হয়তো আপুনি শুনি আচৰিত হৈছে কিন্তু অসম তথা ভাৰতৰ লগতে সম্পূৰ্ণ পৃথিৱীতে চুৰি কাৰ্য এটা ভাল স্বনিয়োজনৰ পথ। সকলোতকৈ ভাল কথা হ’ল চোৰ হ’বলৈ কোনো মূলধনৰ প্ৰয়োজন বা কেঁচামালৰ প্রয়োজন নহয়। ১00% ই আপোনাৰ লাভ। কিন্তু পৰিতাপৰ বিষয় যে, আজিলৈ চৰকাৰে এই বিষয়ত কোনো গুৰুত্ব প্ৰদান কৰা নাই যাৰ ফলত ইমান সম্ভাৱনা থকা স্বত্বেও এই ব্যৱসায় ঠন ধৰি উঠিব পৰা নাই। যদি আমি ‘স্কিল ইণ্ডিয়া’ৰ দ্বাৰা কম্পিউটাৰ, মেকানিক প্ৰশিক্ষণ দিয়াৰ নিচিনাকৈ চোৰৰ প্ৰশিক্ষণৰ ব্যৱস্থা কৰোঁ, তেনেহ’লে ভাবকচোন আমাৰ কিমান নিবনুৱাৰ

শ্ৰীমতী বৰুৱাৰ বেচ কিছুদিনৰপৰাই মনটো বৰ ভাল নহয়। ঘৰুৱা কামবনৰ হেঁচাই মানুহজনীৰ কঁকাল একেবাৰে বেকা কৰি দিছে। তাতে আকৌ ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰা দি আলহীমখাৰ উৎপাত আছেই। বহু দিনৰপৰাই টিভিত ৰুটি মেকাৰটোৰে পটাপট ৰুটি বনোৱা কায়দাটো দেখি দেখি তেওঁৰো এনেকুৱা ৰুটি বনোৱা মেচিন এটা কিনি আপোন কৰি ল’বলৈ প্ৰবল হেঁপাহ। কিমাননো আৰু পুৰণিকলীয়া বেলনাযোৰ হেঁচি হেঁচি পুৱাৰপৰা ৰাতিলৈ কমেও তিনিবাৰকৈ ৰুটি সোপা বনাব। এতিয়া শয়নে সপোনে বৰুৱানীৰ কেৱল ৰুটি মেকাৰহে ৰুটি মেকাৰ। মন কৰিলেই চন, এইবাৰ শ্ৰীমান বৰুৱাক খাতিৰ নকৰি

দেওবাৰৰ দিনটো কিবা এলাহ এলাহ লাগি থাকে৷ আড্ডা মাৰি কিন্তু মজা লাগে, তেনেকুৱা সময়ত যদি নগেন আহি ওলাই সময় কেনি যায় গম পোৱাতো নাযায়েই ভিতৰৰ পৰা গা নোধোৱে নেকি বুলি পেচিভ ভইচত ক’লেও বহাৰ পৰা হেৰী দাং খাবই নিবিচাৰে৷ : নগেনক অহা দেখিয়েই মাত দিলোঁ, নগেন কোনফালে যাওঁ বুলি আহিলা? : তোমাক কি মিছা ক’ম বোলো ঘৰৰজনীয়ে কালি ৰাতি অসমৰ ল’ৰাটোৰ খেল চাই এই পৰলৈকে শুই আছে গতিকে লালেই হওক বা বগাই হওক মুখখন ইয়াতে তিয়াই যাওঁ বুলি আহিলোঁ। :

