ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই শুদা চাহ একাপ হাতত লৈ ফেইচবুক একাউণ্টটো খুলিলোঁ আৰু লগে লগে মনটো ভাল লাগি গ’ল । কালি সন্ধিয়া চিঙ্গাপুৰ আৰু বালিলৈ ফুৰিবলৈ যোৱা প্ৰায় ২৫ খন মান ফটো আপলোড কৰিছিলোঁ – এতিয়া দেখিছোঁ ৯৫টা ‘লাইক’ আহিছে, হয়তো আৰু পাঁচ-দহ মিনিট মানৰ ভিতৰতে ‘লাইক’ৰ সংখ্যাই চেঞ্চুৰী অতিক্ৰম কৰিব । যোৱা বছৰ আমাৰ ওচৰ চুবুৰীয়া মণ্টুৱে সপৰিবাৰে ভূটান আৰু নেপাল ফুৰি আহি ফেইচবুকত বহুতো ফটো আপলোড কৰিছিল –পিছে ২৫ টাৰ বেছি ‘লাইক’ নাহিল হেনো ! সেয়েহে মণ্টুৰ বৰ দুখ

ঘৰৰ বাৰাণ্ডাতে ফ’নটো টিপি বহি আছোঁ। তেনেকুৱাতে বৰদেউতা আহিল আমাৰ ঘৰলৈ।  ” হেৰৌ অকল ফোনটো টিপি থাক যে, কি পাৱনো তাত?” “এহ বৰ্তা, ক’লে আপুনিও এৰিব নোৱাৰিব। ” মই হাঁহি ক’লোঁ।   তেনেতে ডেলিভাৰী বয়জন আহি আমাৰ চোতালত ৰ’লহি। পাৰ্চেল এটা আছিল মোৰ। মই ওলাই গৈ বস্তুটো ল’লোঁগৈ। ল’ৰাজন যোৱাৰ পিছত বৰ্তাই মোৰ ফালে সন্দেহেৰে চালে, “ক’ৰ ল’ৰা ঔ এইটো? কি দি গ’ল তোক?” ” জোতা এযোৰ কিনিছোঁ বৰ্তা।”  ” তাক বেপাৰী নিচিনা নালাগিল দেখোন দেখাত! আৰু পইচা নিদিয়াকে কোন

:-“হেৰা, উঠা আকৌ , বহুত সময় হ’ল, সিফালে ঘৰলৈও যাব লাগিব। তাৰ আগতে বিহুৰ বজাৰো কৰিবলৈ আছে। এনেকৈ শুই থাকিলে সময়বোৰ গৈহে থাকিব। পাছত একোৰে একো নহ’ব। বাপৰে, ইমান চিঞৰি থাকিলেও সাৰ নাপায় হেৰৌ।” – মিছেছৰ প্ৰতিটো শব্দই মোৰ কাণত সোমাই আছিল যদিও পুহ মাহৰ নিহালিখনৰ তলৰপৰা ওলাবলৈ মন যোৱা নাছিল। মনতে ভাবিলোঁ , “হয় এওঁ ঠিকেই কৈছে, কামো বহুত আছে। সিফালে ভাড়াঘৰটো যোৱাৰ আগতে এবাৰ চুক-কোণ সৰা, মচাৰপৰা আৰম্ভ কৰি, বিহুৰ বজাৰ, গাড়ীখনো অলপ চাফ-চিকুণ কৰিব লাগিব। মুঠতে হাতত

