: আপুনি সোৱাদ হোৱা নাই বুলি ক’লেই হ’বনে? মছলা-পাতি দি কিমান কষ্ট কৰি ৰান্ধিছোঁ।  : হেৰা মছলা-পাতি দিলেই সোৱাদ হোৱা বুলি ক’মনে? আগতে যে মা, আইতাহঁতে ৰান্ধিছিল, সেইবিলাক আঞ্জাত, ক’তনো মছলা দিছিল। তথাপি কি যে অপূৰ্ব সোৱাদ। আস্ টকালি পাৰি পাৰি খাবলগীয়া হৈছিল।  : ঠিকেই বুজিছোঁ মই। এতিয়া  মই  ৰান্ধি খুৱাইছোঁ যে ক’ত সোৱাদ পাব। এতিয়া টকালি পাৰি খোৱাটো দূৰৰ কথা মোক পাৰিলে…। খালে খাব, নাখালে নাই। আপোনাৰ আচলতে বয়সৰ লগে লগে জিভাৰ গণ্ডোগোল হৈছে। : হেৰা মই সচাঁ কথা

দেদাই মানে আমাৰ দদাই৷ বিহুনামৰ দৰে মুখে মুখে বাগৰি অহা নাম-দেদাই৷ বাপেকৰো দেদাই পেটমচা পুতেকৰ মুখতো সেই প্ৰথম দেদ-দাই৷ দেদাই আমাৰ গাঁৱৰ এটা উল্লেখনীয় চৰিত্ৰ৷ দেদাই নহ’লে আমাৰ গাঁৱৰ বুৰঞ্জীয়েই নহয়৷ দেদাই আচল নামটোনো কি আজিলৈকে জানিবলৈ চেষ্টা কৰা নাই, নকৰো৷ চলি যাব পৰা জোখাৰে খেতি-খোলা থকা খামীদাৰ মানুহ দেদাই৷ পৰিয়ালটোও সৰু৷ একমাত্ৰ ছোৱালীজনী চৰুভঙাৰ ফাললৈ উলিয়াই দিয়াৰ পাছত এতিয়া খুৰীটিৰ সৈতে গৃহস্হলী চলাই আছে৷ দেদাই বয়সো কিছু হৈছে৷ ৪২ ৰ আন্দোলনত বোলে ম’হৰ টোকোনেৰে অসমীয়া চিপাহী এটাক ফ্লেট কৰি

বিমলৰ জন্ম নলবাৰীৰ ভিতৰুৱা গাঁও এখনত, তেনেই দুখীয়া ঘৰখন। সেই যুগত, যেতিয়া গোটেই গাঁওখনত মাত্ৰ এটাহে টিভি আছিল, অকল গাঁওবুঢ়াৰ ঘৰত। তেতিয়া গাঁৱৰ ল’ৰাবোৰে টিভিত এডভাৰটাইজো বাদ নিদিয়াকৈ, চকুৰ পলক নেপেলোৱাকৈ চোৱাৰ দিন। তাৰ এতিয়াও মনত আছে সি যিদিনা প্ৰথম টিভি দেখিছিল, সিদিনা টিভিত ঘোঁৰা কেইটামান দৌৰি থকা দেখাইছিল। এটা ক’লা ঘোঁৰাই আটাইবোৰক পিছ পেলাই আগত দৌৰি আছিল, তাৰ পিছত এটা ইংৰাজী নাম ভাঁহি আহিছিল টিভিটোৰ পৰা। সি ডাঙৰ হোৱাতহে বুজি পালে যে সেইটো কেলভিনেটৰ ফ্ৰীজৰ বিজ্ঞাপন আছিল। ঠিক তেনেকুৱা

