰমানে তােমাৰ এইবাৰাে উদং ন? একো নমতাই ভাল! নীৰৱতা ৰক্ষা কৰি থাকিলোঁ কিছুপৰ।সিজনে চকীখন টানি বহি ল’লে। জানিছোঁ মােৰ নীতিশিক্ষাৰ ক্লাচ এটা হ’ব এতিয়া। : চোৱা আমি দুইজনে ইনকাম কৰোঁ। নাই বুলিয়োতাে পইচা ভালেই পাওঁ। তথাপি কিয় বাৰু পইচাই নাটে! : সঁচা! কিয় বাৰু!

ৰেৱতীয়ে শাক-পাচলিখিনি কুটি কুটিয়েই গিৰিয়েক ব্ৰজেনক ক’লে——- :হেৰি শুনিছেনে! মই কাইলৈ ঘৰলৈ যাওঁ বুলি ভাবিছোঁ। পিছে আপোনাক খবৰদাৰ কৰি থ’লোঁ, আমাৰ ঘৰলৈ আপুনি নাযাব কিন্তু ! মই নিজে ঘূৰি আহিব পাৰিম। : ইঃ! তোৰ ঘৰলৈ যাবলৈ মন গৈছে গৈ থাক।মোৰ আকৌ কি দৰকাৰ পৰিল তোৰ ঘৰলৈ যাবলৈ!” : অ’ হয়নে ! নকওঁ আৰু।ক’লে বহু কথা ফটা মুখেৰে ওলাই আহিব।” ব্ৰজেনে এইবাৰ একো নামাতিলে। ব্ৰজেনৰ চেহেৰাটো বৰ ধুনীয়া।একেবাৰে দেৱতাৰ নিচিনা।ব্ৰজেন সৰু হৈ থাকোঁতেই তাৰ মাক-দেউতাক ঢুকাইছিল আৰু ব্ৰজেন ডাঙৰ হৈছিল ককাকৰ

এদিন এগৰাকী ‘চেলিব’ মহিলাই ফেচবুকত এটা আপডেট দিলে-  “বুঢ়াৰ ‘পোল’ খুলিম কোনোবাদিনা!” আপডেটটো দিবলৈহে পালে, পঞ্চাশোৰ্ধৰ অভিনৱ বৰুৱাই দেখিলে দহ মিনিট পিছতে প্ৰায় ডেৰশ লাইক, তাৰ পিছতে বাৰিষাৰ ঢল নমাদি ধাৰাসাৰে কমেণ্টৰো বৰষুণ আহিবলৈ ধৰিলে৷  “বুঢ়াবোৰৰ উৎপাত বৰ বেছি হৈছে৷””এই শিয়ালবোৰক ধৰি আনি পাবলিক ‘ধুলাই’ দিব লাগে৷””নাম কওক বুঢ়াৰ বাইদেউ! ফালি দিওঁ!””নামটো ইনবক্স কৰকচোন৷””বুঢ়াৰ পৰকিতি লৰিছে৷ ইলেকট্ৰিক শ্বক দিব লাগে৷” এটচেট্ৰা, এটচেট্ৰা…কমেণ্টেৰে তেখেতৰ চোতাল ভৰি পৰিল৷ মহিলা গৰাকীয়ে বহুত গম্ভীৰ ভাবে এটা এটাকৈ সকলোৰে মন্তব্যৰ তলে তলে ৰিপ্লাই কৰি গ’ল-“আছে

: হে’ৰা, ভাস্কৰহঁত আহিব হেনো আজি৷ দুদিনমান থাকিব৷ ৰূম-চোমবোৰ অলপ ঠিক কৰি থ’বা দেই৷ কাম-বন সামৰি দুপৰীয়াৰ ভাতকেইটা খাই অলপ আৰাম কৰোঁ বুলি বহোঁতেই এওঁৰ ফোন৷ আৰামৰ ভাবনা একাষে থৈ উঠি গ’লোঁ৷ কৰ’ণাৰ উৎপাতত কাম কৰা মানুহ নাইকিয়া হোৱা ঘৰখনত ময়েই যোৱা দুবছৰৰ পৰা একমাত্ৰ কাম কৰা মানুহ৷ হওঁতে এওঁ সহায় কৰি দিব নিবিচৰা নহয়, পিচে মইহে নলওঁ সহায়৷ কাৰণ সেই সহায়ৰ মূল্য পৰিশোধ কৰোঁতে মোৰ অৱস্থা তথৈবচ হয়৷  মানে, উদাহৰণস্বৰূপে কোনোবাদিনা মই ঘৰ মচি থাকোঁতে যদি পুৱাৰ চাহকাপ এওঁ

: আস্! বিকাশে পিঠিত এটা বিষ অনুভৱ কৰি জাঁপ মাৰি বিচনাৰ পৰা উঠিল৷ দেখে যে অসীমে ঝাড়ুদাল লৈ তাৰফালে চাই আছে৷ : কি হ’ল বে? শান্তিত শুবও নিদিয় নেকি? ইমান ঝাকাচ সপোন এটা দেখি আছিলোঁ৷ আমাৰ কলেজৰ প্ৰিয়াৰ লগত বেলিভিউৰ ফালে ফুৰিবলৈ গৈ আছিলোঁ বাইকত৷ উফ্‌! কি যে মজা সপোন আছিল৷ চাল্লা তই সৱ বৰবাদ কৰি দিলি৷ : ঐ বান্দৰ৷ বাইকত প্ৰিয়াৰ লগত পিছতো ফুৰিবি, যদি তাইৰ বয়ফ্ৰেণ্ডে তোৰ হাত-ভৰি নাভাঙে৷ পিচে বুঢ়া ৰৈ আছে৷ কি কৰিবি এতিয়া? তোক বিচাৰি

