ৰেডিঅ’টো শুনা মই আজিলৈকে এৰা নাই। তাহানিতে, মানে মই কেঁচুৱা মইনাজনী হৈ থাকোতে, মায়ে হেনো মোক শুবলৈ দি কাণতে ৰেডিঅ’টো লগাই থৈছিল। শুনি শুনি হেনো মই কেতিয়া টোপনি গৈছিলোঁ ময়েই নহয়, মায়েও গমকে নেপাইছিল বোলে! এতিয়াও মানে মোৰ সেই অভ্যাসটো চলায়ে ৰাখিছোঁ। ৰেডিঅ’ শুনি শুনি ঘৰৰ কাম সোপা কৰি থাকোঁ। পুৰণা দিনবোৰ গ’লেও, কিয় জানো মোৰ ৰেডিঅ’টো শুনিলে পুৰণা দিনবোৰ আকৌ আশে-পাশে ঘূৰি ফুৰা যেন লাগে চোন অ’! বেছিয়েই ইম’চ’নেল হ’বলৈ গ’লো নেকি বাৰু? বেলেগ কথা এটাৰ কাৰণেহে আচলতে ৰেডিঅ’ৰ

পুৱাই পুৱাই সম্বন্ধীয় খুড়া এজন আহে পামলৈ৷ আহিয়েই একাপ চাহ বিচাৰে৷ কিন্তু যিমানেই ভাল নহওক, সদায় কিবা নহয় কিবা এষাৰ ক’বয়৷ কেতিয়াবা যদি কয় ‘চেনি কম’ কেতিয়াবা ‘এখনহে বিস্কুট দেখোন, কৃপণ তই, কাপটো ভালকৈ ধুব নোৱাৰ’ ইত্যাদি ইত্যাদি৷ মুঠতে ঋণাত্মক চিন্তাৰ ভাগবতৰা কৰাত তেওঁ অকণো কৃপণালি নকৰে৷ কাম থাকিলে কেতিয়াবা ৰাতি দেৰিকৈ শুব লগা হয়, গতিকে ৰাতিপুৱা উঠোতেও দেৰি হয়৷ মানুহজন পাঁচ বজাতেই আহি দুৱাৰত ঢকিয়াইহি, ‘খেতি কৰিবলৈ আহিছ ৭ বজালৈকে শুই থাকি! ফলাবি খেতি কৰি৷’ বয়স আৰু সন্মানৰ কথা

কাহিনীহে দেই, কাহিনীহে। কাহিনী মানেই অতীজৰে পৰা চলি অহা কথা। শুনা বা পঢ়া । চলি অহা কথা মানেই অলপ যোগ বিয়োগ হৈ কাহিনীত ইফাল সিফাল হ’বই। কওঁতা জনেনো আৰু নিজৰ পৰা দুই এষাৰ যোগ কৰি নিজে কোৱা কাহিনীটো আকৰ্ষণীয় কৰিবলৈ নিবিচাৰিবনে? বিচাৰিবই। এইটোও তেনেকুৱাই এজন ফটাঢুলীয়াৰ জন্ম কাহিনী । কাহিনী বুলি নকৈ আচলতে জন্ম বৃত্তান্ত বুলি ক’লেহে শুৱাব। কাৰণ কাহিনীত দেৱলোকো জড়িত হৈ আছে। যিহেতুকে কাহিনী,গতিকে চাগে বেছি সকলে জানেই আৰু বেছি সকলে জানেই যেতিয়া কেইজনমানমানেনো নজনাকৈ কিয় থাকিব লাগে

