: পাৰিছানে এইকেইটা? প্ৰশ্নকাকতৰ কেইটিমান প্ৰশ্নলৈ আঙুলিয়াই তেওঁ প্রশ্ন কৰিলে, মই একোকে নকৈ মূৰ জোকাৰিলোঁ অৰ্থাৎ পৰা নাই। : এইকেইটা একা?  এইবাৰ আন দুটামানলৈ আঙুলিয়াই তেওঁ সুধিলে, এইবাৰো মূৰ জোকাৰিলোঁ মই। : কুৱেশ্যন নম্বৰ থ্ৰীৰ উত্তৰ হ’ব অ’পশ্যন চি‌, মই কৈ গৈছোঁ লিখি যোৱা। তেওঁ ফুচফুচাই কৈ উঠিল। এইবাৰ মই তেওঁলৈ চালোঁ, ইমান বিপর্যয়ৰ মাজত এইজন আকৌ কোন ওলাল যিয়ে এই অথাই সাগৰত ডুবিবলৈ ওলোৱা মোৰ বাবে টাইটানিক লৈ আহিছে। আকৌ মনত ভাব হ’ল টাইটানিকৰ দৰে মাজ বাটতে ডুবাই নিদিয়েতো?

সিদিনা  দেওবাৰ আছিল । শহুৰেকৰ পুতেকে বোলে কিমাননো আৰু অফিচৰ ধূলি লগা ফাইলবোৰ খুচৰিম, আজি তোমাক আৰাম দিওঁ। মই পাকঘৰত সোমাওঁ দেই। এনেহেন অমিয়া  মাত আৰু পৃথিৱীৰ সবাতোকৈ বিৰল স্বৰবৰ্ণ , ব্যঞ্জনবৰ্ণ আৰু স্বৰচিহ্নৰে গঠিত শুনিম শুনিম বুলি কণামাকৰিয়েও বাট এৰি গ্ৰীণ কৰিডৰ সৃষ্টি  কৰি অপেক্ষাৰত  অৱস্থাত আকাশবাণী হোৱাৰ দৰে বাক্যবৃষ্টি হোৱাত হেৰম্বৰ ঘৈণীয়েকতকৈ মই বেছি সুখী হৈ পৰিলোঁ ।  এইবাৰ একে লৰে গৈ চোতালত হেৰম্বৰ ঘৈণীয়েকে দেখাকৈ পেলাষ্টিকৰ চকী এখনত চিৰাল ফাট দিয়া ভৰি দুখন  উঠাই ছোৱালীক চিঞৰ এটা

পুৱা চাৰে পাঁচ বজাৰ লগে লগেই হিংসাকুৰীয়া মোবাইলটোৱে উঠিবলৈ ইংগিত দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।ইফালে মোৰ লগত ছাঁৰ দৰে থকা এলাহটোৱে আকৌ উঠিব খুজিলেই জোৰকৈ হেঁচা মাৰি ধৰে। তথাপিও তাক কোনোৰকম ফুচুলাই মেলি বিচনাৰ পৰা নামি আহিলোঁ। এইবাৰ ডাইনিং টেবুলত বহি মোলৈ চাই মিচিক মাচাককৈ হাঁহি থকা পানীৰ বটলটোক চুমা এটা দি ব্ৰাশ্ব কৰিবলৈ গ’লোঁ। এইবাৰ পতিদেৱক জগাই দিলোঁ। সেইজনে হামিয়াই হিকটিয়াই কোনোৰকম চকু দুটাক কষ্ট দি হ’লেও মেলিবলৈ যত্ন কৰিলে। অলপ পিছত তেখেতে বাথৰূমৰ পৰা আহি মোক চিঞৰিলে, : হেৰা, মোৰ