প্ৰসাধনত নাৰীৰ একচেতিয়া অধিকাৰ।নিজকে আটাইতকৈ ধুনীয়া দেখুৱাবলৈ সকলো মানুহে চেষ্টা কৰে আৰু ভাবে কিন্তু এই ভাবধাৰা  নাৰীৰ মনত দকৈ শিপায়।ইয়াৰ বাবেই সৃষ্টি প্ৰসাধনৰ।বিউটি টিপচ বুলিলে মানুহৰ মনৰ কথা নক’লোৱেই যেনিবা।কিন্তু প্ৰসাধনৰ বাবেও লাগে সাধনা।অনেক সাধনা তথা অনুশীলন অবিহনে সুন্দৰ প্ৰসাধন অসম্ভৱ। প্ৰসাধন সাধকসকলৰ সুনাম বিউটিচিয়ান।কোন যোৰা কাপোৰৰ লগত কোনটো ৰঙৰ লিপষ্টিক মিলিব,কোনটো ৰঙৰ নেইল পলিচ লগাব তাৰ একো আও ভাও নেপাই উগ্ৰ প্ৰসাধনেৰে নিজকে ভুচুংপহু সজোৱাৰপৰা এশহাত দূৰৈত অৱস্থান কৰিবৰ বাবেই ঢাপলি মেলে সকলো বিউটিচিয়ানৰ ওচৰলৈ। বিউটিচিয়ানে ভোবোৰা উঠা চেলাউৰি

ভাওনা, ভাওনা, ফটাঢোলৰ বাকৰিত ভাওনা। আজি ফটাঢুলীয়া ৰাইজৰ গাত উলাহে নধৰা অৱস্থা। ডেকাসকলৰ হিয়া সাতখন – আঠখন। চকুৰ পতা জাপ নোখোৱাকৈয়ে কাৰোবাক যে পিতপিতাই বিচাৰি ফুৰাৰ দিন। গাভৰুসকলৰ কথা নকলোৱেই যেনিবা, আমাৰ আইদেউসকলৰ গাত ততেই নাই। তিনি/চাৰিদিন আগৰেপৰা বিউটি পাৰ্লাৰলৈ গৈ নিজকে সজাই-পৰাই আজিৰ দিনটোত ভাওনাথলী তমস্কাৰ। ইজনীতকৈ সিজনী চৰা। নামবোৰ কৈ কোঁদো বাহত চাপৰ মৰাতকৈ নোকোৱাই ভাল। আমাৰ নতুনকৈ বিয়া পতা পুৰুষ কেইজনে আকৌ নিজৰজনীক সাজোনে -কাচোনে জাকত – জিলিকা কৰাৰ লগতে নিজেও সৰগৰ দেৱতাটো যেন হৈ আহিছে। আদহীয়া,

ভিক্তৰ ফ্ৰেংক্লৰ “Man’s Search for Meaning” নামৰ বহুল পঠিত কিতাপখন পঢ়ি লক-ডাউনৰ সময় কটাইছোঁ৷ কিতাপখনত তেওঁ কনচেনট্ৰেশ্যন কেম্পত কটাই অহা তিনিটা বছৰৰ অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা আছে৷ এজন স্নায়ু তথা মনোৰোগ বিশেষজ্ঞৰ সূক্ষ্ম বৰ্ণনা আৰু তাৰ মাজে মাজে কৰি যোৱা পৰিস্থিতিৰ দাৰ্শনিক ব্যাখ্যাই  যিকোনো পাঠককে জীৱনটোক নতুকৈ চাবলৈ উদ্বুদ্ধ কৰিব, জীৱনৰ বাটত মুখামুখি হোৱা প্ৰতিকূল পৰিস্থিতিতো আত্মবিস্মৃত নহৈ মানৱীয় মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰি জীৱনটো অৰ্থৱহভাৱে যাপন কৰিবলৈ প্ৰেৰিত কৰিব৷ কনচেনট্ৰেশ্যন কেম্পত বন্দীসকলক কঠোৰতকৈও কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰিবলৈ বাধ্য কৰোৱা হৈছিল৷ তাৰ বিপৰীতে প্ৰছণ্ড শীতত

বহু বছৰ আগৰ কথা।  দিল্লী ফুৰিবলৈ গৈ হোটেলত আছিলোঁ‌। দুদিনমান দিল্লীত ঘুৰাৰ পাছত এইবাৰ আমি প্লেন বনালোঁ‌ তাজমহল চাবলৈ যোৱাৰ। দিল্লীৰপৰা আগ্ৰা বহু দূৰ। আমি আগতে আগ্ৰা গৈ পোৱা নাই। সেয়ে হোটেলৰ মেনেজাৰকে সুধিলোঁ‌, আগ্ৰালৈ কেনেকৈ গ’লে সুবিধা হ’ব!  মেনেজাৰে আমাক ক’লে যে টুৰিষ্ট বাছ সদায় যায়। আমি যদি যাওঁ তেন্তে মেনেজাৰেই আমাক বাছ আৰু বাছৰ টিকটৰ সকলো সুবিধা কৰি দিব। বাছে আহি আমাক হোটেলৰপৰা লৈ যাব আৰু ঘুৰি অহাৰ পাছত হোটেলত থৈও যাব।  আমি ভালেই পালোঁ‌। তেওঁলোককেই ব‍্যৱস্থাখিনি কৰি

