মোৰ স্পষ্টকৈ মনত আছে আমাৰ মাহঁতে সময় জানিবৰ বাবে ৰ’দ অথবা বেলিৰ পোহৰৰ আশ্ৰয় লৈছিল৷ বেলিৰ পোহৰ চোতালত পৰাৰ লগে লগেই মাহঁতে গম পাইছিল ৰাতিপুৱা ন বাজিছে নে আবেলি চাৰি বাজিছে৷ সময়বোৰ জানিবলৈ তেওঁলোকক কোনো ধৰণৰ ঘড়ীৰ প্ৰয়োজন হোৱা নাছিল৷ ঠিক সেইদৰে চৰাই চিৰিকতিৰ মাতৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিয়েই ৰাতিপুৱা কেইটা বাজিছে মাহঁতে কৈ দিব পাৰিছিল৷ বিছনাত থাকোঁতে মাই ঘড়ী নোচোৱাকৈ কব পাৰিছিল – “বাবা, উঠ ৪টা বাজিল৷ মুখ হাত ধুই পঢ়িবলৈ ল’৷ এইখিনি সময়ত পঢ়িবলৈ ললে মনত থাকে৷” ল’ৰালিকালত আমি

এইবেলি অসম মুলুকত, উক্ত কথাষাৰ আক্ষৰিক অৰ্থত প্ৰযোজ্য হবলৈ গৈ আছে। স্কুলীয়া ল’ৰা ছোৱালীয়ে কোনোধৰণৰ আন্দোলনৰ কাৰ্য্যসূচীত অংশগ্ৰহণ কৰিব নোৱাৰিব। এই সংক্ৰান্তত নতুন আইনৰ খচৰা প্ৰস্তুত। প্ৰেক্ষাপটত মাতৃ আৰু পুত্ৰৰ কথোপকথনঃ মাতৃঃ বোপাই অ’ তোৰ দাঢ়িখিনি এবাৰ কাটিব নোৱাৰ’নে? পুত্ৰঃ কিয় মা, আজি ষাঠি বছৰৰ মূৰত দাঢ়িৰ কথাটো সুধিলা যে? মাতৃঃ বোপাই অ’ তোক দাঢ়িৰ সতে দেখি দেখি, তোৰ আচল চেহেৰাটো পাহৰিয়েই গৈছো। জন্মৰ সময়তো মানে ত‌ই কেচুৱা থাকোতেও, তোৰ মুখমণ্ডলত দাঢ়িয়েই আছিল, এনেকুৱা যেন লাগে। পুত্ৰঃ মা ম‌ই যিটো

বিমলাই বহুদিনৰে পৰা মানুহজনক এখন নিজাকৈ সৰু গাড়ী কিনাৰ কথা কৈ আহিছে কিন্তু মানুহজনে কোনোদিনেই কথাটোত গুৰুত্ব দিব নোখোজে৷ একমাত্ৰ ছোৱালীজনীয়েও ঘৰত থাকোঁতে দেউতাকক গাড়ী এখন কিনাৰ কথা কৈ কৈ একো ফল নাপাই সেই হেপাঁহ বুকুত লৈয়েই শহুৰেকৰ ঘৰো শুৱনি কৰিলেগৈ৷ গোটেই দিনটো নিজৰ দোকানত হিচাপ-নিকাচত ব্যস্ত থকা মানুহজনে সকলো ক্ষেত্ৰতে অঙ্ক মিলাইহে কামবোৰ কৰিব খোজে৷ যেন দুটকাৰ ঠাইত কেনেবাকৈ তিনি টকা খৰচ কৰিলে গোটেই পৃথিৱীখন ওলট-পালট হৈ যাব৷ কিন্তু সেইদিনা ৰাতি দোকানৰ পৰা আহি হঠাতে বিমলাক ক’লে যে, “হেৰা,

