ঘটনাটো আজিৰপৰা প্ৰায় দহবছৰমান আগৰ। তেতিয়া মই এয়াৰচেল কোম্পানীত চাকৰি কৰোঁ। মাৰ্কেটত নতুনকৈ Apple ৰ 4S মডেলৰ হেণ্ডচেট আহিছে। সেই সময়ত আৰু এজন ভব্য-গব্য লোকে সেইটো হেণ্ডচেটত এয়াৰচেলৰ চিম এখন ব্যৱহাৰ কৰে। মানুহজন যথেষ্ট ভদ্ৰ আৰু অমায়িক। মানুহজনে নেটৱৰ্কৰ কমপ্লেইন কৰি আছিল বহুদিন ধৰি। ৰাতি আঠ বজাৰ পিছত তেখেতৰ ফোন নালাগে কাৰো তাত, কাৰোবাৰ ফোন আহিলেও তেখেতৰ ‘ভইচ’টো সেইজনে বুজিব নোৱাৰে। বহুদিন বিভিন্ন ধৰণে ‘অৱজাৰ্ভ’ কৰিও নেটৱৰ্কৰ একো সমস্যা নাপালে আমাৰ ‘নেটৱৰ্ক টিম’টোৱে। তেখেতৰ ঘৰৰ আশে-পাশে থকা অন্য গ্ৰাহক কিছুমানৰ

জীৱনযোৰা পুণ্যৰ ফলত বলধ গৰু এটাই স্বৰ্গ পালেগৈ। ঈশ্বৰে প্ৰসন্ন হৈ বৰ দিব খোজাত সি ক’লে, : প্ৰভু, এইটো জীৱন মানুহৰ পথাৰত হাল বাওঁতেই গ’ল, অহা জনমত মানুহ কৰি পঠিয়াই দিয়ক। আৰু এটা কথা, আগৰ জনমত কাষৰ ঘৰৰ গাইজনীক মই বৰ ভাল পাইছিলোঁ , তাইহে পাত্তা নিদিছিল মোক। এইবাৰ তাইক মোৰ ঘৈণী কৰি পঠিয়াই দিয়ক। ঈশ্বৰে ক’লে, : মানুহ বনাই দিম বাৰু তোক, কিন্তু ঘৈণীজনী বাদ দিয়া ভাল হ’ব নেকি! তোৰ পুণ্যৰ ফল এনেই যাব কিন্তু। পিচে বলধে নাচোৰবান্দা হৈ

এখিলা উকা কাগজ আৰু এডাল পেঞ্চিল – আৰম্ভণিৰ দাগটো দি পেঞ্চিলডাল পকাই চালোঁ ঘূৰণীয়া আকৃতি এটা দিবলৈ। চেষ্টা কৰিলোঁ যাতে পেঞ্চিলডালৰ প্ৰতিটো দাগ এটা নিৰ্দিষ্ট বিন্দুৰ পৰা সমান দূৰত্বত অৱস্থান কৰে। শেষত দেখিলোঁ আৰম্ভণিৰ দাগ কোনটো আছিল আৰু সামৰণি ক’ত হ’ল তাক বিচাৰি উলিওৱাটো কঠিন, আকৃতিটোৰ নাম পালোঁ ‘বৃত্ত’।  কেতিয়াবাৰপৰাই কুনকুনাই থকা মহটোৱে লংপেণ্টটোত খুন্দিয়াই খুন্দিয়াই কামুৰিবলৈ শৰীৰৰ উন্মুক্ত ঠাই এটুকুৰা বিচাৰি আছিল। ভৰিখনে মাটিৰ লগত প্ৰায় সত্তৰ ডিগ্ৰী মানৰ কোণ এটা কৰি ৰখা বাবে ৰিপু কৰা পেণ্টটোৰ আঁঠুৰফালৰ ফটাখিনিৰে

