: হেৰা শুনিছা এটা বিৰাট ভাল খবৰ আছে। : ভাল খবৰ? কিন্তু কি ভাল খবৰ? : হেই আগতে পানী এগিলাচ লৈ আহাচোন। কৈ আছোঁ সকলো। জেঠ মহীয়া প্ৰখৰ ৰ’দত ঘামি-জামি অহা বাখৰে ঘৈণীয়েকৰ উল্লাস দেখিয়েই পানী গিলাচ ফৰমাইচ কৰিবলৈ সাহস কৰে। পত্নী বাসন্তীয়েও আজি হেঁপাহেৰে পানী গিলাচ লৈ পাগঘৰৰ পৰা ওলাই আহে। কি বা ভাল খবৰ বুজ ল’বলৈ মনটো উচপিচাই উঠে। একে উশাহতে পানী গিলাচ গলাধঃকৰণ কৰি বাখৰে বুকু ফিন্দাই কয়… : কপাল ফুলিল বুজিছা। সদায় মোক আনলাকি বুলি ঠাট্টা

আজি দীপিকা খুড়ীৰ মনটো উগুল-থুগুল, একেবাৰে উলাহে নধৰে হিয়া। হ’বৰে কথা, লাভলীনাই অলিম্পিকত ব্ৰঞ্জৰ পদক পাবলৈ সক্ষম হৈছে। তাই নিজৰ ঘৰৰে ছোৱালী; এনেই গোলাঘাটৰ জীয়ৰী, তাতে আকৌ টাই আহোমৰ বংশধৰ। জাতি, শিপা, আঞ্চলিকতাবাদ আদিৰ শুই থকা সমস্ত আৱেগে একেলগে সাৰ পাই উঠি খুড়ীক জপটিয়াই ধৰিছে। ভাৰ সহিব পৰা ক্ষমতা থকা দেহ বুলিহে ৰক্ষা, অন্যথা আৱেগৰ ভৰত খুড়ীৰ দেহ-গঢ় মন্থৰালৈ পৰিৱৰ্তিত হ’লহেঁতেন। মনত বাৰু অকণমান ৰেশ থাকেই সেই চৰিত্ৰৰ। বাল্মিকীয়ে কিন্তু সাংঘাটিক মহাকাব্য ৰচি থৈ গৈছে, প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰ কি বিশ্বজনীন আবেদন!

: হেৰি, অফিচ গৈ পালে নেকি বাৰু? : যিমান দূৰ সম্ভৱ মই  চাৰিচকীয়াখন ৰাস্তাত হে চলাই আহিছোঁ, আকাশমাৰ্গেৰে নহয়। : ৰ’বহে, আপুনি  খালী সকলো কথাই কিবা বেলেগকৈ কয়! : হেৰা, নহ’লে কি কব লাগিছিল বাৰু। মোৰ ঘৰৰ পৰা অফিচলৈ দূৰত্ব কিমান সেয়া বিয়া হোৱা দিন ধৰি তুমিয়ো জানা। তাৰ পিছতো ঘৰৰ পৰা ওলাই অহাৰ দহ মিনিট পিছতে সুধিছা, মই অফিচ পালোঁ নেকি? হাঃ হাঃ : হেৰি, ইমান যে বলকি আছে  আচলতে আপুনি  আছে ক’তনো? আপুনিতো গাড়ী চলাই থকাৰ সময়ত মোবাইলত

