ভাৱকচোন, বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাই মানুহৰ বহুতো কাম কিমান সহজ কৰি পেলালে। আমি এনে এটা প্ৰজন্ম, যিয়ে হয়তো বহু নতুন নতুন আৱিষ্কাৰ দেখিবলৈ পালোঁঁ। টিভি, ম’বাইল, কম্পিউটাৰ আদি কৰি কত কি! আগতে মনলৈ আহিছিল, ফ’ন কৰি থকা সময়ত যদি যাৰ লগত কথা পাতি আছোঁ, তেওঁকো দেখিলোঁহেঁতেন। লেণ্ড ফ’নৰ সেই অলীক সপোন এতিয়া ম’বাইল ফ’নে পূৰা কৰিলে। ৰেডিঅ’ত ক্ৰিকেট খেল শুনি থাকোঁতে ভাবিছিলোঁ চাবলৈ পোৱা হ’লে! এতিয়া টিভিৰ লাইভ সম্প্ৰসাৰণে সেই ইচ্ছাও পূৰণ কৰিলে। ইন্দিৰা গান্ধীৰ মৃত্যুৰ সময়ৰ লাইভ কাভাৰেজ আইতাই বিশ্বাসেই

মলয়া বাইদেৱে পুতেকৰ কাৰণে কইনা বিচাৰি ফুৰিছে, চৰ্তমতে কইনাৰ থাকিব লাগিব এটা বিশেষ গুণ। কিন্তু ক’ত সেই বিশেষ ‘কইনা’ ৰূপে অলংকৃতা, গুণে বিভূষিতা, শিক্ষাত সৰস্বতী, লক্ষ্মীৰ জেউতি চৰা অতবোৰ কন্যাক তেওঁতো ঘূৰিয়ে নেচালে। -থোৱাহে তোমাৰ ৰূপ, থোৱাহে তোমাৰ গুণ। বাদ দিয়া তোমাৰ টকা, বাদ দিয়া তোমাৰ পঢ়া। মই বিচৰাবিধত তেনেই দুখীয়া, কেনেকৈ আনিম মই সেইজনী কইনা! মলয়া বাইদেউৰ বেংকাৰ পুতেকৰ বিয়াৰ ভৰপক বয়স, বেচেৰাৰ ভয়ো সোমাইছে মাকে বিচৰা গুণৰ ছোৱালী নাপালে সি দেখোন আবিয়ৈ-হাবিয়ৈ হৈ হৈ থাকিব লাগিব। মলয়া বাইদেৱে

“হেৰা, তিতা কেৰেলা কিমানকৈ দিছাহে?” আদবয়সীয়া গ্ৰাহকজনৰ প্ৰশ্নটো শুনি বজাৰৰ চেঙেলীয়া পাচলি বেপাৰীৰ স্মাৰ্ট উত্তৰ— “খুৰা, বেলেগক এপোৱাত পোন্ধৰ টকাকৈ দি আছোঁ৷ আপোনাক বাৰকৈ দিওঁ, লৈ যাওক৷” পিচে পাচলি বেপাৰীতকৈও স্মাৰ্ট এইজন ‘গ্ৰাহক খুৰা।’ তেওঁ বোলে— “আনবোৰক পোন্ধৰ আৰু মোক বাৰকৈ দিবা? কিয় হে? মোকনো কি ভাল দেখিলা হয়নে?” পাল্লাত উঠাবলৈ লোৱা শুকান তিতা কেৰেলাকেইটা হাতত লৈ সেমেনাসেমেনি কৰা চেঙেলীয়া বেপাৰীক তাতে এৰি বজাৰৰ আৰু ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল ‘গ্ৰাহক খুৰা৷’ ** চিটীবাছত ধৰা পৰিল পকেটমাৰ৷ চৰ-ভুকুবোৰ আৰম্ভ হৈ গৈছে৷ মাৰপিট

