তিনিআলিটোৰ কাষতে থকা পৰমাৰ অকণমানি কিতাপৰ দোকানখনতে বহে আমাৰ চুবুৰীৰ একমাত্ৰ সান্ধ্য আড্ডাটো। বৰা, শৰ্মা, কলিতা আৰু মই, বৰুৱা। পৰমাক লৈ মুঠ পাঁচটি মানুহ। পাঁচটি বুলিছোঁ যদিও আড্ডাবাজৰ পাৰ্ফৰমেঞ্চ অনুসৰি আমি মানুহ আচলতে তিনিটিহে। বয়সৰ লেখেৰে আটাইতকৈ সৰু বাবেই হয়তো পৰমাই আড্ডাত সক্ৰিয় অংশগ্ৰহণ নকৰে। মানে নিজাববীয়াকৈ কোনো মন্তব্য নকৰে বা কোনো টপিক আগনবঢ়ায়। কেৱল আমি কোৱা কথাবোৰত হয়ভৰ দি থাকে। কেতিয়াবা আমাৰ মাজত কিবা কথাত বিতৰ্ক হ’লে আটাইকেইটাকে পৃথকে পৃথকে কৌশলেৰে সমৰ্থন কৰি সি মোটামুটি সকলোৰে লগত মিলি থাকে।

এবাৰ লণ্ডনত ইউনিক’ড ব্যুৰ’ই এখন সভা আহ্বান কৰিলে । বিশ্বৰ প্ৰায় সকলো ভাষাৰ ( যি ভাষাৰ নিজস্ব লিপি আছে ) কিছুসংখ্যক প্ৰতিনিধিক নিমন্ত্ৰণ জনালে । সভাখনৰ উদ্দেশ্য আছিল ইউনিক’ড লিপিৰ স্বতন্ত্ৰতা সম্পৰ্কে আলোচনা কৰা । আমাৰ অসমৰ পৰাও তিনি নদাই-ভদাই গৈছে সভালৈ । প্ৰদীপ ৰাজবংশী , ডঃ ধ্ৰুৱজিৎ বৰা আৰু শিখৰানন্দ শৰ্মা , এই তিনি নদাই-ভদাই টোপনিয়াই টোপনিয়াই বহি আছে সভাত । ইউনিক’ড  ব্যুৰ’ : তোমালোকৰ অসমীয়া ভাষাৰ লিপিটো একো স্বতন্ত্ৰ নহয় , বঙালী ভাষাৰ লিপিৰ পৰা লোৱাহে ! বুজিলা

: Oh my God ইমান দেৰি হ’ল! sandalযোৰ ক’ত? হেৰা, good morning! আজি মোৰ schoolলৈ late হ’ল আৰু। তুমি উঠাচোন। বিচনাখন set কৰি থৈ আহিবা দেই। দৰ্জাখনৰ hookটো খুলি ওলাই আহিলো bedroomৰপৰা। Bathroomত tapeটো খুলি বাল্টিটো full কৰিলো। Mugটোৰে পানী লৈ floorত ঢালিলো। Brussত toothpaste লৈ দাঁত brush কৰি মুখ ধুই towelৰে মচিলো। Geyserটোৰ switch on কৰি চিধাই kitchenত সোমালো। Filterৰপৰা glassত লৈ পানী খালো। Lighterটোৰে gas stoveটো on কৰি saucepanটোত পানী বঢ়াই দিলো চাহৰ বাবে। চাহ হয় মানে cup-plate