আহুতলীৰ ৰখীয়া হৈ হাফঁলুটোত থকা টঙীঘৰটোত বহি থাকোঁতেই কৰবাৰপৰা পিৰিতি নীলাম্বৰ আহি ওলাল৷ বহুদূৰত থাকোঁতেই সি চিনি পাই কলে “সৌজনীক দেখিছ? সেইজনীৰ মুখখন বৰ চোকা৷ তাই মোক কালি বহুত বেয়া বেয়া গালি দিলে৷ তই ইয়াৰ পৰা চাই থাকিবি, আজি তাইক মই কি কৰোঁ৷” মই একো কবলৈকে নাপালোঁ৷ সি ৰাস্তাটোৰ ওচৰতে থকা ডাঙৰ জৰীগছজোপাৰ ফালে গ’ল আৰু বান্দৰ বগোৱাৰ দৰে উঠি ওপৰ পালেগৈ৷ কি কাৰণে উঠিল আৰু কি কৰিব একো নুবুজি তাক চাই ৰলোঁ৷ সি উঠি গৈ গছজোপাৰ বহু ওপৰৰ ফেৰেঙণি

সোঁৱৰণি কেতিয়াবা বৰ মনোৰম হয়৷ যদি নিৰ্দ্দিষ্ট ঘটনাটোৰ ৰোমন্থনে আমাক আনন্দিত কৰিব পাৰে, সজীৱ কৰি তুলিব পাৰে আমাৰ মনোজগত৷ তেনে মনোৰম সোঁৱৰণিত এনে লাগে যেন ঘটনাটো এই মূহুৰ্ত্ততহে ঘটিছে আৰু আমি প্ৰত্যক্ষ কৰি আছোঁ৷ তেনেকুৱা মোৰ জীৱনত ঘটা দুটা ঘটনাৰ বিষয়ে আজি লিখিম৷ ২০০৪-২০০৫ বৰ্ষৰ কথা৷ মই তেতিয়া গুৱাহাটীৰ নুনমাটিস্থিত “অসম জাতীয় বিদ্যালয়”ৰ শিক্ষয়িত্ৰী৷ এইখিনিতে উল্লেখ কৰিব লাগিব যে উন্নত ৰিজাল্টেৰে অসমৰ আগশাৰীৰ স্কুলখনৰ ভিতৰ চ’ৰাটোও (আন্ত:গাঠনি) অতিশয় সুন্দৰ৷শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীৰ লগত ছাত্ৰ-ছাত্ৰী আৰু পৰিচালনা সমিতিৰ এনে এক আত্মিক সম্পৰ্ক আছে যিটোৱে

(১) শিশু আৰু ৰাজনীতি দূৰদৰ্শনত দেখুৱালে, বাতৰি কাকতত লিখিলে, ৫/৬ বছৰীয়া শিশু এটাকো কোনোবা ৰাজনৈতিক দল/সংগঠনে প্ৰতিবাদ কৰিবলৈ হাথিয়াৰ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰি জেঠ মাহৰ প্ৰখৰ ৰ’দত তামোলৰ ঢকুৱাৰ ওপৰত বহুৱাই জুই যেন গৰম পকা ৰাস্তাৰ ওপৰত চোঁচোৰাই লৈ ফুৰিলে। শিশুটোৱে নিশ্চয় উপভোগ কৰিলে এই গোটেই ঘটনাক্ৰম, যেনেকৈ আমিও উপভোগ কৰিছিলোঁ আজিৰপৰা ৬৬ বছৰ আগতে, স্বাধীন ভাৰতৰ প্ৰথমটো সাধাৰণ নিৰ্বাচনত প্ৰত্যক্ষভাৱে অংশ ল’বলৈ পায়৷ ১৯৫২ খৃঃত স্বাধীন ভাৰতৰ নতুন সংবিধান গৃহীত হোৱাৰ পাছত গোটেই দেশ জুৰি লোকসভা আৰু বিধানসভাৰ কাৰণে একেলগে

স্নেপশ্বট-১ পুৱাই উঠি বাতৰি কাকতখন লৈ পৰিবাৰক চাহ একাপ খুজিছো মাত্ৰ ৷ তেনেতে আহিল নহয় বৰদৈচিলা গতিৰে মিষ্টাৰ ভৰদ্বাজ৷মুখত আকৌ তেওঁৰ হালধীয়া দাঁত দুপাৰিৰ হাঁহিটো আৰু তামোল খাই ৰঙা কৰা ওঁঠ দুটি লাগিয়েই থাাকে ফেবিকলৰ দৰে ৷ ইমান পুৱাই পুৱাই দাঁত নিকটাই আহি থকা মানুহজনৰ ফালে চাই চাই মই পুৱাতে অহাৰ কাৰণটোনো কি জানিবলৈ বাট চালো৷আচলতে পুৱাৰ গৰম চাহকাপ আৰু লগতে খবৰ কাগজৰ গৰম গৰম খবৰ মোৰ বৰ প্ৰিয় ৷ এই জুতিত যতি পৰিলে মোৰ টিঙিচকৈ উঠি আহে খং টো

