ফটাঢোল

দুদিনৰ জীৱন:  শাৰদ টাইলাং,অনুবাদ: ৰিণ্টুমনি দত্ত

কিছুদিনৰ বাবে মানুহে মোক পাগল বুলি ভাবিবলৈ ধৰিলে। সকলোৱে অভিযোগ কৰি আছে যে চহৰখনত এজন বিখ্যাত সাধুৰ বক্তৃতা চলি আছে আৰু মই মোৰ ঘৰতে থাকোঁ। অধাৰ্মিক লোকৰ বাবে মোৰ যিমানবোৰ বিশেষণ থাকিব পাৰে, সেইবোৰ তেওঁ মোক প্ৰদান কৰিছে। এদিন ময়ো সিদ্ধান্ত লৈছিলোঁ যে, যেতিয়া চহৰৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ পৰা কিছুমান পুৰুষ আৰু বহু মহিলা তালৈ যায়, তেতিয়া ময়ো জন্মৰ প্ৰমাণ পত্ৰত উজুটি খাব লাগে। পেণ্ডেল যিমানেই ডাঙৰ হ’লহেঁতেন আৰু সেই বক্তৃতাটো সংগঠিত কৰাৰ বাবে যি ধন খৰছ হৈছিল, সিমানেই শ শ

Read more

মূল: বৰযাত্ৰী,লিখক:অজ্ঞাত,ভাবানুবাদ – অঞ্জু মহন্ত

যোৱাবছৰৰ কথা, বৰযাত্ৰী হৈ কইনা ঘৰলৈ গৈছিলোঁ। জানেইতো বৰযাত্ৰী হৈ যোৱা কি কষ্ট! গোটেই নিশা টোপনি ক্ষতি হয়। তেতিয়া এনেকুৱা  ভাব হয় যেন, কোনো মূৰ্গী ভেকচিন নোলোৱাকৈ তৰ্জুত উঠিছে।  মোৰ  সমবয়সীয়া যিকেইটা গৈছিল, সিহঁত আটাইকেইটা  নিজৰ নিজৰ ‘উহু উহুৰ’ লগত ফোনালাপত ব্যস্ত। সিহঁতে  ৰাতি এনেকৈয়েই কটাই দিব। কিন্তু মোৰ! মই কি কৰোঁ! কেনেকৈ পাৰ কৰোঁ ৰাতিটো? মই যে খাটি ঘিঁৰ দৰে খাটি চিঙ্গল! ইফালে আকৌ ৰাতি অলপ হ’ল কি নহ’ল ব্ৰয়লাৰৰ দৰে টোপনিয়াবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলোঁৱেই। অৱশ্যে বেছি সময় টোপনিয়াব

Read more

মূল: দেৱী,গল্পকাৰ: মুন্সী প্ৰেমচান্দ,অসমীয়া ভাঙনি-মুনমুন সৰকাৰ

ৰাতি সেমেকিছিল। মই বাৰান্দাত থিয় হৈ আছিলোঁ। সন্মুখৰ আমিনোদৌল্লা পাৰ্কখন যেন টোপনিত লালকাল দি পৰি আছিল। অকল ইছলাম ধৰ্মী ফকিৰৰ নিচিনা দেখাত মহিলা এগৰাকী বেঞ্চ এখনত বহি আছিল। পাৰ্কৰ বাহিৰত ৰাস্তাৰ কাষত মগনীয়া এজন থিয় হৈ আছিল, ৰাস্তাৰে অহা-যোৱা কৰা প্ৰত্যেকক ৰখাই আশীৰ্বাদ দি আছিল লগতে কৈ আছিল, “আল্লাহৰ শপত, ভগৱানৰ শপত এই অন্ধ মানুহজনক অলপ সহায় কৰক।” ৰাস্তাত লাহে লাহে মানুহ আৰু গাড়ী-মটৰৰ ভিৰ কমি আহিছিল। মানুহ থকালৈকে মগনীয়াজনৰ মাতটো ভালকৈ শুনিব পৰা হোৱা নাছিল, এতিয়া মানুহ নথকাত একেই

