AEC(Assam engineering college)ৰ নবাগত আদৰণি সভাখন বৰ জাক-জমকীয়া ৰূপত প্ৰতি বছৰে পালন কৰে। তেওঁলোকৰ এই অনুষ্ঠানটোৰ নাম ‘pyrokinesis’। আমি ‘pyro’ বুলি কওঁ। আয়ুৰ্বেদিক কলেজ আৰু AEC চুবুৰীয়া হোৱা হেতুকে আমাৰ হোষ্টেলৰ ছোৱালী সংস্থাৰ pyroৰ প্ৰতি দৰদৰ অন্ত নাই। সেইবেলি pyroৰ মূখ্য আকৰ্ষণ আছিল ‘জুবিন গাৰ্গ’। গতিকে ক’বই নালাগে! সেই কেইদিন আমাৰ হোষ্টেলৰ ৰুমে ৰুমে মিউজিক চিষ্টেমত টেটুফালা আৱাজত জুবিনৰ বৰগীত, বিহু গীতৰ পৰা কাৱালীলৈকে বাৰে-ৰকমীয়া গানৰ চিত্ৰাহাৰ..! সন্ধিয়া চাহৰ মেলত সপ্তাহ জুৰি পূৰ্ণ গতিত চলি আছে জুবিনৰ জীৱন সম্পৰ্কীয় গবেষণা

অফিচৰ পৰা ওলাই ঘৰলৈ ঢাপলি মেলোতেই ৰাস্তাৰ কাষত পৰি থকা অদ্ভূত কিবা এটা চকুত পৰিল। বৰকৈ চিকমিকাই থকা বস্তুটো কিনো বুলি বাইকখন একাষৰীয়া কৰি ওচৰলৈ গৈ দেখোঁ চাকিৰ দৰে কিবা এটা চিকমিকাই আছে। পিছফালে এডাল নেজৰ দৰে আছে, ঠিক যেন আলাউদ্দিনৰ চাকিটোহে। আহ্! পালোঁ আজি বস্তুটো। লাখপতি হোৱাৰ হেজাৰটা সপোন মুহূৰ্ত্ততে চকুৰ আগেৰে দৌৰ মাৰিলে। চাকিটো হাতেৰে ঘহি দিম, জিন্ এটা ওলাব আৰু তাৰ পৰা মোটা এমাউণ্ট এটা বিছাৰিম। বিহুৰ বোনাছ টো নাপালোঁৱেই, দৰমহাৰ পইছাকেইটাও নাথাকে হাতত। মাহৰ তিনি তাৰিখেই

বিদেশত কৰ্মৰত বাবেই সুন্দৰ চেহেৰাৰ ব‍্যক্তিজনৰ “সময়”ৰ ভীষণ সমস্যা। এই সময়ৰ অভাৱৰ বাবেই বিয়াখনৰ দিন-বাৰ অলপ দেৰিকৈ ঠিক কৰিব লগা হ’ল। ইপিনে কইনা গৰাকীও হেনো কৰ্মৰত। সহজতে সঘনাই অথবা দীঘলীয়া ছুটি নাপায় তেৱোঁ। যি কি নহওক অৱশেষত দীৰ্ঘ বিৰতিৰ পিছত বিয়া খনৰ দিন-বাৰ যেনিবা “কথমপি” ঠিক কৰা হ’ল। নিজৰ প্ৰেমিকাক পত্নী কৰি আনিব পোৱাৰ সৌভাগ্য আৰু আনন্দত মতলীয়া হৈ পৰিল জীৱন জ‍্যোতি দত্ত। চকুত লগাকৈ জাক-জমক আৰু সুসজ্জিত ভাৱে বিয়াখন পতাৰ প্ৰৱল ইচ্ছা তেওঁৰ আৰু সেয়ে বাকীবোৰ দায়িত্ব বেলেগক অৰ্পণ