বৰুৱাৰ কথা মনত আছে নে বাৰু, সেই যে বিয়াখন পাতিবৰ বাবে ছোৱালী এজনী বিচাৰি পোৱা নাছিল ইমান দিনে। অৱশেষত ছোৱালী এজনী বিচাৰি পালে বৰুৱাই। ৰ’ব, আগৰ দুবাৰ বিয়া ভগা কাৰণ দুটাও মনত পেলাই দিওঁ। প্ৰথমবাৰ ছোৱালীঘৰৰ মানুহে মনে মনে বৰুৱাই কাম কৰা কনষ্ট্ৰাকচন কোম্পানীটোত অনুসন্ধান কৰিবলৈ গ’ল। প্ৰকাণ্ড বালিৰ দ’ম এটাত নিজৰ আঁঠুলৈকে পুতি লৈ লেবাৰবোৰৰ কামৰ তদাৰক কৰি আছিল বৰুৱা মহাশয়ে। নিজৰ খুটা দুটা ভালদৰে পুতি নল’লে ভূমিকম্প আহিলে বাগৰি পৰাৰ সম্ভাৱনা অধিক বোলে। সন্ধিয়াতে সোমৰসৰ নিচাত ডুবি লেবাৰৰ

এইবাৰ আলোচনীৰ সম্পাদকজনৰ বাৰে বাৰে এটাই কথা, : বা জানেইতো সম্পাদক কেন্নে জুই, গতিকে জুই সম্পাদকক তেনেকুৱাই জুই লিখা এটাহে লাগিব। মই বোলো- বোপাই জুই, কিমান ডাঙৰকৈ জুইকুৰা জ্বলিব লাগিব? সম্পাদকে গপচত উত্তৰ দিলে, : যিমান ডাঙৰকৈ পাৰে জ্বলাওক, খালী জুইকুৰাত পূৰা হাস্য ব্যংগ ঢালিব যাতে হঁহাই জুইৰ তাপতো হাঁহে আৰু এনেকুৱা ব্যংগ দিয়ক যাতে জুয়ে পুৰাদি পুৰি যায় চাল-বাকলি বখলিয়াই যায়। বপুৰাৰ কথা শুনি কথমপি মূৰ্চা নোযোৱাকৈ থাকিলোঁ। ক’ৰ পৰা মই জুই লিখা দিওঁ। যিহে হাত থৰক বৰক হৈছে

“দেউতাই মোৰ পচন্দৰ কোনো ভাল ল’ৰাৰ কথা সুধিছে, আপোনাৰ আপত্তি নাথাকিলে আপোনাৰ কথা ক’ব পাৰোঁ…” ইমানকণ পঢ়িয়ে বুকুখন চিৰিংকৈ মাৰিলে। ডিচেম্বৰ মাহৰ প্ৰৰোচনাত পৰি তিনিদিন ধৰি গাত পানী অকণো নিদিয়া কথাটো পাহৰি এক্কেজাঁপে বিছনাৰ পৰা উঠি গোঁসাইঘৰ পালোঁগৈ নিজৰ সলনি শিৱলিংগতে তিনি ঘটি পানী ঢালি দীঘল দি পৰিলোঁ, : প্ৰভু তুমি গ্ৰেট! অৱশেষত তুমি চকু মেলি চালা, চাবা আৰু শেষৰকণ, যাতে হ’বলগীয়া শহুৰজন নহ’বলগীয়া নহয়গৈ, সকলো ঠিকে-ঠাকে হৈ গ’লে বিশটা ভঙুৱাক তোমাৰ নামত  গাঞ্জা পাৰ্টি দিম, তুমি মাত্ৰ ৰাজী হোৱা

বৰ্মন চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ হৈছেহে মাত্ৰ, পেন্সনৰ টকা পাবলৈ বা আৰু কিমান তাঁত-বাতি কাঢ়িব লাগে! আৰু পালেও কিমান টকানো পাব? গোটেই জীৱন কষ্টৰে চলি গুৱাহাটীহেন জেগাত মাটি কিনি অলপ অলপকৈ পকা ঘৰটো বনাই আছে। শেষো হ’ব এদিন তেনেকৈয়েই। অৱসৰৰ পিছত একেলগে কিছু টকা পাব, তাৰেই প্ৰথমতে পকা গা-ধোৱা ঘৰ এটা বনাব আৰু ঘৰৰ বাকীখিনি কাম কৰিম বুলি ভাবি থৈছে মনতে। যিখিনি সাচঁতীয়া ধন আছিল ল’ৰাটোৰ বিয়াতেই শেষ হ’ল। ল’ৰাটোৰ বিয়া পাতিব হোৱা নাছিল যদিও, উপায় নাই কি কৰিব? সৰস্বতী পূজাৰ