Read more

ৰূপা (মূল লেখক : হুমায়ূন আহমেদ) : অনুবাদ : পংকজ কুমাৰ নেওগ

: দাদা, ইণ্টেৰেষ্টিং গল্প এটা শুনিব নেকি? মই মানুহজনৰ প্ৰশ্ন শুনি আচৰিত হ’লোঁ। অলপ আগতে মানুহজনৰ সৈতে দুই-এটা কথা পাতিছোহে মাত্ৰ, সাধাৰণ দুটামান কথা। মই ট্ৰেইনখনৰ বাবে অপেক্ষা কৰি আছোঁ নেকি তেওঁ প্ৰশ্ন কৰিছিল। মই উত্তৰ দিলোঁ – “হয়” আৰু ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত তেওঁকো প্ৰশ্ন কৰিলোঁ – “আপুনি ক’লৈ যায়?” মানুহজনে হাঁহি এটা মাৰি উত্তৰ দিলে – “মই ক’লৈকো নাযাওঁ, শ্ৰীমতীক ৰিচিভ কৰিবলৈহে আহিছোঁ। চিটাগঙৰ পৰা আহি আছে। ট্ৰেইনখন দুঘণ্টা লেট। ঘৰলৈ উভতি যাবলৈ মন যোৱা নাই, ঘৰ গৈ পাওঁ মানে

Read more

ককাৰ মৃত্যু (লেখক : মাৰুফ মহম্মদ) : ভাবানুবাদ : অঞ্জু মহন্ত

মানুহজনে এটা চৰকাৰী কাৰ্যালয়ত চাকৰি কৰে। মানুহজন এনেয়ে বেয়া নহয়। মিছা কথা এটা দুটা যে নকয় সেয়াও নহয়। অৱশ্যে মিছলীয়া বুলি তেওঁৰ কোনো বদনাম নাই। তথাপিও এটা বিষয়ত তেওঁৰ সম্পৰ্কে অফিচৰ মানুহবোৰৰ সন্দেহ জাগে। বিষয়তো হ’ল সঘনাই ছুটি বিচৰা। এনেয়ে ছুটি লোৱাত কাৰো আপত্তি নাই। অৱশ্যে এটা ছুটিৰ বিষয়ে অফিচৰ মানুহবোৰে অলপ গুঞ্জন তোলে বা ইজনে সিজনৰ মুখলৈ চোৱাচুই কৰে। তিনি বছৰ আগেয়ে মানুহজনে অফিচৰ বৰচাহাবৰ পৰা ককাকৰ মৃত্যু হোৱা বাবে ছুটি লৈছিল। তেতিয়া সেই বিষয়টো লৈ কাৰো মনত তেনেকুৱা

Read more

মূল: জয়তু দূৰভাষ,গল্পকাৰ:চম্পা দাসগুপ্ত,ভাবানুবাদ-অঞ্জু মহন্ত

আজি লতিকা দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ, ঘৰলৈ উভতিয়েই বায়েকলৈ ফোন কৰিবই কৰিব। সদায় ভাবে, কিন্তু স্কুলৰ ছাত্ৰীসকলৰ লগত বকবক কৰি ঘৰলৈ অহাৰ পিছত ফোন কৰা বিষয়টো পিছদিনালৈ থৈ দিব লগা হয়।  নিজকে কয় লতিকাই, বায়েকৰ খবৰ-খাতি লোৱাটোতো তাইৰ কৰ্তব্যৰ ভিতৰতেই পৰে। কেৱল কৰ্তব্যয়েই নে? মনেওতো বিচাৰে বায়েকৰ লগত কথা পাতিবলৈ। মনটো ভাল লাগিবলৈ। কোলকাতাৰ উত্তৰ দিশৰপৰা ফোন গ’ল দক্ষিণ দিশত থকা বায়েক শান্তিৰ ওচৰলৈ। হেল্লো, হেল্লো পৰ্ব শেষ হোৱাৰ পিছত কথা আৰম্ভ, “বাইদেউ, কিমান দিনৰ পৰা যে ভাবি আছোঁ তোক ফোন এটা কৰিম

Read more

মূল বাংলা গল্প-অভ্যাস,লেখক- অজ্ঞাত: অনুবাদ-সুস্মিতা দাস

এখন দামী ৰেষ্টুৰেণ্টত বহি আছোঁ অকলে অকলে। কাষৰ  টেবুলখনত  বহা দুজনী ষোড়শী গাভৰুৰ অতি উৎসাহী কথোপকথন আৰু  খাদ্যৰ অর্ডাৰ দিয়া কাৰ্য্য‌ই মোৰ চকু আৰু মনযোগ সেইফালে বাৰে বাৰে আকৰ্ষিত হৈছিল। দুটা ১০ ইঞ্চি পিজ্জা, তিনিটা ফ্রাইড চিকেন, তিনিটা থাই চুপৰ লগতে বিভিন্ন খোৱা বস্তু তাৰ নাম মই ভালকৈ নাজানো, আকৌ আইচক্ৰীমো অর্ডাৰ দিছে, যিটো আইচক্ৰীম এটাৰ দাম ম্যেনুত মিলাই চাওঁতে  ৬৫০ টকা লিখা আছে দেখিলোঁ। মোৰতো ইমান দামী ৰেষ্টুৰেণ্টত খোৱা অভ্যাস নাই গতিকে এই বিলাসী খাদ্যৰ দাম আৰু নামবোৰৰ জ্ঞানৰ