এটা সময় আছিল যেতিয়া পূজাৰ বতৰত বাগানত গাৰ্ডেন শ্ব’ চিনেমা চাবলৈ নগ’লে জীৱনটো বেকাৰ যেন ভাব হৈছিল। ডেকা বয়সত পূজাত গাৰ্ডেন শ্ব’ চোৱাৰ মজাই বেলেগ আছিল। আমাৰ ঘৰৰপৰা বাগানৰ ফিল্ডখনলৈ প্ৰায় ডেৰ দুই কি.মি.মান হ’ব। চিনেমা চাবলৈ যাওঁতে কেইবাজনো লগ হৈ বৰ উৎসাহেৰে যাওঁ আৰু ঘূৰি আহোঁতে বাটৰ শিলগুটিকেইটা টোপনিৰ জালত গুৰিয়াই মহটিয়াই আহোঁ। সেই কেইদিন সন্ধ্যা সময়ত বন্ধুকেইজন লগ হৈ দেখুৱাবলগীয়া চিনেমাসমূহৰ নামবোৰ জানি লওঁ আৰু ৰাতি আটাইকেইটা লগ হৈ যাওঁ। এইদৰে যাওঁতে আঁহোতে বা চিনেমা ফিল্ডত বহু সৰু

গৰমত ৰঙা-চিঙা পৰি অহা স্বামীলৈ চায় পত্নীয়ে কয়, : হেৰা আহিলা। বৰ গৰম পৰিছে ন আজি। বেগটো মোক দিয়া, তুমি মুখ হাত ধুই আহাগৈ। মই নেমু চৰবত বনাওঁগৈ ৰ’বা। ভাল লাগিব তোমাৰ। : অ’ বনোৱা বনোৱা গৰমত অৱস্থা কাহিল হৈ আহিছে। বৰ ভিৰ আজি বজাৰত। মুখহাত ধুই আহি মানুহজন বহে। মানুহগৰাকীয়ে নেমু চৰবত আৰু মানুহজনে ভাল পোৱা বিনা চেনী লাল চাহ একাপ লৈ আহে। : চৰবত গিলাছ খাইহে উশাহটো ঘূৰাই পোৱাৰ নিচিনা লাগিছে জানা! গোটেই বজাৰখন ঘূৰিলোঁ আজি। : কিয়?

২০১৭ চনৰ ডিচেম্বৰ মাহত আমি এখন ইণ্টাৰনেচনেল কনফাৰেন্সত যোগদান কৰিবৰ বাবে কেৰালালৈ গৈছিলো। প্ৰথম দিনাৰ কাৰ্যসূচী শেষ হোৱাৰ পাছত আমি অলপ কেৰালা দৰ্শনৰ বাবে ওলালো। বৰ বিশেষ চিনাকি নাই বাবে টেক্সিৰ ড্ৰাইভাৰ এজনৰ লগত কথা পাতিলো। কেৰালাত ফুৰিবলৈ জেগা বহুত আছে যদিও ট্ৰিৱানড্ৰমত বিচ্ছকেইটাৰ বাহিৰে তেনেকুৱা চাব লগা ঠাই একোৱেই নাছিল। টেক্সিৰ ড্ৰাইভাৰজনে আমাক অলপ দূৰত থকা “বেক ৱাটাৰ” বুলি ঠাই এটুকুৰালৈ ফুৰাবলৈ নিয়াৰ কথা ক’লে। গোগল কৰি চালো। ফটোবোৰ বৰ ধুনীয়া। লগে লগে তালৈ বুলি তেওঁৰ লগতে আমি ৰাওনা

“টানৰ ভিতৰত লো আৰু ঢিলাৰ ভিতৰত ……” খাদ্যৰসিক মানুহবোৰে নতুনৰ সোৱাদ লৈ বৰ ভালপায়। সেইদিনাৰ কথা, সেইদিনা মানে হয়তো আজিৰ পৰা বিশ বছৰৰ আগৰ কথা। নিতৌ ন ন সোৱাদ বিচাৰি চলাথ কৰিবলৈ ঠেং দাঙি থকাটো স্বভাৱত পৰিণত হ’ল। বৌলে টু যিয়েই যি কয় সেইটো বনাইনো ক’ত ঘৰৰ ৰান্ধনী হতুৱাই বনোৱাই খোৱাৰ অভ্যাস৷ শৰ্মা ঘৰৰ বাগানত কাম কৰা মানুহজনে সদায় বস্তু এটা খোৱা দেখি সিহঁতে লোভ সামৰিব পৰা নাছিল৷ কি সুন্দৰকৈ তেওঁ খাই। খাই লৈ লাহেকৈ থু পেলাই যিটো তৃপ্তিৰ হাঁহি

