আজিৰ বিষয়টো অতি জটিল। এইটো এনে এক বস্তু যে আজি হয়তো এইটো আলোচনাৰ বাবে প্ৰত্যক্ষ, পৰোক্ষ, গুৱালগালিৰ পৰা আদি কৰি সকলো ধৰণৰ ভৎসনাৰ সন্মুখীন হ’ম। এই বিশেষ সম্পদবিধ হৈছে ‘মেক্সি’ নামক এবিধ বিশেষ বস্ত্ৰ। এইবিধৰ নামটো যিমান সহজ সিমানেই কঠিন কিন্তু এইবিধ পিন্ধাৰ যোগ্যতা অৰ্জন কৰাতো।প্ৰাক বিবাহকালত এইভাগি বস্ত্ৰ  বিনা দ্বিধাই পিন্ধিব পাৰে। কিন্তু সেই সময়চোৱাত বস্ত্ৰভাগিৰ সিমান মূল্য নাথাকে। বিবাহোত্তৰ কালত কিন্তু এই ভাগিৰ আন্তৰিক মূল্য গগনচুম্বী হয়। যি সকলে এইবিধ পৰিধান কৰাৰ যোগ্যতা গোটাব নোৱাৰে সেইসকলে বিবাহৰ পাছত

বৰ বেয়া দিন চলিছে মোৰ। আচলতে এই ‘বেয়া’খিনিক ট্রেজেদী বুলি অভিহিত কৰিব পাৰি নে নাই সেইটো অলপ চিন্তাৰ বিষয়। সেয়েহে বর্তমান মই শব্দটো পৰিহাৰ কৰি চলিছোঁ। এনেয়ো শব্দ একোটাৰ উচিত ব্যৱহাৰ নহ’লে গোটেই বাক্যটোৰ অর্থই সলনি হৈ যায়। গতিকে…! বাৰু, সেইবোৰ থাকক। ক’ব খোজা কথাটো অলপ বেলেগ। মানে ঘটনাটো মোৰ ওপৰতে আধাৰিত যদিও পোনপটীয়াকৈ মই জড়িতও নহয়। মানে ধৰক নাটকৰ মঞ্চত যে থাকে বিভিন্ন আচবাববোৰ– একো সংলাপ নাথাকে, অথচ নহ’লেও নহয়। ঠিক তেনেকুৱাই। পুৰণি কথা এটা প্রাসংগিক যেন লাগিছে বাবে

: এই ইলিকচন টাইমৰ কথা। : আচ্ছা… : হৈল কি মই আৰ মোৰ লগত পানচ্ ছয়জন জাৱান পূৰা বুলেট লৈ কিনে ৰামকালি পৰ্বত নাই?…ৰামকালি পৰ্বত? : আচ্ছা… : ৰামকালি পৰ্বত ঘুমিবলে গৈছিলোঁ। আহা টাইমত পূৰা বুলেট ডাবাইকেনে আহিছোঁ। তাৰাতাৰি হোটেল পহুছিব লাগে। : তাৰপাছত? : তেনেকা টাইমতে শুনি পালোঁ ঘৰঘৰ ঘৰঘৰলেখিয়া একটা চাউন। : চাউন? : অঁত’! একটা লেতৰা চাউন! ফাটাকচিনে চালোঁ ঘেণ্টা ওপৰ পৰা ডাইৰেক পাহাৰ ধচকি আহিছে! : আচ্ছা… : পাহাৰ ধচকি কেনে মাকচম ৰাস্তাভি উৰাই দিলে। আগত