সন্ধিয়াৰ এই সময়খিনি ৰাজীৱৰ বৰ বিৰক্তি লাগে৷ অফিচৰপৰা ঠিকেই ওলাই আহে সময়মতে৷ পিছে ৰাস্তাত ট্ৰেফিকজামৰ ভুতটোৱেহে তাৰ গাড়ীখনক পৰুৱাই পোৱা মানুহৰ দৰে ঘূৰাইলৈ ফুৰায়, আকৌ কেতিয়াবা গৰুগাড়ীতকৈও শ্ল’ ম’শ্বনত গাড়ীখনক পথ নিৰ্দেশনা দি গৈ থাকে৷ এনেকৈ যাওঁতে বাটতে যদি কেতিয়াবা তাৰ সৰুপানী চুবৰ টেন‌ডেন্সি যদি আহে তেন্তে হৈ গৈছে! আৰু সেইদিনা ঘৰ পায়গৈ মানে শ্ৰীমতীৰ মুখখনেই এখন ফুলা লুচিৰ ৰূপ লৈ ভাজিৰ লগত খাব পৰা হৈ থাকে৷ আজিও ৰাজীৱ অফিচৰপৰা ওলায়ে মেইন ৰাস্তাটোৰে নগৈ বেলেগ এটাইদি যিটোত নেকি ট্ৰেফিক জামৰ

“নমস্কাৰ, মই খনিন্দ্ৰ ভূষণ মহন্ত ওৰফে য়’ খনিভূমে আপোনালোক সকলোকে আমাৰ এই চুপাৰ ডুপাৰ সাক্ষাৎকাৰৰ অনুষ্ঠান ‘মোৰ ৰাজ্যত ময়েই ৰজা’লৈ স্বাগতম জনাইছোঁ৷ আপোনালোকক জনাবলৈ পাই সুখী হৈছোঁ যে বিগত সপ্তাহত আমাৰ এই অনুষ্ঠানে ‘চেনেল’ৰ টি.আৰ.পি. বহুগুণে বৃদ্ধি কৰিছে৷ এইখিনিতে এটা ডাঙৰ হাত-চাপৰি দিবলৈ মই সমূহ ৰাইজক তীব্ৰ ভাষাৰে, ক্ষমা কৰিব সহৃদয়তাৰে আহ্বান জনালোঁ৷ (কথাষাৰ কোৱাৰ লগে লগে অতপৰে মোৰ ওপৰত নিবদ্ধ হৈ থকা কেমেৰাটো দৰ্শকৰ ফাললৈ পোনাই দিয়া হয় আৰু তেওঁলোকে হাত-চাপৰি বজাই থকা পৰিলক্ষিত হয়৷) দৰ্শকসকলক, কিছু সময়ৰ বাবে

পৰিচয়ঃ ২০১২ৰ পৰা নোকোৱাকৈ হৈ থকা প্ৰেমৰ পিছত প্ৰথম আমাৰ ঘৰ আহি ওলাইছিল ২০১৩ৰ ব’হাগত। তাৰ আগতে আমি ইজনে সিজনক দেখা নাছিলোঁ। সৰুৰে পৰা হিন্দী বা অসমীয়া চিনেমা বা চিৰিয়েল অথবা সম্বন্ধীয় দাদা-বাইদেউহঁতৰ প্ৰেম-কাহিনী; সকলোতে শুনিছিলো প্ৰেমিকে প্ৰেমিকাক প্ৰথম লগ ধৰিবলৈ গ’লে হাতত এপাহ ৰঙা গোলাপ বা ৰঙচঙীয়া কাগজেৰে বন্ধা সুন্দৰ উপহাৰৰ টোপোলা এটা লৈ যায়। আমাৰজন আকৌ আহি ওলাল বাইকৰ পিছৰ ছীটত গোলাপৰ ডাল দুডাল বান্ধি। ফুল ভালপাওঁ যদিও ফুলনি পাতিব মই নাজানো। ফুলপুলি লগাবও নাজানো। আমাৰ মা কিন্তু

আমাৰ আতি মৰমৰ থুলুকৰ নতুন প্রজেক্ট আপকামিং হৈ এই আহোঁ আহোঁ আৰু.. এখন ফাটাফাটি বোলছবি৷ সকলো ৰেকর্ড ব্রেক কৰোঁ কৰোঁকে গুজৰি গুমৰি আছে৷ প্রযোজক থুলুকে ইংৰাজী, অসমীয়া, হিন্দি, তামিল, তেলেগুকে ধৰি মুঠ ওঁঠৰটা ভাষাত ৰিলিজ দিব বোলে। প্রায় সকলো কামেই সম্পুর্ণ হৈ উঠিছে৷ ডিষ্টিবিউটৰ পালেই পূজাৰ আগে আগে ৰিলিজ দিয়াটো খাটাং। সেই খবৰটো পাই আমাৰ ফিউজ লাইভৰ একমাত্র এদিটৰ ইন চিফ তথা একমাত্র সাংবাদিক নবীনে সদায় ইণ্টাৰভিউত যোৱা দি বিনা কেমেৰা মেনৰে থুলুকৰ অফিছ পালেগৈ চিনেমাখনৰ বিষয়ে থূলমূল আভাষ এটা