ৰামানুমে দৌৰিছে আৰু দৌৰিছে, কিন্তু আগুৱাব পৰা নাই৷ এনেকৈ দেখোন তেওঁ ৰঙা ফিটাডাল স্পৰ্শ কৰিবই নোৱাৰিব! তেওঁ পুনৰ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু নাই, তেওঁ আগবাঢ়িব পৰা নাই৷ ৰামানুমে অনুভৱ কৰিলে যে তেওঁ দৌৰাৰ বাবে যিমানেই চেষ্টা নকৰক কিয় ভৰিদুখন আগুৱাই যোৱা নাই৷ ভৰিদুখন কিহবাই টানি ধৰা যেনো পালে তেওঁ৷ কিবা এটা যন্ত্ৰণাও অনুভৱ কৰিলে ৰামানুমে৷ ভৰিদুখন জোৰকৈ মেলিবলৈ চেষ্টা কৰোঁতে ৰামানুম সাৰ পাই উঠিল৷ চকুদুটা মেল খোৱাত তেওঁ আচৰিত হ’ল। তেওঁ দেখোন বিছনাতহে আছে, ক’তো দৌৰিবলৈ যোৱা নাই! তেন্তে এইটো কি সপোন দেখিলে তেওঁ? দিনত

দক্ষিণ আফ্ৰিকাত থকাৰ পৰা সুবিধা পালেই ফুৰিবলৈ ওলাই যোৱাটো এটা অভ্যাসৰ দৰেই হৈছেগৈ! শনিবাৰ, দেওবাৰৰ লগত এদিন দুদিন ছুটি বা বন্ধ  মিলাব পাৰিলে দুৰাতি তিনিৰাতিৰ বাবে ক’ৰবালৈ নহয় ক’ৰবালৈ যোৱা হয়েই! তেনেকৈ বন্ধ পালে বছৰটোত অন্ততঃ এবাৰ যোৱা হয় ঘৰৰ পৰা বৰ বেছি দূৰ নহয় অথচ অতি মনোমোহা ঠাই এখনলৈ! তাত গৈ পোৱাৰ পাছত যেন সমস্ত ভাগৰ যোগৰ নোহোৱা হৈ পৰে!  ক্লেৰেন্স (Clarens)! সৰু টাউন এখন ফ্ৰী ষ্টেটৰ৷  জনসংখ্যা বুলিবলৈ প্ৰায় ৬০০০ মান৷ মানুহৰ মুখে মুখে শুনিয়েই কণমানি টাউনখনলৈ গৈছিলোঁ

কিবা এটা লিখিবলৈ কিবা এটাৰ প্ৰয়োজন। মানে মই মূৰৰ মাল-মছলাৰ কথা কৈছোঁ। মূৰৰ ভিতৰত কিবা এটা খেলি থাকিলেহে সেইটোকেই বিষয় হিচাপে লৈ কিবা এটা ফটাফট লিখি দিব পাৰি। যেনেকৈ ৰাতিপুৱা কামলৈ যাবলৈ পলম হ’লে কেৱল সেকা পাউৰুটি আৰু অমলেটেৰেই ব্ৰেকফাষ্ট হৈ যায়। অথবা ৰাতিৰ সেমেকা ভাত দুটামান ভেজিটেবোলৰ লগত একেলগে কেৰাহীত ফ্ৰাই কৰি দিলেই ‘ফ্ৰাইড ৰাইচ উইথ গৰম পানী’ নামৰ ৰেচিপিটো হৈ যায়। এনেকৈয়ে কিবাকৈ চলি যায়। কিবা এটা ফটাফট খাই থৈ দিলেই ৰাতিপুৱাৰ আহাৰ গ্ৰহণ হ’ল বুলি ঘোষণা এটা