ম‍ই দেখোন কথাটো একদম পাহৰিলোঁ। সঁচাই পাহৰিলোঁ। অক্কণো মনত নাই। ইমান ভুলক্কৰ কিয় হৈছোঁ বাৰু, মতলব কেচটো কি? পিচে কি পাহৰিলোঁ, সেইটো নোসোধাই ভাল। মানে সেইতোৱেইটো পাহৰিলোঁ কিনো পাহৰিলোঁ মই। (ছেঃ কথাটো বৰ বেয়া হ’ল নেকি। ইমান ইমপৰ্টেণ্ট কথাটোনো পাহৰিব লাগেনে। বৰ কষ্ট হয় এনেকুৱা হ’লে। আজি কিছুদিনৰ পৰা এনেকুৱা খুব হোৱা হৈছে। পাহৰি যাওঁ কথাবিলাক। কিবা জৰুৰী কথা পাহৰিলে পিছত কিমান কেজেং লাগে বা লাগিব পাৰে, সেইটো জনাজনেহে জানে। আৰু তাতকৈ ডাঙৰ পয়মাল হয় কোনে কোৱা কথা পাহৰিলোঁ সেইটো

নতুনকৈ পোৱা চাকৰিটোত জইন কৰিবলৈ কাহিলীপুৱাই উঠি গা-পা ধুই গোঁসাইঘৰত সোমাই ঈশ্বৰক সেৱা কৰি ৰেডী হৈছোঁ। মা-দেউতাৰ ভৰি চুই সেৱা কৰি ঈশ্বৰক চিন্তি গন্তব্যস্থললৈ ওলালোঁ।  লানি লানি সেউজীয়া বিৰিখৰ মাজেৰে যোৱা ৰাস্তাটো, অʼত এটা ডোঙা, তʼত এটা ডোঙা। টেম্পʼৰ থেকেচনিত কঁকালটো কেৰেচকৈ উঠিলে বহুবাৰ। তথাপিও ‌একো এটাই প্ৰথম চাকৰিত যোগদান কৰাৰ অদম্য উৎসাহক ম্লান কৰিব পৰা নাই।  লাইন লাইন টিনপাতেৰে ঘেৰি সৰু সৰুকৈ বন্ধা ঘৰ, ডাঙৰ ডাঙৰ ফিচাৰী আৰু ফিচাৰীৰ পাৰে পাৰে দীঘলীয়া কলগছৰ শাৰীৰে স্কুলখন থকা গাঁওখন। দেখিয়েই বুজিলোঁ

একো নজনাকে একো নুবুজাকে আপুনি হয়তো কেতিয়াবা মস্ত চেনী, লেতেৰা চৰিত্ৰৰ মানুহ হৈ যাব পাৰে! কেনেকৈ? এই বিশেষণকেইটা পাবলৈ আপুনি বেছি কষ্ট কৰিব নালাগে। এটা সম্ভাব্য পৰিস্থিতিৰ কথা কৈছোঁ দেই। বন্ধৰ দিন। আপুনি ঘৰতে আছে। দহমান বজাত মায়ে আপোনাক ক’লে, “তোৰতো আজি অফিচ নাই। এনেয়ে থকাতকৈ জয়ন্তী খুৰীহঁতৰ বিয়াখনলৈ তয়ে যা। বিয়ালৈ মাতিবলৈ আহোতেই কৈ থৈ গৈছে এইবাৰো যদি কোনো নাযায়, সম্পৰ্ক শেষ বুলি ধৰি ল’ম।” জয়ন্তী খুৰী কোন, ক’ত ঘৰ, আচলতে কাৰ বিয়া, জয়ন্তী খুৰীৰ নে তেখেতৰ পুতেকৰ এই

আমাৰ ঠাইখনত সেই সময়ত কুকুৰা ফাৰ্ম খোলা ট্ৰেণ্ডটো লাহে লাহে আৰম্ভ হৈছিলহে মাত্ৰ। থলুৱা কুকুৰাৰ বাদেও যে কৃত্ৰিম ভাৱে জগোৱা পোৱালি মগাই আনি ডাঙৰ দীঘল কৰি কণী আৰু মাংসৰ ব‍্যৱসায় কৰিব পাৰি, সেইয়া দুই এজন উদ্যোমী যুৱকে বুজি পাই, সেই ব‍্যৱসায়ত মনোযোগ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল।  আমাৰ ঘৰৰে ল’ৰা এজনেও পঢ়া শুনা শেষ কৰি ব‍্যৱসায়ত মন মেলিলে। ঠিৰাং কৰিলে যে সি কুকুৰাৰ ফাৰ্ম খুলিব। উন্নত জাতৰ কুকুৰা পালন কৰি স্বাৱলম্বী হ’ব। ভাল কথা। ঘৰৰ মানুহেও তাক উৎসাহিত কৰিলে। তাৰ শূন্য পাৰ্চেণ্টো

