দুৱাৰখনত লাহেকৈ টোকৰ দুটা মান পৰিল। কাতি মাহৰ আবেলি পাতল কম্বলখন লৈ শুই থকাৰ মজাই বেলেগ! উঠিবলৈ মন নগ’ল, বেছি দৰকাৰী নহ’লে নিজেই গুচি যাব…  এইবাৰ জোৰকৈ শব্দ হ’ব ধৰিলে, সমস্ত হাতৰ তলুৱাৰ ওজনৰে গজাল মৰা দি দুৱাৰখনত ধম্ ধম্ শব্দ হ’বলৈ ল’লে! বিৰক্ত হ’লেও খুলিবলৈ বুলি উঠি আহিলোঁ, চকুৰ পতাত টোপনিৰ আলফুলীয়া পৰশ আছিলেই!  “আই ঔ… মা.. মৰিলোঁ..!!”  বিকট চিঞৰ মাৰি ওলোটাই শুই থকা বিচনাখনত জাঁপ মাৰি উঠিলোঁহি! দুৱাৰ খুলিয়েই সন্মুখত সাক্ষাৎ ভূত থিয় দি আছে!  : পাগলী, মই

গোবিন্দ, সৰল ৰূপ গোবিন। গোবিন মেনেজাৰ নহ’ল। পামতে  থাকি খেতি-বাতি চাই সময় কটালে। তাৰ মতে গোলাম নহ’ল কেতিয়াও। সেইবাবে হাকিম হোৱাৰ সুখো গ’ল তাৰ। যিকোনো কথাত গোবিনৰ মাত্র এষাৰ কথা, ‘হৈ যাব’।  ডিচেম্বৰত ঠাণ্ডা পৰে, পিকনিকৰ বাবে ভাল হয় মাহটো। গোবিন হয় মেনেজাৰ। তাৰ মতে সকলো পিকনিক প্লেচতেই উভৈনদী বস্তু পোৱা যায় তাহানিৰ  দিনত। ৰংমনদাহঁতে  বজাৰৰ কথা ক’বই  নোৱাৰে গোবিনৰ উত্তৰ-  “হৈ যাব।”  “গোবিন, শাক-পাছলি নালাগিব জানো!” “গাখীৰৰ কলহ এটা দি দিম। মখুনা  বুঢ়াই আলুগুটিৰ পৰা তেল, নিমখ, হালধি  সৱ

কলেজীয়া শিক্ষা শেষ হোৱাৰ লগে লগেই ঘৰৰ পৰা চাঁপ এটি আহিল যে টিউচন কৰিব লাগে। ছাত্ৰ‌ও ঠিক হ’ল। ছাত্ৰৰ ঘৰলৈ গৈ পঢ়াব লাগে। জীৱনৰ প্ৰথম টিউচন। তাতে আকৌ নাৰ্ভাছনেচ। যথাসময়ত ছাত্ৰৰ ঘৰলৈ টিউচন কৰিবলৈ ছাৰ আগবাঢ়িল। ছাৰে চকী এখনত আৰু ছাত্ৰ‌ই বিছনাৰ ওপৰত সৰু টেবুল এখন লৈ পঢ়ি আছে। পঢ়া সুন্দৰকৈয়ে চলি আছে। ছাত্ৰক কিবা লিখিবলৈ দি হোৱাটচ এপত মেছেজ চেক কৰি থকা অৱস্থাত ভৰিদুখন দোলাই থাকোঁতে ছাৰৰ ভৰি এখনৰ কেঞা আঙুলীটো ছাত্ৰৰ বিছনাৰ তলত থকা কিবা পাত্ৰ এটাত লগাত

