ফুলৰ টাব কিনাৰ উদ্দেশ্যে চিনাকি দোকান এখনত সোমালো। বাইদেউগৰাকী ভীষণ ব্যস্ত। তেখেতে দোকানত ভেৰাইটিছ্ গিফ্টবোৰো ৰাখিছে কিছুদিনৰ পৰা। সেয়ে আজিকালি মৰমলগা ছোৱালীবোৰে ভিৰ কৰে বহুত। সিহঁত ওলাই যোৱাৰ পিছত বাইদেউৰ লগত আলাপত ব্যস্ত হ’লোঁ কিছুপৰ। বাইদেউৱে ক’লে, প্ৰথমে ইমানবোৰ গিফ্ট ৰখা নাছিলোঁ, পিছে এতিয়া বাধ্য। কিমান যে দিৱস আজিকালি। Valentine Day ৰ পৰা ধৰি, Hug Day, chocolate Day, teddy Day আৰু ক’ত কি! মনত পৰে আমাৰ দিনবোৰলৈ। চুবুৰিৰে এজনীয়ে এবাৰ ক’লে, পুৱাৰে পৰা সি চাইকেলখন লৈ পাঁচবাৰমান অহা যোৱা কৰিছে,

এজন মহান ব্যক্তিয়ে কৈ গৈছে “অসমত মধ্যবিত্ত হৈ জন্ম লোৱাটো এটা অপৰাধ আৰু মধ্যবিত্ত চাৰকাষ্টিক হোৱাটো তাতকৈও ডাঙৰ অপৰাধ”৷ আচলতে কোনো মহান ব্যক্তিয়ে এই কথাষাৰ কোৱা নাই, মই নিজেই সৰুৰেপৰাই এই কথাটো অনুভৱ কৰিছোঁ৷ কাৰণ ব্যঙ্গাত্মক হ’বলৈ গৈ সৰুৰেপৰা সকলোৰে গালিয়েই খাইছোঁ। কোনেও কোৱা নাছিল এইটো টেলেণ্ট,  ইয়াক আৰু ভাল কৰিবলৈ চেষ্টা কৰ৷ জমনি, ব্যংগ এইবোৰক আমাৰ সমাজত অপৰাধৰ দৰে গণ্য কৰা হয়। সেইবাবে ব্যংগ কৰিলে  মুখচোকা, বেছি কথা কোৱা আদিহে নাম পোৱা যায়৷  সৰুতে এবাৰ আমাৰ ঘৰলৈ বাইদেউ এজনী

এসময়ত এজন বৰ ন্যায়প্ৰিয় ৰজা আছিল। এদিন পৰুৱাৰ এক বৃহৎ দল অভিযোগ পত্ৰ লৈ তেওঁৰ ৰাজসভাত উপস্থিত হ’ল। “মহাৰাজ, ন্যায় কৰক। আমাৰ প্ৰজাতি লুপ্তপ্ৰায় হৈ আহিছে। লাখৰ সংখ্যাত দৈনিক মৃত্যুৰ মুখলৈ গতি কৰিছে। মানুহে আজিকালি ‘পৰুৱা মোহৰাদি মোহাৰি পেলাম’ বুলি আমাৰ প্ৰজাতিৰ সন্মান ধূলিৰ লগত মিলাই দিছে।  আমাৰ প্ৰতি ন্যায় কৰক মহাৰাজ।” ৰজা বিবুধিত পৰিল। সমস্যা সমাধানৰ বাবে লগে লগে মন্ত্ৰীসকলৰ মাজত এক উচ্চস্তৰীয় সমিতি গঠন হ’ল। এসপ্তাহৰ ভিতৰত সমাধানৰ ৰাস্তা উলিয়াবলৈ ৰজাই নিৰ্দেশ দিলে।  এসপ্তাহৰ পাছত ৰাজসভা পুনৰ বহিল। 