দিগু কাইৰ ঘৰলৈ গৈছিলো বি এছ এন এলৰ চিম বেছিবলে,চিমো ল’লে চাহো খুৱালে। মইতো হতচকিত যে কৃপণৰ ঘৰত এইয়া কেনেকৈ সম্ভৱ? আলহীক গাখীৰ চাহ? তাকো ফুল কাপ। চিন্তা এটা থাকিলেও পাইচো যেতিয়া খাই দিওঁ বুলি দুহোপা মাৰোঁতেই শিলগুটি এটাই দাঁতত খুন্দা মাৰিলেহি। মই খঙত ঘোপাকে চালো দিগুলে। সি মোৰ খং উঠা যেন পাই মৰমেৰে মোক শান্ত কৰিবলে মৰম সনা মাতেৰে কব ধৰিল– : চা, তই মোৰ পুৰণি ফেৰেন্দ মোক ঘৰত আহি ফিৰি চিম দিছ। গতিকে তোক চাহ কাপ খুওৱাটো মোৰ

মোৰ একেবাৰে সৰু কালৰ কথা৷ অলপ বুজা হোৱাত দেউতা মাৰ মুখৰ পৰাহে শুনা। মা দেউতা দুয়োজনেই শিক্ষা বৃত্তিৰ লগত জড়িত৷ কৰ্মসূত্ৰে শিৱসাগৰৰ জয়সাগৰ পুখুৰীৰ পাৰত অৱস্থিত চৰকাৰী আৱাস গৃহত থাকিছিলো আমি৷ ওচৰ পাজৰৰ মানুহ প্ৰায়বোৰেই দেউতা মাক চিনি পাইছিল আৰু যথেষ্ট সন্মানো কৰিছিল৷ মই কেঁচুৱা বাবে মা তেতিয়া ছুটিত আছিল৷ দেউতা অফিচলৈ ওলাই গৈছে৷ পিয়ন জনে আহি মাক খবৰ দি গ’ল, বোলে, ছাৰৰ এতিয়া ক্লাছ নাই বাবে টাউনৰ ফালে ওলাই গৈছে, চিন্তা নকৰিবলৈ কৈ পঠিয়াইছে৷ মায়েও ঘৰুৱা কামত লাগি আছে৷

মাক-দেউতাকে তগৰক পচন্দ কৰিব বুলি দীপে ভবা নাছিল ৷ কিন্তু পচন্দ কৰিলে ৷ দীপ আজি সেয়ে বিৰাট সুখী ৷ বিৰাট আনন্দ তাৰ মনত ৷ তাৰ সোণালী সপোনবোৰ যে দিঠকত পৰিণত হোৱাৰ পথত ৷ দীপ তগৰৰ প্ৰেমত পৰিছিল আজিৰ পৰা তিনি বছৰ পূৰ্বেই ৷ বৰপেটাৰোডৰ বিহুতলীত প্ৰথম দৰ্শনৰ পৰাই দীপে তাইক ভাল পাই পেলাইছিল ৷ তগৰৰ বান্ধৱী কৰবীৰ সহযোগত সিহঁতৰ মাজত প্ৰেমৰ শুভাৰম্ভ হৈছিল ৷ নিয়মীয়া ওখ যদিও খীণ-মীন চেহেৰাৰ তগৰক দীপৰ বন্ধুবৰ্গই অকণো পচন্দ কৰা নাছিল ৷ পচন্দ নকৰাৰ একমাত্ৰ

গগৈয়নীয়ে সাজি কাচি আহি ৰেডমি ন’ট ফাইৱ মোবাইলটো গগৈৰ হাতত দি ক’লে,- “দিয়া চোন দিয়া, কেইটামান ক্লিক কৰি ধুনীয়া কৈ! ফেচবিউটি মোডত ৰাখি লোৱা।” গগৈয়ে ফটো তুলিবলৈ লৈ স্ক্ৰীণৰ ফালে চাই থৰ লাগিলে। গগৈয়নীয়ে বোলে কি হ’ল! গগৈয়ে লাহে লাহে কলে,-“কি কথা হে, মবাইলৰ স্ক্ৰীণত দেখুন তোমাকো ধুনীয়া বুলি ভ্ৰম হয়।” গগৈয়নীয়ে মুখমেলি চাই থাকোতেই গ’ল। গগৈয়ে আকৌ কলে,-” এই টেকন’ল’জি বাৰু ঘৰোৱা ব্যৱহাৰতো লগাব নোৱাৰি নেকি? এই ধৰা, তুমি চাহকাপ লৈ আহিছা, বজাৰৰ মোনাখন দিছা। এই ফেচবিউটি মোড অন।”