স্নেপ  ১ ২০১০ চন মানৰে কথা, আমি ৫ জন সহকৰ্মী বন্ধু কিবা কামত জিলাসদৰলৈ আহিছিলোঁ। কাম শেষ হোৱাৰ পিছত আটায়ে মিলি চাহ খোৱাৰ সিদ্ধান্ত হ’ল। এখন ভাল হোটেলত বহিলোঁ পাঁচোজন আৰু অৰ্ডাৰ দিয়া হ’ল চাহ আৰু দুটাকৈ মিঠাই ।  সময়ত চাহৰ লগত কাজু বৰফি আৰু খীৰকদম দিলেহি ।  চাহ কাপত চুমুক দিয়াৰ মাজতে আমাৰ মাজৰে কোনোবা এটাই বেছি জনা দেখুৱাই ক’লে, ” ঐ মিঠাইত লাগি থকা কাগজখন আকৌ খাই নিদিবি, হজম নহ’ব আৰু পাথৰজাতীয় কিবা হ’বগৈ পেট পায়গৈ যদি।” লগৰে

প্ৰথম বন্ধু: সময়বোৰ বৰ জটিল হৈছেৰে বন্ধু। বেমাৰৰ মাজতে আমাৰ পিনে আকৌ হাতীৰ উৎপাত। কালি আমাৰ ঘৰৰ একদম ওচৰেৰে এজাক পাৰ হ’ল। দ্বিতীয় বন্ধু: আমাৰ পিনে বাৰু হাতীৰ সমস্যা নাই। বানপানীৰ দিনবোৰ আহি আছে বাবে অলপ চিন্তিত হৈ আছোঁ। তৃতীয় বন্ধু: আমাৰ বাৰু হাতী, বানপানীৰ চিন্তা নাই। মাত্ৰ ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰাতিলৈকে বান্দৰৰ উৎপাতত থাকিব নোৱাৰি। ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই বস্তু উলিয়াই নিয়ে। : এৰা, কাকনো দোষ দিম! সকলো সময়ৰ খেলা। জন্তুবোৰো উপায়বিহীন হৈছে। সিহঁতৰ ঠাইবোৰ আমি দখল কৰিছোঁ। গতিকে সিহঁতে খাদ্যবস্তু

অফিচটোৰ বৰবাবু, একাউনটেণ্টকে আদি কৰি নতুনকৈ চাকৰিত যোগদান কৰা কনিষ্ঠ সহায়কজনো ভীষণ আলোচনাত ব্যস্ত৷ উজানবজাৰত কিনিব নে আজাৰাৰ গধূলি বজাৰত? ক’ত অলপ কম দামত ভাল মাছ পোৱা যাব? ক’ত একেবাৰে তাজা লোকেল মাছ পোৱা যাব?  সিহঁতৰ আলোচনাৰ  শব্দবোৰ কাষৰ কোঠাটোতে কাম কৰি থকা পল্লৱৰো কাণত পৰিল৷ পল্লৱৰো কোনখন  বজাৰতনো অলপ সস্তা জানিবৰ মন গ’ল৷ সিহঁতৰ ওচৰলৈকে আহি  সি বৰবাবুকে সুধিলে,  : আপুনিচোন গুৱাহাটীৰ প্ৰায় প্ৰত্যেকখন বজাৰেই ঘূৰে, ক’ত সস্তা আপুনি জানিব লাগিছিল৷ : সেইটো হয়৷ কিন্তু এইবাৰ বজাৰৰ একো ধাৰণা

: মা, অ’ মা, কি হ’ল আজি বিচনা এৰিবৰ হোৱাই নাই যে? বেলি আহি মূৰৰ ওপৰ পালে। ইহ মোক দেৰিকৈ উঠাৰ বাবে গালি শপনি পৰা জনীৰ আজি সাৰসুৰেই নাই। – মাকক শুই থকা দেখি ভোৰভোৰাই নয়নে বকি বকি নিজৰ কোঠাত সোমাল ৷ পুতেকৰ মাতত  ধহমহাই উঠিল মাক।  : হে ভগৱান, আজি অন্ততঃ মোৰ মনৰ আশা পূৰণ কৰিবা। প্ৰায় দুবছৰেই হ’ল, মোৰ আৰু ধৈৰ্য্যৰ পৰীক্ষা নল’বা প্ৰভু। – টোপনিৰ জালতে ঈশ্বৰক প্ৰাৰ্থনা এভাগি জনাই ল’লে তেওঁ। ৰাতিপুৱাৰ সপোন হেনো সঁচা হয়,