সঁচাকৈয়ে এই পৃথিৱীখন বিচিত্ৰ আৰু বিচিত্ৰ ইয়াৰ মানুহ নামৰ প্ৰাণীবিধ৷ আচলতে সকলো মানুহৰে চিন্তা ভাৱনা, মানসিকতা, আচাৰ-ব্যৱহাৰ পৃথক হোৱাটো স্বাভাৱিক৷ কথাখিনিৰ পাতনি এইকাৰণে মেলিলো কাৰণ আজি মাৰ্ছীক স্কুলৰপৰা আনিবলৈ যাওঁতে বহুদিনৰ মূৰত এগৰাকী অনা অসমীয়া পৰিচিত মহিলাক লগ পালো৷ কথাৰে মানুহৰ পেট ভৰাই দিয়া মহিলাগৰাকীক লগ পাই এই কথাৰ পাতনি মেলিবলগীয়া হ’ল৷ আগতে প্ৰায়ে মাৰ্ছীক পাৰ্কলৈ লৈ গ’লে মহিলাগৰাকীক লগ পাওঁ৷ ভাবী ভাবীকৈ একেবাৰে কথাৰে মুহি পেলাই মানুহগৰাকীয়ে৷ অৱশ্যে নিজৰ জীয়ৰী আৰু পুত্ৰক লৈ মোৰ তালৈ বহুদিন আহিছেও আৰু যোৱাৰ

“আজি ৫ জুন, আজিৰ দিনটোক বিশ্ব পৰিবেশ দিৱস হিচাপে সমগ্ৰ বিশ্বতে পালন কৰে। আজিৰ দিনটোত সকলোৱে নিজৰ নিজৰ ঘৰত ভাল গছৰ পুলি ২ টা, ৩ টা মানকৈ ৰুবা।” ছাৰৰ কথা শুনি ঠিৰাং কৰিলো যে আজি চোতালত গছৰ পুলি ৰুবই লাগিব। তেতিয়া মই পঞ্চম শ্ৰেণীত আছিলো। ২.৩০ মান বজাত স্কুল ছুটী হʼল। স্কুলৰপৰা আহি ঘৰত জিৰাবলৈ সময় নাই, ড্ৰেছযোৰ সলাই গছৰ পুলি বিচৰাত লাগি গʼলো। কʼতো গছৰ পুলি বিচাৰি নাপাওঁ। বাৰীৰপৰা বাটলৈ ১০ বাৰমান মাকো মাৰিলো, কিন্তু গছৰ পুলি নাই। ইফালে

ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ ‘আজিৰ নিৱেদন অমুক’ বুলি মাইক ফুকাই ৰিক্সাত উঠি অহা ডেকা ল’ৰাটোক চাবলৈ ঘৰৰ ভিতৰৰ পৰা ঠিক দৌৰি ওলাই অহা নাই, আচলতে নাটকখননো কি, কাৰ নাটক;কেইবাটাও হ’ব উৎসুকতা দমাব নোৱাৰি হে পঢ়াৰ টেবুলৰ পৰা দৌৰি আহি নঙলা মুখত ভীৰ পাতোহি। তেতিয়াই লগৰ ল’ৰাৰ লগত প্লেন-প্ৰগ্ৰেম বনোৱা হয় যে আজিৰ নাটক চাব লাগিব দুটাকৈ দৰ্শনী হৈছে, বৰ চলিছে, মানুহৰ সাংঘাটিক ভীৰ, টিকট পোৱাই মস্কিল, আবেলি গ’লেহে ৰাতিৰ দৰ্শনী চাব পৰা যাব, টিকটৰ বাবে শাৰীয়ে সৰ্পিল ৰূপ লৈছে, ব্লেকতো কিনিব লগাত

আই ঐ! মূৰতে পৰিল ঔ! উস! মৰিলো! … দৌতাসকল! আমি হেবাংবোৰক আপোনালোকে বাৰুকৈয়ে কোব কেইটামান সোধাইছে৷ কোব খায়েই আছো লগতে সৌ সিদিনাৰ কথাবোৰো পাগুলি আছো৷ আপোনালোকৰ মুখনিসৃত বেদবাক্য শুনি আমি অজগৌবোৰে গড্ডলিকা প্ৰবাহত উটি গৈ দলে বলে ভোট দি আপোনালোকৰ বাবে অমৰাৱতীৰ যাত্ৰা সুগম কৰি তুলিছিলো৷ আপোনালোকে ৰাজধানীৰ স্বৰ্গপুৰীত দিব্যসুখ লাভ কৰা খবৰ পাই আমি মুৰুখমতিবোৰে পৰম হৰিষত মত্ত হৈছিলো৷ ৰাজধানীৰ দিব্যসুখ প্ৰাপ্ত হৈ আপোনালোকৰ উলাহ দেখি পৰম আহ্লাদত আমাৰ চকু জাপ খাই আহিছিল৷ আমি গজমূৰ্খ এপালে কিমান যে সপোন