ঘটনাটো আজিৰপৰা প্ৰায় দহবছৰমান আগৰ। তেতিয়া মই এয়াৰচেল কোম্পানীত চাকৰি কৰোঁ। মাৰ্কেটত নতুনকৈ Apple ৰ 4S মডেলৰ হেণ্ডচেট আহিছে। সেই সময়ত আৰু এজন ভব্য-গব্য লোকে সেইটো হেণ্ডচেটত এয়াৰচেলৰ চিম এখন ব্যৱহাৰ কৰে। মানুহজন যথেষ্ট ভদ্ৰ আৰু অমায়িক। মানুহজনে নেটৱৰ্কৰ কমপ্লেইন কৰি আছিল বহুদিন ধৰি। ৰাতি আঠ বজাৰ পিছত তেখেতৰ ফোন নালাগে কাৰো তাত, কাৰোবাৰ ফোন আহিলেও তেখেতৰ ‘ভইচ’টো সেইজনে বুজিব নোৱাৰে। বহুদিন বিভিন্ন ধৰণে ‘অৱজাৰ্ভ’ কৰিও নেটৱৰ্কৰ একো সমস্যা নাপালে আমাৰ ‘নেটৱৰ্ক টিম’টোৱে। তেখেতৰ ঘৰৰ আশে-পাশে থকা অন্য গ্ৰাহক কিছুমানৰ

জীৱনযোৰা পুণ্যৰ ফলত বলধ গৰু এটাই স্বৰ্গ পালেগৈ। ঈশ্বৰে প্ৰসন্ন হৈ বৰ দিব খোজাত সি ক’লে, : প্ৰভু, এইটো জীৱন মানুহৰ পথাৰত হাল বাওঁতেই গ’ল, অহা জনমত মানুহ কৰি পঠিয়াই দিয়ক। আৰু এটা কথা, আগৰ জনমত কাষৰ ঘৰৰ গাইজনীক মই বৰ ভাল পাইছিলোঁ , তাইহে পাত্তা নিদিছিল মোক। এইবাৰ তাইক মোৰ ঘৈণী কৰি পঠিয়াই দিয়ক। ঈশ্বৰে ক’লে, : মানুহ বনাই দিম বাৰু তোক, কিন্তু ঘৈণীজনী বাদ দিয়া ভাল হ’ব নেকি! তোৰ পুণ্যৰ ফল এনেই যাব কিন্তু। পিচে বলধে নাচোৰবান্দা হৈ

এখিলা উকা কাগজ আৰু এডাল পেঞ্চিল – আৰম্ভণিৰ দাগটো দি পেঞ্চিলডাল পকাই চালোঁ ঘূৰণীয়া আকৃতি এটা দিবলৈ। চেষ্টা কৰিলোঁ যাতে পেঞ্চিলডালৰ প্ৰতিটো দাগ এটা নিৰ্দিষ্ট বিন্দুৰ পৰা সমান দূৰত্বত অৱস্থান কৰে। শেষত দেখিলোঁ আৰম্ভণিৰ দাগ কোনটো আছিল আৰু সামৰণি ক’ত হ’ল তাক বিচাৰি উলিওৱাটো কঠিন, আকৃতিটোৰ নাম পালোঁ ‘বৃত্ত’।  কেতিয়াবাৰপৰাই কুনকুনাই থকা মহটোৱে লংপেণ্টটোত খুন্দিয়াই খুন্দিয়াই কামুৰিবলৈ শৰীৰৰ উন্মুক্ত ঠাই এটুকুৰা বিচাৰি আছিল। ভৰিখনে মাটিৰ লগত প্ৰায় সত্তৰ ডিগ্ৰী মানৰ কোণ এটা কৰি ৰখা বাবে ৰিপু কৰা পেণ্টটোৰ আঁঠুৰফালৰ ফটাখিনিৰে