(১)  অ বাপু ৰচনা আকৌ আচঁনি  উলাব কৰিছে ঘোষণা ধৰুৱায়ো ধাৰ পাব ,চাউল, ঔষধ, মদ, স্বৰ্গৰ সূচনা  মৰিম মাত্র মাজত থকা  দুয়োফালে দিব বাঘঢকা  গুটি খাবলৈ নোপোৱা এনুৱা অৰ্থনীতিৰ  মৰণা (২)  কেটেৰেক্ট কাটি ককাই যেতিয়া পিন্ধিলে  চশমা কলা  ডাক্তৰক সুধিলে বোপাই কাটি কুটি কি লগাই দিলা  ককা সেয়া নতুন লেন্স  দেখিব ধুনীয়া মাৰিব ডেন্স ককাই বোলে আইতাৰৰ পুৰণি দিন মনত পেলোৱাই দিলা।  (৩)  দুটামান  বনিয়া বৰমুৰীয়া  হৈ পৰে যদি ক্ৰুদ্ধ বাকী দেশৰ মন নহলেও হয় বিশ্ব যুদ্ধ  পণ্ডিতৰ শকতি নাই 

১// সমাজত লেখকৰ অভাবেই নাই দ-বাম সকলোতে বিচাৰিলেই পাই কাৰোবাৰ বিলাসিতা চিৰিয়াচ্‌ নো কেইটা  কথা ক’লে লাগে লেঠা দুখো লাগে হায়।  ২/ নাম এটা কমাবলৈ বৰ মান যায়  কিছুমানে য’তে ত’তে খুঁটিয়াই চায়  চকুমুদি গুটি মাৰে ভাবি থাকে য’তে পৰে সাহিত্যৰ ৰূপৰস বড়ি কৰি খায়।    ৩/ চৰকাৰী চাউল আনি চোতালত থৈ মাতিলেহি হেৰা বুলি ঘৈণীক লাহেকৈ অৰুণোদয় আঁচনি  আলাসতেই বাচনি  কণা বিধাতাই চালে চকু মেলি অই। ৪// বলেনৰ পানীটুপি খোৱা বেছি হৈছে  ঘৈণীয়ে বোলে তেনেই ৰসাতলে গৈছে  মহাধোদ হ’ল হায় 

(১) জাতিদ্ৰোহীৰে সনা-পোটোকা, নেতা চমৎকাৰ! ৰাইজৰ মনৰ পৰা সেইবাবেই বহিষ্কাৰ৷ ভেবাহঁতক দিছিল পাঠ, খিলঞ্জীয়াক মাৰিছিল লাথ৷ ক্ষমতা হেৰুৱাই এতিয়া কৰি আছে হাহাকাৰ৷ (২) বিক্ৰেতাই মাৰি থাকে মাখি। লেখকে ভাবে কি হ’ব লিখি। পঢ়া লোক কম, পুথি দ’ম দ’ম, ম’বাইল লৈয়ে আমি সুখী৷ (৩) উদৰ পূৰাই খাম ভোগালীৰ ভোজ-ভাত। ক’ৰোনা হ’লে হওক- ভাবিবলৈ নাই তাত। ওৰে ৰাতি কৰিম স্ফূৰ্তি, হেৰালে হেৰাব দে চুৰ্তি, উৎসৱৰ বতৰ যে- তত নাইকিয়া গাত৷ ☆ ★ ☆ ★ ☆

১// মাঘে আহি জপনাত কৰে ঘট্‌ঘট মই বোলো তহঁতেই হৱ যতচব নোসোমাবি ভিতৰলে বিহু-চিহু নাই হ’লে লাং খাই পৰি আছোঁ পৰিয়ালৰ সৱ। ২// পিঠাগুৰি নাৰিকল আৰু তিলৰ লাৰু। সকলোৱে কান্দি কান্দি বহি আছে আৰু। হায় বিধি হ’ল কি, বিহু বুলি পিঠি দি, গৃহস্থয়ে আমাক এৰি ল’লে কিয় গাৰু? ৩// কেকনিতে মিউজিক গীত হ’লে নাই চুবুৰীয়াই বোলে ইহঁত উঠিচেনে পাই চুঁচৰি বাগৰি উঠি পানীটুপি তপত কৰি ডিঙি তিয়াবলৈ হৰি শক্তি দিয়া হায়! ৪// ভয়তে বিতত হ’ল সকলোবোৰ দেই। অমিক্ৰণে পালে বুলি

                  (১) পঢ়া-শুনা, খেলা-ধূলা একোতে নহ’ল। সেই দুখ লৈয়ে মাক সিপুৰীলৈ গ’ল। ৰাজনীতিত দি যোগ, এতিয়া কৰিছে ভোগ, ভাগ্যৰ বলত হেনো সঞ্চালকো হ’ল।                 (২) ডাক্তৰ নহ’লেও কওঁ, এটা কথা ঠিক; টেষ্ট কৰালে ‘অ’মিক্ৰণ’ পাবই সঠিক। এই যে কয় ‘চৰ্দি জ্বৰ’, খেল কিন্তু ভাইৰাছৰ, ফটা মুখেৰে ইয়াতকৈ নকওঁ অধিক!                  (৩) কবি, সাহিত্যিক বোলে আছে ঘৰে-ঘৰে। ফৰ্মূটি মাৰিলেও কবিৰ গাতে পৰে। সকলোৱে লিখা দেখি, মাজে-মাজে থাকোঁ লিখি, জানো পাই কবিতাত পৰে নে নপৰে! ☆