প্ৰায় দহ পোন্ধৰ বছৰমান আগৰ কথা । শাওন মাহ সোমালে মনতো ভাল লাগি যায়।সোমবাৰে পুৱাতে উঠি ছোৱালীজনীক ফুৰাব নি ব’ল ব’ম যাত্ৰীসকলক দেখুৱাওঁ। আগতে সৰুকালত দেখিছিলোঁ শাওন মাহৰ সোমবাৰটোত মায়ে ব্ৰত কৰিছিল,দেউতা জীয়াই থকালৈকে। আমি নিৰামিষ ভাত খাইছিলোঁ দিনত আৰু ৰাতি; মায়ে ৰাতি কেৱল ৰুটী আৰু গাখীৰ খাইছিল। তেতিয়া ব’ল ব’ম নামৰ যে কিবা উৎসব আছে আমি নাজানিছিলোঁৱেই। নব্বৈৰ দশকৰ শেষভাগত পঢ়া-শুনা সামৰি ঘৰ আহি দেখিলোঁ এটি বেলেগ দৃশ্য। শাওন মাহৰ দেওবাৰে সন্ধিয়া আমাৰ ওচৰৰ বিহাৰী সম্প্ৰদায়ৰ কিছু লোক,চাহবাগান, প্ৰাক্তন

ঘনেশ্বৰ মেধি মানুহজন এনেই বহুত ভাল । দেখিবলৈয়ো শুৱনি । খিচখিচকৈ কটা চুলিৰে মাজতপা মানুহজনৰ গোটেই মূৰটো দেখিবলৈ সাইলাখ কদম ফুলৰ দৰেই । ধকধকীয়া বগা । চিকুণকৈ দাড়িখিনি কাটি পাতলীয়াকৈ ৰখা মোচকোছাত কথাৰ মাজে মাজে মিহিকৈ পিহি থাকি তাও এভাগো দিয়ে । তিহতিহকৈ জোঙা নাকটোৰে মেধি যে ডেকাকালত দেখিবলৈ বৰ শুৱনি মানুহ আছিল সেয়া ধৰিব পাৰি ।  চহৰৰ মাজমজিয়াতে থকা বিভাগীয় অফিচটোতে তেওঁৰ চাকৰি । ৰাতিপুৱাই চকচকীয়াকৈ বাইকখন মচি ঘৈণীয়েক জ্যোতিয়ে বাঢ়ি দিয়া ধোঁৱা বলি থকা তপত ভাতকেইটা খায়েই মেধিয়ে

ল’ৰা ছোৱালীহঁত সৰু থাকোঁতে, সিহঁতৰ বছৰেকীয়া পৰীক্ষা শেষ হ’লেই ক’ৰবাত নহয় ক’ৰবাত ফুৰাবলৈ নিয়া হয়েই। সেইবাৰো সিহঁতৰ পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পাছত ফুৰিবলৈ ওলালোঁ। সিহঁতক দেখুওৱাৰ লগতে আমিও তাজমহল চাওঁ বুলি সেইবাৰ ওলালোঁ দিল্লীলৈ। সেয়া আছিল আমাৰ প্ৰথম দিল্লী যাত্ৰা, ট্ৰেইনেৰে। পৰিয়াল সহ ভ্ৰমণ কৰাৰ মজাই বেলেগ। যাত্ৰাটো সুন্দৰ উপভোগ্য হৈ পৰে। হাঁহি ধেমালি কৰি যাব পাৰি। ল’ৰা ছোৱালীহঁতে প্ৰথমবাৰ ট্ৰেইনত উঠি খুব ফূৰ্তি পাইছে। ট্ৰেইন আগলৈ দৌৰিছে, বাহিৰৰ দৃশ্যবোৰ পিছলৈ দৌৰিছে। তাকে চাই চাই সিহঁতৰ ফূৰ্তিৰ সীমা নাই। সিহঁতৰ আনন্দ

নমস্কাৰ, ফটাটিভিৰ “ৰামবাণ” অনুষ্ঠানলৈ মই দীপলিনাই আপোনালোক সকলোকে স্বাগতম জনাইছোঁ‌। আজি আমি ৰামবাণত সমাধান কৰিবলৈ লোৱা বিষয়টো হ’ল-  “লাভলীনাই অলিম্পিকত কিয় স্বৰ্ণ জয় কৰিব নোৱাৰিলে, বা “ভৱিষ্যতে স্বৰ্ণ জয় কৰিবৰ বাবে তেওঁ কিদৰে আগবাঢ়িব লাগিব”। এই গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়টো আলোচনা কৰিবৰ বাবে আমি আজি কেইজনমান বিশিষ্ট খেলুৱৈক ষ্টুডিঅ’লৈ আমন্ত্ৰিত কৰি আনিছোঁ‌। প্ৰথমতে আহকচোন আমি আমাৰ আজিৰ পেনেলিষ্টসকলৰ সৈতে চিনাকি হওঁ!  এয়া মোৰ কাষতে আছে ৰাজনীতি ক্ষেত্ৰখনৰ কৃতি খেলুৱৈ শতদল শৰ্মা। সৰুৰে পৰা স্কুল তথা নিজৰ গাঁ‌ৱত গ্ৰুপিজমৰ খেলেৰে তেওঁৰ খেলুৱৈ জীৱন