:অ’ আইতা? :হেঁ ৷ :ল’ৰাটো ক’ত ? :সৌটো ৷ :কি কৰিছে সি তাত? মহে খাই ডবৰা পাতিব পাই পিঠিত ৷ :অকল সেইবোৰেই কৰি থাকে ৷ কাচিন তেল ( কেৰাচিন তেল সানি দিবলৈ ক’বই নহয় ফুট গধূলিতে মোক ৷ মোৰ আৰু কাম নাই নহয় ! মহে খায়, চামচেলুকাই চেলেকে , সৌ আলষণীয়ে পাই, পাই থাকক ৷ নাজানো,মাছ কেইটা পালে ! ক’ৰ লোকৰ ভেন্দিবাৰীত সোমায়, গোহালিৰ কিনাৰত কোৰখন মাৰি বৰশীৰ টোপ গোটাই পিটাই লৈ ওলাই গৈছে আৰু ৷ মোৰ হেৰৌ, এটা বাল্টি

চৰকাৰে ঘোষণা কৰিলে যে এইবাৰ আমি অধিক শস্য উৎপাদন কৰিম আৰু এবছৰত খাদ্যশস্যত আত্মনিৰ্ভৰশীল হ’ম। পিচদিনাই কাগজকলত দহলাখ একৰ কাগজৰ অৰ্ডাৰ দিয়া হৈ গ’ল। যেতিয়া সেই কাগজ আহিল তাৰে ফাইল বনোৱা হ’ল। প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ সচিবালয়ৰ পৰা নামাকৰণ কৰি ফাইল খাদ্য বিভাগলৈ প্ৰেৰণ কৰা হ’ল। খাদ্য বিভাগত সেই ফাইলত কিমান শস্য উৎপাদন হ’ব লাগিব লিখি বিত্ত বিভাগলৈ প্ৰেৰণ কৰিলে। বিত্ত বিভাগে কিমান টকা মঞ্জুৰ কৰিব তাক লিখি কৃষিবিভাগলৈ প্ৰেৰণ কৰিলে। কৃষি বিভাগে তাত বীজ আৰু সাৰ সিঁচি বিদ্যুৎ বিভাগলৈ প্ৰেৰণ কৰিলে। বিদ্যুৎ

২০২০ চনত “ছেণ্ডেল” উপাধিৰে সন্মানিত কৰা প্ৰথম বৰলা চিকু শৰ্মা মহোদয়ৰ কথা কবলৈ গৈছো। চিকু শৰ্মা হৈছে একাধাৰে কলি যুগৰ কবি, সাহিত্যিক, তৰ্কবিদ, ছেণ্ডেল বিজ্ঞানী। জানিব পৰা মতে তেওঁ শিব বাবাৰ ভক্ত। তেওঁ কেইবাখনো চিনেমাত অভিনেতা সমূহক ছেণ্ডেল পিন্ধাই বহুতো টকা উপাৰ্জন কৰিব পৰা বুলি জনা যায়। তেওঁৰ দ্বাৰা লিখা কেইবাখনো ছেণ্ডেল সাহিত্য হৈছে- ছেণ্ডেলৰ প্ৰেম, ছেণ্ডেলৰ ৰং, ছেণ্ডেলৰ প্ৰকৃতি, ছেণ্ডেলৰ ব্যৱহাৰ ইত্যাদি ইত্যাদি। এতিয়া মূল কথালৈ আহোঁ। শৰ্মা ডাঙৰীয়াক ছেণ্ডেল উপাধিৰে কিয় বিভূষিত কৰা হৈছিল তাৰ এটা কাৰণ আছে।