এখন দামী ৰেষ্টুৰেণ্টত বহি আছোঁ অকলে অকলে। কাষৰ  টেবুলখনত  বহা দুজনী ষোড়শী গাভৰুৰ অতি উৎসাহী কথোপকথন আৰু  খাদ্যৰ অর্ডাৰ দিয়া কাৰ্য্য‌ই মোৰ চকু আৰু মনযোগ সেইফালে বাৰে বাৰে আকৰ্ষিত হৈছিল। দুটা ১০ ইঞ্চি পিজ্জা, তিনিটা ফ্রাইড চিকেন, তিনিটা থাই চুপৰ লগতে বিভিন্ন খোৱা বস্তু তাৰ নাম মই ভালকৈ নাজানো, আকৌ আইচক্ৰীমো অর্ডাৰ দিছে, যিটো আইচক্ৰীম এটাৰ দাম ম্যেনুত মিলাই চাওঁতে  ৬৫০ টকা লিখা আছে দেখিলোঁ। মোৰতো ইমান দামী ৰেষ্টুৰেণ্টত খোৱা অভ্যাস নাই গতিকে এই বিলাসী খাদ্যৰ দাম আৰু নামবোৰৰ জ্ঞানৰ

দুপৰীয়াৰ প্ৰখৰ ৰ’দজাককো আওকাণ কৰি স্বাভিমানী ৰাঘৱ সৰকাৰে খৰ খোজেৰে বাট লৈছিল। তেওঁৰ পৰিধানত খদ্দৰ, মূৰত ছাতি নাই। ভৰিত জোতা আছে, কিন্তু জোতাযোৰ এনে জৰাজীৰ্ণ যে ক্ষত পদযুগলক শৰ-শয্যাশায়ী ভীষ্মৰ লগত তুলনা কৰিলেও অত্যুক্তি কৰা নহয়। ৰাঘৱ সৰকাৰৰ তাত কোনো ভ্ৰূক্ষেপ নাই, তেওঁ দ্ৰুত খোজেৰে আগবাঢ়িছে। সুনিৰ্দ্দিষ্ট নীতি অনুসৰণকাৰী অনমনীয় চৰিত্ৰ ৰাঘৱ সৰকাৰৰ শিৰ সদায়েই উচ্চ। তেওঁ কেতিয়াও কাৰো অনুগ্ৰহ-প্ৰত্যাশী নহয়, কাৰো বোজা হৈ থাকিব নিবিচাৰে, যথাসাধ্য সকলোৰে উপকাৰ কৰে, কিন্তু পৰাপক্ষত আনৰ দ্বাৰা উপকৃত নোহোৱাকৈ থাকে। নিজৰ শিৰ সদায়

মিলি বা বহুদিনৰ মূৰত বাটত তোমাক দেখিলোঁ মিলি বা। বুঢ়ীয়েই হ’লা। বৰ্ণনা নিদিওঁ বাৰু, থাকক দিয়া। কিন্তু ভীষণ কষ্ট পালোঁ। এটা সময়ত কি জাকতজিলিকা ৰূপ আছিল তোমাৰ! জাকজমকতাৰে পতা তোমাৰ বিয়াখনলৈ মনত পৰিল। কিন্তু কেইমাহমানৰ মূৰতেই তুমি উভতি আহিলা। স্বামী বোলা মানুহজনৰ আৰু এখন সংসাৰ দেখি , অসহনীয় ক্ষোভ আৰু যন্ত্ৰণা লৈ। তুমি আৰু উভতি নগ’লা। সিও নিনিলে। তাৰপিছত কত বছৰ পাৰ হ’ল। বয়স বৈ গ’ল, বৈ গ’ল ৰূপ, সোণোৱালী দিন, সকলো। মাৰ ঘৰত ডাইলৰ বড় শুকুৱাই শুকুৱাই, কাপোৰ ধুই

শিল এচটাত মূৰটো মাৰি দিয়া অথবা পাগল কুকুৰ এটাৰ আগত নচাটো বেছি সহজ লেখক হোৱাৰ তুলনাত। লেখকসকল প্ৰায়ে কিছুমান মানুহৰ চকুৰ শূল। কিছুমান মানুহৰ বিষয়ে যদি তেওঁ বেয়াকৈ লিখিছে, তেনেহ’লে সেই মানুহজনৰ শত্ৰুতা সহ্য কৰা। চতুৰ্থ শ্ৰেণী পাছ নকৰা ৰান্ধনিটোৱেও কাহিনী কেনেকৈ লিখে, তুমি কেনেকৈ মহান লেখক হ’ব পাৰিবা তাৰ পাঠ পঢ়াব। তুমি এইটো কিয় নিলিখিলা, তুমি সিটো কিয় নুবুজালা, এনেধৰণৰ প্ৰশ্ন সোধা হ’ব। সন্মানিত আৰু পবিত্ৰ প্ৰেমিকে নিজৰ প্ৰেমিকালৈ প্ৰেমপত্ৰ  লিখাবলৈ তোমাৰ কাষ নিশ্চয় চাপিব। যদি প্ৰেমপত্ৰ বিফল হয়,