বিছনাখনৰপৰা কোনোবাই যেন পদুম বড়োক  টানিব ধৰিছে৷ টোপনিৰ পৰা সাৰপাই গ’ল সি৷ চকুকেইটা মোহাৰি মোহাৰি সন্মুখত ভগৱান নৰসিংহক দেখি যথেষ্ট ভয় খালে৷ জোৰকৈ চিঞৰি শ্ৰীমতীক মাতিলে যদিও কথাখিনি মুখৰ পৰা ওলাই নাহিল৷ নৰসিংহই আঙুলিৰে চুপচাপ থাকিবলৈ ইংগিত দি পদুমক দাংকোলাকৈ বিছনাৰ পৰা উঠাবলৈ ধৰিলে৷  “তাৰমানে পৃথিৱীত মোৰ সময় শেষ৷ ইমান সোনকালেই পত্নী পুত্ৰৰ পৰা আঁতৰাই নিব বুলি ভবা নাছিলোঁ৷ পিচে যমদূতৰ সলনি প্ৰভু নৰসিংহ কিয় আহিল মোক উঠাবলৈ?” কথাটো ভাবি পদুম বৰ আচৰিত হ’ল৷   : প্ৰভু আপুনি কেতিয়াৰ পৰা যমৰাজ বিভাগত

এনেবোৰ কথাতে মোৰ খঙে চুলিৰ আগ পায়গৈ। মৰম বুজি নোপোৱা মানুহবোৰৰ ওপৰত মোৰ ভীষণ খঙ উঠে। ইমান মৰম কৰোঁ, তথাপিও নুবুজে। পিন্ধা-উৰা, ওলোৱা-সোমোৱা, খোৱা-বোৱা একোতে হাত নধৰোঁ কাহানিও। নুবুজে, তথাপিও নুবুজে। মৰমৰ প্ৰতিদান বা কৃতজ্ঞতাবোধ বোলা বস্তুটো একেবাৰেই নাই। স্বাৰ্থপৰ মানুহ। ইমানেই স্বাৰ্থপৰ যে নিজৰ বাহিৰে আমাৰ কথা নাভাবে কাহানিও। এদিন বুলি কৈ দুই তিনিদিন নহাকৈ থাকে। মানুহটো এদিন নাহিলেই মোৰ  উচপিচ লাগে। হাত ভৰি নচলা যেন হয়। কঁপনি এটাই ভৰিৰ পৰা মূৰলৈকে চেপি আনে। মানুহটোৰ খবৰ জানিবলৈ মনটোৱে হাঁহাকাৰ

এই উৎকট গেলা গৰমত দহি দহি দুপৰীয়াৰ ৰন্ধন প্ৰক্ৰিয়া সমাপ্ত কৰিলোঁ। দাঁত নিকটাই হাঁহি থকা বাচনসোপাক চৈধ্য পুৰুষ ধৰি এনেকুৱা গালিৰ বৰ্ষণ কৰিলোঁ যে সময়তকৈ কিছু আগতে বাচনসোপা চাফা হৈ জিকি গ’ল মোৰ মনত চলি থকা নিৰ্বাচনী প্ৰক্ৰিয়াত। তামোল এখন মিঠা মছলা সহিতে মুখত হেঁচি ঠেলি ভৰাই ল’লোঁ। ভাতৰ লগত ভাতকেৰেলাৰ পিটিকা এখন বনাইছিলোঁ। জিৰাবলৈ বুলি বিছনাত ভাজ এটা দিয়াৰ লগে লগেই কিয় নাজানো পিটিকাৰ ভাত কেৰেলাকেইটালৈহে মনত পৰিল। গৰম ভাত কেৰেলাকেইটাৰ ওপৰত ফুট ফুটীয়া তিলৰ মিশ্ৰণ সনাৰ নিচিনা অৱস্থা