আমাৰ গাঁৱত দুখন ৰাজহুৱা পূজা বহু বছৰৰ পৰা চলি আছে৷ ইয়াৰে এখন হ’ল লক্ষ্মীপূজা আৰু আনখন কালীপূজা৷ লক্ষ্মীপূজাখন শাৰদীয় বতৰতে হয় যদিও কালীপূজাখন পুহ মাহত হয়৷ এই মেলাত নিশা যাত্ৰাদলৰ নাটক হৈছিল, এতিয়াও হয়৷ এতিয়া অৱশ্যে আগৰ যাত্ৰাদল নাই, উন্নত হ’ল৷ আমাৰ গাঁৱতে দুটা যাত্ৰাদল আছিল৷ সেই সময়ত পশ্চিম অসমত বহু যাত্ৰাদল আছিল আৰু যিকোনো ৰাজহুৱা বা সাৰ্বজনীন পূজাৰ মেলাৰ মুখ্য আকৰ্ষণ আছিল যাত্ৰাদলৰ নাটক৷ আমাৰ গাঁৱৰ দুয়োখন ৰাজহুৱা পূজাতেই দুই-তিনিদিন মেলাও বহে৷ আজিকালি নিশাৰ ভাগত সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান আদিও হয়

দুলীয়াজানৰ চাকৰি এৰি যেতিয়া ওমানলৈ আহিবলৈ ওলালোঁ, কোম্পানীয়ে মোক ১৬ বছৰীয়া সেৱাৰ বাবদ ১৫ লাখ টকা হাতত গতালে। গাড়ী কিনা ল’ন বাকী আছিল, গতিকে তাৰে আঢ়ৈ লাখমান টকা কাটি থ’লে। ভাগ্যক্ৰমে আন কোনো ল’ন নাছিল। গুৱাহাটীলৈ আহি বাকীখিনি টকা মোৰ ফ্লেটৰ বিল্ডাৰক সপিলোঁ। ইয়াৰ দুবছৰমানৰ আগতে গুৱাহাটীৰ গণেশগুৰিত ফ্লেট এটা লওঁ বুলি কিছু অগ্ৰিম ধন দি থৈছিলোঁ। ভাবিলোঁ পইচাখিনি হাতত পৰোঁতেই ফ্লেটৰ লেঠাটো মাৰি থওঁ। গতিকে প্ৰায় কপৰ্দকশূণ্য হৈ ওমান পালোঁগৈ। মাস্কাটলৈ যাবলৈ উৰাজাহাজৰ টিকেট ওমানৰ কোম্পানীয়ে পঠাইছিল। নতুন কোম্পানীত

তলত লিখা কথাখিনি মোৰ এজন বন্ধুৱে মোক বহু বছৰ পাছত কৈছিল। ঘটনাটো সঠিককৈ ঘটিছিলনে নাই সত্যাসত্য বিচাৰ মই কৰা নাই। আপোনালোকে কল্পকাহিনী বুলিয়েই পঢ়কচোন- অলপ মনটো পাতল লাগিব। ১৯৭৯ চনৰ কথা। আমি তেতিয়া কটনৰ প্ৰাক-বিশ্ববিদ্যালয় শ্ৰেণীৰ দ্বিতীয় বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰ। তেতিয়ালৈকে অসম আন্দোলনৰ ছাঁ আহি পৰা নাই। আৰু বৰ্তমান প্ৰজন্মৰ বাবে কওঁ, এতিয়াৰ উচ্চতৰ মাধ্যমিক শ্ৰেণীটো তেতিয়াও আছিল- সেয়া অসম উচ্চতৰ মাধ্যমিক শিক্ষা সংসদৰ অধীনত উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়সমূহত নামভৰ্তি কৰা বিদ্যাৰ্থীসকলে সেয়া পাঠ্যক্ৰমত পঢ়িছিল। মহাবিদ্যালয়ত নামভৰ্তি কৰা বিদ্যাৰ্থীসকলে প্ৰাক-বিশ্ববিদ্যালয় শ্ৰেণীত পঢ়া