১) সামাজিক আমি সমাজৰ সকলো কৰিম (নলগাওঁ যদিও হাত)। বেপাৰ পথাৰ সকলো সোণ হ’ব (আমাৰ অংশ তাত)। সভাপতি সম্পাদক বিত্ত-সচিব, শ্বহীদ হোৱাটো সঁচাই নচিব, গৰিহণা দিওঁগৈ  ব’ল সৰুপোনা মানুহবোৰ মাত।  ২) নিচা  হ’ব পাৰে নিচাৰ পানী থকা পাত্রটি বৰ থুনুকা। বটল গিলাচৰ মৃদু খুন্দাত কাণত বাজে মধুৰ জুনুকা। ছিয়েৰচ টু দা টিয়েৰ্চ, পাত্র ভেদে গিয়েৰচ, বিভিন্ন গুণৰ জুই দাদা কিছুমান নিচা বিনে সেমেকা। ☆ ★ ☆ ★ ☆

লকডাউনত খালোঁ চুলাই, পালো পুলিচৰ ধুলাই। জ্বলাই ল’লো এটা বিড়ি, কাষৰ মানুহে গালি দিলে, যা হতচিৰি। পান খাই পেলালোঁ ৱালত পিক, এজনে গতিয়াই কৰিব দিলে স্বভাৱ মোৰ ঠিক। মোৰ নাই কোনো চাকৰি, ধৰা পৰিলোঁ মই চুৰ কৰি। ৰাইজে ভাঙিলে কোবাই মোৰ হাত ভৰি। পুলিচে কোনোমতে লৈ গ’ল মোক ধৰি। হস্পিটালত চলিল মোৰ ৰোগৰ চিকিৎসা, পুলিচ, ডাক্তৰে সুধিলে মোৰ শেষ ইচ্ছা। পাপী জীৱ মই অনাহুত মোৰ প্ৰাণ শৰীৰটো মই দিব খোজোঁ আপোনাসৱক দান। ☆ ★ ☆ ★ ☆

১) চিন্তা সাতামপুৰুষীয়া ঘৰৰ বাটাম আছিল লুকাই পোক   বাহিৰৰ খোলা একে ৰাখি কমোৱা নাছিল চোক  পণ্ডিত ককায়েক  মাত্র কথাত বাকীকেইটাৰ নাই সজাত কুটকটনি শুনি ঘৰত বহি চিন্তাত থোলোক। ২) সাৱধান আৰ্কিমিডিছৰ দৰে গা-ধোৱা ঘৰৰ পৰা ছিঙি তৰানৰা ওলাই দৌৰিল বাটলৈ শ্রীমান  হতভাগা বৰা  সাপৰ দৰে ক’লা দীঘল  ভয়ত চাবোনতো খালে পিছল  সাৱধানে থাকক দেই নকল চুলিৰ বেণীৰ পৰা। ☆ ★ ☆ ★ ☆

সৰুতে দেখিছিলোঁ   হেঁপাহৰ গাঁওখনত        আঘোণৰ বিনন্দীয়া ৰূপ, সময়ত পৰিবৰ্তনত    সলনি হ’ল সকলো                ভাবিলেই লাগে দুখ! শৈশৱত দেখা   আঘোণৰ পথাৰখন            ক্ৰমে যেন হেৰাই যায়, আজিকালি বহুতেই        এৰিছে খেতি           চৰকাৰী ফ্ৰী চাউল পায়। আগতে দেখিছিলোঁ  গাঁৱৰ প্ৰত্যেকেই           ন-মুঠি লগে-ভাগে খায়, চুঙাত-দিয়া চাউল   খাবলৈ হ’লেও            বহুতেই নিমন্ত্ৰণ পায়। জীয়াৰী-বোৱাৰীৰ    কাঁচিৰ চিকমিকনিত            পথাৰ পৰিছিল ভৰি  ৰবাব টেঙাৰ জুতি লৈ    লখিমী চপাইছিল             মুখত লৈ প্ৰাপ্তিৰ হাঁহি। গাঁৱৰ কাৰোবাৰ      কিবাকৈ থাকি গ’লে           চপাবলৈ পথাৰৰ ধান,

                     (১) শুনা শুনা সভাসদ কওঁ এটি কথা, চেনেল পেহীৰ হেনো ঘূৰাইছে মাথা। যদিও তেওঁ কুমাৰী, নহয় পিচে বেমাৰী। ডাক্তৰে চাই বোলে গাত আছে লেঠা !                        (২) জোন বোলা ডেকাটো মোৰদৰেই তপা, ফটোত দেখিলোঁ তাৰ মূৰত এটা খোপা! “কেনেকৈ গজিল চুলি?, কথাটো ক’বানে খুলি”, সি বোলে “দাদা এয়া ফে’চএপৰ কৃপা”॥