বৰ্তমান বাৰিষা কাল। সকলো ফালে মূষলধাৰে? ঔ বৰষুণ। যাৰ ফলত নৈপৰীয়া এলেকাবোৰত বানপানী হৈছে। এই সমস্যাটো সমাধান কৰিব নে ৰাজনৈতিক ইছু বনাব তাক লৈ বৰ ডাঙৰ সমস্যা হৈ থিয় দিছে ৰাজনৈতিক ৰজা মহাৰজাসকলৰ আগত। কাৰণ যদি বানপানীৰ দৰে সমস্যাটো সমাধান কৰি দিয়া হয় তেন্তে অনাগত দিনত মূল কি ইছু লৈ ভোট বিচাৰি যাব নৈপৰীয়া অঞ্চললৈ। বানপানীৰ ইছুটোত ভোটৰ যিমান মূল্য আছে অন্য ইছুবোৰৰ ইমান মূল্য নাই বানাক্ৰান্ত অঞ্চলত। পিচে বানপানীৰ সময়ত ৰাইজৰ ওচৰলৈ খবৰ ল’বলৈ গ’লে ৰাইজৰ ৰোষত পৰাৰ ভয়

বেতাল ডিচ এণ্টেনাত ওলোটাই ওলমি আৰামত হোৱাটচএপত জ্ঞান বিতৰণত ব্যস্ত। এইবাৰ পিছে ৰজা বিক্ৰমে নিজৰ জ্ঞান অাপডেট কৰাত অলপো ক্ৰুটি কৰা নাই। গুগুল দেৱতাক ঘোৰতৰ তপস্যা কৰি মগজটো আধুনিক জ্ঞানেৰে ভৰ্তি কৰি ৰেডি হৈ লৈছে। ৰজাই গুগুল মেপত বেতালৰ লোকেচন চাৰ্চ কৰি ডিছ এণ্টেনাৰপৰা নমাই কান্ধত তুলি ল’লে। কান্ধত উঠি বেতালে চিধাই প্ৰশ্নবাণ আৰম্ভ কৰিলে। বেতাল : মহাৰাজ, গণতন্ত্ৰ মানে কি? বিক্ৰম : বাস্তৱত জাতি, ধৰ্ম, আঞ্চলিকতা, বাহুবল আৰু ধনবলৰ সংমিশ্ৰণকেই গণতন্ত্ৰ বুলিব পাৰি। বেতাল : নিৰ্বাচন কি? বিক্ৰম :

শিক্ষক: কচোন, আজি স্কুললৈ আহোঁতে তহঁতৰ কোনোবাই কিবা ভাল কাম কৰিলিনে? এজন ছাত্ৰ: (তপৰাই)মই কৰিলোঁ ছাৰ। শিক্ষক: কি কৰিলি! ছাত্ৰ: বাচত উঠিবলৈ খৰকৈ গৈ থকা মানুহজনৰ পাছত আমাৰ ঘৰৰ কুকুৰটো লগাই দিলোঁ। শিক্ষক: কি? এইটো ভাল কাম কেনেকৈ হ’ল? ছাত্ৰ: বাচখন গৈছিলেই ছাৰ। কুকুৰটোৱে খেদিলতহে তেখেত যেনে-তেনে বাচখনত উঠিব পাৰিলে। ভাল কাম এনেকুৱাই। দহজনৰ চকুত বেয়া দেখিলেও কৰোঁতাজনৰ বাবে সন্তুষ্টি দায়ক। সিদিনা দশমশ্ৰেণীৰ ল’ৰা-ছোৱালীহঁতক পাঁচটা একেবাৰে সহজ বানান দিলোঁ। সকলোৱেই লিখিলে। কিন্তু জন্তু এটাৰ নাম এটাই ভুলকৈ লিখিলে। লিখিব লাগিছিল

কাৰেণ্ট আহিলেই লেম চাকিবোৰ নুমুৱা অভ্যাসতো দেতাৰ অসমলে কাৰেন্ট অহা দিনতে গঢ় ল’লে। দাদাই তাকে ক’লে দেতাই দমদমাই “লাইটৰ বিল তোৰ বাপেৰে দিব। গোলামৰ জাত কেইটকা ঘটি পাইছ। বাপেৰৰ গচিতো আছে যে।” সিফালে কাৰেণ্ট আমাৰ ঘৰলে অহাৰ দিনাই মায়ে সৱ লেম চাকি ববৌক দি পঠাইছিল। “নবৌ কাৰেণ আহিল এইবোৰ আমাক নেলাগে আউ। লৈ যক।” ৰাতিলে যেতিয়া কাৰেণ্টে ডবা কোবাওতেই সন্ধ্যা লাগোতেই ভমক কে আমাক এৰি গুছি গ’ল। গোটেইখন আন্ধাৰ দেখি দেতাৰ চিঞৰ, “লেম চাকি আজিও কোনেও ফিট নকৰিলি হঁতনি ঐ।