Read more

নিজাম চাহাবৰ ভূত (লিখক-হুমায়ূন‌ আহমেদ) : ভাৱানুবাদ—অঞ্জু মহন্ত

পলিথিনৰ বেগত পাঁচটা শিঙি মাছ লৈ নিজাম চাহাব ঘৰলৈ উভতিছে। মাছকেইটা যেন মৰি নাযায় তাৰ বাবে তেওঁ বুদ্ধি কৰি বেগৰ ভিতৰত অলপ পানী ভৰাই লৈছিল। এতিয়া ভাব হৈছে বেগত পানী ভৰাই লোৱাটো চুড়ান্ত মূৰ্খামি হে হৈছে। বেগ ফুটা হৈ পানী টুপটুপকৈ পৰিছে। তেওঁৰ পেণ্টটো পানী পৰি পৰি তিতি গৈছে। নিজাম চাহাবে লক্ষ্য কৰিছে, তেওঁৰ ৪১ বছৰীয়া জীৱনত তেওঁ বুদ্ধি কৰি যিকেইটা কাম কৰিছে সেই সকলোবোৰেই তেওঁৰ চুড়ান্ত নিবুৰ্দ্ধিতা বুলি পৰৱৰ্তী সময়ত প্ৰমাণিত হৈছে। আচলতে বুদ্ধি খটুৱাই তেওঁ একো কাম কৰায়েই

Read more

মূল : শিপা,অনুবাদ : সুস্মিতা দাস

(অকল যে মাক দেউতাকক বৃদ্ধাশ্ৰমত থয় বুলি ল’ৰা বা ছোৱালীজনীক বেয়া পাওঁ কিন্তু কিছুমান মাক দেউতাকৰ কাজিয়াত সন্তানৰ দুখ হয় তাৰেই কথা ফেচবুকত পোৱা এটা লেখা গল্প নে সত্য ঘটনা নাজানো বহুতে শ্বেয়াৰ কৰা দেখি অনুবাদ কৰিবলৈ মন গ’ল।) সেই দিনটোৰ কথা ম‌ই কেতিয়াও নাপাহৰোঁ, যিদিনা কোর্টত মা-দেউতাক পৃথক কৰা সময়ত মাক সোধা হৈছিল, “আপুনি কাক নিব, ল’ৰাক নে ছোৱালীজনীক?” মায়ে তেতিয়া এক কথাত ভাইটিক ল’ম বুলি কৈছিল, হয়তো ভৱিষ্যতে ল’ৰাইহে তেওঁক চাব বুলি ভাবিছিল আৰু এবাৰো মোৰ ফালে চোৱা

Read more

মূল:সৰু মানুহ,গল্পকাৰ: বলাইচাঁদ মুখোপাধ্যায়,অনুবাদ-সঞ্জীৱ কুমাৰ বৰা

দুপৰীয়াৰ প্ৰখৰ ৰ’দজাককো আওকাণ কৰি স্বাভিমানী ৰাঘৱ সৰকাৰে খৰ খোজেৰে বাট লৈছিল। তেওঁৰ পৰিধানত খদ্দৰ, মূৰত ছাতি নাই। ভৰিত জোতা আছে, কিন্তু জোতাযোৰ এনে জৰাজীৰ্ণ যে ক্ষত পদযুগলক শৰ-শয্যাশায়ী ভীষ্মৰ লগত তুলনা কৰিলেও অত্যুক্তি কৰা নহয়। ৰাঘৱ সৰকাৰৰ তাত কোনো ভ্ৰূক্ষেপ নাই, তেওঁ দ্ৰুত খোজেৰে আগবাঢ়িছে। সুনিৰ্দ্দিষ্ট নীতি অনুসৰণকাৰী অনমনীয় চৰিত্ৰ ৰাঘৱ সৰকাৰৰ শিৰ সদায়েই উচ্চ। তেওঁ কেতিয়াও কাৰো অনুগ্ৰহ-প্ৰত্যাশী নহয়, কাৰো বোজা হৈ থাকিব নিবিচাৰে, যথাসাধ্য সকলোৰে উপকাৰ কৰে, কিন্তু পৰাপক্ষত আনৰ দ্বাৰা উপকৃত নোহোৱাকৈ থাকে। নিজৰ শিৰ সদায়

Read more
1 2 3 4 22