অৱশেষত চলিহাক তথ্যটোৰ যোগান ধৰিলে ব্যক্তিগত সচিব ফুকনে৷ ফুকনে তথ্যটো উদ্ধাৰ কৰিয়েই বাঘেখেদা মানুহৰ দৰে দৌৰি আহি চলিহাৰ ওচৰ পালেহি৷ ভাগ্য ভাল যে, চলিহা তেতিয়ালৈকে চাৰ্কিট হাউছতে বহি আছিল৷ পাছবেলালৈ চকৰিগুৰি গাঁৱত নিৰ্বাচনী প্ৰচাৰলৈ যোৱাৰ কথা৷ গাঁৱৰ মানুহক গৈ কিদৰে ভুৱা সপোন দেখুৱাব লাগে, কিদৰে প্ৰতিশ্ৰুতিৰ উত্তাল বানপানী বোৱাব লাগে, কিদৰে কথাই কথাই  ‘দিম, কৰিম, হ’ব’  বুলি মূৰ জোকাৰি জোকাৰি শলাগি থাকিব লাগে-তাৰেই জোৰদাৰ অনুশীলন চলি আছিল৷ সমুখত থকা আইনাখনলৈ চাই চলিহাই কেইবাটাও সংলাপ ভাওনাত ভীমে মতাদি মাতিলে৷  জ্যোতিপ্ৰসাদৰ কবিতা

সম্বন্ধত একো নহয় যদিও চুবুৰীয়া হিচাপে তেওঁক দাদা বুলি মাতোঁ আৰু ভাবোঁও সেইদৰেই৷ কেইবছৰমানৰ আগেয়ে চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লৈছে যদিও এতিয়াও থুলন্তৰ চেহেৰা তেওঁৰ৷ গাৰ ৰং এই যেন তেজে ফুটি যাওঁ, ফাটি যাওঁ৷ খোৱা-বোৱাতো আগৰণুৱা৷ স্বভাবত একেবাৰে চিধাচিধি৷ দাদাই কাৰো অহিত চিন্তা কৰাৰ উদাহৰণ নাই৷ দাদাৰ কেৱল এটাই দোষ আৰু সেই দোষটোৰ বাবেই বহুতে তেওঁৰ পৰা আঁতৰি থাকিব বিচাৰে৷  চেঙেলীয়াসকলৰ ভাষাত তেওঁ “কিছু কামোৰ”৷ আচলতে দাদাই অনবৰতে নিজৰ গাত কিবা নহয় কিবা এটা অসুখ লাগি থকা বুলি ধাৰণা এটা লৈ

এঠাইত বহি আছোঁ মোবাইল টিপি টিপি। এবাৰ ফেচবুকৰ প’ষ্ট এটা দেখিলোঁ  কোনোবা মহিলা এগৰাকীয়ে ফটো দিছে, ব্যায়াম কৰি ক্ষীণ হোৱাৰ আগৰ হাতী যেন চেহেৰাৰ ফটো এখন, আনখন ক্ষীণ হোৱাৰ পিছৰ লাহি-পাহি ফিগাৰৰ ফটো। কাষতে বহি থকা এগৰাকীক শকত হৈ থকা ফটোখন দেখুৱায়।   মই লেনিয়াই সুধিলোঁ,  : চোৱাচোন মই বাৰু এনেকুৱা শকত নেকি?  তাই ক’লে, : ইইই.. নহয় দেই বা, আপুনি এই ক্ষীণ হৈ থকাখনৰ নিচিনাহে দেই। মই : সঁচাই কৈছাতো? তাই : মই মিছা কিয় ক’ম বাৰু? সঁচাই কৈছোঁ বিশ্বাস

“ঘটং”৷ পাকঘৰৰ পৰা অহা এটা শব্দত মালতীৰ টোপনি ভাঙি গ’ল৷ এই ৰাতিপুৱাই কোন উঠিল? কাষতে শুই থকা টিংকুৰ ফালে চাই তাই ভাবিলে। এই ৰাতিপুৱাই মানুহজন উঠিবনে! তাতে আজি দেওবাৰ৷ কোন হ’ব পাৰে! সৰ্বনাশ! মেকুৰীয়ে গাখীৰ বগৰালে চাগে! তাই ৰাতি গাখীৰ গৰম কৰি প্ৰায়ে গেছষ্টোভৰ ওপৰতেই গাখীৰৰ চচপেনটো থৈ দিয়ে৷ কাষৰ ৰীতাহঁতৰ ঘৰৰ ক’লা বোন্দাটোৱেই হ’ব চাগে! তাৰ উৎপাতত শান্তিত বস্তু এটা পাকঘৰত এৰিব নোৱাৰি৷ মালতীয়ে মুখেৰে ভোৰভোৰাই লৰি আহি পাকঘৰ পালেহি৷ আহি দেখে গৃহস্থই চাহ বাকি আছে৷ মালতীৰ স্বামী জীৱন