যোৱাটো লকডাউনৰ পৰা এতিয়াৰ কাৰ্ফিউলৈকে আমাৰ গৃহলক্ষী ডাঙৰীয়ানীয়ে মোক যি সোপাহে ট্ৰেইনিং দিলে নহয় বুজিছে নে….আৰ্মী-চাৰ্মীত হোৱা হ’লে কিজানি এমোনামান মেডেল পালোঁ‌হেঁ‌তেন।  কত যে গভীৰ সূত্ৰ শিকিলোঁ….যেনে, “ঝাড়ু লগালে সদায় লগাই লগাই আগফালে যাব লাগে কিন্তু ঘৰৰ মজিয়া মচোঁ‌তে পিছফালে; মানে বেক গিয়েৰত আহিব লাগে,” “কাপোৰ ধুবলৈ চাৰ্ফৰ পানীত তিয়াই থ’লে, বগা আৰু পাতল ৰঙৰ কাপোৰৰ লগত একেলগে কেতিয়াও কটনৰ ৰঙীন কাপোৰ মিহলাব নালাগে”………..মুঠতে, কৈ থাকিলে ওৰকে নপৰিব!     আৰু বুজিছেনে আপুনি, প্ৰেকটিকেলততো মোৰ প্ৰদৰ্শন আজিকালি যথেষ্ট, যথেষ্ট উচ্চ পৰ্যায়ৰ!(বি: দ্ৰ:-

ক’ভিড, লকডাউন, কাৰ্ফিউ আদি বহুদিনীয়া একঘেমীয়া আৱৰণৰ পৰা মুকলি হৈয়ে শ্ৰীমতীয়ে ঘৰৰ ভিতৰত থাকি ভোগ কৰা অশান্তিকৰ পৰিৱেশৰ মাজৰ পৰা ওলাই গৈ দেওবাৰ এটাত পাহাৰীয়া আকাশ বতাহ চুমি আহিব পৰা ঠাই এটুকুৰালৈ যোৱাৰ প্লেন আতৈয়নীৰ সৈতে কৰিয়েই থৈছিল। সঁচাকৈ, লকডাউন লকডাউন বুলি বহুদিন ঘৰৰ চাৰিবেৰাৰ মাজতে আৱদ্ধ হৈ কিবা অশান্তি ভাৱ এটাই আৱৰি ধৰিছিল। অৱশ্যে বন্ধু আৰু মই, আমি দুয়ো কৰ্মসূত্ৰে সেই সময়তো ওলাই যোৱাৰ সুবিধা পাই থকাৰ বাবেই অলপ হ’লেও মুকলি পৰিৱেশ এটি পাই আছিলোঁ। শ্ৰীমতী আৰু আতৈয়নীৰ প্লেন

: হেল্লো ! হেল্লো কলিতাদা?  : …………….. : হেল্লো কলিতাদা…..শুনিছেনে? :  হেল্লো …..হেল্লো….এতিয়া শুনিছোঁ‌। কওক আপোনাৰ। নেটৱৰ্কটো বৰ বেয়া আপোনাৰ।  : নহয়, আপুনি ক’ত আছে? (নেটৱৰ্ক মোৰহে বেয়া! তেওঁ বা আছে ক’ত সোমায়।)  : মই গৈ আছোঁ আপোনাৰ। : কালিৰ ‘আৰজেণ্ট’ চিঠিখন দি আহিব লাগিছিল সোনকালে। আপুনি আছে ক’ত মানুহজন কওকচোন? : মই আপোনাৰ ঘৰত আছোঁ আপোনাৰ।  (আমাৰ ঘৰত? কি কৰিছে তাত মানুহজনে? আমাৰ এওঁৰ লগত সিদিনাখন চিনাকি হৈছিলহে মাত্ৰ! আজি ঘৰ ওলালেইনে? তাকো অফিচ আৱাৰত, তাতে ময়ো অফিচত আছোঁ।……..বাৰু

ডিউটি শেষ হ’বৰ সময়তে মবাইলৰ স্ক্ৰীণত শ্ৰীমতীৰ তিনিটাকৈ মিচ্‌ডকল দেখি দৌৰাদৌৰিকৈ সা-সৰঞ্জামবোৰ বেগত ভৰাই হস্পিতাল এৰিবলৈ লৈছিলোঁহে ঘপহকৈ সোমাই আহিলেই নহয় ওচৰৰে চৌধুৰীমাষ্টৰ বোলাজন ৷ উস্‌ আমাৰ কি ভোক ভাগৰ নাই! এক্কেবাৰে পেইনফুল ড’জ এটা দিম বুলি মুখ মেলিবলৈ লওঁতেই মাষ্টৰে মাত লগালে, : ছাৰ, ছাৰ মানে মোৰ শ্ৰীমতীৰ; মোৰ শ্ৰীমতীৰ… বুলি পেঘেনিয়াই থকা দেখি গেঙেৰি মাৰি ধৰিলোঁ, : হেৰা মাষ্টৰ, শ্ৰীমতী অকল তোমাৰেই নহয়; ঘৰত  আমাৰো শ্ৰীমতী আছে বুজিছা৷ গতিকে কি হৈছে সোনকালে কোৱা৷ মোৰ দেৰি হৈছে৷ লগে লগে