বিয়াৰ কেইবছৰমান পিছৰ কথা। ছোৱালীজনীৰ বয়স তেতিয়া আঠ মাহমানহে হৈছিল। সংসাৰৰ চিন্তা-ভাৱনাবোৰ বৰকৈ মূৰত সোমোৱাই নাছিল। জীৱনটো বৰ ৰঙীন যেন লাগিছিল। সেই সময়ত আকৌ থিয়েটাৰ, চিনেমা চোৱাৰো খুব চখ্ আছিল। সৰুজনী ননন্দ আৰু দুজনী জাৰ সৈতে মই মাজে মাজে থিয়েটাৰ নাইবা চিনেমা চাবলৈ গৈছিলোঁ। চিনেমা দুমাহৰ বা তিনি মাহমানৰ মূৰত হে এদিন চাবলৈ পাইছিলোঁ। তাকো শাহুআইক পতাব পাৰিলেহে! চিনেমা হলত চিনেমা চাবলৈ যোৱাটো আমাৰ কাৰণে সৰু সুৰা উৎসৱৰ নিচিনাই আছিল। আক-তাক খাটিৰ কৰি কোনোমতে টিকটকেইটা কটাইছিলোঁ। সোনকালে খাই বৈ উঠি

মোৰ দৰে আপুনিও কেতিয়াবা এটা অস্বস্তিকৰ পৰিস্থিতিত পৰিছে নিশ্চয়। এই পৰিস্থিতিবোৰে কঢ়িয়াই অনা মূহুৰ্তবোৰ কোনো আগ জাননী নিদিয়াকৈ শিহুটো ওলোৱাদি ভুৰুংকৈ ওলাইহি যদিও ইহঁতে কিন্তু বেছি দেৰিলৈ আপোনাৰ ডিঙিত ওলমি নাথাকে। পাছে এই কম সময়ৰ ভিতৰতে ই আপোনাৰ কাণ মূৰ গৰম কৰি ৰঙা কৰি দিব পাৰে নতুবা চকুহাল অলপ সময়ৰ কাৰণে বহলকৈ মেলি টেলেকা কৰি দিবও পাৰে; নহ’লে নাকৰ পাহি দুটা দুই-তিনি বাৰ মান ফুলাই দিবও পাৰে বা ওঁঠ দুটা শূণ্যটোৰ দৰে আকূতি কৰি দি তাৰ মাজেদি অস্ফুট শব্দ এটা

শেষ পৰীক্ষাটো দি উঠিয়ে ভাবিছিলোঁ‌ যে ক’ৰবাত কিবা কাম এটাত সোমাম। দৰমহা যিয়েই নহওক, কাম যিয়েই নহওক। ৰিজাল্ট দিয়াৰ পিছতো নতুনকৈ সিদ্ধান্ত ল’ব পৰা যাব। কেনেকৈ দেউতাই পঢ়ুৱাইছিল সেয়া অজানা নহয়। গতিকে পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পিছদিনাৰ পৰা কৰ্মস্থানৰ সন্ধান বিচৰা আৰম্ভ হ’ল। বিভিন্ন কাৰণত এটাও কাম ক’তো বিচাৰি ল’ব নোৱাৰি অলপ চিন্তিতো হ’লো। আজিকালি ক’তো চিনাকি নাথাকিলে সুবিধাৰ কাম পোৱা নাযায়। তেনেতে মনত পৰিল¸ পেপাৰৰ বেকচাইডত কৰ্ম সংস্থাপনৰ বিভিন্ন বিজ্ঞাপন প্ৰকাশ কৰে। সেই সময়ত আমি উজান বজাৰত ভাড়া আছিলোঁ‌ আৰু