ল’ৰালিৰ দুষ্টামি বুলি ক’লে আমি জীৱনৰ সেই মধুৰ সময়খিনিৰ কথা মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰোঁ, যি সময়ত আমাৰ চিন্তা ভাৱনাবোৰ কেৱল নিজৰ মাজতেই সীমাবদ্ধ আছিল। কি ভাল, কি বেয়া সেইবোৰ আমাৰ মনৰ সীমনাই ঢুকি পোৱা নাছিল। আমি কেৱল আমাৰ মনটোৰ কথা শুনিছিলোঁ। ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগেই আমি বেছিভাগ মানুহেই হাঁহিবলৈ কমাই দিলোঁ, ধেমালিবোৰ কমি আহিল আৰু প্ৰাপ্তবয়স্কৰ অসহজ ছদ্মবেশত নিজকে খাপ খুৱাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। কিন্তু এই পোছাকযোৰৰ আঁৰত আমাৰ ভিতৰত এটি শিশুৱেই থাকে। ল’ৰালি কালৰ এটা নজনাকৈ কৰা দুষ্টামিৰ কথা

আন্ধাৰত দুয়োখন পিঠিয়ে খুন্দা মৰাৰ ফলত দুয়ো উচপ খাই উঠিল। দুয়োৱে তৎক্ষণাৎ ঘূৰি চালে। এজনক দেখি আনজনে আকৌ দুজাপকৈ মাৰিলে। ইয়াৰ পিছত এটা ছাঁয়ামূৰ্ত্তিয়ে আনটো ছাঁয়ামূৰ্ত্তিক টানি বাৰীৰ এচুকলৈ লৈ গ’ল। প্ৰথম ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : তই কিয় আহিছ ইয়ালৈ? দ্বিতীয় ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : চা ভাই, মই আজি চোৰ কৰিবলৈ অহা নাই। অনামিকাক এবাৰ চাই যাওঁ বুলি আহিলোঁ। প্ৰথম ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : বলিয়া হ’লি নেকি তই? চোৰৰ ছোৱালীৰ লগত কি কথা থাকিব পাৰে? দ্বিতীয় ছাঁয়ামূৰ্ত্তি : কি কৰিবি ভাই, প্ৰেমত পৰিছোঁ। এতিয়া মই তেজ

সেই সময় আছিল জীৱনলৈ নতুনকৈ যৌৱনৰ আগমনৰ, নিজকে মনে মনে আনৰ চকুত পৰাকৈ সজাই পৰাই সুখী হোৱাৰ সময়। পঢ়া টেবুলৰ সন্মুখত এখন কণমানি আইনা থৈ মাৰ অগোচৰে নিজকে পঢ়াৰ মাজে মাজে চাই থাকি আকাশত চাং পতাৰ দৰে ৰঙীন কল্পনাত উটি ভাহি থকাৰ সময়। নিজকে দেখনীয়াৰ কৰিবলৈ কাৰ বাৰু মন নাযাব! ময়ো পিছ পৰি থকা নাছিলোঁ। বিউটী পাৰ্লাৰলৈ গৈ নিজকে সলোৱাৰ সপোন দেখিবহে পাৰিছিলোঁ, সেই সময়ত তেনে মায়াপুৰীলৈ যাবলৈ হ’লে সাহস আৰু যাতায়তৰ সুচলতা মুঠেও নাছিল। সাতে পাছে মিলাই আইতাৰ টিপছ্

একাদশীৰ ৰাতি শিমলুৰ ডালত উভতাকৈ উলমি যমডাকিনীৰ পাখি পিন্ধি যখিনীৰ চুলি ছিঙি তাবিজ বনোৱা ফুলচন বেজ। তাণ্ডবত কৈলাশ নহ’লেও কঠালগুড়িৰ দূৰ দূৰলৈ হিলাই থাকে। সপোনত পোৱা প্ৰায় ২৪টা মান দৰৱৰ পেটেণ্ট আছে।  মই বোলো, : গুৰৰৰৰৰু সপোনত তেৰাই কৰ’নাৰ দৰৱ দিয়া নাই নে।  মুখত মণিপুৰী ভাঙৰ নিচা আৰু ৰহস্যৰ তৃষ্ণা জগোৱা বিস্ময় কৰা মায়াময় হাঁহি।  তাৰ পাছত নিৰাপত্তা পৰিষদৰ বৈঠকৰ  সদস্যৰ সভাৰ দৰে গোপন টিপ্পনি ওপৰৰ ফালে চাই, “আহিছে, তেওঁ দি গ’ল “ যেন দত্ত ডক্টৰ আহিল আৰু পেলু বেজি