মাঘৰ বিহুৰ উৰুকা। অসমীয়াৰ বাপতি সাহোন ভোগালী বিহুৰ উৰুকাৰ দিনাখন কোনোবাই লগে ভাগে এসাঁজ খোৱাৰ মন। কোনোবাই আকৌ ঘৰতে মাছে-মঙহে  সপৰিয়ালে উৰুকা পালন কৰাৰ আয়োজন চলাইছে। অসমৰ চৌদিশে এক উখল-মাখল পৰিবেশ। অমুকায়ো বিহু বুলি ভালদৰে এসাঁজ খাওঁ বুলি বজাৰ-সমাৰ কৰি পোনেই গৃহপ্ৰবেশ কৰিছোঁহে, শ্ৰীমতীয়ে যতনাই থোৱা চাহ-জলপান খাবলৈ ৰিঙিয়ালেই। উৰুকা বুলি মনত ভালদৰে উচাহ এটাও আনিব পৰা নাই। বৰ ভয় এটাই দেখোন মোক দিনে-নিশাই খেদি ফুৰিছে। আপোনালোকে হয়তো সুধিব… এইহেন ভোগালী বিহুৰ উৰুকাত আপোনাৰ বুকুত কিহৰ ভয়দালে থিতাপি ল’লে। হেৰি,

“আধুনিক শিক্ষাই ভাৰতবৰ্ষৰ সমাজক দিয়া সবাতোকৈ ক্ষতিকাৰক অস্ত্ৰবিধ এয়ে যে যিকোনো বিষয়তে মানুহে এতিয়া জানি বা অজানিতে ভুল কৰি ক্ষমা প্ৰাৰ্থনা কৰাতকৈ বা ভুলটো মানি লোৱাতকৈ আত্মৰক্ষাৰ বাবে নাভূত-নাশ্ৰুত যুক্তিৰ আশ্ৰয় বেছিকৈ গ্ৰহণ কৰে।” উপৰিউক্ত কথাখিনি মোক জীৱনৰ যাত্ৰাই শিকাইছে। সেয়ে ডায়েৰীত ডাঙৰ ডাঙৰ আখৰেৰে কথাখিনি লিখি ৰাখিছোঁ। এই জ্ঞান কেতিয়া কেনেদৰে পালোঁ নিজেই নাজানো।‌ কিন্তু এটা কথা ঠিক, এদিনতে পোৱাও নাছিলোঁ আৰু প্ৰথমবাৰলৈ সংঘটিত হোৱা ঘটনাৰেই কথাটো সত্য বুলি মনাও নাছিলোঁ। বাৰে বাৰে একেধৰণৰ ঘটনাৰ সন্মুখীন হৈহে অনুভৱ কৰিছিলোঁ

টেবুলৰ ওপৰত থৈ দিয়া ম’বাইলটো দুই – তিনিবাৰমান ৰিং হৈ আছিল। ঘোৰ টোপনিত আছিলোঁ যদিও ৰিংটনৰ শব্দত যেন-তেনকৈ টেবুলৰ পৰা ম’বাইলটো হাতত ল’লোঁ, নম্বৰটো অচিনাকি দেখি ধৰিবলৈ ইচ্ছা নাছিল। নাইট চিফ্ট ডিউটি কৰি দিনত শুলে এবাৰ টোপনি ভাগিল বুলিলে আৰু পিছত টোপনি যাবলৈ বৰ কষ্ট হয়। তিনিবাৰমান ফোনটো বাজিল বাবে শেষত ৰিচিভ কৰিবলৈ বাধ্য হ’লোঁ। সিফালৰ পৰা ছোৱালী এগৰাকীৰ শুৱলা কণ্ঠস্বৰ ভাঁহি আহিল, : হেল্ল’, আপুনি অৰিয়ণ বৰুৱা নেকি বাৰু? : হয়, কওক। : মই আপোনাৰ নম্বৰটো দেৱাশীভদাৰ পৰা পালোঁ।