২০০৮ /২০০৯ চনৰ  কথা। তিনিআলিতে টিউশ্যন চেণ্টাৰ এটা খুলি প্ৰফেচনেল জীৱন এটা আৰম্ভ কৰিছোঁ। ল’ৰা-ছোৱালী কম। হ’ল বুলিয়েইতো কাৰোবাক মাতি আনিব নোৱাৰি। তথাপিও ল’ৰা-ছোৱালী দুটামান বাঢ়িলে ভাল লাগে। দুপইচা আহেও। তেনেতে এদিন এটা ল’ৰা আহিল। মই নেৰেশ্যন নে কি পঢ়ুৱাই আছোঁ৷ “ছাৰ, অকণমান ওলাই আহকচোন” বুলি ল’ৰাটোৱে মাত দিলে। ল’ৰাটোৰ কাণত দুপাট কাণফুলি আৰু ওপৰৰ ওঁঠটো ৰূপালী গজাল এটাৰে ফুটাই থোৱা। প্ৰথম দৰ্শনতে বুজি পালোঁ ইয়াৰ পঢ়াত মন নাই। আছে যদিও ই অগতানুগতিক জীৱ। ধৰি লওক অল-ইণ্ডিয়াত চাৰি পিচ আহিছিল,

ৰীতা আৰু গীতা বৰ প্ৰিয় বান্ধৱী। দুয়োৰে বিয়া একেদিনাই হৈছিল। বহুদিনৰ মূৰত পাৰ্টী এটাত দুয়ো লগ পালে নিজৰ নিজৰ গিৰীয়েকৰ সৈতে। দুয়ো কথা পতাত ব্যস্ত হ’ল।  ৰীতা : ঐ , মেৰিজ এনিভাৰচেৰি কেনে গ’ল?  গীতা : নক’বি আৰু। ভয়ংকৰ বেয়া। দিনত এওঁ অফিচলৈ গ’ল। গধুলিলৈ ৰৈ আছিলোঁ তেওঁৰ পৰা ৰোমাণ্টিক চাৰপ্ৰাইজ পাবলৈ। ৰাতি দেৰিকৈ আহিল। পাকঘৰলৈ গ’ল, ভাত উলিয়াই খালে আৰু শুই গ’ল। তোৰ কেনে গ’ল ?  ৰীতা : অ’ মাই গড , জীৱনত এনে চাৰপ্ৰাইজ পাম বুলি ভবাই নাছিলোঁ।

: খুড়া, কলমটো অকণমান দিব নেকি, ফৰ্মখন ফিল্আপ কৰি লওঁ৷ : ইমান ফিট-ফাট হৈ আহিছা, কলম এটা নিজে লৈ আহিব নোৱাৰা? : নহয় মানে, মোৰটো নিলে এইমাত্ৰ কোনোবা এজনে৷ : থোৱা থোৱা, তোমালোক ডেকা ল’ৰাবোৰ মুঠেও চিঞ্চিয়াৰ নোহোৱা…খালি এক্সকিউজ…ইত্যাদি…ইত্যাদি! : নহয় মানে…! : কি নহয়? : নহয়…মানে…ছ’ৰি…খুড়া…! : কি ছ’ৰি! কেৱল এই ছ’ৰি শব্দটো শিকিবা আৰু সকলোতে ব্যৱহাৰ কৰি থাকিবা! : নহয় মানে, নেক্সট টাইম কলম লৈ…! : জীৱনত কিমানবাৰ কৈছা এনেকৈ নেক্সট টাইম, হিচাপ আছেনে? : নহয় মানে…! :