প্ৰেমিক৷ মানে যিয়ে প্ৰেম কৰে সেয়ে প্ৰেমিক৷ আজন্ম গম পাইছেই৷ এতিয়া কিন্তু নুসুধিব প্ৰেম কি? আজিৰ যুগত সেই “প্ৰেমত ঘূৰিছে ভূমণ্ডল—-” ধৰণৰ সংজ্ঞাৰ দিন উকলিল৷ মিছা কৈছোঁ যদি নেটপেক ভৰাওক গুগল, উইকিপিদিয়াত চাওক৷ এইক্ষেত্ৰত ইংৰাজী নামৰ বিদেশী ভাষাটোৰ কিছু জ্ঞান থকা প্ৰয়োজন৷ আজিকালি অৱশ্যে কাৰো তেনে ধৰণৰ অসুবিধা নাই৷ ইংৰাজে এৰিলেও ইংৰাজীয়ে নেৰিলে আমাক৷ অহ! মই কি কৈ আছিলোঁ?প্ৰেমৰ বিষয়ে নহয়নে? আজিকালি প্ৰেমৰ সংজ্ঞা বিভিন্ন ধৰণে দিয়া হয়৷ কাব্যিকতাৰ উপৰিও ভিন ভিন বিশেষজ্ঞই বিধে বিধে বিশ্লেষণ কৰিছে৷ প্ৰেমৰ কাৰণ আজি

কলিংবেলটো বৰ দীঘলীয়াকৈ বাজিছে৷ বাজিছে মানে একেৰাহে বাজিয়ে আছে৷ কোন আহিল বাৰু এইসময়ত। ভাতকেইটা খাই বাচনখিনি ধুই আজৰি হৈছোঁহে। দৌৰি গৈছোঁ দুৱাৰ খুলিবলৈ৷ নগ’লে হ’ব নে যেনেকৈহে একেৰাহে বজাই আছে৷ দুৱাৰখন খুলিয়ে দেখিলোঁ আমাৰ মালতী খুৰী। মোক দেখিয়ে মানুহজনী একেবাৰে জকজকাই আহিল৷ : হেৰৌ ৰাতিটো নুশুলি নেকি? আকৌ দিনতো মৰিছ যে। : নাই শোৱা অ’ খুৰী৷ বাচনকেইটামান ধুইছিলোঁ৷ আহক একেবাৰে পিছফালৰ বাৰান্দাতে বহোঁগৈ। খুৰীক বহিবলৈ দি মই তামোলৰ বটাটো আৰু কটাৰীখন লগতে লৈ খুৰীৰ কাষতে বহিলোঁগৈ৷ তামোলটো কাটো বুলি হাতত

: ব’লা, পিক’লতে কিবা এটা খাই লওঁগৈ। মোৰ প্ৰস্তাৱটো লগে লগে নাকচ কৰি জবাই ক’লে, : নালাগে মই বেলাবালৈ ফোন কৰি কৈ থৈছোঁ তাহাঁতৰ ঘৰত সোমাম বুলি। তাই বোলে আমালৈ ভাত ৰান্ধি থ’ব। : ইস্! কিয়নো ক’লা? এই আজোখা সময়ত আমাৰ বাবে ভাত ৰন্ধাৰ কাৰবাৰ! বাৰ জঞ্জাল নহ’বনে? : নাই, একো জঞ্জাল নহয়৷ তাই দিনটো এনেইহে থাকে। ছোৱালী দুজনী স্কুললৈ যোৱাৰ পাছত তাই শুই-বহিয়েই সময় কটায়৷ : তেনেহ’লে আৰু মোৰ ক’বলগীয়া নাই৷ বেলা বৰুৱাক মই চিনি পাওঁ ফেচবুকৰ জৰিয়তে৷ তেওঁ