কেকোঁৰা মূলতঃ এবিধ বেঁকাবেঁকিকৈ পদাসন কৰা প্ৰাণী৷ সমুখলেও নাযায় পিছলৈও নাযায়, কেৱল সোঁফালে বা বাওঁফালে গমন কৰিব পৰা মহৌগুণটোৰ বাবে এই প্ৰাণীবিধক ঠাইবিশেষে বিশেষ মৰ্যাদা দিয়া হয়৷ এই গুণটোক আয়ত্ব কৰিবলৈ পৃথিৱীত বহুতেই তপস্যা কৰে যদিও এক বিশেষ জাতিকহে ভগৱন্তই কৰ্কটাৱতাৰী হোৱাৰ বৰ দিয়ে, যাৰ বিষয়ে এই ৰচনাত পিছলৈ নিৰপেক্ষ গৱেষণাৰ ফচল যোগ কৰা হৈছে৷ এখেতক সাগৰ তথা নদীৰ বালিচৰত সূৰ্যস্নান কৰা অৱস্থাত আৱিস্কাৰ কৰা হৈছিল মান্ধাতা যুগতে৷ তেৰাক কিছুলোকে মাংগলিক কৰ্ম যেনে পেটপূজাতো আগবঢ়ায়৷ কেকোঁৰাৰ আন এটা নাম কৰ্কট৷

জেলেপী খাই ভাল পোৱা খুদিৰামৰ ল’ৰালি কালৰ ঘটনা এয়া। খুদিৰাম হেনো ল’ৰালি কালত সাতঘাতৰ সৈয়াকণী আছিল। বুদ্ধিত বৃহস্পতি বিদ্যাত কালিদাসৰ আৰম্ভণিছোৱাৰ দৰে খুদিৰামৰ বুদ্ধিটো একে থাকিল আৰু সৰস্বতী দেৱীয়ে কালিদাসক দৰশন দিয়াৰ দৰে খুদিৰামক দৰশন নিদিলে। নিদিলে মানে একেবাৰেই নিদিলে। যিকোনো প্ৰকাৰে পঢ়াৰ সময়ত মূৰ পুলুকা মাৰি খাবৰ সময়ত কুম্ভকৰ্ণৰ দৰে এনাওমান পেটত ভৰাই ল’ব পাৰিলেই খুদিৰামতকৈ সুখী জীৱ আৰু পৃথিৱীত নাই। লাহে লাহে খুদিৰাম ডাঙৰ হ’ল।হাইস্কুললৈ যোৱা খুদিৰামৰ জীৱনত বহুত সমস্যা আহি পৰিল। এতিয়া তিনিকিলোমিটাৰ পথ খোজকাঢ়ি আহোঁতে যাওঁতে

“হেৰাআআ। ক’ত আছা? ই নাই যে? আকৌ গ’ল হয়নাই?” চিৰিং কে মাৰিলে বুকুখন তেওঁৰ গৰ্জন শুনি৷ আহি সোমাইছিলোঁ‌হে দিউটিৰ পৰা৷ আহিয়েই চাহ একাপ খাওঁ‌ বুলি বনাবলৈ পাকঘৰত সোমাইছিলোঁ‌। একে চুচৰে দৌৰি অহাদি আহি তেওঁৰ সমুখত হাজিৰ হ’লোঁ‌। বৰ ভয় লাগে তেওঁৰ খংটোলৈ বিশেষকৈ ইয়াৰ সম্পৰ্কত তেওঁ খুট এটা ওলিয়াবলৈ চাইয়েই থাকে৷ “মই এই আহি পাইছোঁ‌হে আৰু মই সোমাঁ‌ওতেই সি আছেই। তাৰ বিচনাত শুই থকাৰ পৰাই মূৰ দাঙি চোৱা দেখি মই মাত দিও গৈছোঁ‌। তৎমুহূৰ্ততে সি ওলাই যাব বুলি মই ভাবিবলৈও