হাইস্কুলৰ দেওনা পাৰ হৈ কলেজীয়া জীৱনৰ পাতনি মেলা সময়ৰ কথা । কলেজীয়া বতাহ এজাক গাত বাৰুকৈয়ে লাগিছে । ক্লাছ শেষ হোৱাৰ লগে লগেই আমি কেইগৰাকী মান বান্ধৱী গছৰ তলত বহি সদায়েই ৰসাল আড্ডাত বহোঁ।কোনো কোনোৰ জীৱনত আকৌ সপোনৰ ৰাজকোঁৱৰেও অগাদেৱা কৰিছেহি।হেনে হেন ৰোমান্টিক সময়ত স্বাভাৱিকতেই সপোনৰ ৰাজকুমাৰৰ লগত ভৱিষ্যত জীৱন কটাব পাৰিব নে নাই, যি আশা লৈ কলেজত ভৰি দিছো সেই আশা বাস্তৱত ৰূপায়িত হ’ব নে নাই ইত্যাদি কৰি বিভিন্ন ধৰণৰ মনোস্কামনা। এতিয়া কথা হ’ল সেই মনোস্কামনা বোৰ বাস্তৱায়িত হ’ব

ৰাতিবোৰ চুটি কৰাৰ কৌশল তাই লাহে লাহে আয়ত্ত কৰিলে৷ সোনকালে ভাত পানী খাই শুই থকাটো তাইৰ অভ্যাস হৈ পৰিল৷ কি কৰিব, কৰিব কি? মাতলৈ বোললৈ কোনো যে নাই! আগফালে বাঁহৰ দুৱাৰখনত দাংডাল লগাই চুৱাপাতনিত এৰেহাবোৰ ছটিয়াই আহিছিলহে মাথোঁ, ‘নবৌ শুলে নেকি..’ মাতলৈ বোললৈ এই প্ৰভাত বোলা ল’ৰাটোৱেই যি আহে৷ কেলৈ জানো সি আহিলে তাইৰ উদং বুকুখনে এসোপা জোনাক বিচাৰি পায়৷ আউসীৰ বিদীৰ্ণ হৃদয়ৰ চকুলোৰ ধাৰ সি দেখে নে নেদেখাৰ ভাও জোৰে তাই সেইটোও নাজানে৷ ‘অ’ প্ৰভাত, নাই, ভাত কেইটা গিলিলো,

যিমান পাৰি সোনকালে দোকান বজাৰ কৰি ঘৰ সোমালো—ক্লাবলে সোনকালে আহিব লাগিব। আজি ৱৰ্ল্ড কাপ ফুটবলত প্ৰথম বাৰৰ বাবে ভাৰত ব্ৰাজিলৰ মুখা মুখি হব।সমগ্ৰ দেশ ফুটবল জ্বৰত আক্ৰান্ত।প্ৰথম বাৰলে ভাৰতে কোৱালিফাই কৰিছে।আমাৰ কথা আকৌ আৰু সুকীয়া।অসমৰ দুজনে খেলিছে— চিবচান্দ টিমূং আৰু ভূপেন বৰা।ভূপেনক আকৌ মই সৰুৰে পৰাই জানো।গতিকে কথাই সুকীয়া।ডাঙৰ স্ক্ৰীন লগাইছো ক্লাবত,সকলোৱে একেলগে চাম।অসমৰ দুজনে বিশ্বকাপত খেলিব—তাতে আকৌ ভূপেনেই মূল ষ্ট্ৰাইকাৰ,কিবা বুজাব নোৱাৰা আনন্দ। অসমীয়া স্পৰ্টচ চেনেলত লগাই ললো। ভাল লাগিব।অসমীয়াত কমেন্টেৰী শুনাৰ মজাই বেলেগ। মন ভাল লগা পানীয় আৰু