১) বেছি দিন হোৱা নাই, এমাহমানৰ আগৰ কথা৷ বজাৰলৈ যাবলৈ ওলাই বাইকখন ষ্টাৰ্ট দিছোঁহে, তেনেতে কামকৰা বাইজনীয়ে চিঞৰি কিবা এটা ক’লে৷ ভালকৈ নুশুনিলো যদিও অনুমানতে বুজিলো যে বজাৰৰ দীঘল লিষ্টখনত আৰু এবিধ বস্তু যোগ হ’ল৷ যিকণ শুনিছিলো সেয়া অনুমান কৰিছিলো এটা ’চিট্ৰল’ (Citrol) লাগে৷ মনতে ভাবিলো, দানী তিৰোতা, ওচৰঘৰীয়া কাৰোবাৰ দৰকাৰ হ’ল চাগে৷ মোৰ ঘৰততো ’চিট্ৰল’ খাব লগাকৈ কাৰো বৰ্তমান অসুখ-অশান্তি নাই৷ যি কি নহওক বজাৰৰ লিষ্টত যোগ দিলো সেইপদো৷ বজাৰৰপৰা আহি প্ৰফুল্ল বদনে শ্ৰীমতীৰ হাতত মোনাসহ বস্তুখিনি গতাই দিলো।

আজিৰ পৰা বিশ বছৰ মান আগৰ কথা। পুৱাই উঠি গা-পা ধুই ৰান্ধি-বাঢ়ি গৃহস্থ আৰু ছোৱালীজনীক খুৱাই-বোৱাই স্কুললৈ পঠিয়াই কেঁচুৱা ল’ৰাটোক কোনোমতে শুৱাই থৈ নিজেও জলপান খাই উঠি তামোল এখন খাওঁ বুলি পান খনত চূণ অকণ লগাওঁতেই বাহিৰত আমাৰ পামত খেতি কৰা ল’ৰা হৰেণৰ মাত শুনি ওলাই গৈ দেখোঁ এজনী আদিবাসী মহিলা আৰু কাষতে ক্ষীণ-মীন এজনী এঘাৰ-বাৰ বছৰীয়া ছোৱালী। মোক দেখাৰ লগে লগে সি মাত লগালে বোলে বাইদেউ এইয়া মোৰ দিদি আৰু এইয়া ছোৱালী লক্ষ্মী। মই পিচফালৰ বাৰাণ্ডালৈ মাতি বহিব দিলোঁ।

মই এগৰাকী অফিচাৰৰ পৰিবাৰ ৷ আচলতে এইটো পৰিচয় মই নিজে দি লোৱা নহয় ৷ বিয়াৰ আগতে ময়ো এটা সৰু অফিচত চাকৰি কৰিছিলো কিন্তু সাংসাৰিক লেঠাৰ বাবে বিয়াৰ পাছত চাকৰিটো কৰি থকাটো সম্ভৱপৰ নহ’ল বাবে এৰিবলগীয়াত পৰিল ৷ বাৰু সেয়া যিয়েই নহওক এতিয়া আহোঁ “অফিচাৰৰ পত্নী” পৰিচয় সন্দৰ্ভলৈ ৷ মই এখন নিম্ন মধ্যবিত্ত পৰিয়ালৰ ছোৱালী আছিলো৷ বিশেষ বিলাসিতাও নাই জীৱনত আৰু সেইদৰে অভাৱো নাই ৷ সৰু সৰু কিছু আনন্দ নিজে আৰ্জি ল’ব শিকিছিলো বাবেই কিজানি সুখী হ’বলৈ বিশেষ একো কাৰকৰ প্ৰয়োজন