সঞ্জীৱে হাঁহিব নে কান্দিব ঠিক ধৰিব পৰা নাই৷ অথচ ‘অফাৰ লেটাৰ’খন হাতত লৈ সঞ্জীৱে খুব আনন্দ পোৱা তাৰ স্পষ্ট মনত আছে৷  ঘটনাতো খোলাকৈ কোৱাই ভাল হ’ব৷  সঞ্জীৱ… মানে আমাৰ সঞ্জীৱ ভট্টাচাৰ্য৷ দোস্ত হিচাপে একে আষাৰে চমৎকাৰ, দিলদাৰ৷ কেৱল পানীটোপা খালে মাজে মাজে অলপ বেছিকৈ ধেমালি কৰে  আৰু। বাকী একদম গুলাই ল’ৰা৷ মাজতে বিজয়ৰ ৰুমত পাৰ্টী দিছিল৷ কেনে জঘন্য দিলদাৰ পাৰ্টী! খা যি ইচ্ছা৷ বাগৰি বাগৰি খাই হাগনী নোহোৱালৈকে খুৱাইছিল৷  ভাল ল’ৰা! গুড বয়! জীৱনে সঞ্জীৱক সকলো দিছে৷ দুখ মাত্ৰ এটাই৷

– তাৰ পিছত? – তাৰ পিছত বৰ্মনৰ লগত ওলালোঁ কইনা চাবলৈ।  মোৰ পুৰণি বাজাজ চুপাৰখনত উঠি দুয়ো ৰাওনা হ’লোঁ। – তাৰ পিছত? – আমি গৈ বৰপুখুৰীটোৰ পাৰ পাওঁ পাওঁ হওঁতেই দেখিলোঁ এঘৰৰপৰা ছোৱালী এজনীয়ে এবাল্টি কাপোৰ লৈ পুখুৰীটোৰ ফালে আহি আছে। হয়তো কাপোৰ ধুব। – তাৰ পিছত? – ছোৱালীজনী দেখিবলৈ বৰ ধুনীয়া। তাইক মই জানো আগৰেপৰা। আঁঠুলৈ মেখেলা কোঁচাই যিটো খোজত আহিছে নহয়! মানে আপুনি দেখিলে সেই সময়ত……. – তাৰ পিছত কওক না….. – আপুনি অলপ অধৈৰ্য হোৱা যেন লাগিছে

“বাতিত মলঙিলে বাতিৰে মিঠা তেল  গাতে মলঙিলে ঘাম……” ৰেডিঅ’ত সৈনিকৰ ফোনকলৰ পৰা পোৱা অনুৰোধৰ গান। খগেন মহন্তদেৱৰ কণ্ঠ।  বৰাদাৰ দোকানত পৰাণ মলঙিলে  মিচিকিয়াই আমাৰ জন আব্ৰাহাম।  এইফালে যুদ্ধ বিধস্ত আমাৰ আড্ডাৰ হৰতনৰ গোলাম আৰু সম্ৰাট।  সেয়া কলেজত প্রথম সোমোৱাৰ দিনৰ কথা। ধুমৰ দৰে বাইক। জনৰ দৰে চুলি। আমি তাক জন আব্ৰাহাম বুলি কৈছিলোঁ। আড্ডাত মছগুল সময়। কিতাপবোৰে নোটবুক এখনক দায়িত্ব দি ঘৰত জিৰাই লৈছে। পৰাণহঁত প্ৰেমত পৰিছে। পৰাণৰ প্ৰেমিকা অহা নাছিল কলেজলৈ। কাৰোবাৰ মোবাইলত মেছেজ আহিল, “ঘৰতে আছোঁ, পৰাণক ক’বা”।