গধূলি বাহিৰলৈ ফুৰিৱলৈ ওলাই যাওঁতেই দেখিলোঁ আগে আগে এজন খীণ, দুৰ্বল যেন লগা মানুহ এজন থৰকবৰককৈ গৈ আছিল। ওচৰলৈ গৈ দেখিলোঁগৈ তেওঁৰ অৱস্থা অতি বেয়া। তেওঁ ভাগৰুৱা আৰু থৰকবৰককৈ বৰ কষ্টৰে খোজকাঢ়ি গৈ আছিল, মই তেওঁক সুধিলোঁ, : আৰে ভাই তুমি কোন? তোমাৰ ইমান বেয়া অৱস্থা কেনেকৈ হ’ল? তেওঁ তলমূৰ কৰিয়ে লাহেকৈ আৰু হতাশ হৈ ক’লে, “টকা”। তেওঁৰ এটা শব্দৰ উত্তৰ মই বুজি নাপালোঁ, পুনৰ সুধিলোঁ, : কোন তুমি? তোমাৰ নাম কি? তেওঁ পুনৰ মোৰ ফালে চাই নিৰাশ হৈ ক’লে,

পুলকেশৰ চিনেমা চোৱাৰ নিচা একেবাৰে নাছিল। যতীনৰো একেই। প্ৰকৃততে ভাল কোনো ছবিৰ খবৰ পালে, ৰুচি, ৰসবোধ আৰু বিচাৰশক্তি আছে বুলি তেওঁলোকে বিশ্বাস কৰা কোনো বিশ্বাসীলোকে খবৰ দিলে হয়তো কেতিয়াবা নিজে চখ কৰি ছবিখন চাই আহে। তাৰ বাহিৰে ইচ্ছা কৰি কোনোদিনেই সিহঁতে চিনেমা চাবলৈ নাযায়। যদিও মাজে মাজে যাবলগীয়া যে হয় তাৰ বেলেগ বেলেগ কাৰণ আছিল। চিনেমা চাবলৈ ভীষণ চখ আছে অথচ কোনেও লৈ নগ’লে যাব নোৱাৰে, এনে ধৰণৰ যাৰ বা যিসকলৰ আব্দাৰ এৰাই চলিব নোৱাৰি, তেওঁ বা তেওঁলোকৰ সৈতে যাবলগীয়া

প্ৰায় আঠ বছৰ পিছত নাচৰিনৰ ডাঙৰ ককায়েক আলাউদ্দিন দেশলৈ ঘূৰি আহিছে। লগত বিদেশী পত্নী। পত্নীৰ নাম ক্লাৰা। পত্নীৰ চুলি সোণালী, চকু ঘন নীলা, মুখখন মৰম লগা। তথাপিও ছোৱালীজনী কাৰোৱেই পচন্দ নহ’ল। যিটো আগ্ৰহেৰে নাচৰিনে ডাঙৰ ককায়েকৰ বাবে অপেক্ষা কৰিছিল, ককায়েকক দেখি ঠিক সিমানেই নিৰাশ হ’ল। আঠ বছৰ আগেয়ে নাচৰিনৰ বয়স আছিল ন। এতিয়া সোতৰ। নবছৰ বয়সৰ চকু আৰু সোতৰ বছৰ বয়সৰ চকু একেধৰণৰ নহয়। নবছৰ বয়সৰ চকুৱে সকলোবোৰ কৌতুহল আৰু মমতাৰে দেখা পায়। সোতৰ বছৰৰ চকুৱে বিচাৰ কৰাৰ চেষ্টা কৰে।

শৈশৱত আমি সকলোৱে নীতি কথাৰ গল্প পঢ়িছিলোঁ আৰু এই গল্পবোৰে আমাৰ চৰিত্ৰ গঠনত যথেষ্ট সহায় কৰিছিল। এতিয়া যদি সেই গল্পবোৰৰ কথা ভাৱোঁ অনেকবোৰেই বৰ্তমান যুগত বৰ এটা খাপ নাখায়। শিশুমনৰ বাবে গল্পবোৰ এতিয়াও উপযুক্ত কিন্তু আমি যিসকলে জীৱনৰ ঘাত-প্ৰতিঘাতৰ সৈতে পৰিপক্ক হৈ উঠিছোঁ তেওঁলোকৰ বাবে এই নীতিকথাবোৰ আধুনিক জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে সঙ্গতি ৰাখি কিছু অন্যভাৱেও লিখা সম্ভৱ। এটা উদাহৰণ দিয়া যাওক। ধৰি লওক গৰখীয়াই গৰু চৰাবলৈ যোৱা কাহিনীটো। এজন গৰখীয়া ল’ৰাই গৃহস্থৰ গৰুবোৰ চৰাবলৈ সদায় হাবিৰ দাঁতিৰ পথাৰ এখনলৈ যায়। গৰুবোৰ