সৰুতে নতুন চোলালৈ বাট চাই থকা সময়বোৰ। হোলোঙা ফ্ৰক এটা দেতাই আনি দিয়ে। গোটেই অসমৰ মানুহ সোমাই চুবুৰীয়া ৰাজ্যৰো আধা সোমাব পৰাকৈ। মায়ে কয় ভালেই হ’ল তাই ডাঙৰ হোৱালৈকে পিন্ধিব পাৰিব। দেতাই শলাগি তৎ নেপাই মোক ইমানেই ভাল দেখে। অত শলাগনিত গম পাবলে বাকী নেথাকে মই যে গদাপানীৰ চোলাত সোমাই পৰা গতি এটালে গৈছোঁ। মনতে ভাবোঁ, “ডাঙৰ হোৱালৈকে পিন্ধিব পৰালৈ সৰু কালছোৱাচোন চোলাটোৱেই মোক পিন্ধি ফুৰিব মানে।” এবাৰ বিয়ালে পিন্ধি ওলালোঁ। অকল মূৰটো ওলাই আছে নিজৰ বুলিবলে। মামাহঁতৰ গাঁৱত বিয়া।

: বাবু আজি তুমি আকাশ নীলা টি-চাৰ্টটো পিন্ধাচোন৷ : না, মোৰ মন নাই সেইটো পিন্ধিবলৈ। : মই কৈছোঁনে নাই সেইটো পিন্ধিবলৈ, পিন্ধা বুলি কৈছোঁ নহয়। এইবাৰ পূৰৱীয়ে অলপ মাতটো হুটা কৰিয়েই পুতেক অনুভৱক অৰ্থাৎ তেওঁলোকৰ মৰমৰ বাবুক ক’লে। : তাৰ যদি মন নাই, ইমান জোৰ কিয় কৰি আছানো? ইমান সময় মাক-পুতেকৰ কথাৰে লাগি থকা ৰণখন শুনি শেষত হাজৰিকা মানে অনন্ত হাজৰিকাই মাত লগালে। : তুমিতো মনে মনেই থাকা। পুতেৰাৰ যি স্বভাৱ হৈছে সৱ তোমাৰ কাৰণেই। মৰম কৰি কৰি পুতেৰাক মূৰত

: পিমু, এই ব্ৰহ্মপুৱাতে খিৰিকীবোৰ কিয় খুলি দিছা, বন্ধ দিনটোতো ভালকৈ শুবলৈ নাপাওঁ। কিযে শব্দবোৰ কৰে ঔ… ‘দু’ৱে বিছনাৰ পৰাই ভোৰভোৰাই উঠিল। কাষৰ বৰুৱা আংকোলৰ এতিয়া মুখ ধোৱাৰ সময়, খেক্ খুক্ খোৱাক্, খোল্লেক্ আদি বিভিন্ন শব্দৰে তেওঁ মুখখন পখালে। সেই শব্দতে ‘দু’ৰ পুৱাৰ চিকুন টোপনিকণ ভংগ হৈছে। বন্ধ বাৰত এনেয়ো দেৰিলৈকে শোৱাৰ অভ্যাস ল’ৰাকালৰে পৰাই, তাতে কালি ফুটবল খেল চাইছে দেৰিলৈকে। দহটালৈকে শুবই আজি! আগতে মাকেই কাম কৰি কষ্ট কৰা ল’ৰাটোক বন্ধৰ বাৰটোত মনপূৰাই শুবলৈ দিছিল। অভ্যাসটো এৰা নাই এতিয়াও।