১১৮নং কদমতল নিম্ন বুনিয়াদী বিদ্যালয়। আমি সেইখন প্ৰাইমেৰী স্কুলতে পঢ়িছিলোঁ। ঘৰৰপৰা নাতিদূৰৈত। স্কুল আৰম্ভ হোৱাৰ ঘন্টা পৰিলে ঘৰৰপৰা দৌৰ দিও হাতত টিনৰ বাকচটো লৈ। অৱশ্যে অলপ ছিনিয়’ৰ হোৱাৰ পাছত অৰ্থাৎ তৃতীয় শ্ৰেণী পোৱাৰ কিছুমাহ পাছৰে পৰা স্কুল আৰম্ভ হোৱাৰ প্ৰায় পোন্ধৰ-বিশমিনিট আগতেই ঘৰৰপৰা ওলাইছিলোঁ। স্কুল পাৰ হৈ আধা কিল’মিটাৰমান আঁতৰত ঘনাইৰ দোকান। দহ পইচাত পোৱা লাঠি চকলেট আছিল আমাৰ প্ৰিয়। দুই ওঁঠৰ মাজত লৈ আমি সেইটোক চিগাৰেটৰ দৰে হোপা ষ্টাইলো দিছিলোঁ আন কোনো ডাঙৰে নেদেখাকৈ। আৰু প্ৰিয় আছিল বগৰীৰ আচাৰ।

: চবৰে গাৰ্লফ্ৰেণ্ড আছে, মোৰেই নাই অকল। কিবা এটা কৰক না দাদা। দেৱজিতে চাহত চেনী দি চামুচখন কাপটোত থৈ বিস্কুট আনিবলৈ যোৱাৰ সময়তে চামুচখনে কাপটোক খাটনি ধৰিলে। : মই গাৰ্লফ্ৰেণ্ড কেনেকৈ বিচাৰি দিম তোক? তই নিজে বিচাৰিব লাগিব। অঁ, যদি তোৰ কাৰোবাক পছন্দ হৈছে তেনেহলে দিহা পৰামৰ্শ দি তোক সহায় কৰিব পাৰোঁ। চীনামাটিৰ কাপটোৱে গহীনত উত্তৰ দিলে। : পৰামৰ্শ বিচাৰিয়েতো আপোনাৰ কাষলৈ আহিছোঁ। প্লেট বৌৰ লগত আপোনাৰ যুগ যুগৰ প্ৰেম কাহিনী কোনেনো নাজানে। কিবা এটা কৰক আৰু। : চা, প্ৰথম

: লিজা, ছাৰা…এইফালে আহা সোনকালে! চোৱা  পাপাই কিমান এক্সছাৰচাইজ কৰি আছে। শ্ৰীমতীৰ চিঞৰত চক খাই সাৰ পালোঁ। লগে – লগে মোবাইলটো হাতত লৈ চাওঁ পুৱা আঠ বাজিল। চেহ্ আজিও নহ’ল। এলাৰ্মটো নাবাজিল নেকি বাৰু? নাই, নিশ্চয় বাজিছিল! কেতিয়ানো অফ্ কৰি আকৌ শুই থাকিলোঁ গমেই নাপালোঁ। ইফালে মাক – জীয়েকহঁ‌তৰ মোলৈ চাই চাই হাঁহি। সৰুজনীটো আৰু এখোপ চৰা। : ছাৰা বা, পাপাৰ এইটো কি এক্সছাৰচাইজ জানা? ‘কৰুণা খেদোৱা এক্সছাৰচাইজ’ (তাই ক’ৰণাক কৰুণা বুলি কয়)। মানে শুই – শুই জোৰে – জোৰে